Exact, heel herkenbaar helaas. Natuurlijk is het ook triest voor de persoon zelf. Maar ja, het is gewoon een heel heftige stoornis.
Als GZ-psycholoog behandel ik jonge chronisch suïcidale dames met borderline. Mocht je echt specifieke tips en informatie willen wat niet zozeer “ervaringsdeskundige” info is maar echt vanuit professionals en de problematiek, mag je altijd PM’en. Borderline is een emotie-regulatie stoornis. Het is deels genetisch, want iemand wordt geboren met een pittiger temperament (je kent het wel je hebt van die babies en dreumessen die overal hysterisch van raken en dit moeilijk kunnen kalmeren). Ze ervaren dingen dus echt oprecht heftiger dan anderen en herstellen hier moeilijker van. Waar de meeste mensen binnen een half uur gekalmeerd zijn, duurt het voor iemand met een heftiger temperament soms een halve dag. Daardoor stapelen dingen zich door de dag op. En deels komt door de opvoeding/omgeving. Eigenlijk zie je dat de omgeving (ouders) op een invaliderende manier met de heftige emoties of trauma’s om gaan van het kind. Ze wijzen de emoties af, reageren er niet op, vinden het kind overdrijven. Het kind wordt niet gezien en erkend in z’n emoties. Het gevolg is dat ze niet vertrouwen op hun eigen emoties, dit weg proberen te maken waardoor het alleen maar heftiger wordt. Ze leren geen vaardigheden aan om met emoties om te gaan. Doordat ze hun eigen emoties niet serieus nemen en weg proberen te maken, leren ze niet wie ze zijn. Hierdoor heb je geen stabiele identiteitsvorming. Gaandeweg de jaren leren ze dat ze wél gehoord en gezien worden in hun emoties als ze zich suïcidaal uiten. Dan reageren mensen wel op een manier dat fijn voor ze is. Gevolg: ze kunnen zelf hun emoties niet reguleren door gebrek aan vaardigheden, ze gaan dan suïcidaal uiten om hun emoties te reguleren via de ander die voor ze zorgt. Dit is NIET manipuleren. Dit is een manier van overleven van heftige emoties. Dat is echt iets anders. Ze hanteren dus allemaal verkeerde strategieën om met hun emoties om te gaan: snijden om emotionele pijn niet te voelen, anderen bellen om voor gezorgd te worden. Alles doen ze om emoties te hanteren/reguleren. Met als gevolg dat ze het dus nooit zelf leren. Ze invalideren nu zichzelf, hiermee houden ze hun eigen negatieve zelfbeeld tot stand. Ook leren ze hiermee niet wie ze zijn. Wat ook weer invloed heeft op relaties etc. Ze verstikken de ander ermee. Dat wordt als manipulatief ervaren. Het ergste wat je zoon dus kan doen is mee gaan in haar wens. Omdat hij daarmee haar gedrag in stand houdt. Eigenlijk wat hierboven al ergens genoemd wordt; emotioneel is ze een dreumes die begrenst moet worden op een liefdevolle manier. Zij moet leren dat ze met haar emoties om kan gaan zonder hem. Maar daar is wel lange uitgebreide therapie voor nodig. Want die vaardigheden heeft ze oprecht nog niet.
Ik vind dat je heel knap met je zoon in gesprek bent. Jullie hebben zo te lezen een fijne en open band. Zou je hem kunnen begeleiden met bespreken wat nu een relatie inhoudt? Hoe je met elkaar omgaat, communiceert en wat prettig aanvoelt? Zo kun je hem helpen om zijn eigen grenzen te laten voelen. En verder, ik begrijp je enorm dat je denkt, laat maar heeeeeel snel overwaaien dit.
Dat klopt. Maar dat is toch niet het doel dan om informatie te krijgen over haar. Je kunt gewoon kennismaken met de opvoeders van dit meisje. Het is voor groepsleiding ook fijn om te weten wie de ouders van haar vriendje zijn. En je kunt wel zelf spongen vertellen over wat je hoort en ziet rondom hun relatie. Als je dat wil. Dan kunnen zij wel hier op inspelen. Bijv rondom het claimerige gedrag van het bellen. Waarbij je moet kijken hoe eea aangekaart wordt. Niet dat je zelf de zwarte piet toegeschoven krijgt als ouder.
