Zoon slaapt alleen als ik erbij ben

Ts zegt dat het een tijdje wel goed ging en nu niet meer dat
Klinkt als een fase
Rond een jaar zit er inderdaad een fase met verlatingsangst
Verlatingsangst komen ze het snelst overheen als je ze vertrouwen geeft dat papa en mama altijd terug komen
in mijn ogen pAst laten huilen daar niet bij
daarnaast is aangetoond dat het cortisol gehalte in het bloed stijgt door de stress die het kind ondervind (ook na 1 jaar) hierdoor wordt de slaap minder diep en dus minder rem-slaap en dus mindere kwaliteit, waardoor hij minder uitgerust wakker zal worden.

overigens kan je wel voor passieve aandacht kiezen als je in de kamer blijft of wanneer je regelmatig terugkomt je hoeft je kind nog niet meteen in slaap te wiegen of bij je in bed te nemen tussen laten huilen en samen slapen zit nog een heel grijs gebied

 

Dus als mn dochter zich letterlijk op de grond gooit in de supermarkt en alles bij elkaar huilt/krijst omdat ze dr zinnen heeft gezet op een croissant en ik niet wil toegeven omdat ze nou eenmaal niet alles kan krijgen wat ze wil, is dat ook slecht voor het kind en het cortisol niveau omdat ik niet toegeef?! Dingen uitleggen heeft dan echt geen zin, hoe meer je praat hoe meer ze overstuur raakt. Gewoon negeren zo een driftbui daar kunnen ze aardig lang in blijven hangen ook als ze dreumes/peuter zijn.
Dat is nou net t probleem in deze tijd tegenwoordig. Kinderen krijgen alles maar, alles wordt goed gepraat bij een pruillip en ze zijn vervelend en verwend. Heb op basisschool gewerkt en zoveel slechte voorbeelden gezien. Mijn kind moet leren omgaan met teleurstellingen, niet alles mag en kan en ja wel eens laten huilen hoort daar echt bij.

 

Jouw croissant voorbeeld heeft helemaal niets te maken met wel/niet laten huilen bij het naar bed brengen. Ik geloof ook dat je ten onrechte de link legt met toegeeflijk opvoeden (systematisch toegeven om koste wat kost conflicten te vermijden). Positief opvoeden is absoluut niet hetzelfde als toegeeflijk opvoeden, net zomin als het autoritair opvoeden is.

Maar de croissant even terzijde. Ook ik houd niet van laten huilen en doe het ook pertinent niet. Ook niet nu ze geen baby meer is.
Los van de vragen of laten huilen wel of niet schadelijk is, of het wenselijk is en of je het wel/niet moet doen, wil ik even aangeven dat het beslist NIET de enige methode is om de nachten aan te pakken. De keuze is niet wel of niet laten huilen. Er zijn buiten het laten huilen legio mogelijkheden. Want als je niet laat huilen, wat doe je dan wel? En wat werkt voor jouw gezin? Het is een nuttige vraag om over na te denken, zeker als de avonden/nachten eigenlijk te zwaar zijn, maar laten huilen je ding niet is.

----------------------------------------------------
Dat brengt me bij TS (eindelijk ). Denk er eens bij na: Wat is het minimale wat je wilt bereiken? Je zegt dat je niet wilt laten huilen. Interessanter is de vraag wat je WEL wilt. Door daarover na te denken, kom je los van het gevoel je te moeten verdedigen van je keuze om niet te laten huilen.
Wat gebeurt er precies 's-avonds/'s-nachts? Houd eens een slaap-logboek bij, je staat er versteld van hoe verhelderend het kan zijn als je na een paar dagen de balans opmaakt.
Misschien is het een idee om papa standaard een tijdje het naar bed gaan te laten doen? Dan ben jij er als "backup" maar went je kindje er toch langzaam aan dat papa het doet. Het gaat waarschijnlijk in de eerste instantie niet zonder tranen, maar dan heeft hij in ieder geval papa bij zich. Maar ik zou het dan geen twee uur laten duren, dat lijkt me wat lang.
Hetgene wat me opvalt aan je verhaal is het voorzichtig wegsluipen. Heb je al eens geprobeerd om niet te sluipen, maar juist iets te zeggen in de trant van "Mama gaat nu naar de woonkamer. Ik ben altijd vlakbij en ik houd heel veel van je. Welterusten". Dan ben je niet "opeens" weg en hoeft je kind ook niet hypersensitief naar tekenen te gaan zoeken dat je weggaat, omdat je het aankondigt. Probeer het eens een weekje uit. Het is doodeng, ik weet het, maar wie weet helpt het!

