Hallo allemaal, Misschien zit er iemand in dezelfde situatie of misschien heeft er iemand tips?? En anders een negeer topic ofzo.. Sinds vorig jaar januari liep/loop ik bij een psycholoog en samen met mijn huisarts kwam ze op een zware depressie met een dwang/angst stoornis. Met haar samen heb ik het ook over zwanger worden gehad en volgens haar kon dit rustig. De oorzaak van de depressie ligt denk ik bij mijn vader die een narcist is en ocpd (obsesive compulsive personelity disorder) heeft, vastgesteld door een psychiater. Die vervolgens zei dat hij goed gesteund moest worden tegen mijn moeder door zijn gezin. Mijn moeder ging werken vanaf ongeveer mijn 12e, omdat hij dit niet meer kon. (Hij kon niet met zijn collega's overweg, want daar kreeg hij uit de hand lopende conflicten mee.) Dus mijn vader was lette op ons, wat lichamelijke en geestelijke mishandeling werd. Tot mijn moeder hier achter kwam op mijn 16e en is gaan scheiden van hem. Verder zijn er nog meer dingen gebeurd, maar anders wordt het helemaal zo'n verhaal. Nou ging het eigenlijk best weer goed met me, tot de laatste 2 weken ongeveer.. En de laatste paar dagen werd het nog erger en vandaag ben ik alleen maar aan het janken. En iedereen zit op het werk en ik zit thuis, omdat het bedrijf waar ik zat de vestiging heeft gesloten. Dus ik denk, ik zet het hier neer, dan ben ik het een beetje kwijt. Sinds dat ik zwanger ben is dit er ongeveer bij gekomen, ik vergeet vast nog wat: - Mijn vader die ik al bijna een jaar helemaal niet meer had gezien ben ik toch gaan vertellen dat hij opa wordt. Ook omdat hij ernstig ziek is (hart) en nog max. 5 jaar heeft gekregen van zijn artsen. Krijg ik te horen dat hij ook nog asbest heeft en hebben we het daar alleen over gehad en dat zijn nieuwe vrouw (die hij op de paaz heeft leren kennen) kanker in de eileiders heeft. - Door alle trammelant in mijn ouderlijk huis, had ik een goede pauze plek bij een goede vriendin van mijn moeder al vanaf geboorte af aan, een soort 2e moeder voor mij. Daar ging ik vertellen dat ik zwanger ben, krijg ik een week later te horen dat haar man maagkanker heeft. - Ga ik het bij mijn tante vertellen, heeft zijn net te horen gekregen dat haar buurvrouw/vriendin hotchkins (kanker) heeft. Die ken ik ook al vanaf mijn geboorte. - Mijn nichtje ga ik het vertellen, krijg ik te horen dat zij tegelijkertijd met mij zwanger is geworden, maar een mk heeft gehad. Dus toen ging het daar alleen over. - En als klap op de vuurpijl... (Mijn schoonvader is een paar jaar geleden een nieuwe relatie begonnen met een vrouw die jonger is dan mijn man, eerst wennen, maar ik kan supergoed met haar opschieten, omdat ze zo jong is. Ze hebben samen ook kinderen gekregen, nu 4 & 5) Daar horen we gisteren van dat ze in psychose is terecht gekomen en ze moet nou wss opgenomen worden, ze is al paar dagen opgenomen geweest, maar ze mag nu naar huis omdat ze stabiel is door zware medicijnen, ze is nog maar 27. Psychose - Wikipedia Ik weet zeker dat ik dingen vergeet en vraag me vooral af wat er nog bij komt, ik bedoel ben nog net geen 13 weken zwanger. Het voelt net alsof ik geen geluk mag hebben.. En het enigste wat mijn moeder zegt, soms heb je periodes dan gaat alles goed (zou het graag willen) en soms heb je periodes dan heb je de ene rouwstoet na de andere. Sinds dat ik zwanger ben wordt ik in een nieuwe groep van het riagg gezet en mag ik bij een gyn. blijven, want die wil me ook bij de psychiater hebben lopen, om alles goed in de gaten te houden. Dus wordt opzich goed geholpen, maar voel me echt zo verschrikkelijk rot. En als ik dan mijn omgeving bekijk dan mag ik eigenlijk niet klagen. Dit was het, kan het ook niet anders maken, miss klinkt het ego of zeikerig, maar voel me echt, echt rot!! Ik slaap ook bijna niet meer en normaal nam ik dan diazepam, maar dat wil en kan ik nu ook niet. Het enigste waar ik nog blij van wordt is dat mooie wondertje (L) in mijn buik en als ik naar die echo kijk dan maak ik me alleen maar zorgen om em, omdat ik zo labiel ben op dit moment. Gr. Carlien
