Hoi meiden, Ik moet even mijn verhaal kwijt. Ik had het al eerder een keer voor mezelf opgeschreven, maar toch fijner om het hier te doen met het idee dat dan ook iemand het leest. Ik doe het even onder een andere naam omdat een aantal mensen mij persoonlijk kennen hier. Zoals de naam het al zegt gaat het over mijn moeder. Er is nu niet iets bijzonders gebeurt waardoor ik dit nu opschrijf, maar het is iets waar ik wel mee zit. Ik heb een erg slechte relatie met mijn moeder. Eigenlijk is dit al vanaf dat ik klein was. Ik kreeg nooit een knuffel, nooit werdt er gezegd "goed gedaan, je kunt het, ik hou van jou". Nooit een bemoedigend woord of een teken van waardering of genegenheid. Dit is iets wat ik altijd wel miste. Heb het hier met mijn moeder over gehad. Maar het enige wat ze kon zeggen was dat zij dat ook niet gehad heeft in haar opvoeding en dit ook wel miste. Maar als zij het ook miste, waarom dit dan niet aan je eigen kinderen geven?! Ook heb het gevoel dat ik er voor haar totaal niet toe doe. Ze kent me totaal niet. Ze weet bv nu (na 14jaar) nog steeds niet dat ik vegetariër ben, ze weet niet precies hoe oud mijn zoontje is (hhar kleinzoon dus), ze weet nog steeds niet welke dagen ik werk, enz... Ze weet gewoon niets! En niet omdat ik het haar niet vertel, maar simpelweg omdat ze het niet onthoudt. Ik ben een keer door een groep van 6 jongens in elkaar geslagen. Heb daarna 2 weken in het zkh gelegen. Toen ik thuis kwam wilde mijn moeder niet mee naar het politiebureau om aangifte te doen. Volgens haar viel het allemaal wel mee en moest ik niet zo moeilijk doen. Dit soort dingen zijn vaker voorgevallen, en toen is ze er nooit voor me geweest. Ze verdraait ook altijd alles. Je kunt haar iets vertellen, en later hoor ik van bv mijn zusje een heel ander verhaal. Hierdoor zijn er al een hoop misverstanden geweest. En of ze het nou doet om te stoken!? Ik weet het niet. Ook heeft ze tijdens mijn zwangerschap totaal geen interesse getoond. Toen wij vertelde dat ik zwanger was reageerde ze geschokt en het leek alsof ze het niet leuk vondt. Het voelde een beetje als jaloers zijn. Alsof ze zelf liever zwanger geweest was. Soms lees ik hier, of hoor van vriendinnen dat ze met hun moeder naar de stad geweest zijn ofzo. Dit heb ik nog nooit met mijn moeder gedaan. Ik kan ook totaal niet met haar praten. We bellen wel eens, maar dan is het 80% van de tijd stil aan de telefoon. We hebben elkaar gewoon niets te zeggen. We kunnen elkaar ook makkelijk 3 mnd niet zien of spreken. Het is dat ik nog een broertje en zusje heb die thuis wonen, anders kwam ik er misschien wel helemaal niet meer. Ik vind het gewoon heel lastig wat ik hier nou mee moet. Van de ene kant ben ik er wel klaar mee, maar als ik dit zo schrijf dan zit het me blijkbaar toch nog wel erg hoog. En van de ene kant mag ik natuurlijk ook niet klagen, want ik HEB wel een moeder die me opgevoedt heeft, dat kan niet iedereen zeggen. Er speelt nog veel meer, maar mijn verhaal wordt zo wel erg lang. (sorry) xxx Woepsie
Ojee, wat een lang verhaal. Hoop dat het niet te saai is om te lezen (ben nou niet bepaald een roman schrijver )
