Ik heb alles gelezen en dat is mijn gevoel erbij. Sorry ervoor dan als het niet zo is. Het komt op mij wel zo over. En het is verder niet als aanval bedoeld hoor
Dat heb ik ook wel in het mailtje gezegd, ik eindigde dat ik graag haar kant het verhaal hoor. En ik ben me echt bewust dan mijn zoon een eigen waarheid heeft Ik ben nu gewoon heel erg benieuwd wat haar bevindingen zijn.
Snap ik en fijn dat je nog zegt. Normaal gesproken ben ik echt van het 'bij mezelf zoeken' en heb ik een allergie als mensen zeggen dat het altijd iemands anders schuld is en alles buiten zichzelf leggen. Als gedragstherapeut begrijp ik dat als geen ander! En mijn zoon zal ongetwijfeld 'fouten' maken, ben de eerste die dat toegeeft. Afgelopen maandag was zo'n mooi voorbeeld. Zoon komt thuis, barst in tranen uit, is meerdere malen aangesproken door juf omdat hij zat te kletsen. Volgens mijn zoon was het de schuld van een ander jongetje die hem steeds aan het afleiden was. Hier heb ik dan een gesprek met hem over, aangegeven dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen gedrag en niet iemand anders de schuld kan geven. Hij zal moeten leren daar niet op in te gaan, kindje kunnen we namelijk niet veranderen, maar hij kan er wel zorgen dat hij er zelf anders mee omgaat. Afspraak gemaakt dat de volgende morgen het kindje zou vragen om niet meer tegen hem te kletsen tijdens de les en als dat wel zou gebeuren, dat hij hem dan negeert. Wat ik jammer vind is dat hij niet naar de juf durfde te gaan omdat hij bang was dat ze boos zou worden. Hij kreeg (terecht) op zijn kop, maar het andere jongetje kwam er in zijn ogen mee weg, want hij werd niet aangesproken. En dan komt de boosheid om de hoek kijken, hij voelt dan een bepaalde onmacht en onrecht. Ziet alleen niet wat zijn eigen invloed is en wat hij dat kan veranderen. En dan voelt hij zich niet veilig genoeg om het te bespreken met de juf. En wat ik ook vind van de juf, de klik die ik wel of niet heb, ik leg niet alle 'schuld' bij haar. Maar zij heeft wel een verantwoordelijkheid om (in mijn ogen) belangrijke informatie te communiceren.
Toch is dit precies waar het omdraait, je zoon doet iets wat niet mag en wordt erop aangesproken en dan hoeft hij helemaal niet naar juf om zijn verhaal te doen of het uit te leggen, hij moet gewoon doen wat de juf zegt en jij moet je scharen achter de juf. Hij voelt onmacht en onrecht die niet terecht is, want wie zegt dat dat jongetje niet op zijn gedrag is aangesproken of op een ander moment toen jouw zoon er niet bij betrokken was. Er zijn genoeg kinderen en volwassenen die "ja, maar" gedrag vertonen, soms is het gewoon punt.
Klopt niet helemaal wat je zegt. Hij wordt aangesproken door de juf en daarvan zeg ik, terecht. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag en (zoals in jouw woorden) schaar ik me achter de juf. Dat staat los van of hij zich veilig genoeg voelt om later tegen de juf te zeggen dat hij het niet terecht vindt. En dan mag de juf ook zeggen 'punt', maar het lijkt me niet goed dat een kindje niet eens iets durft te zeggen.
Je geeft aan dat hij bang is dat de juf boos gaat worden en dat hij zich niet veilig voelt om het te zeggen, zou het niet zo kunnen zijn dat de juf (en heel terecht) zou zeggen dat hij zich moet bekommeren om zijn eigen werk en kunnen en dat hij daarom het niet durft? Als ze heel rechtlijnig is, dan heeft hij ook niets te vinden wat anderen doen. Hij wordt aangesproken op zijn gedrag tijdens de les, het zou toch raar zijn als alle ouders daar iets van moeten vinden en hun kinderen stimuleren om vooral verhaal te gaan halen. Dat laatste zie je overigens al gebeuren in het bedrijfsleven. Medewerkers die constant ja maar zeggen en vervolgens de schuld steeds bij een ander leggen als hun werk niet af is. Ik zeg niet dat dat in dit geval zo is, toch wordt er gestimuleerd om verhaal te halen, dat heeft ook effect op werkhouding op latere leeftijd. Waarom zijn jongeren zo ontzettend brutaal en vinden ze overal iets van? Dus soms daarom mag de punt best eens punt zeggen (en sommige ouders ook).