Allereerst: gefeliciteerd met je goede zwangerschap en mooie kindje! superfoto! Maar pfff... wat een verhaal meid! Ik vind het moeilijk om nu iets nuttigs te zeggen, eigenlijk! Heb je nog begeleiding van die psycholoog waar je eerder bij liep? Zodat je iig van je af kunt praten en de dingen even op een rijtje kunt zetten voor jezelf? het zijn uiteraard allemaal situaties waar je niks aan kunt doen en geen invloed op hebt, maar praten lijkt me nu wel heel belangrijk. Daarnaast is het denk ik ook 'verstandig' om te proberen echt ruimte te maken voor je zwangerschap. Probeer momenten te creeëren waarin je alleen met jezelf, je kindje en je partner bezig bent (of desnoods alleen jezelf en je kindje). Denk bijv. aan zwangerschapsyoga ofzo, weet ik veel. Iets waarmee je je gedachten kunt verzetten en dit kindje de ruimte kunt geven die het verdient. Bedenk dat dit kindje voor alle mensen waar het zo slecht gaat nu, ook een klein zonnestraaltje kan zijn! Veel sterkte meid!
ongelooflijk wat een verhaal. Ik hoop voor je dat je er met je man/vriend over kan praten en je moeder en evt broer of zus. Misschien moet je je nu gaan richten op je eigen geluk, namelijk het wondertje in je buik!! Je kleintje heeft er niks aan als je je zo rot voelt. Natuurlijk is dat makkelijk praten om te zeggen dat je het allemaal een beetje van je af moet zetten, maar probeer het te relativeren. Geniet van je zwangerschap, het is zó bijzonder!
he wat rot voor je allemaal. Ik heb jaren terug een ernstige depressie gehad ( opname en allerlei narigheid). Toen ik van mijn tweede zwanger was liep ik vanwege neurologische problemen bij de gynacoloog. De zwangerschap was eigenlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ik zat echt slecht in mijn vel en bij ons in het ziekenhuis hadden ze gelukkig een pop-poli. Ik was daar ook al bekend vanwege de depressie van jaren terug en ben toen goed begeleid tijdens de rest van de zwangerschap. Gelukkig ging het niet zo slecht dat ik toen medicijnen moest slikken maar er is tegenwoordig gelukkig best wat mogelijk in combinatie met zwangerschap. Eigenlijk een maand of zeven na de bevalling ging het toch opeens een stuk slechter. Toen wel begonnen met medicijnen die te combineren zijn met borstvoeding. Psychiater van de pop-poli wist hier erg veel van af. Het lijkt me voor jou ook inderdaad een heel goed idee van je gyn om je naar zo'n poppoli te verwijzen. Ze letten daar goed op je. Bij mij zat bij de intake ook iemand die zich vooral richtte op de tijd na de geboorte om je band met je kind zo optimaal te houden. Dat was gelukkig bij mij geen probleem. Heel veel sterkte en hopelijk kom je op de goede plek terecht. en pb me gerust als je dat prettig vind
Hoi, Ja bij mij ging het eigenlijk ook weer goed, zelfs de eerste weken nog wel.. Maar het lijkt gewoon net alsof ik met de dag achteruit ga en weer terug val in een depressie.. De gyn. zei idd ook dat de psychiater gelijk na de bevalling in het ziekenhuis langs komt en daarna ook nog een keer thuis.. Maar aangezien ik nog steeds vrolijk wordt van de baby zal het hopelijk niet zover gaan dat ik het kindje afstoot ofzo.. En ik hoop dat ik na de zwangerschap beter wordt en niet nog slechter zoals bij jou, hoe kan dat dan?? Opeens nog zolaat? Je zou toch verwachten dat als die hormonen eruit zijn dat het dan de goede kant op gaat.. Morgen ga ik in ieder geval beginnen bij het riagg met die groep en pas over 4 weken weer een afspraak bij de gyn. Dit komt omdat ze een commisie hebben waar ze je eerst bespreken.. Naja.. In ieder geval bedankt voor je bericht.. En als er wat is of ik heb een vraag dan laat ik het weten.. Groetjes, Carlien
