Laten we voorop stellen dat ik HEEEEl veel meningen hierover hoor over het wel of niet doen. Maar vanaf het begin is onze zoon als iets anders als anders kinderen. Dat is niet erg. Maar ik moet hem wel de hele tijd verdedigen. Eerst dacht ik hij loopt wat achter. Hij is onzeker. Hij is gewoon HEEEL druk. Maar op de opvang kreeg hij al VVE omdat hij met dingen achter liep/moeilijk vind. Hij zit net tegen TOS aan. ( we hebben eind april een gesprek hierover bij een audiologisch centrum ) Nu in groep 1 gaat het opzich wel goed , alleen loopt hij ook wat achter met sommigen dingen. ( en laten we voorop stellen dat deze school echt een kind in hun waarde laten, en hulp bieden waar kan!) Ik loop thuis ook steeds meer met hem tegen de lamp aan.. vind het soms heel moeilijk om mee om te gaan. Hij heeft 0 concentratie,kan niet stil zitten of zijn, vraagt soms 100 x hetzelfde, simpele opdrachtjes zijn voor hem heel moeilijk en geduld geduld geduld hebben... soms lukt me dat niet. Het is soms zo vermoeiend. We werken al met zoveel mogelijk structuur, dagplanning etc. Iemand ervaringen mee? Tips? En nogmaals, hij is een schat. Heel sociaal. Lief. Maar DRUK. De buitenwereld ziet het vaak niet, omdat hij echt lief is. Die snappen hem soms ook niet. Hij hoeft van mij ook niet te veranderen. Hij is zoals hij is. Maar handvaten zullen fijn zijn. Bijv. Een opdrachtjes pak een broek boven. Hij kan zo naar boven lopen en met een trui beneden komen. 1 x per dag is leuk maar dit soort dingen zijn de hele dag door.. erg vermoeiend soms. En soms is het allemaal zo negatief tegen hem... ik vind dat niet leuk voor hem maar hij kan soms zo slecht stil zijn en stil zitten of heel goed luisteren... Sorry voor mijn lange verhaal maar het is soms een beetje veel.. we hebben ook nog een broertje rondlopen.
Je loopt tegen dingen aan en wilt handvatten, heel goed! Ik zeg doen! Waar je moet beginnen weet ik niet, maar er zijn hier vast moeders die dat wel weten. Sterkte met alles wat hierdoor op je af gaat komen! Een van onze jongens is ook anders dan zijn broers. Een hele lieve, gevoelige jongen van inmiddels 12. Ik heb al eens de vraag gekregen of hij wel eens is getest op autisme. Dat is hij niet, maar ik snapte die vraag wel. Omdat wij thuis en op school er geen aanleiding voor zien om hem te laten testen, doen wij het niet. Maar als ik zou merken dat we/hij vast dreigt te lopen dan trek ik zeker aan de bel.
Ik zou zeggen waarom niet. Mensen kunnen heel negatief zijn met labels plakken. Wij waren er eerst op tegen maar zo blij dat we het wel hebben gedaan. Dan zijn er in eens opties/ begrip/ mogelijkheden. Snap je gevoel overigens wel. Geen adhd maar een hoogbegaafde zoon met hoge energie. We bouwen zelf de rust zoveel mogelijk in en geven hem ook de ruimte om het kwijt te kunnen. ( sport, trampoline, samen fietsen, wandelen etc) Kleding leggen we savonds klaar want dan ben je smorgens niks kwijt ( ook al ligt het bij je neus) Vaste rituelen, savons voor het slapen lezen we altijd voor, moment van rust. Wat zegt school? Is hij daar onrustig? Zoon kreeg een wiebelkussen, mocht opdrachten doen om even te lopen.
Ik ben er ook zeer zeker niet optegen maar inderdaad, mensen kunnen er heel negatief over doen. Ik wil hem ook absoluut niet veranderen maar ik wil ook niet dat hij last krijgt op latere leeftijd van zichzelf. Op scholen heeft hij ook weining tot geen concentratie. Vind opdrachtjes doen moeilijk ( snel afgeleid ) en vind aankleden etc lastig. De pedagoog legde het heel mooi uit; Geef ons een opdracht, wij kunnen over de snelweg naar Amsterdam. Geef Bram een opdracht; hij moet helemaal binnendoor naar Amsterdam, met allemaal stopweggetjes, ontophoud, eettentjes, doodlopende weggetjes etc. Zo werkt zijn koppie. Nooit bij stilgestaan maar wat klinkt dat vermoeiend. Maar dat is dus ook heel erg vermoeiend voor ons... Wij laten hem ook veel uitrazen! Zwemmen, trampoline, fietsen, rennen, wandelen etc.