Hebben we dezelfde moeder? Alleen heeft die van mij ook nog een drankprobleem. Ik begrijp je pijn wel denk ik..hier is het ook altijd zo geweest totdat ze me voor de zoveelste keer liet zitten,6 weken voor mijn huwelijk.nu 2 jaar geleden.ik heb haar geen uitnodiging gestuurd en niet meer gezien sindsdien. Ik ben liever alleen dan zovaak gekwetst te worden..de titel moeder moet je ook verdienen en ik doe het nu al beter dan zij ooit gedaan heeft...ik heb er vrede mee zo. heel hard misschien maar het is niet anders..ik begrijp dat dat voor een ieder verschillend zal zijn! Ik hoop voor jou dat er een manier is om haar ogen te openen al geld het helaas vaak dat het iemands karakter is...?de vraag is of jij een manier voor jezelf kunt vinden er mee om te gaan..of het verder ook positive dingen toevoegt.Dat is iets wat jij alleen voor jezelf af kunt wegen..het is erg cru om te zien dat je niet hebt wat je graag zou hebben. Je kan haar niet veranderen,ja met haar praten en eerlijk zijn wat je dwarszit..als het niet veranderd...je kan haar niet kan veranderen maar wel je eigen keuzes kan maken hoe erg je je het wil laten raken. sterkte hoor!
Het lijkt in veel opzichten wel mijn relatie met mn moeder die je beschrijft. Met dat verschil dat ze nog net wel weet wanneer d'r kleinkinderen jarig zijn. Ook wij zien elkaar soms maanden niet, spreken elkaar soms ook erg lang niet. Toen wij vertelde dat ik zwanger was kwam er zo'n lauwe reactie (bij elke zwangerschap). Maar ze heeft mij op t laatst dan wel weer geholpen om mn huis schoon te houden. Moest ik wel vragen, ze bood het nooit aan. Hoe is haar relatie met je zus/broer? Mijn ouders zijn gek op mn zus en al haar kinderen. Past altijd (en dat is vaak) op, zelfs als hun een hele week op vakantie gaan. Ik heb t 1x gevraagd of ze op wil passen zodat wij uit eten konden....Nee, voor die ouwklote (ja, zo zei ze het) kom ik niet, alleen als er echt iets aan de hand is. Vakantie vieren en de hele dag winkelen waarvoor ze wel bij mn zus komt is dan blijkbaar geen ouwklote. Erover praten gaat niet, het is niet zo zegt ze. Of ze reageert gewoon niet. Het doet zeer, maar ik probeer mij erbij neer te leggen. Anders hebben mn kinderen helemaal geen opa en oma in de buurt (de andere wonen heel ver weg)
Owja, nog iets. Ik begrijp dus echt niet dat mensen die zelf geen liefde gehad hebben in hun jeugd dat ook zo bij hun eigen kinderen gaan doen. Dat geld ook voor ouders die geslagen zijn, of die incest mee gemaakt hebben. Onbegrijpelijk dat die dat vaak ook gaan doen. Ik heb in mijn jonge jaren alle hoeken vh huis gezien, mijn vader had losse handjes. Ik heb van mijn opvoeding geleerd hoe het NIET moet. Mijn kinderen hebben dus nog nooit een tik of wat dan ook gekregen. En ik zeg dagelijks tegen mijn kinderen dat ik van ze hou. (wat overigens heel raar was om te zeggen de eerste paar keer, ook tegen m'n partner. Als je dat nooit gehoord hebt voelt t heel gek om te zeggen in t begin)
Hier ook zo Chrisje..ik zeg ook elke dag tegen ze dat ik van ze hou,vind het heel belangrijk dat ze in staat zijn affectie te tonen of te ontvangen,wat mijn moeder ook niet kan.
Dit snap ik dus ook niet. Als je zelf vervelend vondt, waarom doe je bij je eigen kinderen dan precies hetzelfde? Ik zeg tegen mijn zoontje ook dagelijks dat ik van hem hou, en tegen mijn vriend ook. Vond het in het begin wel raar om te zeggen idd. Zeker tegen mijn zoontje, dan kreeg ik meteen een brok in mijn keel. Maar dat vooral omdat ik dan ook meteen de emotie er echt bij voelde.