Heel erg gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat een heftige dingen allemaal. Maar er is gelukkig één lichtpuntje in al die narigheid, en dat is het prachtige kindje dat in jouw buik groeit. Zwijmel dus af en toe lekker weg bij je echo, dat mág echt hoor. Probeer je niet schuldig te voelen naar die mensen in je omgeving, die heel slecht nieuws hebben gekregen. Hen help je daar niet mee, misschien is het voor hen juist ook fijn om te weten dat er nog steeds heel mooie dingen gebeuren in de wereld. Zoals jij het beschrijft, die klachten ken ik gelukkig niet. Heb ooit wel een depressie doorgemaakt, maar dat was een vrij milde (alsof je dat herkent terwijl je erin zit.... het blijft een groot zwart gat). Ik ben wel vaak bang geweest voor terugval. Dat hóeft niet te gebeuren. Dat heeft m'n ha me meerdere keren voorgehouden en tot nu toe heeft hij gelijk. Al ben ik er óók nu weer bang voor. Zit al een tijdje niet goed in m'n vel en herken mezelf niet meer helemaal. In mijn geval heeft dat, denk ik, te maken met langdurig ernstig slaapgebrek. Goddank slapen allebei m'n kinderen nu weer goed 's nachts, en kan ik weer een heel klein beetje aan mijn eigen reserves gaan werken. Dus ik blijf me vasthouden aan: het hóeft niet zo te zijn dat je terugvalt in een depressie. Sterkte, en heel veel geluk gewenst.
Nou vanmiddag voor het eerst naar die therapie geweest, wat waardeloos! Opzich was het best goed en heb het gevoel dat die psychologen ook goed in hun werk zijn. Maar nou wordt ik een groep geplaatst met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, hoe verzin je het?!?!?! Ik kom daar om over mijn jeugd heen te komen met een vader met een persoonlijkheidsstoornis en die narcistisch was en nou wordt ik in een groep geplaatst met zo'n zelfde figuur.. Ik heb er aan het eind ook iets van gezegd, ik heb daar dus echt geen zin in en kan dat nu ook niet aan met die depressie en alle hormonen van de zwangerschap.. De groep was ook bedoeld voor mensen met een depressie, dat is opzich al best zwaar, maar om dan iemand er in te zetten met een persoonlijkheidsstoornis.. Kan er echt met mijn kop niet bij, dat is iets heel anders.. Hun verklaring.. Van een persoonlijkheidsstoornis kun je soms ook depresief raken, dat soort dingen hangen soms samen.. Als ze me dit van te voren hadden gezegd, dan was ik er nooit aan begonnen.. Kan ik ook nog ergens normaal heen, of maak ik nou een probleem van niks??? Voor mij voelt het waardeloos in ieder geval.. Gr. Carlien
Hmmm... balen dat je therapie zo is tegengevallen! Ik weet niet of je een probleem van niks maakt, daarvoor weet ik te weinig van psychologie/persoonlijkheidsstoornissen en jouw situatie af... Je kunt het wellicht van 2 kanten bekijken. Aan de ene kant confronteert het je misschien teveel met jouw situatie van vroeger (en nu?) met je vader en kun je dat tijdens je zwangerschap niet aan. Aan de andere kant kan het je wellicht ook leren om manieren te vinden om om te gaan met een persoon met een dusdanige stoornis? Of zeg ik nu iets heel erg raars? Door deze persoon kan je misschien wel veel leren over persoonlijkheidsstoornissen en narcisme en omdat hij veel verder van je af staat dan je eigen vader, kun je wellicht leren er afstand van te nemen ofzo? Daarvoor hoef je misschien nog niet eens in heel nauw contact te staan met diegene... Of vereist die groepswerking van jou dat je echt contact maakt met iedereen in de groep? Nogmaals, ik weet er natuurlijk heel weinig van af en wil je echt absoluut niet kwetsen ofzo, maar dit komt als eerste in mij op . Misschien kun je een gesprek aangaan (1-op-1) met diegene die de groep leidt en erover praten hoe hier mee om te gaan? Trouwens, die reactie van je kapper is inderdaad wel erg lief! Heb je nog nagedacht over het zwangerschapszwemmen? Dat lijkt me een heerlijke optie om te ontspannen en lekker met je baby (en je lijf!) bezig te zijn. Dan zit je niet meer de hele tijd in je hoofd, wat je door alle bijkomende problemen, waarschijnlijk wel veel doet...
