Zijn er meer moeders die veel moeite hebben met het loslaten van hun kuiken(s)? Ik heb er altijd wel moeite mee gehad, maar tot nu toe mezelf er redelijk doorheen geworsteld. Maar nu gaat het grootste kuiken naar de middelbare school Een behoorlijke mijlpaal/verandering dus en ik zie een heel berenbos op de weg.. Het begint al met zelf naar school fietsen (ik denk al aan de ergste rampscenario's in het verkeer) Hoe gaat hij het sociaal gezien doen op school? Leuke klas? hopelijk ook wat aansluiting met nieuwe kinderen, al is het er maar 1 waar hij iets gemeenschappelijks mee heeft. Hij is een heel gevoelig kind met een lichte vorm van autisme, dat je op momenten wel aan hem merkt (door zijn manier van praten/reageren) Tot nu toe heeft hij altijd in een hele fijne klas gezeten met allemaal lieve begripvolle kinderen die hem zien zoals hij is. Hij is dus ook nooit gepest. Ik hoop zo dat hij het ook nu weer getroffen heeft in zijn nieuwe groep. Ik moet vertrouwen krijgen dat het allemaal wel losloopt, maar ik vind het zo lastig die controle los te laten. Sorry voor mijn klaagzang Iemand toevallig tips hoe hiermee om te (leren) gaan?
Je wil het beste voor je kind, dat is heel logisch! Zorgen horen er, helaas, bij. Wij weten wat er allemaal ‘mis’ kan gaan…logisch dat we daar over nadenken, toch? Loslaten leer je volgens mij alleen maar door te doen. En door er bewust mee om te gaan. En het hoeft niet allemaal in één keer. Hier werken ‘tussenstapjes’ vaak vrij goed. Zo zijn we in groep 7 begonnen met zelfstandig naar school fietsen (korte en bekende route). In de vakantie tussen groep 8 en klas 1 hebben we de nieuwe route ‘proefgefietst’ en daarbij ook lastige plekken (oversteken, fietsen op de weg, enz.) bekeken en besproken. Dat gaf zowel mij als de kinderen meer vertrouwen. Ze hebben ook een trackapp op hun mobiel (en ik op die van mij, ze kunnen mij dus ook volgen ), zodat ik weet dat ze veilig op school zijn aangekomen. In de eerste zijn de lijntjes met de mentor vaak vrij kort. Je kunt zelf ook vrij eenvoudig contact met hem/haar opnemen als je denkt dat dat nodig is. Maar ik zou ook proberen vertrouwen te hebben in je kind! Op de basisschool wordt naar dit moment toegewerkt en in het VO is er zeker in het begin ook aandacht voor. De meeste kinderen redden zich prima.
Het is heel herkenbaar en heel begrijpelijk hoor! De middelbare school is gewoon super spannend! Mijn zoon gaat nu naar de tweede, maar ik was van de brugklas ongeveer gestresster dan hij… die eerste dagen heb ik amper iets uit mn handen gekregen op mn werk De hele tijd dacht ik: oh nu heeft hij Aardrijkskunde, oh straks Biologie … als hij zn fietssleutel maar nog kan vinden straks, als hij al zn boeken maar heeft, als hij de lokalen maar kan vinden…. Maar als je eenmaal die eerste slopende weken door bent dan wordt het makkelijker en dan krijg je ook meer vertrouwen dat het allemaal wel lukt.
Dit ben ik over 3 jaar @borntotry ik kan mij dit goed voorstellen, ik bedenk mij dan maar dat het echt uitzonderingen zijn waarbij het niet lekker loopt. Komt hij bij geen enkel oud klasgenootje in de klas?
Oh hahaha ik ben zo benieuwd hoe die stap gaat zijn ik denk dat het heel normaal is hoor TS en dat de enige manier is het maar gewoon te laten gebeuren en wellicht wat afleiding te zoeken voor jezelf. Heb vertrouwen in je kind, hij kan dit!
