Sinds enkele weken zit ik op dit forum. Heb mijn verhaal al eens gedaan toen we nog volop in de onderzoeken zaten. Nu zijn alle onderzoeken achter de rug maar zijn we ook niet meer in verwachting. Vorige week ben ik bevallen van ons vlindertje, 23wkn. Zo verdrietig allemaal. Ik heb tijdens de onderzoeken veel steun ervaren van ervaringen van anderen vandaar dat ik nu mijn verhaal hier neer zet. Ik heb ook al op andere topics gelezen maar daar zijn de meiden allemaal al verder in het proces. Ik hoop hier mensen te vinden die op dit moment ongeveer hetzelfde mee maken of mee hebben gemaakt. Toen ik 12 wkn zwanger was heb ik een combinatie test gedaan. Heel naief, ik dacht alles wat je uit kan sluiten kan je uitsluiten. Tot de nekplooi flink verdikt bleek te zijn. Ik wilde toen de bloeduitslagen niet weten want ik maakte mezelf helemaal gek. Uiteindelijk besloten om bij 18wkn al een uitgebreide echo te laten doen. Toen hoorde we dat de hersenontwikkeling nog niet op gang was gekomen. Wat een schok was dat! Bij 20 wkn was er nog geen vooruitgang en dus hebben we toen besloten een vwp te doen. Ik heb altijd gezegd dat niet te willen gezien de risico's maar we konden nu toch al niet meer genieten. Na een week kwam het schokkende telefoontje: we waren in verwachting van een kindje met trisomie 21. Onze wereld stond op zijn kop, wat moesten we nu? Ik heb altijd gezegd dat een kindje met downsyndroom welkom was maar de uitslag loog er niet om. Omdat de ontwikkeling van de hersenen nog niet op gang was gekomen en er lichamelijk geen garanties gegeven konden worden hebben we met veel pijn en verdriet besloten de zwangerschap af te breken. Vorige week vrijdag was het zo ver. De zwangerschap werd ingeleid en zondag is ons meisje geboren. Zo bijzonder, zo mooi maar ook zo moeilijk om ons meisje in onze handen te hebben, wetende dat het maar van hele korte duur zou zijn. De eerste dagen waren al emotioneel maar na enkele dagen kwam ik in een gat. Ik voel me zo leeg en denk regelmatig: wat hebben we gedaan? Ik mis mijn meisje zo erg. Ik mis mijn dikker wordende buik, ik mis het trappen in mijn buik. Ik mis alles zo erg! Hoe moet ik nu verder denk ik dan? We hadden zo gehoopt op deze zwangerschap en nu was het daar. En dan dit... Waar mijn man en ik voor de keuze heel open hier over konden praten en onze emoties ook op één lijn zaten is dat iets wat ik nu wel een beetje mis. Mijn man is hardstikke lief voor me en steunt me hardstikke goed maar hij ervaart het toch op een andere manier en gaat er heel anders mee om. Daar komt nog bij dat ik lichamelijk moet herstellen en niet actief kan zijn. De confrontatie met anderen vind ik zo moeilijk. Enkele mensen hebben het allemaal van dichtbij mee gemaakt en daar kan ik er goed mee over praten maar er zijn ook veel mensen die er niets vanaf weten. Er over praten lukt dan ook niet en ik ga dit het liefst uit de weg! Dit terwijl ik er eigenlijk wel graag over zou willen praten maar dat lukt gewoon niet! Het liefst verstop ik me dan ook in huis. Herkennen anderen dit ook? Ik hoop hier mensen te vinden die in dezelfde situatie zitten om enige herkenning en troost te vinden.
