Even jullie advies nodig dochter van 4

Wij hebben 3 kinderen van 10, 7 en 4. Alles loopt zoals het zou moeten, de oudste 2 doen het super op school en hebben niks te klagen, zorgen om te maken.

Ik heb jullie advies nodig over onze jongste. Ze lijkt een heel slim, en gevoelig meisje. Naar het KDV ging ze niet met plezier en de juf was veel bezig haar meer aan te bieden. Toen ze eindelijk naar de basisschool ging dachten we dat het beter zou gaan. De eerste keer ging super, de tweede ker al minder en daarna ging ze huilend naar binnen en huilde ze ook nog wel eens in de klas. Ook de eerste tijd overblijven was een drama. Iets wat we van haar broer en zus niet gewend waren. Haar juf heeft haar erg geholpen en gaf ook aan dat ze erg pienter is een maand na haar start op school kregen we een evaluatiegesprek, ze deed het goed en had veel aansluiting met kindjes uit groep 2, ook de werkjes van groep 2 vond ze erg interessant. Goed uiteindelijk haar draai aardig gevonden, nu 5 maanden na haar start gaat ze wel eens met vriendinnetjes mee of ze komen hier.

Nu is ze gestart met zwemles, onze watterrat. Ze kon echt niet wachten en is mega trots. Ze vindt zwemmen geweldig dus hierin zag ik geen problemen. Haar eerste les halverwege een traantje maar hup glimlach was er weer en ze ging verder. Ik heb haar nog nooit zo trots en gelukkig gezien. 4 dagen later mocht ze weer en ging met mega veel zin. Bij het afscheid nemen ging ze zondervtwijfelen met de juf mee en sprong als eerste het water in. Halverwegen begon ze weer te huilen maar nu stopte het niet meer. Een ander meisje in de groep huilde de eerste en tweede les ook erg maar toen ik haar vroeg of ze daarom moest huilen was het nee ik wilde naar mama (ze kan me zien en zoekt ook op een leuke positieve manier oogcontact). Zij lijkt een andere aanpak nodig te hebben als onze oudste 2, het lijkt alsof we bij haar niet mee moeten gaan in haar gevoel maar juist kort en duidelijk naar haar moeten zijn (het idee van niet zeuren maar doorgaan)maar dat gaat zo tegen mijn gevoel in.

Op de crèche, school en nu zwemles lopen we in het begin dus tegen dezelfde dingen aan. Ze is dan ook echt heel verdrietig echt erg om doorheen te moeten. Vreemde is dat ze wel echt zin heeft om naar school te gaan en het zwemmen ziet ze ook niet tegenop. Ze doet het ook niet om iets voor elkaar te krijgen, we zijn nl erg consequent. Faalangst kan het ook niet zijn, alles wat ze doet lukt haar ook direct (ze liep nog voor haar eerste verjaardag, net voor ze twee was zei ze zelf geen luier meer en meteen was ze zindelijk, nog geen 3 wilde ze ook zonder zijwielen net als haar broer en zus en in een middagje fietste ze weg eigenlijk alles wat ze oppakt lukt) en krijgt super vaak complimenten van ons, haar juf maar ook haar broer en zus als extra papa en mama. Ze lijkt wel heel gevoelig, kon al vroeg maar nu nog steeds heel duidelijk haar gevoel vertellen.

We hebben nu afgesproken dat als ze zonder te huilen gaat zwemmen morgen ze een sticker mag kiezen voor op haar hand en ik heb een dealtje gesloten met het andere meisje wat ook zo huilde zodat ze samen een sticker kunnen verdienen. Meteen hebben we wat stickers in haar zwemtas gedaan en ze zag het helemaal zitten. Ben benieuwd hoe het morgen zal gaan.

Wie herkend het? Waar zou het door kunnen komen en hoe ga je er mee om?

 

Het niet-huilen moet je juist niet gaan belonen, daar word de druk alleen maar hoger van met een grote kans op herhalend effect.

Ik zou doorvragen waarom ze moet huilen.

Klinkt alsof ze bang is te falen. Dat heeft niks te maken met iets snel en/of al goed kunnen.

 

Mee eens.

