Onze zoon is nu ruim 5 jaar en sinds een week moeten we toch echt concluderen dat hij stottert. Hij is altijd zeer taalvaardig geweest en qua woordgebruik/zinsgebruik liep hij altijd behoorlijk voor op leeftijdsgenootjes, maar nu lijkt het af en toe te snel te gaan. Hij kan zichzelf soms niet meer goed bijhouden. En dan niet bij ingewikkelde zinnen of moeilijke woorden, maar gewoon echt in simpele dagelijkse zinnen. Hij praat verder wel makkelijk, erg snel en erg veel. Hij praat dagelijks echt aan 1 stuk door zeg maar Het stotteren zit vaak vooraan in de zin, maar soms ook in het midden. Bijv: K..k..ka kan ik nog wat drinken pakken mama? Maar ook: Als het stopt met regenen d.d..dan haal ik mijn fiets weer op. Zoon is erg gevoelig en klapt meteen dicht/schaamt zich als we erover beginnen dus we doen net alsof er niets aan de hand is, maar ik merk dat onze zoon er wel mee zit. Ik maak mij er zelf niet zo heel veel zorgen over, maar zou wel graag wat meer willen weten over het stotter-proces bij andere kinderen. Dus mochten hier moeders zijn van stotterende kinderen dan ben ik erg benieuwd naar jullie ervaringen enz. We hebben overigens met juf afgesproken dat zij het deze week nog even in de gaten houdt en mocht er niets veranderen of het wordt erger, dan zal de logopedist ingeschakeld worden.
Ik herken je verhaal, alleen speelde het bij mijn dochter een paar jaar eerder (rond 2-2,5 jaar) Ook een heel taalvaardig kind, voor wie het op dat moment allemaal te snel ging: haar mond kon haar hoofd even niet bijhouden. En ook zij is een erg gevoelig kind. Zodra ze merkte dat ze ging stotteren, klapte ze dicht en begon te huilen/schreeuwen van frustratie. Ik vond het moeilijk om ermee om te gaan omdat ik het niet kon negeren omdat ze er zelf zo heftig op reageerde. Maar eigenlijk is het vanzelf over gegaan. Ik merkte trouwens wel iets typisch: na haar heftige stotterperiode ging het tijdje heel goed. Op een gegeven moment merkte ik dat ze een beetje een "gooise R" kreeg, en ik moest concluderen dat ik hem ook zo voor deed (*schaam* want ik vind dat echt vreselijk klinken) dus toen ging ik hem bewust weer rollender uitspreken (niet overdreven natuurlijk, maar gewoon, zoals ik hem van vroeger heb meegekregen). En prompt begon dochterlief te stotteren met de R! Bewust of onbewust heeft ze dus mijn uitspraakverandering opgepikt en proberen na te doen, waarbij het dus voor haar nog niet soepel en natuurlijk aanvoelde. Met stotteren als resultaat. Dus het zou kunnen dat een periode van stotteren te maken heeft met een fase van perfectioneren van de uitspraak.
Ik ben geen moeder van een stotterend kind, maar ben zelf logopedist. Als kinderen talig heel vaardig zijn, kan het soms zijn dat hun taalbegrip verder is dan hun taalproductie, waardoor ze vaak wel weten wat ze willen zeggen, maar niet goed weten hoe ze dat verwoord moeten krijgen. Dit uit zich dan in nietvloeiend spreken. Komt stotteren in de familie voor? Als je je zorgen maakt: laat een logopedist eens meekijken hoe het komt dat je kindje stottert. Als je vragen hebt, PB mag hoor!
Herkenbaar. Hier ook een zoon die qua gedachteproces verder was dan de mondmotoriek aankon. Hij heeft gestotterd (soms veel, soms weinig) van zijn 3e tot en met groep 3 (toen was hij ruim 6.) Nu is hij 7 en stottert niet meer.