Mijn schoonvader is gisteren totaal onverwacht overleden. Ik vraag me af hoe we daar mee om moeten gaan mbt de verwerking voor mijn dochter Isis van ruim 2. Mijn dochter is heel erg gek op haar opa. Ze zagen mekaar vaak, zeker wekelijks. Hij was helemaal weg van haar, zijn enige kleindochter. Wie heeft er ervaring met iets dergelijks? Wat doen we? Gaat ze mee naar de crematie, wat vertellen we haar?
Ik heb geen advies voor je, maar wil je wel even condoleren met het verlies van je schoonvader en de opa van Isis.
Pffff wat heftig meid, als eerste gecondoleerd met het verlies en heel veel sterkte. Je hebt speciale boekjes voor kinderen maar goed in hoeverre begrijpt een kindje dat van 2 jaar. Ik heb zelf 2 zoontjes van 2 jaar en ik denk heel eerlijk gezegd niet dat ze zoiets begrijpen, ineens is opa er niet meer en zien ze opa niet meer. Misschien zou je eens kunnen bellen met het CB of zelfs je HA of hij/zij tips hebben. Nogmaals veel sterkte voor jullie
sorry ik heb geen tips voor je, maar wil je wel even condoleren met het plotselinge verlies van je schoonvader.. Sterkte de komende tijd..
Gecondoleerd! Wat een naar verlies zeg, veel sterkte Ik zou haar niet mee nemen naar de begrafenis of crematie. Zij heeft daar niets aan (gaat het begripsvermogen van een 2 jarige echt te boven) en je komt niet zelf aan je afscheid toe en mogelijk verstoort het die van anderen. Wel zou ik eerlijk zijn over het feit dat opa er niet meer is. Gebruik geen woorden als slapen e.d. want dat kan het heel eng maken om te gaan slapen. Kinderen hebben een heel andere perceptie van verlies dus laat haar vooral praten en doen. Misschien dat ze graag een tekening wil maken voor opa of een liedje wil zingen. Misschien dat ze nooit naar opa zal vragen en misschien elke dag. Laat het op je af komen. Een HA of CB zal vast tips voor je hebben. nogmaals veel sterkte!
Gecondoleerd met het verlies van jullie (schoon)vader en opa! Ik vind wat Cygnet zegt heel goed overkomen inderdaad! Had zelf bij sommige dingen niet stilgestaan!
Gecondoleerd. Mijn oudste dochter was 2 jaar en 4 maanden toen mijn oma, dus haar overgrootoma, overleed. Ze kende omi(zo noemde we haar) ook heel goed en we gingen er vaak op bezoek. We hebben haar toen niet meegenomen naar de begrafenis, maar wel zijn we met haar gaan kijken toen ze lag opgebaard. Dat vond ze helemaal niet raar of eng, ze zag omi gewoon rustig liggen. Wel uitgelegd dat ze nioet slaapt, maar dat ze dood is en dus niet meer "wakker"wordt. We gaan nu nog regelmatig naar het graf kijken samen (dochter is nu 3 jaar en 9 maanden) en we hebben het ook nog vaak over omi. Ze praat er zelf nog vaak over. Dus wat ik zou zeggen is kijk even naar hoe je eigen kindje is, onze docheter snapte namelijk al heel veel op die leeftijd en je kon haar echt dingen uitleggen. En geef ze de ruimte om er over te praten ed als ze dat willen. Succes in deze moeilijke tijd.
poeh he, heftig zeg... zit met tranen in de ogen te lezen hier bah. maar, ja ik zou haar denk ik ook niet meenemen naar de crematie. of misschien eventjes, of alleen bij de koffie tafel of zo. vind ergens dat ze er wel bij hoort of zo. maar zo lang en al die huilende mensen zal ze niet begrijpen nee. ik zou vertellen dat opa een sterretje of engeltje is geworden en dat hij er dus niet meer is. dat van dat slapen is idd een goeie! dat je niet zegt dat hij slaapt. ik zou wel met haar naar opa toe gaan en een tekening of bloempje erneer leggen. klinkt misschien raar maar misschien is ze over een week alweer vergeten dat opa er was... ja als ze misschien bij oma komt zal ze ernaar vragen maar dan toch maar weer gewoon er over praten met haar. ze snappen volgens mij meer dan je denkt. heel veel sterkte!!!
gecondoleerd en sterkte met het verlies!! mijn moeder is een maand voor de 2e verjaardag van mijn zoontje overleden.. hij is nu 5,5 jaar en weet dat oma dood is en er niet meer is (verder snapt hij er ook nog niet veel van) wel zwaait hij iedere avond naar alle sterretjes (de overleden mensen) wij hebben hem toen wel meegenomen naar de crematie.. hij heeft toen achterin de zaal in een buggy gezeten bij een oom en tante waar hij een hele goeie band mee had... in de koffiekamer is hij wel de hele tijd bij mij geweest... maar het ligt er natuurlijk wel aan hoe lang het allemaal duurt.. bij mijn moeder duurde het hooguit een uurtje dus dat was makkelijk te doen voor hem..
