Ik snap dat nooit zo goed. Evenmin als mensen die bang zijn dat ze kanker hebben, maar niet naar de huisarts gaan omdat ze nog banger zijn dat ze te horen krijen dat het daadwerkelijk zo is. Maar zonder diagnose kun je niet behandelen en ga je dood. Als er daadwerkelijk iets aan de hand is, dan moet je dat toch weten? Je kunt je kind toch niet laten doormodderen omdat jij liever geen stempeltje hebt? En als er uit onderzoeken blijkt dat er niets met hem aan de hand is, dan hoef je niet meer te twijfelen, geeft je dat ontzettend veel lucht en kun je een andere weg gaan bewandelen. Het niet officieel weten maakt het niet minder waar, hè?
Misschien moet ik me er ook niet zo druk om maken, maar een beetje medeleven hier op de site kan echt geen kwaad. Ook daar is een forum voor.
Dat klopt en daar heb je zeker een punt maar medeleven wordt ook gegeven. Maar het kan toch niet zo zijn dat er alleen medeleven wordt gegeven. Soms kloppen dingen gewoon niet en ik ben zowel in het "echt" als hier niet iemand die maar iemand naar haar mond gaat praten. Nogmaals is niet onaardig bedoeld maar wel reëel. Ik denk dat niemand verder komt met alleen aaahhhh. Daarbij zou ik het veel fijner vinden wanneer iemand medeleven aan mijn kind toont dan aan mij. En weet je we hebben allemaal dagen dat het niet gaat en we hebben allemaal weleens draakjes in huis. En misschien ben ik juist de rare hierin maar ik zoek altijd maar dan ook altijd de fout bij mijzelf en niet mijn kids. Ze zijn niet voor niets nog kids
Vaak is het wel dat het een neer waatse spiraal! Doe een stap terug en begin bij het begin! Vaak blijf je in het negatieve hangen Draai het eens om beloon hem voor de kleinste dingen En benader hem eens anders, als hij iets verkeerds gedaan heeft niet meteen mopperen Maar zeggen ik vind je heel lief maar je gedrag vin ik niet zo netjes leuk Hoe kunnen we dit oplossen etc ... Zo kan ik nog wel 100 andere positieve voorbeelden noemen! En ja ik ben in precies dezelfde situatie gezeten als jou! Bij mij kwam het echt op een hoogte punt dat ik ben ingestort... Ik weet dat het veel van je vergt maar vaak is het makkelijker op te lossen dan je denkt!!
Om even heel direct te zijn, ..... Ik ben het met Senna eens. Ik heb de rest ook gelezen over dat fladderen met de handjes, en inderdaad je spreekt jezelf wel tegen. En dat snap ik wel, want het gaat om je kind. En je wilt niet dat je kind iets ''mankeert'' logisch dus je gaat het goed praten terwijl je eigenlijk diep in je hart denk ik wel weet dat het het beste is om hem te laten testen. Het gedrag van jouw zoontje herken ik niet van mijn zoontje. (Mijn zoontje is 5 jaar) Aan de andere kant, mocht je zoontje echt autisme hebben,dan laat hij dat gedrag ook op school zien. Dat kan niet anders! Is een gesprek met de juf misschien een idee, vragen of haar iets opvalt ?! Lijkt mij dat hij niet lekker in zijn vel zit, zich misschien niet begrepen voelt en noem maar op. Tuurlijk gebeurt er een hele hoop in die kleine hoofdjes, zoveel indrukken van school, sinterklaas, kerst, etc etc .... Als ik je een advies mag geven, ... Misschien kan je contact opnemen met je huisarts, ga er alleen naar toe zonder je zoontje. Leg je zorgen voor aan je huisarts en laat je doorverwijzen. Komt hij goed uit de test, of minder goed, je weet tenminste waar je aan toe bent hoe je hem kan helpen en hoe hij weer een blij jongetje kan zijn zoals hij hoort te zijn. Jij bent zijn moeder, hij kan zelf niet om hulp vragen, wat hij kan doen is dit gedrag laten zien wat hij nu doet.