Deels herkenbaar. Wij zien dat onze oudste ook anders is dan andere kinderen/leeftijdsgenoten. Al van peuter af aan, misschien wel eerder al. Wij hebben altijd gezegd wat @Zxcvb ook aangeeft, zolang school en wij niet vastlopen en hem kunnen bieden wat nodig is laten we het zo. Nu kreeg hij vorig jaar psychische klachten, die zijn door de orthopedagoog goed verholpen, maar helaas moest ik een paar weken geleden wederom aan de bel trekken. Hij is nu bijna 10 jaar en wij gaan nu de hele onderzoeksmolen in omdat hij en wij ook duidelijkheid willen en vanuit de goede oorzaak handvatten aangereikt krijgen. En ergens wil ik dat al jaren, maar we zagen eerder nooit een keiharde reden. En nu hij er zelf last van krijgt vind ik dat we het verplicht zijn naar hem toe. Dus ik vind het helemaal niet gek en zoals je omschrijft denk ik dat het ook goed is als je wat meer duidelijkheid krijgt. Begrip voor jullie zelf en de omgeving. Vind overigens dat je erg liefdevol over hem schrijft, daar niet aan twijfelen. Maar ik snap wel dat het erg pittig kan zijn!
En nu wil jij handvatten om hem te helpen zijn weg te vinden naar amsterdam zonder al die prikkels. Heel begrijpelijk. En ook voor je zelf om meer te leren over hoe zijn koppie werkt. Geeft idd wel een heel duidelijk beeld.
Wij hebben integrale vroeghulp aangevraagd. Hier is een wachtlijst voor. Vanuit hier gaan we veder in gesprekken etc.
Tegen ons is gezegd dat je het beste pas vanaf 7 jaar kan laten testen. Wat je zegt herken ik wel. Bij M helpen een aantal dingen. Relatief veel sporten. Vanaf dat ze 4 was sport ze 3 keer per week. In bepaalde periodes is dit minder (een van de sporten is hockey, in de winter hebben ze geen competitie), dat merken ze meteen op school… Ze speelt veel buiten, maar kiest ook momenten dat ze alleen op haar kamer speelt. Op school krijgt ze bijna elke dag extra opdrachtjes waarbij ze meer kan lopen. Bijvoorbeeld iets halen in de lerarenkamer ofzo. Ze mag staand werken, ook al in de kleuterklas. Thuis hebben we een planbord, nu vooral waarop aangegeven is wie wanneer thuis is, wanneer ze welke sport heeft en wanneer ze BSO heeft. Dit is met kleuren aangegeven en hangt in de woonkamer. Dit geeft haar rust. Opdrachtjes houden we klein, maar belangrijke dingen controleren we of ze deze daadwerkelijk heeft gedaan (zoals tanden poetsen bijvoorbeeld). Inmiddels laten we haar ook vaker herhalen wat ze moet doen, dat werkt ook. Hier is M (nog) niet getest, maar het is wel een heel druk meisje met weinig concentratie.
Mijn jongste zoon was ook duidelijk anders op deze leeftijd, maar toch durfde de jeugdpsychiater de diagnose autisme (in zijn geval ging het om autisme) nog niet aan omdat veel van zijn problemen ook nog verklaarbaar waren vanuit het kleuter zijn. Pas met bijna 6 jaar heeft hij de diagnose autisme gekregen. Wat me nu opvalt aan het verhaal van jouw zoon is dat een aantal van de problemen nog verklaarbaar zijn door een mogelijke TOS. Ik zou eind april overleggen met het audiologisch centrum of verder testen nu zin heeft of dat het zinniger is om af te wachten wat er uit hun handvatten/behandeling gaat komen en vanuit daar verder te kijken.