Ik begrijp je wel helemaal @Angel1980 Hier ook 2x gebeurt met het kdv. Ze bellen of ze het "gedrag" mogen bespreken met het consultatie bureau. Natuurlijk gaat dit niet via mijn 3 jarige maar dat ze gewoon bellen, zonder eerder rond de tafel gesprek, of ze hem mogen bespreken met andere vind ik not done. Wat gaan ze bespreken, wat zijn hun zorgen en hoe willen ze het oplossen. Dat wil ik eerst weten en niet het bureau. Als dit bij mij was gebeurt had ik ook gebeld/gemaild/aangesproken,net wat het snelste is, en gezegd dat ik eerst zelf wil horen wat de ib-er gaat bespreken. Het is mijn taak als ouder zijnde om eerste met mijn kind te bespreken wat er is. Kom ik er niet aan uit dan vraag ik zelf hulp aan de juf of ib-er. De ib- er mag natuurlijk wel altijd tips doorgeven aan de juf maar niet een gesprek over zijn gedrag terwijl ik als ouder niet eens weet wat er precies speelt. De juf behoort eerst te bespreken met de ouder wat er speelt en daarop kan ze vragen of ze de ib-er mag inschakelen. Ook al is het intern. Ik vind niet dat een kind van 9 op het matje moet komen als de ouder van niks weet.
Dat is grappig dat jij het ziet als brutaal, terwijl ik vanuit een heel ander perspectief denk. Ik zie het als assertief zijn en de ruimte mogen krijgen dat te ontwikkelen. De inhoud, hoe je een gesprek voert is belangrijk. En als we het dan hebben over volwassen, ja, dan is het vooral te pas en te onpas je ongezoute mening geven zonder nadenken wat jouw boodschap teweeg brengt, dat is idd zorgelijk. En dat jongeren overal iets van vinden zal vooral te maken hebben met de digitalisering. Je mening mag je ook overal droppen, je wordt hoogstens op je vingers getikt, maar je kan uiteindelijk heel veel zeggen zonder enige vorm van consequenties. Dus als je mij vraagt is het niet dat we (weer) ons mond moeten leren houden, maar op de juiste wijze leren communiceren. Ik ben zo blij dat ik van 'grote roze olifant' af ben en dat mijn kinderen eerlijk durven te zeggen wat zij van dingen vinden. Wat een rijkdom denk ik dan! Maar wel respectvol en eventueel onderbouwd. En brutaal zijn is echt wat anders in mijn ogen. En wat ik ook al eerder schreef, ook de juf mag 'punt is punt' vinden, absoluut, maar een kind moet wel de ruimte krijgen om het te vragen en als dat niet veilig voelt, dan zit er iets niet goed in de vertrouwensband. En misschien weet hij al inderdaad dat hij dan nul op het rekest krijgt en dat hij het daardoor vermijd, dat weet ik niet. Wat ik wel weet dat het mes aan twee snijdt. Als ik met een client in de behandeling vastloopt, dan reflecteer ik (juist!) ook op mijn eigen handelen. En zo behoort het ook te gaan op plekken waar met mensen wordt gewerkt (uitzonderingen daargelaten). En ik stimuleer zeker niet om elke keer verhaal te halen, alles behalve, maar als mijn kind zich niet gehoord voelt, dan is het meest logische dat ik hem vertel dat hij dat het beste naar de juf kan gaan. Anders leer ik hem dat volwassen altijd gelijk hebben en ik kan je verklappen, we zitten er geregeld naast... Kinderen kunnen als geen andere een spiegel voorhouden, maar dat moet je maar net willen zien. En dit zijn banen waar een enorme druk op ligt (ik ken het ook vanuit de GGZ), dus ik snap dat er zeker niet altijd tijd en ruimte is om alles zo goed mogelijk te doen. We zijn maar mensen. Dus daarom zal ik haar niet veroordelen op alles wat ik hoor en ik zie ook de positieve dingen, maar ik verwacht wel dat als mijn kind naar een inter begeleider moet, ik op de hoogte wordt gesteld.
Inderdaad. En ze mogen met hem in gesprek, maar laat weten waarom en wat wij kunnen doen. En ook vervelend dat het kdv niet met jou in gesprek gaan ... Hele vreemde constructie.
Huh? Ook dat is hier volkomen normaal. Jeugdverpleegkundige komt regelmatig kijken op de psz, de psz en cb hebben regelmatig samen overleg. Zonder ouders. Ook de ib’er van de basisschool komt een paar keer per jaar observeren bij de psz. Zelfde geldt voor een logopedist. Ik ken geen enkele ouder die dan de juf op het matje roept... Als uit zo’n observatie of overleg blijkt dat er iets van zorgen zijn, dán bespreken ze dat natuurlijk met ouders, maar niet al vóór zo’n observatie/overleg heeft plaatsgevonden.
Ja maar dat is dus juist wat hier niet is gebeurt. Ib-er heeft geobserveerd, wat mag, maar de juf of ib-er hebben hun zorgen niet uitgesproken naar de ouder maar gaan zonder overleg in gesprek met kind. Ze slaan de belangrijkste stap over. Dat iemand, Die bevoegd Is, de hele groep komt observeren dat mag zeker maar de stappen erna om iemand individueel te observeren moet altijd in overleg met ouders
Ps psz en cb mogen niet een bepaald kind bespreken als de ouders hier geen toestemming voor geven. Het cb mag de pm begeleiden en helpen in hun werk maar geen inhoudelijk uitspraken doen over een bepaald kind zonder toestemming. Zelfde als bij mij op het werk Met een pedagoog. Zij komt binnen lopen op een haar gekozen tijdstip en observeert de hele groep. Ze geeft richtlijnen en tips hoe we de groep anders kunnen benaderen. Hebben we vraag een bepaald kind te observeren dan moet ouder toestemming geven en dan komt ze op een afgesproken tijdstip alleen dat kind observeren.