 

De oudste wilde ook niet alleen slapen, en geef ze eens ongelijk. Mama en papa slapen ook samen en die zijn volwassen.
Echter er komt een moment dat je zo kleintje niet meer tussen in wilt.
Ik nam haar elke avond mee naar ons bed, ze kreeg bv. Sliep ze, dan wachtte ik nog een kwartier tot een half uur en legde haar in d'r eigen voorverwarmde bedje, met een tshirt voor de geur van mij. Dat ging redelijk goed. Later werd het voeden vervangen door een verhaaltje met veel knuffelen.. Ze kreeg redelijk snel een grote bed, dan hoefde ik haar niet meer over te leggen, maar kroop ik ernaast totdat ze in slaap viel.. Je denkt maar zo.. Voordat ze 16 zijn, slapen ze echt in d'r eigen bed..
Nr 2. Is veel erger.. Het overleggen in d'r eigen bedje trapt ze niet in. Zelfs niet als d'r bedje direct naast ons bed staat. Ze is nu 15 mnd..
Ik heb een 2e hands peuterbedje gekocht, die ga ik herstylen.. En hopelijk wilt ze daarin wel slapen. (Ik vermoed nl dat ze in d'r bedje opgesloten voelt)

 

Herkenbare periode! Nou ging mijn kindje normaal gesproken wel makkelijk naar bed maar ergens rond de 13 maanden niet meer.

Drama! Hij wilde alleen maar vastgehouden worden.
Ik heb 1 avond hem proberen te troosten, bij hem zitten maar alleen vastpakken hielp.
Ik ben van mening dat hij heel goed weet wat hij wil en hoe hij dit voor elkaar moet krijgen, ik was dus niet van plan om hem steeds vast te pakken totdat hij sliep.

Ik heb hem neergelegd, verteld dat hij nu lekker moet gaan slapen.
Als ik de deur dicht trok hoorde ik hem nog maar zodra ik beneden was, was het stil.

Hij is overdag erg druk en wil veel zelf doen, wat ook de nodige frustratie met zich mee brengt omdat niet alles lukt.
In mijn ogen moet hij even alles eruit gooien en vervolgens lekker te kunnen gaan slapen.

Voor ieder kind zal dit anders zijn en ik ga er vanuit dat ik mijn kind als de beste ken. Zelf vind ik het naïef om te zeggen dat laten huilen altijd zorgt voor meer stress en verlatingsangst.

 

Ten eerste: dat is een heeeuul ander onderwerp
Ten tweede: nee, ik laat mijn kinderen ook niet gillen en krijsen in de supermarkt. Maar betekent dat dat ze alles krijgen wat ze willen? Absoluut niet!
Alleen leer ik ze niet aan dat hysterische driftbuien een geaccepteerde reactie zijn als ze hun zin niet krijgen. Andere mensen zijn niet naar een winkel gekomen om naar gillende kinderen te kijken. Dus nee, ik laat ze nergens alleen huilen. En nee, dat betekent absoluut niet dat ze alles krijgen, juist niet.

 

Hele mooie post. Niets aan toe te voegen!

 

Fijn, voor jou maar ook voor je man.
Dat zal voor hem ook een goed gevoel zijn