Ik begrijp je hele verhaal maar ik vind het zelf echt nog veel te vroeg om te testen op welke aandoening dan ook. Zelf ken ik een kind dat met 6 jaar al de diagnose autisme kreeg waarvan een jaar of drie later Die diagnose weer teruggedraaid is. Dit lijkt mij totaal niet wenselijk voor zowel kind als ouder. En daarbij vind ik het feit dat het op school nog altijd goed gaat een belangrijke reden om Voorlopig niets te ondernemen
Ik weet niet precies welke onderzoeken je bij audiologisch centrum hebt laten doen of gaan doen, maar vaak is daar ook een orthopedagoog of kinderpsycholoog bij betrokken, die redelijk zicht kunnen hebben of verder kijken (en waar dan) nodig is. Mijn zoon is ook onderzocht bij audiologisch centrum in brede screening ivm spraak/taalachterstand (logopedie, IQ test, ontwikkelingsanamnese, spelobservaties en gesprek kinderpsycholoog), daarmee is alles in gang gezet en is passende hulpverlening opgestart. Ik neem aan dat jullie ook een advies/plan aangeboden gaan krijgen, want hij is niet voor niets onderzocht. Ik zou daarom ook dat gesprek afwachten en eventueel met hun brainstormen over welke stappen je nu verder kan nemen. Kinderen met achterstand in spraak/taal lopen vrijwel altijd ook sociaal-emotioneel achter en kunnen dan (druk, chaotisch, moeilijk prikkels verwerken snel afgeleid etc), gedrag laten zien dat we 'normaal' vinden bij dreumes/peuter, maar wat opvalt bij een kleuter (of ouder kind).
TOS en ADHD (net als dyslexie, autisme e.d.) zit allemaal een beetje in hetzelfde hersengebied. Daar zit veel meer overlap in dan je zou verwachten. Zeker zo iets als naar boven sturen voor een broek en terugkomen met een trui zou heel goed TOS kunnen zijn. Taal kan voor TOS kinderen soms voor ze klinken alsof je chinees tegen ze praat. Dit vond ik ook altijd wel een fimpje wat veel duidelijk maakte Onderzoeken opstarten kan helemaal geen kwaad. Mijn oudste dochter houdt er een soort bingo mee. Ze heeft TOS, ADHD en dyslexie. Haar TOS is inmiddels dusdanig verbeterd dat ze na jarenlang cluster 2 onderwijs (en jarenlang zeer ernstige achterstanden op TOS gebied) zelfs dit schooljaar over mocht naar regulier. Ze is inmiddels bijna 10. Dus een label krijgen betekend alleen maar dat je de juiste hulp gaat krijgen. Zowel voor het kind als voor de ouder. En dat is toch uiteindelijk wat je wil. Je zou je eens kunnen verdiepen in nederlands met gebaren. Er zijn boeken en apps voor. Bij onze dochter hielp dit haar heel goed om ons beter te begrijpen. Verder zoals eerder al genoemd was een planbord echt een uitkomst. Structuur, weten wat de dag brengt was voor mijn dochter heel belangrijk. En ook pas vertellen over een bepaald uitje oid als je 100% zeker weet dat het doorgaat. Een feestje wat niet doorging was zeker op jongere leeftijd garantie voor een hysterische bui. Wij lieten dingen ook wel gewoon gaan. Taakjes niet belangrijk en concentratie ver te zoeken? Jammer dan. En ook als het wel belangrijk was. B.v. thuisonderwijs tijdens corona. Was gewoon niet mogelijk, enige wat nog een beetje werkte was 1 op 1 les op de laptop met de juf. Op latere leeftijd (diagnose ADHD was pas toen ze een jaar of 7 was) is ze er op haar eigen verzoek medicatie bij gaan gebruiken. Dat maakt op school een wereld van verschil. Daarnaast mag ze op school ook werk staand doen, heeft ze een elastiek om de stoelpoten zitten. En mag ze zich ook af en toe terug trekken in een rustig hoekje, even ontprikkelen.
Ik ga toevallig aanstaande maandag naar school voor een gesprek met de juf. Ik vermoed dat onze zoon van 7 ook add heeft. Tot groep 3 niet echt last gehad ervan. Maar hij loopt echt achter op school. Hij kan zich niet concentreren. Als je hem naar de gang stuurt om zijn schoenen aan te doen tref ik hem na 5 min nog steeds aan met zijn schoenen in zijn hand.
Hier ook een zoon met het vermoeden ADHD. Nadat ik zelf ook al het 1 en ander had opgemerkt, kwam de juf er eind groep 1 ook mee. Ergens fijn om iig bevestiging te krijgen in de dingen die je ziet. Voor dit moment hebben wij besloten om hem nog niet te laten testen. Ik vind het zelf nog te vroeg om al labeltjes te gaan plakken. Wanneer hij zelf hinder ondervindt dan zou het anders zijn. Het is best pittig omdat ik zelf adhd heb. We triggeren elkaar als het ware en dat is vermoeiend. Aan het einde van dit schooljaar gaan we opnieuw de balans opmaken en wellicht wel het 1 en ander opstarten. De dingen die je aangeeft in je verhaal vind ik ook zeer zeker wel bij TOS passen. Ook daar kan iemand heel druk van worden, met de verkeerde spullen naar beneden komen etc.