Ik begon je verhaal te lezen met in mijn achterhoofd mijn oudste, die volgend schooljaar al naar 3 VWO gaat. En dacht... ja t is een grote stap. Maar 1 die ze echt zelf moeten maken. En waar jij als moeder maar heel weinig invloed op hebt. Behalve er thuis voor hem zijn. En toen las ik de beschrijving van je kind. En zag mijn jongste (gevoelig, autisme) voor me. En ik snap helemaal wat je bedoeld. Ook mijn zoon kan nu goed meekomen op school dankzij de veilige omgeving en lieve klasgenoten die hem accepteren mét al zijn eigenaardigheden. De gedachte aan de middelbare be irgd mij ook angstkriebels. Hoewel het nog ver weg is (gaat nu naar groep 6) Maar nog steeds zal hij het zelf moeten doen. Waarbij jouw rol beperkt blijft tot ondersteuning vanuit thuis. Wat betreft de route naar school. Fiets deze zomer een paar keer met hem op en neer. Dan kent hij vast de weg. Zijn er klasgenootjes met wie hij samen kan gaan? Dat voelt al vertrouwder voor hem. En blijf verder open staan voor wat er maar mag gebeuren. De stap is voor elk kind spannend. Dus daarin is hij niet alleen. En van alles wat hem zelf lukt zal hij groeien. Voor wat niet lukt ben jij (of he man) de veilige haven en adviseur.
Ik denk ook dat je moet beseffen dat er (kleine) dingen gaan gebeuren en dat je dat niet tegenhoudt. Je kunt ze niet altijd beschermen en dat is ook goed, want daar leren ze van, veel. Veel meer dan zou kunnen wanneer je ze elke dag in de gaten kon houden. Je ziet ze groeien vind ik als ze naar de middelbare school gaan en dat is spannend, maar ik vind het ook heel waardevol hoe te zien hoe zelfstandig ze worden. Juist die kleine dingen die gaan gebeuren zorgen daar voor, probeer het niet altijd te zien als dingen die mis kunnen gaan, maar als groeimomenten. En dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk of leuk is, toen mijn dochter was aangereden door een scooter had ik haar het liefst eeuwig thuis gehouden (ik heb toen idd een paar maand een tracking app gebruikt) of toen iemand idiote foto's van mijn zoon via de app verstuurde, was ik het liefst gelijk naar school gegaan, maar dit soort dingen horen erbij. Probeer dat te accepteren.
Ja 1tje, die hij al vanaf groep 1 kent. Dat is natuurlijk wel erg fijn, maar geen garantie dat de vriendschap zo (hecht) blijft zoals hij nu is. Zijn oud klasgenootje is heel sociaal en maakt heel makkelijk nieuwe vrienden.
Loslaten gaat in stappen en ik zou me dus niet druk maken over fietsen naar school als de eerste schooldag nog niet eens een feit is. En gewoon de route eerst eens samen fietsen en dan lekker loslaten. Dat bedoel ik niet lullig, maar je kan je al overal druk over maken dan. En dat lijkt me gewoon niet zinvol en ook niet heel prettig. Dus eerst maar eens die eerste schooldag en dan van daaruit verder. En op die manier groei je met je kind mee en valt iedere volgende stap al iets meer mee omdat je het behapbaar houdt. Kijk mijn oudste zit sinds een half jaar in Amerika als aupair en dat noem ik gekscherend ‘next level loslaten’. Maar eigenlijk viel ook dat wel mee (buiten beschouwing gelaten dat we haar wel missen natuurlijk), want voor haar vertrek was ze al heel zelfstandig en ging ze al vaak zelf de hort op, had haar rijbewijs gehaald, werkte ze, etc. Dus zelfs in die stap zijn we meegegroeid. Maar nog voor de eerste schooldag al zorgen maken over van alles, dan maak je jezelf alleen maar (onnodig) gek. En buiten dat denk ik ook dat je kind er meer aan heeft als je je niet overal druk om maakt, maar het vertrouwen uitstraalt dat alles wel goed komt. Dan krijgt een kind zelf ook meer vertrouwen in zichzelf en dat is zo belangrijk.