Hoi Meid Ik weet een beetje hoe het zit, volgens verschillende mensen zijn er een paar keer verschillende diagnoses bij mij gesteld.. dan was ik volgens de een bipolar, of had ik een persoonlijkheidsstoornis, dan had ik een angstoornis of weet ik niet. Tijdens de zwangerschap heb ik de GGZ hier de deur uitgeschopt, aangezien ze voor mij niks deden en geen duidelijkheid geven, hierdoor loopt de kleine nou onder toezicht omdat ze niet weten wat voor ouders ik en mijn vriend zijn en hoe ik moederschap geestelijk op zal pakken. Ik heb in samenwerking met de gynaecologen Temazepam afgebouwd. Als het goed is mag je Diazepam gewoon hebben na 3 maanden zwangerschap tot je 7-8ste maand. Ik mocht dat ook als het op het laatste moment nodig was. Om heel eerlijk te zijn, wat ik heb weet ik niet - maar het is niet zo erg als hun het voordoen. Het maakt de zwangerschap wel wat moeilijker en stressful, maar als je gewoon een time out hoekje/plekje hebt dan is dat gewoon prima te doen! Het idee van zwemmen is ook heel goed. Ik wil je het beste advies geven wat er aan mij is gegeven: Je moet het uiteindelijk allemaal zelf doen. Je kan de beste therapie krijgen maar dat is alleen een steuntje in de rug! Het allerbelangrijkste is dat je blijft praten. Zonder praten kom je nergens. Heel veel mensen zeggen denk aan het wondertje in je buik, ik geef ze gelijk en ongelijk . De eerste 5 maanden heb ik geen minuut kunnen genieten van mijn buik, als je dat niet kan omdat je je zorgen maakt of wat dan ook - denk er niet aan. Geniet dan maar van de kleine dagelijkse dingen. Dat extra lekkernijtje bij je ontbijt, of stiekem extra veel jus over de aardappelen - het komt van zelf wel. Je mag trots op jezelf zijn want het feit dat je je zorgen maakt is wel een teken dat je een goed moedergevoel hebt.
hoi Carlien, balen dat de groep zo tegen viel. Ik zou nu tijdens je zwangerschap niet in groepstherapie gaan. Je zit dan in zo'n andere levensfase dan de anderen en hebt andere problemen. Heb je nog aan een pop-poli nagedacht. Je zou iig een intake kunnen doen en vragen wat ze voor je kunnen betekenen. Dat het pas een tijdje later slechter met me ging heeft oa te maken met het feit dat het winter werd. Bij mij is het doorslaan van me rot in me vel voelen naar echt depressie echt voor een groot deel seizoensgebonden. Miscchien ga ik volgend jaar met lichttherapie aan de gang. Toen het weer slechter ging was precies nadat ik na 13 1/2 maand stopte met bv. bv hormomen maakte mij blijkbaar best gelukkig en toen die wegvielen viel ik echt in een gat.
ik wil je even enorm veel sterkte wensen,ik vind het vervelend voor je dat de therapie je tegenviel,maar zou toch nog eens proberen hoe het de 2de keer gaat,mocht je echt problemen ondervinden van die persoon,kun je dat natuurlijk altijd alsnog aankaarten. Probeer ook te genieten van je wonder,en wat andere meiden al schreven,probeer leuke dingen mbt je zwangerschap te ondernemen,yoga of zw.zwemmen gym etc.... ik hoop voor je dat je een super zwangerschap en bevalling mag hebben,hou je taai!