Behalve duidelijke grenzen is het denk ik ook belangrijk om voorspelbaar te zijn. Wanneer kan er wel en wanneer kan er niet afgesproken/gebeld worden. Weten wat er met de psycholoog afgesproken is om te doen als gevoelens overspoelen. Misschien is dat iets om met zijn drieën te bespreken bij de psycholoog. Gericht op wat ze kan doen om die teugels zelf in handen te hebben. Zodat hij het niet voor haar op kan lossen, maar met haar kan bespreken hoe zij voor zichzelf gezorgd heeft. Complimenten kan geven over de vooruitgang die ze daarin heeft gemaakt en kan motiveren om daar steeds beter in te worden.
Oh heel heftig he.. Ik vind het knap en lief dat jullie zoon zo meelevend en lief is. .maar persoonlijk zou ik deze relatie afkappen. En dat meisje ook duidelijk uitleggen dat ze nog maar 17 zijn. Een heel leven nog voor zich hebben en nog geen bezit hoeven te zijn van de ander.. Ik krijg gewoon Medelijden voor je zoon hoor, eerste relatie en dan al zo KLEM komen te zitten.
Ik snap jouw reactie. Ik zou het zelf ook lastig vinden als het om één van mijn zoons zou gaan. Aan de andere kant is het ook niet niks om zo'n meisje van 17 jaar af te schrijven. Dat de goede jongens erdoor op afstand blijven. De minder goede er hun klauwen in zetten. En er op deze manier cirkels ontstaan van nare ervaringen.
Wat je zegt klopt natuurlijk allemaal, maar hij is pas 17 en als je 17 bent kan je dit nog niet dragen. Zelfs volwassenen willen/ kunnen dit vaak niet dragen. Je word emotioneel zo erg belast en in alle drama meegesleurd en buiten dat is zei zelf natuurlijk ook pas 17 laten we ook dat niet vergeten. Ik denk ook niet dat je van haar kan verwachten dat ze haar patronen langzaam en zeker kan doorbreken op deze leeftijd mede omdat ze geen stabiele thuis situatie heeft.
Arme jongen, ik heb zelf een zoon van 17 jaar en ik zou het toch wel heel erg vinden als die met zo 'n meisje thuis zou komen. Klinkt niet aardig maar ik gun hem wel wat leukers. Vorig jaar heeft mijn zoon een vriendinnetje gehad en die was ook nogal van het claimen. Hadden ze half 8 afgesproken dan ging ze om 7 uur al bellen om te vragen hoe ver die was en of die al onderweg was etc etc. We liepen toen eens samen in de Ikea en bleef ze ook steeds bellen over waar die was blablabla. Mijn man zei toen al dat is zo over en uiteindelijk heeft die er zelf een punt achter gezet. Hij werd er schijtziek van ( eigen woorden), Je mag tegen je zoon best je zorgen uitspreken want ik vind het nogal wat voor een jongen van die leeftijd. Hier was het na 3 maanden over dus hopelijk pakt het bij jullie ook zo uit en zet die er zelf een punt achter. Sterkte ermee.
Een onderdeel van volwassen worden is juist ook leren hoe om te gaan met dit soort dingen. Toevallig “weten” ze nu dat dit meisje borderline heeft, maar hij zal nog vaak mensen in z’n leven tegen komen die dit soort problemen hebben waar hij niet mee bekend is. Verbieden gaat alleen maar averechts werken, dus hem leren wát borderline is en hoe hij hier het beste mee omgaat is denk ik wel de beste manier. Dan kan hij zelf ervaren dat het geen houden aan is en zelf de keuze maken de relatie te verbreken.
