Vindt je zoon het zelf een probleem trouwens? En als vervolg vraag als het antwoord ja is; wil hij er iets voor doen om het te veranderen?
Vaak is er wel een erfelijke component hierbij of een ouder die zelf ook angstig is. Was een van jullie zelf ook zo als kind? Of is één van jullie misschien nu snel Bang voor dingen? Misschien heb je het niet door maar onbewust Is het mogelijk dat je best veel opmerkingen overdag maakt die indirect met angst te maken hebben. ('O ik hoop toch niet dat .... ' 'Ik ben toch bang dat.. ') Bepreken jullie het coronavirus veel?
Ja hij vindt het wel een probleem in die zin dat hij zich ervoor schaamt. Hij wil er best iets voor doen zegt hij. Met mij praten ofzo haha. Maar ja dat hebben we natuurlijk al lang gedaan.
Ik ben niet bang en als kind ook niet. Mijn man ook niet. Dus ik denk eigenlijk niet dat we dit zo benoemen over de dag heen. Ga ik vanavond ook eens aan mijn man voorleggen hoe hij dit ziet. Corona bespreken we ja, maar daar is hij niet bang voor. Het is ook al vanaf dat ie jaar of 4 was. In gesprekken geeft hij steeds een andere reden. De ene keer weet hij het niet. Dan is het een killerclown. Vroeger waren het zombies. Hij kijkt geen rare filmpjes, vroeger ook niet
Misschien helpt het om het voor hem te relativeren en er 1 ding uit te halen om te veranderen. B.v voor nu accepteren dat hij niet alleen boven wil zijn maar het probleem van niet naarcde wc durven als jullie ergens anders zijn wel aanpakken. Dus jullie zitten in de tuin en hij moet plassen. Hij wil dat jullie meelopen. Vragen wat kan er gebeuren als ik niet meeloop? Antwoord b.v killerclown. Ok en hoe vaak ben jij hier in huis een killerclown tegen gekomen? Antwoord ( en ik doe een wilde gok) 0 x. Oke dus er is hier geen killerclown en kun jij rustig naar de wc gaan. Laat de deuren maar open, dan hoort mama alles .
Mijn oudste heeft af en toe een beetje angst voor bv de donkere bergkast. Ik ben zelf bekend met een angststoornis en mijn ervaring is dat dit voor haar oplossen (doordat ík dan bv uit de bergkast ga pakken wat zij nodig heeft) niet helpt - sterker nog, dan doet ze het de keer erna ook niet, en gaat ze de kledingkast ook eng vinden en moet ik er bij iedere kast en ieder donker hoekje bij zijn. Dus ik probeer haar tot een eigen oplossing te laten komen zodat ze het wel zelf durft. In haar geval is dat bv de zaklamp pakken, en de keer erna kan het ineens toch zonder zaklamp.
Belemmert de angststoornis zijn normale gang van zaken? Heeft hij er zelf last van? Vindt hij het zelf vervelend? Als dat zo is, zou ik via de huisarts een verwijzing vragen voor de ggz. Niks om je voor te schamen, maar met de juiste hulp zal hij inzien dat hij niet de enige is met dit probleem én dat het op te lossen is. Bij de jongste dochter dit gedaan ivm een ander probleem maar jeetje, wat een eye opener was dat! Wat zij heeft, bleek een naam te hebben, komt bij veel kinderen voor én is inmiddels bijna weg. Als ik de reacties hier lees, is zijn probleem ook iets wat 'bekend' is en zal er gepaste hulp voor zijn.
Bedankt allemaal voor de tips. Ik heb zojuist de huisarts gebeld. Zij hebben mij aangeraden centrum voor jeugd en gezin te bellen. Ook net gedaan. Nu moet ik een formulier invullen met de hulpvraag. Uit beide telefoongesprekken bleek dat ik niet overdreef en dat het 'normaal' is. Jullie waren toch de eye-opener. Mijn zoontje net hierover gesproken en ook hij vindt het allemaal prima. Ik ben benieuwd naar het vervolg. Op papier op het formulier kort omschreven lijkt het toch weer minder erg dan zo uitleggen via een telefoongesprek.
Hij zal er zelf hoe dan ook actief iets voor moeten doen, in de zin van bv. eerst beneden iets alleen doen en dat dan uitbreiden. Hopelijk levert de weg via het CJG wat op!