Faalangst komt ook meer voor bij mensen die gewend zijn om alles snel onder de knie te hebben dan bij mensen die er hun best voor moeten doen (en weleens vaker 'falen')

 

Ben ik met je eens hoor, normaal gesproken maar hierdoor is ze ook gestopt met huilen bij het naar school brengen bijvoorbeeld. Het lijkt alsof ze een stok achter de deur nodig heeft. Juist om het af te leiden.

Ze huilt omdat ze naar mij toe wil, hetzelfde als op het KDV en school. Verder niks terwijl ze heel duidelijk kan vertellen hoe ze over iets denkt of wat ze voelt. Een voorbeeld van een paar weken terug, ze zei me dat ze heel hard moest lachen en ineens het lachen over ging in huilen en dat ze daar van schrok. Van de week gebeurde het ook thuis aan tafel, vreselijke lachen met haar zus en ineens vreselijke tranen. Het kijkt alsof ze haar emoties gewoon de baas niet is.

Faalangst, ik twijfel daar echt aan. Ze is totaal niet onzeker, stapt overal op af. Is echt heel zeker van zichzelf.

 

Juist heel zekere en kundige kinderen kunnen faalangst hebben! Lees er maar eens wat over.

Hoe zijn jullie thuis? Sportief, stoer, streberig (op een grappige manier?).

Word er vaak een vergelijk gemaak met haar oudere broer(s)/zus(sen)?

Doen jullie wedstrijdjes, wie is de beste, niet huilen maar doorgaan als je valt etc.?

Ik móet nu echt naar bed, morgen meer.

 

Ik was meteen gaan googelen, ik ken nl alleen de faalangst op de duidelijk zichtbare manier. Maar ik herken, voor wat ik nu gelezen heb haar er echt niet in. Maar even de antwoorden op je vragen:
- wij zijn thuis niet sportief, onze zoon voetbalt hoog maar niet dat we dit stimuleren, wij hebben de instelling plezier is het belangrijkste. Onze oudste twee hadden vorige week ook weer super rapporten met hoge Cito scores maar wij zijn absoluut niet streperig. Geven natuurlijk wel aan dat we trots zijn maar dat zeg ik ook bij gewone dingen. Als zij een keer niet tevreden zijn over iets wat ze gedaan hebben is onze standaard zin altijd, heb je je best gedaan? Heb je plezier gehad? Wat je cijfer of uitslag dan ook is maakt niet eens uit.
- er wordt bij ons niet vergeleken met andere kinderen, alle 3 de kinderen zijn anders en echt verschillend.
- wij doen idd wel eens wedstrijdjes en spelletjes maar daarin wordt niemand "gematst". Het komt dus wel voor de ze wint maar ook verliest en daar kan ze heel goed mee om gaan.

Maar ik ga er zeker meer info over zoeken.

 

Dit klinkt ook alsof alle nieuwe dingen en alle veranderingen haar gewoon een beetje te veel zijn.

Ook al is ze zo pinter en snel in alles, ze blijft een klein meisje van 4, dat misschien overweldigd wordt door alle ontwikkelingen de laatste tijd. School is spannend, zwemmen is spannend, nieuwe vriendjes, BSO... alles komt op haar af..

 

Ze gaat niet naar de BSO maar het klopt wel een beetje wat je zegt. Voor een kindje van 4,5 is alles wel veel dat besef ik me al te goed. Haar broer en zus, hebben we alles precies zo gedaan en hadden nergens last van. Maar waarom ik me "zorgen" maak is omdat ze het dus al had toen ze alleen maar op het KDV zat en dat hetzelfde gedrag er nu weer is. Ik heb geprobeerd het op te lossen met praten/uitleggen en troosten maar ook "streng" en duidelijk reageren wat beter lijkt te werken. Maar omdat dat tegen mijn gevoel in gaat en ik bang ben dat ik dan te hard ben heb ik dit topic geopend.