Ik zeg toch helemaal niet dat zijn ouders de relatie moeten verbieden? Hij is alleen nog wel een kind, een kind wat geconfronteerd word met zelfmoord en dan kan ze ziek zijn, wat ik absoluut diep triest voor dat meisje vind, maar ik weet uit ervaring hoe dat dan gaat met mensen met borderline en zelfmoord uitspraken richting de partner. Dat is niet Oke voor beide partijen. En hij is pas 17, ik als moeder vind dit helemaal geen leeftijd om specifiek over dit onderwerp iets te leren. (Zelfmoord) want er komt een moment dat ze gaat zeggen. ‘Als je het uitmaakt pleeg ik zelfmoord’ zie daar maar eens mee om te gaan als kind zijnde en dat naast je neer te leggen. Dus ja ik zou dus zeker wel een zaadje planten om te zorgen dat deze relatie knapt.
Maar als jij niet zegt verbieden, dan zeggen we toch hetzelfde? Dat hij moet leren niet mee te gaan in haar gedrag. En als hij weet waarom zij zulke dingen zal zeggen, dan kan hij het beter plaatsen. Natuurlijk als moeder word je er niet blij van dat je zoon een relatie heeft met zo’n meisje. Maar het feit is dat die relatie er nu al is. Het speelt zich al af. Dus zul je als moeder je zoon er zo wijs mogelijk in moeten begeleiden. Als hij weet waarom ze zal zeggen dat ze zelfmoord gaat plegen, dan kan hij handelen zoals dat moet: namelijk tegen haar zeggen dat het niet oké is om daarmee te dreigen, ipv in de paniek schieten en er helemaal in mee gaan met alle toeters en bellen. Ik weet ook uit eigen ervaring hoe het is om met iemand te dealen die borderline heeft. Ik ben namelijk opgegroeid met een moeder met borderline. Ik had graag geweten wat ik nu allemaal weet, waarom ze het doen. Zodat ik anders kon handelen al die tijd. Ipv mee te gaan in haar dreigementen van suïcide, kon ik haar begrenzen in alles wat ze zei zonder mij daar rot over te voelen en oververantwoordelijk. Leven met de angst dat ze het echt zou doen.
Ik hoop dat hij goed zijn grenzen kan aangeven. Hij kan best zeggen: ik heb nu huiswerk, ik kan pas morgen weer bellen en ik vind je écht nog steeds aardig. En het gesprek in ik vorm houden: ik vind het niet fijn wat je nu zegt bv Met hem praten over gelijkwaardige relatie, dat hij niet onbedoeld de rol van hulpverlener aanneemt (dit fout heb ik zelf destijds gemaakt, waardoor hij ook geen verantwoordelijkheid nam voor gedrag bv). Wel heel fijn dat je zo met hem kan praten! en ik hoop stiekem dat de last groter is dan de lust, want een relatie aangaan met iemand met zo'n rugzak is wel erg veel voor een 17 jarige
Lichamelijke onschendbaarheid. Het wonen op een groep verplicht niet het gebruik van een prikpil. Er zijn genoeg meisjes met een persoonlijkheidsstoornis of borderline die ergens wonen die geen anticonceptie gebruiken. Het meisje mag er uiteindeijk zelf over besluiten.
Maar hoe zou je die relatie dan afkappen? Ze zijn 17 en geen kleuters meer, waarbij je ze nog ergens weg kunt lokken met een zak snoep of een cadeautje. Hoe zie je dat afkappen voor je? Want dat klinkt als verbieden en we weten allemaal wat er vaak na verbieden gaat gebeuren. Juist: het nog meer opzoeken en schijt hebben aan je moeder die iets van afkeuring laat blijken wat jij graag wil. Of niet wil of later wil. Zou je zeggen: ‘ik wil niet meer dat je dit doet? Dat je haar niet meer ziet?’ Of letterlijk: ‘ik kap het af tussen jullie’? Want dat gaat toch niet? Je kunt, en zeker niet als je kind daar nog niet klaar voor is, niet iets afkappen. En als jij dat wel denkt, dan ben ik echt oprecht benieuwd hoe je dat gaat aanpakken want dan is het ‘probleem’ van @siriel en met haar vele andere vaders en moeders, zo opgelost denk ik...