En inderdaad ook wat Porsche zegt, hem heel anders benaderen. Misschien een 1 op 1 momentje met hem, even samen kletsen zeggen dat je trots op hem bent. Hem belonen inderdaad, en mocht hij wat stouts doen dan gewoon rustig blijven en zeggen van ''mama vind dit niet leuk, zullen we afspreken dat we dat niet meer doen! kusje en klaar) Ik noem maar iets...
Ik snap het wel hoor, want ik weet ook wel dat ik hier vaker topics heb geopend over het gedrag van mijn zoontje. De vragen die ik hier heb gesteld m.b.t. zijn gedrag heb ik ook met mijn huisarts besproken en met de kinderarts die mij doorverwees naar de neuroloog en ten slotte dus ook met de neuroloog. Maar die zien dus alleen maar een vrolijk, gezond kind met eindeloos veel energie en levenslust. Op de psz kreeg ik altijd positieve reacties en nu ook op de basisschool van zijn juf. Heb laatst nog zelfs aan zijn juf gevraagd dat hij thuis niet meer luistert en hoe dat in de klas gaat. Ze herkende het totaal niet. Hij is volgens zijn juf een zeer zorgzaam kind dat heel goed kan luisteren, en heel leuk meedoet in de kring. Soms ga ik eerder hem ophalen zodat ik hem nog zelf wat kan observeren op het schoolplein en ik zie alleen maar een vrolijk kind, en leuk dat hij kan spelen met zijn vriendjes !! Thuis is hij vaak zooooo moeilijk, dat ik daadwerkelijk met mijn handen in het haar zit. Dat fladderen en driftbuien om onredelijke dingen is gelukkig ook allemaal voorbij. IK ben erg bang voor het onnnodig een stempeltje bedrukt krijgen, want dat gebeurt zo vaak, met alle gevolgen van dien, zoals medicijnen met nare bijwerkingen, buitengesloten worden van allerlei activiteiten etc. Wanneer alle artsen die ik tot nu toe heb geraadpleegd mij ook bewust maken van de nadelen van een eventueel stempeltje en mij adviseren om af te wachten met hoe het op school gaat, dan volg ik liever dat advies ipv hem onder te werpen aan allerlei tests. Mocht ik ooit het gevoel hebben dat hij ongelukkig is of ergens mee vastloopt, dan denk ik daar natuurlijk anders over. KIjk jij bent het eens met Senna maar de toon van jouw reactie is zo anders als die van haar. Zij trekt allerlei belachelijke conclusies die alles behalve waar zijn. Bijvoorbeeld dat ik niet genoeg zou doen voor mijn zoon, dat ik minder van hem houd dan van mijn dochter oftewel hem veel negatiever neerzet
trouwens ik kan maar beter hier geen vragen meer hier stellen over het gedrag van mijn zoontje. Ik lees veel herkenning en krijg zeer goede tips, maar ik blijf me tegelijkertijd continu verantwoorden waarom ik mijn zoon niet laat testen op autisme. Ik heb daar mijn eigen redenen voor, die in mijn ogen het verstandigst zijn voor mijn zoon en ik ken mijn zoon beter dan wie dan ook. Ik hoef, zoals Senna beweert (een van haar nare conclusies), ook niet allemaal "aaaa wat zielig voor jou' reacties. Soms wil ik mijn frustraties hier van me afschrijven, en wat tips of herkenning krijgen, zodat ik weer verder kan. Zo vreemd is dat toch ook niet, want dat zie ik wel meerdere moeders hier doen. Daar is het forum toch ook voor bedoeld
Ik benader hem sowieso altijd positief. Veel praten, grapjes maken etc doen we ook vaak. Ik word (bijna) nooit kwaad op hem, wel streng en consequent, want als ik niet consequent ben, loopt het helemaal uit de hand Ik denk dat het gedrag voortkomt uit jaloezie, hij is zooo jaloers op zijn zusje. Als zij ergens plezier aan heeft, bijv. de piano of een boek, dan wil hij dat ook en gelijk afpakken dus. Zo kreeg zusje voor sinterklaas een kleiset en hij ook wat leuks, maar hij vond dat kleien veel leuker. Verdriet dat hij erom had.