Ben informatie aan het lezen over faalangst maar tot nu toe heb ik nog niks herkenbaars gevonden. Vanaf de eerste dag dat ze op school zit, doet ze heel actief mee in de klas. Steekt continue haar vinger op en vindt het ook absoluut geen probleem in de belangstelling te staan. Antwoorden geven als iedereen naar haar kijkt, ze heeft er niks van. Ook is het vaak zo dat ze na een aantal keer helemaal op haar plek zit en er niks meer aan de hand is. Op school en bij het overblijven zijn geen problemen meer en ws zal het straks ook wel los lopen bij zwemmen als ze wat vaker is geweest maar ik wilde graag weten of iemand dit gedrag herkent en er mee omgaat. Want ondanks dat ze onze derde is, elk kindje is anders en ik twijfel gewoon of we haar nu op de juiste manier aanpakken.

 

De oorzaak van faalangst is gebrek aan het maken van fouten.
Enige manier waarop je om leert gaan met dat iets potentieel mis kan gaan is door af en toe iets niet goed te doen en te ontdekken dat de wereld dan dus niet vergaat.

Gecombineerd met een zekere dosis perfectionisme... Is alles in 1x kunnen DE bodem voor het ontwikkelen van faalangst.

En oefenen... Dat hoort in bovenstaande niet thuis.
Als je het niet kan, dan kun je het niet.
Want oefenen heb je nooit geleerd als altijd alles vanzelf komt aanwaaien.
Misschien eens lezen over de fixed mindset.. Daar vind je wel herkenning denk ik. Komt veel voor bij kinderen die altijd alles in 1x goed doen

 

Ja maar er gaan ook dingen mis, spelletjes spelen we best vaak, daarmee verliest ze regelmatig. Ook wil ze al leren schrijven en lukt het haar soms niet meteen de letter zo op papier te krijgen al dat het zou moeten, de ene keer gaat ze het rustig nog een keer proberen, de andere keer legt ze het weg en zegt, nou ik heb nu geen zin meer want het lukt niet.
Ik benoem dan regelmatig dat ik het knap vindt dat ze het geprobeerd heeft en dat het ook niet kan dat ze alles kan, dat zou ze wel graag willen. Ik heb in het begin van haar schooltijd ook aangegeven zodra iets niet lukte dat ook logisch is omdat je nu eenmaal naar school gaat om te leren. Daar is een school voor. Nu bij zwemmen zei ze ook mam, ik ga nu wel naar het zwembad maar ik kan nog helemaal niet zwemmen, dus weer de uitleg dat ze naar het zwembad gaat en dat daar juffen en meesters zijn die daar werken om kindjes te leren zwemmen net zoals je dingen leert op school. Ook uitgelegd hoe dat er uit ziet, wat er gebeurd en zo dacht ik ook na de eerste les, dat nu ze zag hoe het eruit zag het ook goed zou zijn. Ze heeft die les ook op een paar traantje een half uu met een bigsmile gelopen, had het echt naar haar zin. Vreemde vind ik dat het na even doorzetten helemaal over is en dat dan van het gedrag niks meer te zien is en ze dan gewoon functioneerd zoals een ander kind het zou doen.
Ik zal eens googlen op fixed mindset, bedankt voor de tip!

 

Mja ik zeg dat ook altijd.. En soms probeert ze het gewoon nog een keer.
Maar minstens zo vaak vliegen pen en papier over tafel...

Ik ben er zelf ook niet zo goed in.. In dat hele fixed / growth mindset verhaal. Dat helpt niet denk ik..
Maar samen oefenen we dat.. E stapje voor stapje gaat het wel beter.
De spullen vliegen in ieder geval minder vaak gefrustreerd door de kamer

En nu heeft ze zich gestort op rekenen... Ook lastig!
Ook voor mama want ik wil dat ze het leert op de juiste manier..
(Volgend jaar heeft juf het al druk genoeg met het afleren van de foute letters vrees ik... )

 

Vreselijk he die leergierige kinderen?! gelukkig hebben we al 2 oudere kinderen en ben ik inmiddels thuis in de juiste letters. Maar het kost wel een hoop energie omdat ze niet verzadigd lijkt te raken. Rekenen doet ze ook regelmatig spelenderwijs met bijvoorbeeld een pakje aardbeien, mam als ik jou en papa en 1 geef en D. en F. er allebei twee dan hou ik er nog zoveel voor mijzelf over. Als ik dan zeg, ja maar waarom krijgen D en F er twee en mama en papa er maar een zegt ze ja dat is niet netjes als jullie er allebei ook 2 krijgen dan hou ik er zo veel over. Vaak als ze dingen telt of cijfers hoord zegt ze dat is een eerlijk getal en dat is het niet (wel of niet eerijk te delen in 2). Ze is er zelf heel veel mee bezig maar op een leuke manier, als iets niet lukt blijft ze ook heel rustig en is er geen probleem. Eigenlijk is het een voorbeeldig kind.

