Op dit moment heb ik mijn handtekening nog niet veranderd, maar sinds afgelopen woensdag zijn mijn vriend en ik papa en mama geworden van onze zoon. In de nacht van maandag op dinsdag, rond 3.30 begon het breken van mijn vliezen. Steeds hele kleine beetjes. Ik had verder nog geen weeën, dus eerst gebeld naar het UMCG, wat te doen. Vruchtwater was helder. We moesten maar komen, dus wij rond een uur of 5.45 richting het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd ik aan de ?? (kan het woord niet onthouden) gelegd om te kijken wat de kleine deed. Hij was rustig en toonde nog geen tekenen om te komen. We kregen de opdracht om (als er geen verandering was) de volgende dag om 6.30 ons weer te melden. Dan zou ik ingeleid worden. Wij hadden verder een rustig dagje, maar rond 20.00 voelde ik een gigantische rugpijn. Deze zakte ook weer weg en ik maakte me er verder ook niet druk om. Om 00.18 begon ik lichte krampen te voelen. Daarna ongeveer 30 minuten later weer. Een goede regelmaat zat er nog niet in, dus we deden ook nog niets. Om een uur of 4 's ochtends werd de pijn toch wel wat harder, dus wij weer bellen naar het ziekenhuis. De weeën waren niet regelmatig, maar we moesten toch ons om 6.30 melden; konden we dan ook eerder melden? Geen probleem. De rit naar het ziekenhuis toe was toch wel een stuk minder aangenaam als de dag ervoor. Gelukkig was er geen verkeer op de weg en waren we snel waar we wezen moesten en werd ik weer aan dat apparaat gelegd. Na een tijdje (de weeën waren er wel, maar het personeel wilde ze wat opvoeren, omdat de vliezen ook al 24 uur gebroken waren) werd ik aangesloten op een weeën stimulator. Dat was - zeker op het laatst - best wel erg pittig. Je leert te puffen op de zwangerschapscursus, maar deze weeën waren niet te harden! Mijn ontsluiting ging wel razendsnel. Van 3 cm was ik in no time naar 7 cm. Op het laatste moment lag ik persweeën weg te puffen... Toen ik hoorde dat ik 10 cm had, en dat ik mocht gaan persen, werd ik toch wel een beetje benauwd. Zeker toen ik hoorde dat een eerste baby ongeveer 1,5 uur kon duren voordat deze geboren zou worden. Het persen zelf was bepaald niet gemakkelijk. En het werd nog lastiger, toen ik op een laat tijdstip hoorde, dat ons mannetje een sterrenkijker was én ook met zijn armpje zichzelf aan het blokkeren was. Bij 1 van de laatste weeën werd besloten dat ik een pompverlossing zou gaan krijgen. Verder kreeg ik een flinke knip, dat het hoofdje er toch wat gemakkelijker uit zou komen. Dát deed zeer! Die laatste persweeën heb ik geloof flink liggen te schelden en gillen.. En om 12.37 werd onze zoon geboren. 2 weken te vroeg en 48 cm lang (gewicht weet ik even niet meer). Het is een echt ukkie!