Ik heb 3 zusjes en 2 broer(tje)s. Wij zijn allemaal redelijk snel het huis uit gegaan. Rond 17/18 jaar. Dit ook omdat de relatie tussen mijn ouders niet meer te houden was en de sfeer in huis niet prettig. mijn ouders zijn 2 jr geleden ook uit elkaar gegaan. Zij komen eigenlijk ook alleen bij mijn moeder als de rest er ook is. Niemand gaat alleen daar heen. Al moet ik wel zeggen dat iedereen minstens 1.5uur reizen van mijn moeder af woont. Mijn broertje die nog thuis woont (17) heeft er volgens mij wel veel moeite mee. Maar hij heeft ook nog veel moeite met de scheiding van mijn ouders. Hij heeft het gevoel dat mijn vader hem in de steek heeft gelaten door weg te gaan en hem met mijn zusje alleen bij mijn moeder achter te laten. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar mijn moeder is niet heel goed in opvoeden. Ze kan geen "nee" zeggen en daardoor doet mijn broertje alles wat hij wil. Hij is gestopt met zijn opleiding en zit de hele dag achter de X-box. Hij zou nooit iets doen wat mijn moeder vraagt en is echt de baas in huis. Maar goed, dat is een heel ander verhaal. Mijn broer en zusjes hebben dit verder wel geaccepteerd. Die wijten het ook aan de hersentumor die mijn moeder 10jaar geleden gehad heeft. Maar daar geloof ik niets van. En ze was vóór die tijd trouwens ook al zo.
wat vervelend zeg.. ik denk dat je voor jezelf moet beslissen of je er nog zoveel energie in wil steken. en anders moet je het gewoon laten zoals het is.. makkelijker gezegd als gedaan ik weet het.. ik heb het niet met mijn ouder,maar herken het wel een beetje van mijn man. die hebben thuis ook nooit geknuffeld,of gezegd ik hou van je,of een kus gegeven..bij ons is dat JUIST wel..dus mijn man moest heel erg wennen toen hij bij mijn ouders over de vloer kwam. nu doet hij het allemaal wel en vind het ook erg fijn!
Daar zit ik over te twijfelen. Moet ik het maar zo laten of toch een gesprek aanknopen en kijken wat ze er mee doet? Ik heb het eigenlijk altijd zo gelaten, maar merk gewoon dat ik er wel mee zit. En dan heb ik het vooral over de momenten waarop ik haar hard nodig had en ze er gewoon echt niet voor me was. Mijn vader is ook geen knuffelbeer, maar laat wel weten dat ik belangrijk voor hem ben en staat voor me klaar als het nodig is. Vind dit gewoon heel moeilijk. Ik merk gewoon dat ik in bepaalde momenten in mijn leven tegen dingen aanloop die niet hadden gehoeven. Maar als ik haar hier op aanspreek zal ze denk ik alles ontkennen. En later tegen mijn zusjes (of wie dan ook) het verhaal net even zo vertellen dat het voor haar een stuk beter uitkomt. Dit heeft ze namelijk al vaker gedaan. Mijn vader kan zijn gezicht haast niet meer vertonen in de familie omdat mijn moeder hem totaal zwart heeft gemaakt na de scheiding.