Allereerst: gecondoleerd! Wat naar, zo plotseling... sterkte de komende dagen, er zal veel op jullie af komen nu. Goeie tips van o.a. Cygnet. Meenemen naar begrafenis of crematie is heel persoonlijk. Mijn vader had het niet op prijs gesteld als we bij de begrafenis van mijn moeder (en later van hem zelf) de kinderen hadden thuis gelaten... ze horen erbij, redeneerde hij. En ze zorgen door hun onbevangen gedrag nog vaak voor een glimlach ook, tussen alle tranen. Wij hebben ze ook meegenomen toen oma en opa lagen opgebaard. Dat begrijpen ze niet echt op die leeftijd, maar je kunt er toch wel wat over vertellen. Ik denk dat het net zoiets is als met een klein kindje dat een broertje of zusje gaat krijgen. Op de duur wijzen ze naar je buik en zeggen netjes na dat daar een beebie in zit, maar echt snappen doen ze dat niet. Dat komt pas veel later. Inderdaad nooit zeggen dat de overledene slaapt... dat is echt niet zo, het lijkt er wel op, maar je kunt ook voelen hoe koud opa nu is, dan slaap je dus niet, dat heet 'dood'... Opa kan niet meer praten, niet meer kijken, zingen. Opa's lichaam is er nog maar dat heeft hij nu niet meer nodig, want hij gaat bij de sterretjes wonen (of in de hemel, als je dat liever wilt zeggen). Wij zwaaiden ook nog heel lang 's avonds naar de sterretjes!
hoi allereerst sterkte de komende tijd toen onze kevin 1/2 jaar was is mijn vader plots overleden. kevin is toen overal bij geweest en iedereen vond hem er ook bij horen. dit was ons gevoel toen ook. op kevin zijn 2 de verjaardag is de opa van mijn man begraven. hij is toen ook meegeweest en in de kerk zat mijn moeder op ermee naar buiten te gaan indien nodig. halverwege de mis is hij naar buiten gegaan en toen we naar het kerhof gingen is hij weer met ons mee gegaan. wij hebben gedaan wat ons gevoel zei en bij kevin kon dit ook want hij is een rustig kindje. het ligt er ook aan wat voor kindje het is. vraag eventueel wat de andere naaste ervan vinden en volg je gevoel. nogmaals veel sterkte
Gecondoleerd met jullie verlies. Er zijn al veel goede tips gegeven. Er is ook een boekje van nijntje over het overlijden van een oma/opa. Misschien is dat ook iets?
Dank jullie wel voor alle berichten en condoleances. Het is allemaal heel onwerkelijk. We gaan zometeen even naar het inloopspreekuur van het CB. We hebben een erg goeie band met het CB, ik kom daar heel graag. Dus dat vind ik sowieso een goed idee. Dat boekje van Nijntje had ik ook al gezien, die ga ik wel kopen. Meenemen naar de crematie... Ik vind het moeilijk. We denken er nog even over na.
Gecondoleerd met dit grote verlies. Misschien kun je haar vertellen dat opa dood is en dus niet meer wakker wordt. Maar dat hij altijd naar haar kijkt vanuit de hemel. Zoek samen een mooie ster uit en 's avonds voor het slapen kunnen ze dan nog even naar elkaar zwaaien.
wij hadden het idd ook zo gedaan. we hadden haar meegenomen toen hij opgebaard lag en uitgelegd dat hij een sterretje is geworden. ook mee naar begravenis genomen,ze snapte er weinig van, maar ze zag wel dat hij de grond in ging. zelf had ze steentjes op de afdekplaat gelegd. ze had ook een tekening gemaakt die bij opa in de kist ging. en inderdaad savond schijnt er meestal 1 ster die we vanuit haar raam kunnen zien, en ja dat is dan "opa" dus die zwaait ze dan altijd. We zijn wel heel blij dat we haar meegenomen hadden, want ze zegt nog regelmatig dat ze naar opa wilt en dat opa in de grond is. en dat hij sterretje is geworden. We hebben nooit gezegd dat hij slaapt. Dan wilt ze straks zelf niet meer slapen.. heel veel sterkte en gecondoleerd!