Vanmorgen zei ik jippie vandaag weer naar het zwembad waarop ze zegt, ohja dan is het vandaag donderdag. Op de vraag of ze zin heeft reageerd ze heel enthousiast en begint te springen en te dansen. Helemaal happy en begint dingen voor te doen die ze al geleerd heeft. Ik zeg nog, leuk springen als een kikker waarop zegt nee mama een haas! heel hard roept ze nog en ik ga een sticker verdienen!!
Als ik mijn jas aan trek om naar mijn werk te gaan is ze ineens stil, dus vraag wat er is en ze zegt dat ze niet wil zwemmen en begint heel hard te huilen. Vervolgens vraag ik waarom ze niet wil en dan zegt ze ik dat ze het spannend vindt. Ik zeg haar dat dat kan, en sommige dingen ook best spannend zijn maar dat de juf er is haar dingen te leren en ze normaal zwemmen heel leuk vindt. waarop ze zegt, dan moet jij met mij mee zwemmen mama. Ik zeg haar dat dat wel een beetje gek is, omdat er geen mama's mee zwemmen in het zwembad en dat dat er best gek uit zou zien in het lage water waarop ze heel hard begint te lachen en haar bui beteen weer over is.

lastige is dat dit dus steeds gebeurd bij nieuwe dingen en opzich is dat het probleem niet zo. Het ene kindje is makkelijker dan het andere. Ik vind het alleen lastig hoe ik er bij haar op moet reageren. Het lijkt of zij daarin een strenge hand nodig heeft daar reageerd ze beter op dan in haar gevoel mee praten. Maar omdat ze ook heel gevoelig lijkt te zijn vraag ik me dus af of dat niet een hoop kapot kan maken.

 

Hehe tja dat klinkt wel heel bekend.

Wij kregen als tip van de hb-expert op school dat ze moest leren haar eigen problemen op te lossen...
Meeste kinderen leren dat vanzelf een paar jaar later.
Maar zegt ze.. De situatie is nu zo dat ze zelf zal moeten aangeven op school wat ze wel/niet leuk vind en bovenal ook wat ze wel/niet kan omdat dat gewoon niet synchroon loopt met de rest van de klas en dat als ze niks zegt... De juf niks weet.

Dat is een stuk makkelijker gezegd dan gedaan overigens.
Maar inmiddels durft ze wel steeds meer te zeggen.
Ook tegen andere mensen dus.
Voorheen kwam er dan zo'n klein piepje uit als we met z'n tweeën waren..
Alsof ze zich schaamde om te zeggen dat ze het niet leuk of juist heel spannend vond. Terwijl ze het daarvoor (en erna) wel prima leek/lijkt te vinden.

Ik vind het maar niks.. Mijn kleine kleutertje versnelt dat soort dingen bij te brengen. Ze gaat al zo snel met alles...
Maar goed... Het werkt wel want het gaat nu wel veel beter dan een half jaar geleden..

Overigens ken ik de juiste letters ook wel maar ze schrijft ze over uit boeken en dergelijke
En dat kun je prima lezen.. Maar heeft relatief weinig te doen met wat ze in groep 3 zou moeten leren.
De schrijf-b vindt ze bijvoorbeeld onzin.. Dat schrijf je helemaal niet zo want in niet 1 boek ziet die er zo uit. En de A is een rondje met een soort van steeltje.. Soort van scheve appel.. Die op z'n steeltje leunt...
En van mij wil ze echt niet aannemen dat dat eigenlijk anders moet.
Maar goed, ik ga ook niet dagelijks schrijfles geven.. Dat is voor de juf. En de juf heeft altijd gelijk dus ik ga er vanuit dat het toch wel goed komt volgend jaar.
Ze heeft in ieder geval wat te doen op school.