Ik snap wel je angst om een stempel te krijgen. Ik vind het ook erg apart dat hij thuis zo compleet anders is dan op school.. Lijkt me ook niet op autisme oid wijzen, want dan zou dat toch ergens anders ook wel opvallen (lijkt me, heb er geen verstand van). Dus anderzijds, je krijgt toch ook niet zomaar een stempel?! Ik heb wel ervaring met een erg jaloerse broer, maar hij had óók op school/met andere kindjes last van zijn gedrag, zeg maar.. Maar dan ligt het dus puur aan de thuissituatie? Was hij thuis ook anders toen zijn zusje er nog niet was, is het daarna helemaal omgeslagen of ligt het niet alleen maar daar aan?
NOu eerste week vlak na zijn geboorte, dacht ik al 'oeiiii wat een pittige baby'. HIj heeft een ontzettend pittig karakter, maar als ik heel goed nadenk heeft dat vervelend gedrag van de laatste maanden altijd betrekking op zijn zusje. Wanneer zij op bed ligt, is hij zelf veel rustiger, kan hij rustig spelen of tv kijken, springt hij minder heen en weer, gewoon leuk en lief gedrag dus. Maar zodra zij ook rondhuppelt in de woonkamer is hij constant bezig met haar irriteren. Hij ziet dat ik daar heel erg mee zit, ik kan het nl. totaal niet uitstaan dat hij alles uit haar handen neemt of haar keihard duwt als zij eventjes aan zijn spullen zit, dan begint hij mij dus ook te plagen. Hij zit dan echt in zo'n bui dat niks goed is. Als ik hem een doodnormale vraag stel van hoe was het op school of wat zullen we eten vandaag, dan krijg ik daar gewoonlijk een brutaal antwoord voor terug. Maar dat echt alleen als hij in zo'n bui zit, en dat komt de laatste tijd dus steeds vaker voor
Ik kan het mis hebben hoor, maar ik vind wel dat je je makkelijk in de luren laat leggen door je zoontje. Hoezo hij plaagt/pest jou? Je bent zijn moeder en het lijkt wel alsof je bang bent voor hem. Om te beginnen zou ik toch eens proberen om je niet te laten kennen in zijn bijzijn ("hij ziet dat ik daar erg mee zit") e.d. Hij daagt je uit en jij laat dat toe.
Pittige kinderen tja ik heb er ook drie!... Als hij een grote mond heeft, rustig tegen hem zeggen dus echt door de knieën gaan en zeggen stop hou op dit wil ik niet hier in huis word netjes tegen mekaar gepraat ik wil graag dat je dit op nieuw zegt maar dan netjes ... Wij zeggen van oh bumpers ipv kut!.. Zoals ik veel dingen van je zoon lees herken ik veel dingen van mijn zoon maar die is hoog gegoelig!... Wat denk je wat de Sinterklaas tijd met de kids doen Onze kids hangen in de gordijnen ... Maar goed weet je ik vind niet dat je nu " zielig " moet gaan doen Je vraagt op tips en trucs en soms krijg je er commentaar bij.... Voor ons is het helaas ook moeilijk wij willen je helpen en proberen een zo goed mogelijk antwoord te geven en sorry als dat niet in je straatje valt
Weet je suzy Ik geloof rustig dat er kids zijn die hun ouders platen/pestenmaar die laten dat dan ook toe! Onze zoon probeert dat ook wel eens maar geen haar op zijn hoofd die erin mee wil gaan daarvoor zijn het kids en wij de ouders wij moeën die kinderen toch leren wat wel en wat niet kan!...
