Bizarre wereld is het ook. Het eerste jaar was het zoeken met medicatie. Ik heb sinds vorig jaar zomer zwaardere medicatie en daarop lijk ik stabiel. In januari weer een MRI, dus we zullen het zien. Ik hoop op deze medicatie zo lang mogelijk stabiel te blijven, want hierna is er nog 1 optie voor me.
Bedankt voor de tip. Die kan ik weleens bestellen. Ik heb nog geen contact gehad met het CJG, omdat de huisarts ook de optie heeft voor ondersteuning via de praktijkondersteuner. Maar ik kan altijd eens bellen welke opties er via hen zijn. Bedankt voor de tip.
Deels een herkenbare situatie. Onze zoon had het rond die leeftijd ook zwaar. Het snijdt door je ziel als je kind deze uitspraken doet. Knuffel voor jou en je partner @Haje32. Ook al is het met ups en downs en gaat het heel veel uren op de dag gewoon prima met een kind, vind ik toch dat een 8jarige niet zulke diepe 'downs' hoort te hebben. Dit zijn geen gedachten wat een kind in groep 4-5 me bezig moet zijn. Goed dus dat je hulp zoekt. En ik sluit me aan bij de tip dat de praktijkondersteuner wellicht prima is, maar dan vooral om door te verwijzen naar de juiste plek. Voor volwassenen kan het ook prima zijn om met de POH-GGZ de periode van de wachtlijst te overbruggen. Maar bij (jonge) kinderen is het echt belangrijk om snel op een plek terecht te komen waar ze precies weten hoe je met kinderen praat, een vertrouwensband opbouwt, het niveau juist inschat en op basis daarvan meer of juist minder spelenderwijs aan de slag gaat. Bij ons was de situatie er omheen anders, maar speelde gevoeligheid wel een rol. Onze zoon heeft echt moeten letten welke invloed je gedachten hebben op je gevoelens. En hoewel ik het systeem daarachter zelf goed ken een het met andere kinderen vaak prima kan bespreken, lukte dat met mijn eigen kind niet. Ik ben heel dankbaar voor de hulp die hij heeft gekregen van de kinderpsycholoog en ben nog steeds blij dat we dat gedaan hebben. Verder wil ik je veel sterkte wensen met je gezondheid en alles wat daar, ook emotioneel, bij komt kijken.
Bedankt voor je reactie. Vanmorgen had ik hem even alleen en hebben we het nog over hulp gehad. Hij ziet er heel erg tegenop, juist omdat hij erg in zijn hoofd zit. Maar ik heb hem duidelijk kunnen maken dat diegene dat wel weet en begrijpt. Hij praat het liefst met ons en lost het graag zelf op, maar hij begrijpt ook wel dat dit nu niet gaat. We hebben afgesproken dat ik naar de huisarts ga om dit te bespreken en dat hij het dan gewoon gaat proberen. Stoppen kan altijd nog.
Dinsdag ga ik naar de huisarts. Heb ook al even rondgespeurd online naar psychologen in de omgeving en zie daar wachttijden van 4-8 weken, dus dat valt me alles mee. In ieder geval fijn dat er een afspraak staat.
Gisteren direct een verwijzing gekregen voor de psycholoog. Huisarts vond het geen gek verhaal in onze situatie en eigenlijk vond ze het fijn dat het er in ieder geval uit komt. Hij voelt zich thuis veilig genoeg. Ik kan volgende week bellen met de psycholoog, want die is nu nog op vakantie. Haar wachttijd is 4 weken staat erbij, dus dat valt mee.
Het is verder rustig. Merk wel dat hij weer iets makkelijker opmerkingen plaatst als: wat stom dat jij dat niet kan e.d. Verder gewoon een blij kind. Hij is vooral zenuwachtig omdat hij morgen weer naar school mag.
Ah wat lief dat je eraan denkt. Het verloopt niet top. Hij zit in een grote klas en zijn beste vriend is naar een andere school toe. Ik heb een emotiemeter gevonden waardoor hij iets makkelijker kan aanwijzen hoe hij zich voelt. Maar helemaal happy is hij niet op school. De eerste praktijk waar ik hem bij aan had gemeld had toch een langere wachtlijst en zij hebben een andere praktijk geadviseerd. Die praktijk sprak ons helemaal niet aan. Dus nu contact opgenomen met een andere praktijk en daar krijgen we binnen nu en 5 weken een intakegesprek (met ons als ouders). Kan iets langer duren, maar dat ligt dan aan mijn ziekenhuisopname half september. Zij konden zeker wat met het verhaal. Ik ga voor mezelf in oktober ook maar weer het traject oppakken bij de praktijkondersteuner, om gewoon even van me af te kunnen praten.