Wat een ellende zeg met je moeder, herken wel wat in je verhaal, heb ook niet de beste band met me moeder, maar dan anders. Zoals jij al schrijft dat je haar soms maanden niet ziet of spreekt is het mischien toch beter om het contact te verbreken of het contact te laten verwateren. weet natuurlijk niet hoe jijzelf hier tegenover staat. Maar er is weinig gevoel van beide kanten en ik denk dat je beter af bent als je ze helemaal niet meer ziet. Zou meer rust voor jou zijn in ieder geval. heel veel sterkte
ja ik snap dat je het er ontzettend moeilijk mee heb. maar als jou moeder er al geen energie in wil steken? om bv even te praten over hoe jij je voelt enzz, en ik snap ook dat je haar nodig hebt! maar denk je niet dat je alleen maar gekwetst word? misschien gewoon even lekker wat rust nemen,en niet aan denken,haar niet opzoeken,gewoon even niks! kijken hoe dat bevalt,en misschien even goed nadenken wat JIJ wilt.. wat vind je man-vriend ervan (als die aanwezig is) succes meid
Heel herkenbaar je verhaal! Ik heb met mijn beide ouders een slechte relatie. Ook in ons gezin werd nooit geknuffeld, houden van uitgesproken of leuke dingen gedaan. Alles moest, niks mocht. Eigenlijk zijn ze over het algemeen alleen maar negatief over alles en iedereen. Tja, verdraaien ... praat me er niet van. Mijn man en ik voldoen niet aan de verwachtingen van mijn ouders. We doen niet precies wat zij willen. Jarenlang is het goed gegaan, maar aan het begin van mijn zwangerschap is het behoorlijk geescaleerd. Met als gevolg dat ik niet een hele leuke zwangerschap heb gehad. Mijn man en ik stonden behoorlijk in de negeer-modus, ook bij mijn broer en de rest van de familie. Er zijn veel, verdraaide, verhalen de ronde gegaan. Mijn ouders belden niet meer, ik werd niet meer gevraagt om mee te gaan winkelen en hoorde achteraf dat mijn moeder met mijn schoonzusje had gewinkeld. Ook in de zwangerschap was opeens geen interesse meer. Mijn ouders zijn tijdens de kraamweek twee keer op visite geweest. Na het tweede bezoek heb ik zo ontzettend liggen huilen in bed om de vervelende sfeer en de rot opmerkingen die ze maakten en hoe ze me hebben behandeld tijdens de zwangerschap. Ik heb me op dat moment voorgenomen om nooit meer te huilen om mijn ouders en niet meer alleen met ze te zijn. Als mijn man erbij is doen ze poeslief en aardig. Vorig jaar september was de negeer-modus opeens verdwenen ... zo uit het niets! Fijn, maar dat rotgevoel wat ik heb gehad door ze vergeet ik niet. Ik ben nu meer afstandelijk, bespreek geen prive dingetjes meer met ze en ben altijd op mijn hoede. Het vertrouwen in ze is gewoon weg. Sinds ik meer afstand heb genomen van ze, ben ik wel sterker. Het gevoel dat ik aan de verwachtingen aan mijn ouders moet voldoen is weg en ook hoef ik geen goedkeuring meer van ze. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ook veel nagedacht over mijn jeugd en de opvoeding die ik heb gehad, dat heeft ook meegeholpen om meer afstand van ze te nemen. Tuurlijk voel ik af en toe nog wel eens een steek als ik zie hoe vooral mijn moeder omgaat met mijn broer en zijn vriendin, maar dat doet ze volgens mij alleen maar om mij jaloers te maken. En dat vind ik dan ook nog wel weer een beetje lachwekkend. Ik snap dat het heel lastig is wat je hiermee moet. Maar "moet" je er echt wat mee? Uit je verhaal meen ik een beetje op te maken dat je niet heel