Ja soms gaat dat goed. Gisteren even alleen beneden en was ik buiten. Maar toen was hij aan het gamen. En dan 's middags durft.hik het niet meer. En ook niet als ik zeg dat ik weg ga. Of we proberen dat hij snel naar boven gaat om iets te pakken. Ik blijf dan onderaan de trap staan. Ene dag lukt dat als hij dan keihard rent en praat. Andere dag staat hij te huilen bovenaan de trap.. Hij snapt ook niet dat het dan gisteren wel ging.
Ik heb twee kinderen die ermee te maken hebben gehad, met name de jongste. Ook zo extreem. Oudste heeft ass en is hb, jongste adhd. Mijn ervaring is dat iets anders de angsten veroorzaakt: overprikkeling overdag, structurele onduidelijkheid, stress van school etc. Zou het in die hoeken zoeken. Bij ons gingen de angsten weg toen de oorzaak was gevonden. Onze jongste ging bijv naar speciaal onderwijs omdat de klassen op regulier te groot waren voor hem, en toen ging het langzaamaan beter.
Mijn oudste had ook wat angstklachten. Heel bang voor onweer, hysterisch bij vuurwerk, bang voor vliegjes, wespen en spinnen zodat ze soms niet buiten wilden. Ze namen flink toe toen haar opa volkomen onverwacht overleed . Omdat ze richting een kinderdepressie ging heeft ze een maand of vijf therapie gehad oa EMDR en cgt. En in het afsluitende gesprek vertelde ze heel nonchelant dat ze ' s nachts even een spin gevangen had!! En ook bij wespen blijft ze heel rustig zitten. Juist op tijd er wat mee doen is goed. Een kinderbrein is zo kneedbaar !
Mijn neefje van 10 heeft er al een paar jaar veel last van. Durft niet alleen naar boven. Ook niet om alleen even sokken te pakken. Niet alleen boven te zijn als hij in slaap moet vallen. Maar andersom als iedereen in de ochtend boven is durft hij weer niet alleen naar beneden. Hij slaapt nu al een jaar of 3 bij zijn broer van 16 in bed. Wat iets helpt is als ze thuis komen beneden de deur op de knip. Dan 1 keer iemand meelopen om te laten zien dat er echt niemand boven is of verstopt zit en daarna durft hij dan wel alleen naar boven om wat te pakken bijvoorbeeld. Hij geeft trouwens wel duidelijk aan waar hij bang voor is, inbrekers, ontvoerders en moordenaars.
De afspraak bij de orthopedagoog staat voor deze week. Dankzij dit topic toch de knoop doorgehakt voor mijn zoon. Hij vindt het fijn en heeft er hoge verwachtingen van.. Ik ben benieuwd. Hoop dat hij eerlijk is en alles durft te zeggen. Geen idee hoe zo'n gesprek gaat.
Mijn oudste dochter heeft ook veel angsten. Niet in en om huis maar wel om ziek te worden. Wij wonen in het caribisch gebied, ze wil eigenlijk niet naar buiten, bang voor huidkanker, in de zee durft ze niet, want haaien (paar maanden terug iemand dood gebeten door een haai hier, dus tsja ik ben ook wat huiverig hoor), dan denkt ze weer dat zij een afwijkende moedervlek heeft (zijn bij de huisarts geweest en nu wil ze weer) en ga zo maar door. Ik heb laatst een psychologe voorgesteld maar dat wil ze ook niet. Ze heeft al eens EMDR gehad voor een traumatische ervaring wat erg hielp want toen durfde ze niet te slapen bang dat ze dood zou gaan. Dat is wel al verbeterd. Maar af en toe wordt ik er wel mal van. Ik ben overigens zelf bekend met een gegeneraliseerde angststoornis. Heb haar ook uitgelegd dat ik veel baat bij een psychologe heb gehad maar uit ervaring weet ik ook dat als puber naar een psycholoog gaan omdat je moeder het wil geen enkele zin heeft. Mijn middelste ziet overal gevaar in. Leren fietsen duurde een jaar. Want stel je voor dat.... Een trucje op de trampoline, stel je voor dat... zij is heel pienter en kan nooit onbevangen ergens in gaan. Gelukkig is mijn jongste niet zo haha.