Gecondoleerd met het verlies. Hier zitten we ook in een moeilijke periode. Vorige week is mijn vader op veel te jonge leeftijd overleden. Hij was al ruim een jaar ongeneeslijk ziek, had vele vormen van kanker. Had nog maar 6 weken te leven, maar we hebben hem nog een jaar mogen houden. We hebben ons zoontje (2,5 jaar) er al een hele tijd op voorbereid, er veel over gesproken dat hij een sterretje ging worden en dan grapjes bij de maan zou maken ipv bij ons. De laatste weken zagen we dat ons zoontje al wat afstand nam, opa was heel ziek, hij kwam niet meer zo dichtbij als normaal. Ze hadden een hele goede en sterke band. Voor hem heeft opa nog het meeste geknokt. Vorige week wilde hij meteen boven kijken (opa was inmiddels in het uitvaartcentrum), naar het sterretje. Hij begrijpt enorm veel. Het uitvaartcentrum gaf ook aan dat we hem erbij moesten betrekken, wanneer hij iets niet wilde zou hij het vanzelf aangeven. Onze zoon heeft ook veel bij opa gekeken, een knuffeltje gekocht 1 voor opa en dezelfde voor zichzelf, om opa te troosten. Hij nam iedereen mee om bij opa afscheid te nemen. Alsof hij trots was dat opa geen pijn meer heeft. Daar heeft hij ook rustig geluisterd naar de muziek en de verhalen, ze worden vanzelf rustig! Hij is ook bij de begrafenis geweest, kaarsjes aangestoken, bloemetjes gedragen, mee naar de begraafplaats en daar bellen geblazen. Ik zag er enorm tegenop, maakte me veel zorgen om onze zoon, hij was zo gek op zijn opa. Maar ik ben heel blij dat we het op deze manier hebben gedaan, het is goed geweest voor hem en een heel mooi afscheid voor opa. Hij zou genoten hebben wat onze kleine vent voor hem nog heeft kunnen doen. Heel veel sterkte!
Wij zijn vanmiddag bij het consultatiebureau geweest. Onder andere naar aanleiding van dat gesprek hebben we besloten dat Isis opa nog wel gaat zien als hij opgebaard ligt. We gaan haar dan en als we verdrietig zijn ook duidelijk uitleggen waarom en hoe en wat. Isis praat eigenlijk nog niet echt, wel woordjes en twee/drie woorden zinnen, maar een echt gesprek kun je nog niet met haar voeren. We hebben in principe besloten dat ze niet mee gaat naar de crematie. Ik moet wel zeggen dat ik een beetje aan het twijfelen ben door jouw verhaal Monnie (ook gecondoleerd trouwens). Ik denk niet dat zij een rol kan krijgen bij de plechtigheid, daarvoor is ze echt nog te klein (zoals kaarsjes aansteken enzo). Daar gewoon zijn en spelen of luisteren, dat zou kunnen, maar ik ben bang dat ze misschien ook wel onrustig wordt en jengelig/vervelend. En daar hebben we geen ruimte voor eigenlijk. Ik wil een ander daar ook niet mee belasten. Al onze naasten die Isis ook goed kent (en waar we haar aan toe zouden kunnen vertrouwen) die zijn zelf ook in rouw en willen afscheid nemen. Dat wil ik ze niet ontnemen. Ik heb het boekje 'lieve oma pluis' besteld om voor te lezen, dat gaat over dat oma dood gaat. Dus zo gaan we het denk ik doen. Groetjes Azeb
Gecondoleerd met dit verlies! Mijn schoonmoeder is 3 maanden terug plotseling overleden (Robyn was toen nog net geen 2), en ook zij zag oma wekelijks. Wij hebben haar niet meegenomen naar de crematie, omdat ze er gewoon nog niks van snapt en ze dan waarschijnlijk alleen maar een "stoorfactor" zou zijn. Zo konden wij ons ook echt richten op de plechtigheid. Robyn heeft oma ook niet meer gezien toen ze was overleden, ook weer hetzelfde verhaal, ze snapt er niks van. Ik vond het zelf al niet fijn om in de kist te kijken, ze is wel meegeweest toen wij naar haar toe gingen, maar heb dus met haar voornamelijk in de kamer ernaast gezeten. Ze heeft natuurlijk gemerkt dat wij verdrietig waren, en hebben haar uitgelegd dat oma nu een sterretje in de hemel is en dat ze elke avond naar ons kijkt. Boekjes hebben wij eigenlijk niet gebruikt, daar vonden wij haar toch nog wat te jong voor. En nu... Nu gaat ze wekelijks naar opa. Soms gaat ze met een speelgoedtelefoon naar oma bellen, en vandaag heeft ze oma geplakt (zei steeds oma oogje plakken, oma haartjes plakken enz..) dat kunstwerk gaat mijn vriend dan binnekort bij de urn van oma ophangen.
Eerst en vooral veel sterkte bij jullie verlies! Ik kan je zeggen hoe wij met de jongens omgaan ivm het verlies van Linn* ook al was er van hen toen nog geen sprake. Wij hebben hen verteld dat Linn* nu een sterretje is en iedere avond kijken wij naar boven en zeggen ze slaapzacht tegen haar. Haar foto staat in onze living en de jongens weten heel goed wie ze is en dat ze nu een sterretje is.