veel contact met haar hebt. Wil je dit zo houden? Of wil je juist meer of zelfs helemaal geen contact meer? Heeft het zin om met je moeder te praten? Als het geen zin heeft (zoals in mijn geval) zou ik het niet proberen, maar proberen om te accepteren dat ze zo is en het nooit anders gaat worden .... en dat is heel moeilijk, ik weet het. Ik heb er wel over gedacht om met ze te praten, maar aangezien ik weet dat het hele verhaal ontzettend verdraaid bij de rest van de familie terecht komt .... verspilde energie. Sterkte! XXX
Kan je broer niet bij pa gaan wonen? Zo komt er niks van zijn leven terecht. Ik was ook al vroeg het huis uit, op mn 17e ben ik weggelopen. Ik kan er nu redelijk goed mee leven dat ons contact niet super is. Heb weinig tot geen verwachtingen. Ik weet gewoon dat die toch niet waargemaakt worden. Het enige wat wel nog steeds steekt is dat ze mijn zus en haar gezin voor trekt. Ik begrijp niet hoe je onderscheid kunt maken tussen je kinderen. Maarja, t contact verbreken vind ik een te grote stap. Dan kies ik liever voor af en toe oppervlakkig contact, zonder verwachtingen. Laatst was er weer zoiets stoms. Ik was daar en vroeg of ze dit jaar weer eitjes ging verstoppen met pasen. Nee, daar had ze wenig zin in, want de kindjes van ...(m'n zus) zijn er niet. Ja, nou en?? Zei ik, wat maakt dat nou uit? Tellen je andere kleinkinderen (de mijne dus) dan niet meer mee ofzo? Zijn die niet belangrijk genoeg. Och..ik heb er wel aan gedacht zei ze toen. Toen zei mn vader dat ze het toch wel konden doen. Stom wijf denk dan echt.
Helaas veel dingen herkenbaar! Wat voor mij erg geholpen heeft is om geen verwachtingen meer te hebben. Natuurlijk zijn er hierdoor vaak iritaties van mijn kant maar dan denk ik weer. Judith, geen verwachtigen hebben. Dan kunnen mensen je ook niet teleurstellen. Mijn ouders hebben nooit gezegt ik houd van je. Ik heb met mijn vriend zijn verjaardag ( eind januari) voor het laats een kus gehad van mijn ouders. Nog nooit ik houd van je of ik ben trots op je.. Doet me verdriet. Maar ik doe het heel anders bij Esmee. Ik vertel haar elke dag hoeveel ik van haar houd, dat ze ons zo blij en gelukkig maakt en dat we trots op haar zijn omdat ze zich zo goed ontwikkeld. Mijn ouders zullen nooit eens bellen, langs komen. Zijn we daar 2 weken niet geweest dan klagen ze dat we niet komen. Mijn moeder past wel regelmatig op Esmee maar dan spreek ik haar maar kort. En is ze ook altijd zo weer weg. Kan er niet de vinger op leggen wat er nou is.. Gelukkig is het contact met schoonouders erg goed.. Esmee is overigens met bijde opa's en oma's hardstikke gek. En we komen er ook zodat Esmee een band kan op bouwen.. Idem met oppassen. Maar gezellig en leuk, nee, dat is het er helaas niet!
Ik afgelopen kerst voor t laatst.... De volgende zal in April komen, wel 2 x. Dan zijn 2 van mijn kinderen jarig.
Dit helpt mij ook enorm om zelf niet geiriteerd te raken en/of teleurgesteld te worden. Andersom geldt trouwens hetzelfde. Mijn ouders en ook mijn schoonouders maken regelmatig opmerkingen als "we hadden toch wel verwacht dat jullie ..." of " we gingen er vanuit dat jullie ....". En er dan heel teleurgesteld bij kijken of geiriteerd raken. Heel vervelend, maar ik laat me geen schuldgevoel meer aanpraten. Als ze iets willen weten of graag willen dat we op bezoek komen kunnen ze dat gewoon vragen, dat doen wij ook.