He, ik geloof dat ik je herken van een topic uit onderzoeken & echo's.. Gefeliciteerd met de geboorte van je kleine meisje. Ze heeft je moeder gemaakt. Het is heel naar dat je deze keuze voor haar hebt moeten maken . Ben zelf op 11 oktober bevallen van Aimée* en ik ga een beetje door hetzelfde heen. Ik voel me ontzettend leeg en heb geen idee meer wie ik nog ben. Niks is nog leuk of de moeite waard. Mis het zwanger zijn ontzettend, het verlangen naar de maand dat je zou gaan bevallen en de toekomst met je kindje.. plots is alles weg wat je dierbaar was, lijkt wel. Dat wat je zo graag wilde, is plots van je afgenomen. Ik denk zelf ook wel soms 'is dit de juiste keuze geweest?' Maar ons meisje had geen kans. Ze heeft op deze manier niet geleden. Denk dat voor jullie meisje hetzelfde geldt. Je hebt altijd de twijfel uit de angst dat je haar pijn hebt aangedaan, maar op deze manier heb je haar gespaard. Neemt niet weg dat je haar verschrikkelijk mist Ik ben amper uit huis geweest, heb wel een paar dagen in het ziekenhuis gelegen met bloedvergiftiging.. merk nu ook dat ik gek word thuis. Kon er helaas niet uit omdat ik nu pas beter ben. Ik probeer door te gaan met het leven maar het is zo moeilijk. Ik moet wel voor mijn zoon ook, heb jij ook andere kinderen naast je meisje? Mijn man lijkt er ook zoveel makkelijker mee om te gaan.. ik snap dan niet hoe dat kan. Het is voor hem net alsof er niet veel is gebeurd, terwijl ik nog maar amper kan leven voor mijn gevoel. Maar veel mannen gaan er anders mee om. Zij hebben ook het kindje niet gedragen. Maar zeker weten dat ze het moeilijk vinden en ook verdriet hebben. Ze houden zich ook groot hoor Knuffel meid, en gecondoleerd en sterkte met het verlies.. als je wilt praten kan het altijd! Ik schrijf zelf op mijn vlindersite berichten over alles, helpt me om mijn hoofd een beetje leeg te maken..
Hoi Jonneke, gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje, maar wat is het vreselijk moeilijk en pijnlijk om haar zo snel los te moeten laten... Zo rauw voor je meid! Ik begrijp heel goed waar je door moet gaan, ik ben 28 april '11 bevallen van ons zeer gewenste dochtertje Lieke* ze had een ernstige hartafwijking die niet verenigbaar was met het leven, wij kwamen er met de 20 wk echo achter, ook zij is met 23 wk geboren en gestorven. Ik herken je emoties heel goed, het is zo moeilijk om je weg te gaan vinden in je verdriet, pijn en gemis, mijn eigen ervaring is dat ik mentaal de zwangerschap hebt uitgeleeft, niet omdat ik dit graag wil, want ik vond het heel zwaar, maar omdat deze weken nog bij mijn kleine meisje hoorden. Uiteindelijk heeft het mij rust en een stukje vrede gebracht, maar dit heeft tijd nodig. Ik weet nog goed dat ik ook zo twijfelde of we de juiste beslissing hadden genomen, de schok dat je buik weg is, je kindje er niet meer is, de vraag; wat als... Inmiddels voel ik en weet ik dat we de juiste weg hebben genomen, toen ik "uitgerekend" was besefte ik mij heel diep dat we ons meisje heel veel leed hebben gespaard, en haar met onvoorwaardelijke liefde los hebben gelaten, het lijden voor te zijn... Je hebt een hele moedige en liefdevolle beslissing genomen, gun je emoties de tijd om te helen en een plekje te vinden. Je kunt nog heel veel voor je meisje doen, ondanks dat je haar fysiek zo moet missen, een mooi plekje voor haar maken thuis, een foto album maken, schrijven helpt mij zelf heel veel... De as van mijn dochtertje draag ik bij me in een klein zilveren hartje aan mijn bedelarmband, je creeerd dat wat bij je past, en echt waar elke keer geeft het een beetje rust, in deze onrustige woelige tijd! Misschien kun je je man hierin betrekken, want ondanks dat zij er anders mee om gaan, doet het hun ook veel verdriet. Succes! Ik wens je veel kracht & liefde toe, jullie dochtertje hoort bij jullie, en heeft jouw tot mama gemaakt, dat zal altijd een trots gevoel mogen geven! Ik hoop dat je je weg gaat vinden, kleine stapjes.. en dat het geluk jullie weer toe mag lachen in de toekomst! Groetjes Evelien