Na de paasvakantie maar eens vragen hoe ze dat in groep 3 in gedachten hebben

 

Zelf geeft ze deze dingen thuis maar ook op school wel aan. Hierdoor doet ze nu gewoon spelenderwijs met groep 2 mee. Als ze zin heeft mag het, wil ze niet ook goed. Dat wordt straks lastiger als ze in groep 2 zit denk ik maargoed dat zien we dan wel.

Bij jou komt dat in groep 3 vast wel goed, want daar beginnen ze gewoon van begin af aan met de juiste letters en worden vormen. In het begin zal dat een beetje saai zijn omdat ze al zo veel kennen (weet ik nog wel van onze oudste twee) maar al snel gaat het schoolwerk over in verschillende niveau's om ze te blijven prikkelen. Toevallig dinsdag rapportgesprek van de oudste gehad. Leraar gaf aan dat hij het werk niet aangesleept krijgt voor hem maar dat hij zichh niet verveeld in de klas en die indruk heb ik ook als we het er met hem over hebben. Bij ons op school zijn ze wel heel actief bezig met kindjes die iets meer ondersteuning nodig hebben maar ook met kindjes die juis meer uitdaging zoeken. Maargoed.... we dwalen nu af hahhaha dat is niet waar mijn vraag over ging.

 

Hehehe Nouja.. Heerlijk toch van die kinderen die alles willen leren?
Mijne wil alles leren maar alleen buiten school bij voorkeur

Ik hoop alleen niet dt we tegen de herfstvakantie weer met een depressief kind zitten zoals dit jaar. Dat is gewoon te gek voor woorden eigenlijk..
Wist niet eens dat het kon tot laten we zeggen.. Een jaar geleden

Maar goed.. Ik heb de op,omsingelf ook niet...
Alleen my 2 cents.. Ben benieuwd hoe ze het dan straks in groep 2 gaat vinden.
E ook daar valt natuurlijk het werken wel moeilijker te maken op zich..
Denk dat dat in de kleuterklassen nog het makkelijkst gaat..
Maarja daarna nog 6 jaar

Gelukkig hebben je oudsten de weg vast vrij gemaakt voor de jongste

 

Stomme is dat ze als je er met haar over praat tot in de detail kan vertellen hoe ze zich voelt en waarom. Probleem is alleen dat ze, nu bijv. bij zwemles echt door het dolle is dat ze weer mag. (als ze iets niet wil kan ze dat trouwens ook gewoon goed kenbaar maken). Maar op het moment zelf begint ze te huilen en is het echt snikken. Vreemd omdat ze soms vreselijk kan uitkijken naar dingen. Je zou ook denken dat wanneer het faalangst is, ze hier altijd last van heeft maar na 3 weken drama op de basisschool, waarin ze in die tijd wel ook mee deed en soms als eerste haar vinger opstak is het helemaal over. Bij zwemles ook, ze huilt vreselijk maar doet wel gewoon met de groep mee.

Vandaag ging ze huilend naar zwemles. Zat voor de les bij de juf op schoot te huilen maar toen me zag zwaaide ze en waren de tranen weg tot ze het water in moest. Maar gelukkig stopte ze nu sneller maar begin steeds opnieuw als ze iets nieuws gingen doen. De juf heeft haar dan steeds ff op gang geholpen en dan ging ze zelf verder met een glimlach. De meiden hebben een sticker gekregen omdat ze super goed hun best hebben gedaan.

Het zal wel gewoon iets zijn wat bij haar hoord. Ze heeft gewoon steeds een opstartprobleempje en dan gaat het daarna goed. Daar gaan we dan nu ook maar vanuit.

 

Dit zou best iets kunnen zijn, zeker omdat ze laats al aangaf dat als ze heel hard moet lachen ze ineens moet huilen en dat ze niet weet waarom. Bedankt voor je berichtje, ga daar eens wat informatie over zoeken. Gelukkig zat er vandaag al verbetering in tov maandag dat geeft wel een fijner gevoel.

 

E zo komen we al puzzelend steeds een stapje verder