Precies. Vaak zijn die leiders erg blij om te praten met het netwerk om de jongere heen. Niet om zaken te bespreken die passend bij de behandelingen zijn, maar gewoon, omdat dat prettig is. Dat geven mijn collega’s van de groepen ook altijd aan. Laatst had er een vriendin van een moeder van de jongen die op de groep zat gebeld en daar was de leiding heel enthousiast over vertelden ze mij tijdens ons wekelijkse contact. Ze waren wat wijzer geworden over zijn verleden en hebben daardoor al 3x roti gegeten omdat hij daar zo van houdt. Dat wist de groep niet en zo leerden ze hem beter kennen ook. Wat ik wil zeggen is dat je het niet meteen over beroepsgeheim hoeft te hebben en dergelijke. ‘Gewone’ kletspraatjes zijn er ook nog.
Het enige wat je kan doen is praten met je kind en je zorgen uitspreken maar niet een ander afzeiken. Mijn zoon had vorig jaar ook zo een meisje die zo aan het claimen was. Ik ben blij dat die zelf het licht heeft gezien en er een punt achter heeft gezet. Hij werd er stik nerveus van, steeds bellen, beeldbellen, appen pfff Was het maar zo makkelijk met pubers, zeggen dat je iets niet wilt en dat ze direct ermee moeten stoppen en dat ze dat dan ook nog werkelijk zouden doen Zou me veel kopzorgen schelen.
Precies. Ik ken ook wel wat mensen waarbij de ouders zaken direct afkapten of vertelden dat ze het niet mochten doen. Dat kan een paar kanten op gaan. Of kinderen doen het ‘lekker toch’ als is het alleen al maar omdat je moeder zegt dat het NIET mag. Of kinderen doen het niet, maar zijn jaren later nog kwaad erover, ondanks dat hun ouders het bij het rechte eind hadden. Maar toch: dat hadden ze liever zelf ontdekt (uiteraard niet mee dramatische gevolgen) of zelf ondervonden. Nu bleef er zo’n open einde, aldus een vriendin van mij. Mijn tante mocht van haar ouders niet meer met haar eerste vriendje omgaan. Gek was ze op dat joch. Hartstikke aan de drugs en ze wist zelf ook dat het fout was, maar toch. Haar ouders kapten het af. En nu is ze 70 en ziet ze zelf ook in dat haar ouders het niet wilden maar af en toe kan ze nog zo boos worden om dat afkappen/verbieden. Dat blijft wringen denk ik.
Ja dat afkappen en verbieden is ook vreselijk en soms ook zo moeilijk om het als ouder niet te doen want ik weet nog zo goed hoe een enorme rothekel ik er vroeger aan had. Hier zitten we met de oudste nu in een lastige fase, echte puberdingen en soms zo moeilijk om niet te gillen van stop hiermee of doe het gewoon niet niet Ik sta regelmatig mijn commentaar en mening in te slikken en bekijk het maar zo een beetje van de zijlijn en gaat die op zijn bek dan zullen we hem opvangen maar voor de rest is het toch echt zelf ondervinden, hoe lastig het soms ook is.