Lieve VlinderEvelien, Allereerst van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochtertje. Je bent mamma. Alleen heb je niemand waar je voor kunt zorgen. Wij hebben hier ook de keus moeten maken om een eind te maken aan de zwangerschap van ons dochtertje Indy* (9 juni). Nu 4 maanden verder merk ik dat het verdriet nog wel heel groot is maar dat de pijn van het verlies van onze Indy* een plekje krijgt. Mijn geluk is geweest dat ik nog 2 kindjes heb waar ik voor moet zorgen, die hebben me er echt doorheen gesleept, voor hun moest ik mijn bed uit. Uit jou verhaal haal ik niet of jij nog meerdere kindjes hebt. Ik herken ook precies het gevoel van "hebben we wel de goede keus gemaakt" die gedachten hebben wij hier ook heel erg vaak gehad. En natuurlijk heeft je man ook verdriet, maar mannen hebben toch een beetje het gevoel dat ze zich groot moeten houden voor jou. Praat erover met elkaar... Meid heel veel sterkte de komende tijd. Liefs
@Always mama, Jonneke heeft dit topic geschreven voor haar dochtertje, ze is vorige week bevallen Ik heb vanochtend een reactie geplaats, voor ons is het nu bijna 6 mnd geleden.. Ik heb jou verhaal ook gelezen, en heb je een reactie verstuurd, wat vreselijk om te lezen dat er zoveel mama's moeder worden van een kindje die ze niet mochten houden, bezorgd me telkens weer kippevel, zo oneerlijk... Groetjes
Dank je wel voor de snelle reacties. Ik schrik er ook van dat er zo veel vrouwen zijn die mama worden van een vlindertje. Dan is het leven toch maar oneerlijk! Het is fijn te lezen dat er mensen zijn die de gevoelens herkennen. Met mensen in mijn omgeving kan ik er ook wel goed over praten maar wanneer je het niet mee hebt gemaakt kan je het jezelf toch niet goed voorstellen. @ Desiree1986: Jij ook nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochter Aimée. Al voelt het ook weer heel raar om iemand daar mee te feliciteren... Maar je bent inderdaad mama geworden en ze zal altijd bij je zijn! Wat fijn dat je dan toch nog je zoon hebt waar je voor door moet gaan. Ik heb nog geen kinderen. Dit zou mijn eerste kindje zijn... Gelukkig heb ik nog een hondje en die krijgt nu volop aandacht! Ik herken in jouw verhaal ook helemaal hoe mannen reageren. Ik vind het zo raar! Toen we nog in de voorfase zaten van het afbreken van de zwangerschap konden we er goed over praten. Nu lijkt het alsof we echt langs elkaar leven wat betreft gevoelens. @ Evelien: Ik herken jou van een ander topic waar je je verhaal ook in hebt vertelt met een aantal andere meiden. Omdat jullie allemaal eerder dit jaar bevallen zijn voelde ik me er niet prettig bij om daar op te reageren. Neemt niet weg dat ik het erg fijn vindt dat je hierop gereageerd hebt! Het is ook goed om te lezen dat er ook weer hoop is. Want dat gevoel is nu echt helemaal weg. Heb nergens geen zin in, mag voor mijn gevoel ook geen lol hebben. Zo fijn dat je zegt dat er nog vele dingen zijn die ik kan doen voor ons kleine meisje zoals het maken van en fotoboek, plekje in huis. Plekje in huis heb ik inderdaad gemaakt. Van het ziekenhuis heb ik hand en voetafdrukjes gekregen. Deze staan ingelijst met een kaarsje op mijn kast. Ook een urn heb ik besteld voor de as. Ik wil graag een fotoboek maken maar ben bang dat ik te snel ga. Ik weet niet goed wanneer ik klaar ben voor bepaalde dingen. Zoals het maken van zo'n boek maar ook werk. Moet er nu nog niet aan denken maar wanneer wel? Zo moeilijk allemaal! Ik weet dat ik de tijd moet nemen. Sommige dingen zal ik ook wel aanvoelen wanneer er tijd voor is maar andere dingen weet ik nog helemaal niet wanneer ik er klaar voor ben. Hopelijk weet ik dat wanneer het zo ver is...
