onze zoon van 8 zit op atletiek, Als je hem tijdens het sportten bezig ziet dan lijkt het alsof hij er niks aanvind, boos kijken ,een beetje rond staan te kijken, lopen met zijn schouders omlaag, als de trainer wat zegt , antwoord hij alleen met ja. Uit heel zijn lichaamstaal blijkt dat hij er echt niks aan vind. Maar als de training voorbij is dan praat hij honderd uit dat het zo leuk was. Hij is ook geen echte uitblinker, gewoon middenmoot maar dat vinden we niet belangrijk. We vinden het belangrijkste dat hij wat doet waar hij plezier in heeft!!!! Zijn trainster zegt ook dat ze het moeilijk vind omdat ze denkt dat hij het niet leuk vind. Ik kan me dan ook voorstellen dat je als trainer niet echt de moeite meer in zo een kind gaat stoppen wat zich zo ongeïnteresseerd gedraagd. We hebben dit gedrag al vaker gezien, niet alleen op de sport club. Zoals een dagje naar de kermis of Efteling. Iedereen zit lachend in een attractie en hij zit voor zich uit te kijken en savonds komen de verhalen dat het zo gaaf geweest is ! Het is net of hij niet weet hoe hij zich een houding moet geven. Hoe krijgen we deze ( best wel negatieve) houding bij hem veranderd ? Want het werkt hem zo in zijn nadeel tov andere mensen , die dit heel anders opvatten?
Heb je het al eens gefilmd en met hem teruggekeken? Misschien heeft hij zelf helemaal niet door hoe het eruit ziet?
Iets van een toneelclub of zo, dat hij zich meer bewust wordt van lichaamstaal? Praat je er wel eens met hem over, leg je hem uit hoe het overkomt? Kan hij zelf zeggen waarom hij zo doet?