Ik begrijp je wel hoor, je zit hier niet op het forum om de wind van voren te krijgen van enkele mensen. Gelukkig zijn er ook mensen die het wel goed weten te brengen. Ik zou denk ik ook 3 keer nadenken voordat ik iets plaats. Ik herken trouwens wel van mijn middelste dat die zich op school voorbeeldig gedraagt, maar thuis niet, vaak laten ze zich toch gaan op een plek waar ze zich veilig voelen, bij jou dus, en ik denk dat ze dan op hun tenen hebben gelopen op school, of zich in hebben gehouden, dat dat er thuis weer uit komt. Sterkte hoor!!, komt vast goed.
Nog een tipje en een reactie op wat opmerkingen hier en daar... Tip: Voor jonge kinderen kan het erg moeilijk zijn om instructies die alleen verbaal gegeven worden goed op te volgen. Hun rem is nog erg moeilijk te gebruiken en dus lijkt het of ze niet willen luisteren, maar het lukt ze simpelweg nog even niet. Ik (ben psychologe) adviseer vaak om het ook visueel te maken. Bijvoorbeeld een stoplicht liefst met 4 kleuren. Groen = gewenst gedrag, geel = eerste waarschuwing, oranje = tweede waarschuwing en rood is straf. Eerst spelenderwijs even oefenen zodat hij het snapt. Laat hem jou eens waarschuwen en het stoplicht toepassen. Als hij na een van de twee waarschuwingen zijn gedrag stopt (binnen een paar minuten) en bij houdt dat ook vol complimenteer je hem een gaat het licht weer op groen. Blijft hij door gaan, dan stapje omhoog. Met daarbij je waarschuwing en de uitleg dat het licht veranderd. Wordt het dan rood, dan volgt een passende straf. Als je dit consequent vol houdt, dan moet het beter gaan. Wel goed het licht weer terug zetten en niet roepen 'nu ga je al weer naar oranje en dan toch al straf geven'. Als hij weer op groen staat is het vorige 'vergeten'. Ik denk door je verhaal ook dat hij alles wat op school niet lukt eruit laat komen. Kinderen kunnen heel goed gewenst gedrag vertonen op school en dan thuis ontploffen. Het kan best zijn dat hij overvraagd wordt. Als ik dat in de praktijk zie, wil ik toch graag een capaciteiten onderzoek doen om die oorzaak uit te sluiten. Dan reactie op sommige reacties; om bij een psycholoog onder behandeling te komen zijn vanaf januari nieuwe regels. De verzekering vindt dat er een diagnose moet zijn. Dit was altijd alleen in de tweede lijn, maar dit wordt hoogstwaarschijnlijk aangepast. Dus nu kan je best hulp krijgen, maar dan moet je het zelf betalen (bij een psycholoog die niet onder de plak zit bij verzekering). Verder las ik nog dat als het gedrag op school niet vertoont wordt het geen 'stoornis' is, dit hoeft niet zo te zijn. Kinderen zijn goed in gewenst gedrag vertonen, en dus kan het gedrag minder opvallend zijn op school. Al denk ik dan altijd in eerste instantie aan overvraagd worden.
Ok, eerlijk? Ik vind je ook heel negatief overkomen over je eigen kindje. Hij is 4,5 en vast echt niet bewust gedrag aan het vertonen om jou te pesten. Verder, bekijk het eens andersom. Je kindje is op school rustig en bij jou niet. Dat kan ook betekenen dat hij zich misschien juist op school wel niet thuis voelt, maar het thuis uit omdat dat vertrouwd is. Mijn dochtertje kan bij iedereen heel lief zijn heel de dag (school en opvang, ze is ook bijna 4,5) en thuis ineens ontploffen. Dan is het gewoon teveel geweest en is ze in haar bekende/veilige omgeving en laat ze zich gaan. Ik zie dat niet als pestgedrag naar mij toe, maar als een uiting van het vertrouwens dat ze blijkbaar in ons heeft, zodat ze zichzelf durft te zijn.
Ik zeg ook niet dat hij het bewust doet ik vraag hier hulp over zijn gedrag en dat ervaar ik als negatief gedrag. Logisch dat het dan negatief klinkt toch? Maar ik denk dat ik met al jullie adviezen weer verder kan. Heb er echt veel aan zoals altijd. Dit topic mag wat mij betreft dicht.