Moeilijke situatie hoor. Ik vind bordeline echt wel één van de lastigste / gemeenste aandoeningen, zowel voor de persoon zelf als voor de omgeving. Ik heb er zijdelings een paar keer mee te maken gehad. En heel eerlijk... als ik er weer mee te maken krijg zou mijn eerste impuls zijn om heel hard weg te rennen. Dat is heel hard en heel onaardig. Want mensen met borderline hebben daar ook niet voor gekozen. Het is dus oneerlijk om ze buiten te sluiten. Maar ik wil er niet bij betrokken raken. En zou het voor mijn kinderen ook niet willen. Het is namelijk niet zo zeer de vraag of het mis gaat, maar wanneer het mis gaat (en hoe vaak... en hoe erg). Maar goed: wegrennen is een keuze die jij nu niet hebt. Die keuze ligt bij je zoon. Wat fijn dat hij jullie zo in vertrouwen neemt. Dat is ook echt een compliment naar jullie als ouders! Dat wil je natuurlijk graag zo houden, dus het is inderdaad belangrijk om je niet negatief over zijn vriendin uit te laten. Verwelkom haar met open armen, zou ik zeggen. Maar praat ook met je zoon over wat bordeline is. De beschrijving die de GZ-psycholoog hierboven gaf is heel mooi. Je zoon geeft aan dat hij haar wil helpen. Het is dus denk ik belangrijk dat hij weet hoe hij dat het beste doet. Aan de ene kant haar geruststellen, maar aan de andere kanten ook grenzen stellen. Het is belangrijk dat hij zich realiseert dat hij dat doet voor zichzelf en voor haar. Het moeilijkste onderdeel is denk ik: dit soort informatie eens samen lezen en bespreken. En het daarna loslaten. Hij is 17. Jullie hebben hem al een heel eind opgevoed. Ik denk dat je dat goed gedaan hebt, want hij komt met zijn verhalen naar jullie en neemt je in vertrouwen. Jij zult er dus zelf op moeten vertrouwen dat als je dit besproken hebt, dat hij het dan weet. Als je elke week opnieuw gaat zeggen dat hij zijn grenzen moet aangeven, zijn vrienden niet moet verwaarlozen etc, dan werkt dat denk ik averechts. Dat zou het bij mij op die leeftijd in ieder geval wel gedaan hebben. Dat betekent niet dat je het onderwerp daarna dood moet zwijgen. Ik zou wel af en toe belangstellend vragen hoe het gaat. Maar dan algemeen, niet specifiek gericht op de bordeline en jullie zorgen daarover. Als je open en neutraal blijft, zal hij jullie echt wel in vertrouwen blijven nemen. En als hij uit zichzelf erover begint; wel doorvragen, maar niet te veel adviseren. Ook geen vragen stellen die stiekem een advies zijn Ik vind het advies om je zoon eens samen met haar met haar psycholoog te laten praten heel mooi. Maar misschien ook nog wat vroeg. Het is ook maar 'pas' twee maanden. Als ze langer bij elkaar zijn en het wordt allemaal nog serieuzer, dan zou ik dat zeker doen. Tot die tijd is het denk ik niet verkeerd als hij ook geregeld bij haar op de groep is. De begeleiders kunnen dan ook zien hoe het gaat met die twee. Hun eerste verantwoordelijkheid ligt bij het meisje. Maar ze zullen ook vast wel oog houden voor jullie zoon. En ik weet dat het al eerder benoemd is. Maar omdat het zo verschrikkelijk belangrijk is: let echt op met anticonceptie. Zorg dat er steeds voldoende condooms voor hem zijn, zodat hij die uit eigen voorraad kan gebruiken. Misschien is het lastig om dat voor hem te koppelen aan de borderline. Het is nogal een 'beschuldiging' natuurlijk. Dat zal bij hem misschien niet in goede aarde vallen over het meisje waar hij verliefd op is. Maar echt; hij zou de eerste niet zijn en hij zou de laatste niet zijn bij wie dit gebeurt. Dus probeer het breder te trekken: anticonceptie is net zo goed de verantwoordelijkheid van de man als van de vrouw. Hij mag er bij geen enkele vriendin vanuit gaan dat zij het wel regelt. En los van zwangerschappen, beschermen condooms beide partijen ook tegen SOA's. Dus naast prikpil, blijft ook het gebruik van condooms belangrijk. En niet alleen voor je zoon is het belangrijk dat hij niet ongewild vader wordt. Ook voor het meisje zelf. Maar nog veel meer voor een eventueel kindje. Je hebt hier al een paar reacties gelezen van (volwassen) kinderen van borderliners. Ik denk dat je moeite moet doen om kinderen van bordeliners te vinden die zullen zeggen 'haast niks van gemerkt, prima jeugd gehad.' Het is voor volwassenen al erg moeilijk om hiermee om te gaan. En jij maakt je terecht zorgen om je 17-jarige puber / bijna-volwassene. Kun je nagaan hoe het is als je hier als kind mee te maken krijgt. En een kind kan niet besluiten om het toch maar uit te maken.