Maar je zegt: kenmerkend voor mijn zoon is dat hij op school niet anders is dan thuis. Dat kan voorheen best het geval geweest zijn, maar het kan toch makkelijk zijn dat dat nu niet meer is? Vaak is de ib'er erbij roepen een eerste stap voor het probleem bij de ouders neergelegd wordt. Want veel ouders voelen zich juist "aangevallen" door het feit dat de juf zoiets neerlegt en laten ze dus eerst een ib'er kijken. Ik denk dat de juffen en meesters het niet gauw goed doen Nog een dingetje dat mij opvalt: het gaat nu om bepaald gedrag wat de juf dus opvalt en als jij dat hier probeert uit te leggen zeg je: het is een leuk, lief, slim, gezellig enz kind. Dat geloof ik best maar dat is nu toch niet aan de orde? Het lijkt alsof je wil zeggen dat wat er gebeurd dat dat iig niet aan je zoon ligt. Misschien bedoel je dat niet zo, maar wees je ervan bewust dat je wel zo overkomt. In je communicatie naar de juf ook, anders heeft zij wellicht het idee dat je excuses bedenkt. Mijn zoon deed laatst ook iets op school wat totaal niet hem is. Maar ik was er helemaal niet blij mee. Ik denk dat ik uiteindelijk bozer dan de juf was. Het maakt mij ook helemaal niet uit hoe lief en leuk hij normaal is, maar dat is geen excuus voor nu. Daarnaast probeer ik er uiteraard wel achter te komen waarom hij zoiets deed.
Maar al die kenmerken heeft hij ook, dus ik zou het vreemd vinden als dat niet genoemd mag worden. En dat staat los van alles, dat was voor de beeldvorming. En ik denk dat mijn zoon zeker schuld heeft, hij is geen heilige. Ik ga het je nog sterker vertellen, ik heb geaccepteerd dat dit jaar niet zijn beste jaar gaat worden qua contact met de juf, that's life. Dat gaat hij straks ook elders tegenkomen. En tja, ik heb altijd goed contact gehad met alle leerkrachten, vaak klassenmoeder geweest en dit jaar is het anders. Het kan niet leuk zijn. Overleven we echt wel, er zijn ergere dingen. En ik denk dat er goede leerkrachten zijn, maar ook zeker minder goede. Het zijn net mensen.. Maar (ik val in herhaling vrees ik), los van alles, ik blijf erbij dat ik wel geïnformeerd wordt als er belangrijke dingen spelen op school. Ik schaar dit onder belangrijk ontwikkelingen en wil dan graag dat de juf mij informeert. En dat is het enige waar ik over heb gemaild.
Maar wie zegt dat dat zo is gebeurd? Misschien hebben ze wel gewoon even een gegsprekje met hem gehad vanwege de groepsdynamiek, bv omdat een klasgenootje hem en anderen afleidt en ze even willen kijken hoe dat op te lossen is. Zonder dat er meteen ‘zorgen’ over TS haar zoon zijn, maar juist om die zorgen vóór te zijn. Omdat hij bv al begeleiding heeft en ze dit dus snel en kort willen oppakken ipv een langer traject in gaan met ouders erbij om de tafel etc. Dat is iig hoe het hier op school gebeurt... dat dit op de school van TS niet regelmatig zo gebeurt, wil niet zeggen dat het in dit specifieke geval niet wél zo gebeurt. Gewoon, laagdrempelig contact tussen ib’er en leerling.
Het gesprek moet nog plaatsvinden. Officieel, 1 op 1...tenminste neem ik aan ( zo haal ik uit t verhaal). Wanneer de ib-er op het moment zelf dit met hem bespreekt dan evalueert ze samen met hem ter plekke wat hij anders had kunnen doen. Nu word hij aangesoroken op zijn gedrag terwijl het een paar dagen geleden is gebeurt. Dan gaat het over het algemeen. Wanneer er 1 voorval word besproken moet ze dat op dat moment doen. Dan nog moet de juf dat voorval bespreken met de ouder. Terug koppelen wat het probleem is en hoe ze het samen hebben opgelost.
Maar dan moet je je wel realiseren dat mijn zoon aan tafel vertelt dat hij maandag op gesprek moet komen bij de IB-er omdat hij snel op zijn teentjes is getrapt en druk is. En dan is het volgens niet meer dan logisch dat ik contact opnemen en vraag om ons erbij te betrekken.
Maar je klinkt zo...tja paniekerig is het juiste woord. Je kunt toch de juf in de loop van de week even aanspreken? Het is geen vreselijk drama wat zich voltrokken heeft op school waar je a la minute een gesprek over moet.
Nee, dat is ook waar. Dat is zeker valkuil om er vanuit te gaan dat het niet goed is. Daarom heb ik het mailtje ook in een neutrale toon verstuurd.