jeetje het is alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen. ook ik heb deze situatie met mijn moeder zo vaak mee gemaakt. ben vroeg het huis uitgegaan omdat ik me toch niet begrepen voelde. ik voelde me het zwarte schaap van de familie zo werd ik ook neer gezet. ( nog steeds trouwens) heb nog 2 jongere zusjes en 1 broertje en heb altijd het idee gehad dat er van mij minder gehouden werd/niet naar omgekeken werd. me zusjes ( 23 en 22 jaar) gaan gerust nog steeds op schoot zitten bij mijn moeder. maar ik deed dat al niet meer sinds ik 6 jaar was. werd me ook niet gevraagd of ik dat wilde. kreeg die aandacht gewoon niet. ik ben nu 25 jaar en zwanger maar er komt totaal geen intresse van uit mijn beide ouders. van de week schreef een ver familielid op mijn hyves "dat het wel spannend was voor mijn ouders dat ze straks grootouders worden en dat ze vast heel trots zouden zijn" pff wat stak me dat kon zij niet weten hoor wat ik praat hier eigenlijk niet over maar de tranen sprongen in me ogen. ik krijg totaal geen waardering of idee dat ze trots op me zijn. ik kom er ook eigenlijk alleen met verplichte bezoekjes als er iemand jarig is ofzo. en dan nog voel ik me ongemakkelijk. en zo kan ik dus nog veel meer verhalen vertellen hoe verdrietig en onbegrepen ik me door mijn ouders voel. en toch hoop je steeds weer een goedkeurde blik te krijgen en hij komt NOOIT!!! maar laat ik maar stoppen. thanks dat ook ik hier even mijn hart kan lucht. TS ik weet precies hoe je je voelt.
Tja, ik denk idd niet dat het zin heeft om met haar te gaan praten. Maar het contact helemaal verbreken wil ik ook niet. Zo ie zo zal ik haar op verjaardagen wel tegenkomen. En mijn broertje en zusje wonen nog thuis en die wil ik ook nog opzoeken natuurlijk. Zoals net iemand vroeg, mijn broertje kan niet bij mijn vader wonen. Dat wil hij zelf ook niet omdat mijn vader samenwoont met zijn nieuwe vriendin. En mijn vader zal, zodra het huis verkocht is, naar een andere stad verhuizen. En ik denk eerlijk gezegd dat mijn moeder niet door heeft dat ik het vervelend vind dat ze zo weinig interesse toont. Voor haar is dat normaal. Hoewel ze dit bij andere wel doet. Wat me nu het meest irriteerd is dat ze niet echt interesse toont in mijn zoontje. Ik ga er heen omdat ik wel wil dat hij zijn oma kent, en volgens mij is ze dan ook wel blij haar kleinzoon te zien. Maar verder dan dat gaat het ook niet. Niet vragen hoe het gaat met bv eten, of hij al kan zitten, dat soort dingen. Als ze weet dat we vandaag naar het cb geweest zijn zal ze nooit bellen om te vragen hoe het gegaan is of hoeveel hij aangekomen is. Of toen hij precies 6 mnd oud was (wat voor mij bijzonder was) Liet ze niks horen. En toen ik vorig jaar op ging voor mijn rijbewijs belde ze niet om te vragen of ik geslaagd was. Dit soort belangrijke dingen in mijn leven maakt ze niet mee. Toen ik zwanger was wilde ze ook nooit iets doen zoals babyshoppen. Ze vroeg nooit hoe het bij de vlk ging, ze weet niet hoe de bevalling gegaan is. Dit heeft denk ik vooral te maken met jaloersie. Ze heeft nu 6 kinderen maar had er liever nog meer gehad. Ze is een beetje verslaafd aan kinderen die afhankelijk zijn van haar. Ze probeerde haar kinderen ook zo lang mogelijk klein te houden. En nu ze geen kinderen meer kan/mag krijgen (ivm hersentumor in verleden + gescheiden) gunt ze het een ander ook niet heb ik het gevoel. Maar hoe kun je nou je eigen kind niet het beste gunnen? Zeker nu ik zelf een kind heb begrijp ik dit totaal niet. Ik zou alles, maar dan ook alles voor hem doen.