Even een korte update: De intake met de orthopedagoog is achter de rug. Ze vond de situatie totaal niet raar en ook niet schrikbarend klinken. Eigenlijk gewoon een kind met een open wond. Qua aanpak doen we het eigenlijk heel goed (fijn om bevestiging te krijgen). Ze gaat nu 3 sessies met hem doen en daarna hebben wij weer een gesprek met haar of het zin heeft om door te zetten. Het kan ook gewoon iets zijn waar hij nu even, hoe rot ook, doorheen moet. Mogelijk is iets fysieks dan beter als uitlaadklep. Voor nu dus wel opluchting en ook fijn dat ze toch even blijft meekijken.
Ik haak nu pas in. Heftig wel om je kind zo’n zware uitspraak te horen doen Fijn dat het intakegesprek nog redelijk vlot gepland kon worden en dat inmiddels achter de rug is. Klinkt als een goed voorlopig plan van aanpak Hoop dat je kind vlot weer beter in z’n vel gaat zitten.
Inmiddels is het eerste gesprek voor zoonlief achter de rug. Hij heeft het echt heel fijn gehad. Hij was wel heeeeeel moe vorig weekend. Hij wil gelukkig wel weer terug. Zij het niet dat het potje mens-erger-je-niet nog niet klaar was.
Wat super!! Kan me voorstellen dat het veel van hem vraagt. Hopelijk hebben jullie de komende tijd niet teveel plannen. Super dat hij zich er ook prettig voelde om terug te gaan. Hopelijk zit hij snel wat beter in zijn vel en leert hij beter om te gaan met zijn emoties en er woorden aan geven. Het vraagt ook veel van jullie als ouder dus neem ook echt de tijd en rust voor jezelf.
Ah super lief. Het vergt inderdaad heel wat van het gezin. Al zien we gelukkig bij hem ook leermomentjes: weglopen als hij heel erg boos wordt, maar ook uit zichzelf sorry zeggen. Dus hij is zich echt wel weer bewuster van zijn gedrag gelukkig. Maar goed ook voor zijn zus is het best pittig. Zij heeft gesprekjes op school met een IB-er wat ze erg fijn vind. Ik ga zelf dinsdag naar de praktijkondersteuner. Mijn man pakt het wandelen weer op voor zichzelf om zijn hoofd leeg te lopen. Afgezien van zijn hobby op zaterdagochtend is de agenda gelukkig vrij leeg. En ik vind het ook niet erg om hem op de dag van zijn afspraak thuis te houden. We kijken gewoon per keer hoe het gaat en laten hem dan z'n gangetje een beetje gaan. Het is fijn dat er in ieder geval wat beweging in zit.
Wat goed dat er ook hulp voor jullie dochter is. ook voor haar is het moeilijk om te begrijpen. Goed dat je naar een ondersteuner gaat. Al is het om je wat meer lucht te krijgen. Het proces kan misschien nog even duren maar als er maar vooruitgang in zit. Ik hoop echt dat het nu langzaamaan steeds beter met jullie gaat.
Ja we gaan uit van maanden met hem. Grote kans dat hij het er echt uit moet rouwen en dat kun je niet dwingen. Al denk ik wel dat de hele heftigheid wel langzaamaan verdwijnt, althans dat hoop ik. Officieel moest ik na mijn revalidatietraject met enige regelmaat naar de praktijkondersteuner, maar was even behandelmoe. Nu merk ik dat ik het weer nodig heb. Dus het was makkelijk te regelen bij de huisarts, omdat het vanuit mijn behandeltraject er al lag. Zo hebben we allemaal ons plekje.
Je eigen plekje is juist fijn. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Als het dan toch niet werk zoek je verder.
Vandaag hebben we de therapie afgerond met een eindgesprek. Zoon is echt heel erg geholpen in 3 gesprekken/EMDR. Ontzettend fijn. Hij is er nog niet, maar hij zal weer even moeten leren omgaan met wat er allemaal op hem afkomt. Hij heeft de afgelopen maanden nogal in een rouwcocon gezeten. De scherpe randjes zijn ervan af en hij kan zich beter verwoorden. Dus ontzettend mooi dat we het traject zo kunnen afronden.