Lieve Jonneke83, Wat een verdriet en gemis. Ook ik heb die zeer moeilijke keuze moeten maken om de zwangerschap stop te zetten en ons zoontje geboren te laten worden(kon door de vele afwijkingen niet buiten mijn lichaam leven) Misschien is het mee mailen op www.lieve-engeltjes.nl iets voor je. Ik heb een dik jaar meegeschreven met mama's die allemaal precies het zelfde hebben mee gemaakt. Je word dan ingedeeld in een groepje wat bij jouw verhaal past zodat je daar met z'n alle steun aan elkaar kan hebben. Hier is het nu bijna 5 jaar geleden dat Djordy* is overleden maar nog steeds heb ik via hyves contact met een paar dames van lieve-engeltjes. Mijn man ging ook geheel anders om met zijn verlies.Botste hier ook vaak.
Sorry hoor. Ben je dan suf. Schaam me diep, zal de volgende keer beter lezen. Of in ieder geval beter kijken wie het geschreven heeft. Maar inderdaad wat zijn er veel mamma's die een kindje hebben verloren. Maar Jonneke heel veel sterkte... Liefs Marian
Lieve Jonneke........ Volgens mij praatte je mee in '' Wachten op uitslagen en puncties ? '' en nu lees ik hier je verhaal.......wat een verdriet.....dat jullie meisje niet bij jullie mocht blijven ! Wil jullie heel veel kracht en liefde toewensen, Liefs
Jonneke hoe gaat het met je? (weet wel hoe je je voelt natuurlijk.. maar red je het een beetje? krijg je steun van je man?)
@ Desiree1986: Dank je wel dat je het vraagt. Jij weet natuurlijk als geen ander wat het is (helaas). Hier gaat het redelijk met ups en downs. Het ene moment heb ik weer wat energie om dingen te doen maar de dag erna kan het weer helemaal niks zijn. Dat vind ik zo moeilijk! Je weet gewoon niet waar je aan toe bent. De zondagen zijn tot op heden echt een ramp. Ons meisje is op zondag geboren en dan komen de herinneringen ineens weer heel heftig binnen. Ik realiseer me wel dat ik er nog lang niet ben. Gelukkig is mijn man heel erg lief voor me. Bij hem komt het er nu ook allemaal uit, hij is wel aan het werk maar 's avonds is hij helemaal op en kan zich nergens toe zetten. Woensdag moet ik naar het ziekenhuis voor de eerste controle. Hopelijk ziet het er allemaal goed uit. Hoe is die met jou? Ik lees nog af en toe op je site en zag dat je zelf ook een topic gemaakt hebt. Red je het een beetje? Liefs!
Ja bij iedere zondag zal je nu denken 'goh alweer .. weken geleden.' Ik heb dat zelf iedere dinsdag. AS dinsdag alweer 4 weken geleden. Het is gewoon een emotionele achtbaan waar je in zit. Soms gaat het best goed, en daarna ben je weer ontzettend verdrietig en weet je niet hoe je verder moet. Ik geef zelf gewoon toe aan mijn verdriet, ik wil mijn pijn en verdriet om haar niet verdringen. Ik probeer wel zo veel mogelijk dankbaar te zijn om de mooie momenten die ik met haar heb gehad, al blijft het moeilijk dat we er niet meer samen zullen hebben. Werkt je man dan niet te veel dat hij 's avonds zo op is? Woensdag al controle? Dat is snel, ik heb pas over 2,5 week een controle. Ik mis het zwanger zijn wel ontzettend pff.. verder gaat het wel, de afgelopen 2 dagen dan. Daarvoor echt een gigantische dip gehad, heb enorme huilbuien gehad. Ik ben wel blij dat ik mijn kleine mannetje heb rondlopen hier, dat is echt een zegen voor mij. Ik heb ook wel heel erg het gevoel dat mijn meisje gewoon bij me is.. Het is volhouden en overleven momenteel denk ik.