Zoon weigert naar school te gaan

Moeilijk! Fijn dat school meedenkt en helpt om te achterhalen wat er aan de hand is. Ik zou vooral goed naar hem luisteren. Kan hij nooit aangeven waarom hij dingen niet wil (eventueel op een ander moment dat het moment waarop hij huilt en roept ed)? Verder duidelijke regels en grenzen en die ook consequent handhaven, dat werkt hier meestal toch het beste.

 

Hoe bedoel je je zoon gaat niet naar school….? Jij bent toch de baas….

anyway wel heel vervelend en hoop dat school en jij hem kunnen helpen

 

Hier ook een dochter van 7 die hetzelfde doet. Gelukkig is ze nog niet weggelopen van school, maar de in-er heeft haar een tijdje in de gaten moeten houden of ze niet van het schoolplein weg liep. Hier ook onderzoeken gestart. Ik vind het ook lastig omdat ze niet kan aangeven waarom ze niet wil. Stel dat er iets niet leuk is op school dan kunnen we in gesprek en eventueel iets oplossen. Nu gaat ze wel maar weigert ze heel vaak toetsen ed te maken. Ik probeer maar zo kalm mogelijk te blijven en te blijven herhalen waarom ze naar school moet. En de leuke dingen benoemen op het moment dat ze niet in zo’n bui zit.

 

Ik zou je (met klem) adviseren om vooral zelf (via huisarts bijvoorbeeld) experts te gaan raadplegen en onderzoeken/diagnostiek te laten verrichten, zodat je zelf alle regie hebt. Jullie kennen je kind tenslotte het beste en het speelt ook thuis (gaat verder dan school).

Ik lees in je verhaal vooral een kind dat heel erg worstelt en helemaal in het verzet geschoten is omdat hij het allemaal niet meer aan kan. De vraag is waarom. Is het te moeilijk op school, te makkelijk, wordt hij overprikkeld, heeft hij achterstanden, speelt er pesten mee, etc.

Bepalend en dwars gedrag, de sterke behoefte aan controle en autonomie, komt meestal voort uit angst en onzekerheid (kat in het nauw zeg maar...).

Ik herken het heel erg, vooral bij mijn jongste.
Wat hier het beste werkt is veel liefde en begrip, snappen dat het verzet een symptoom is van onderliggende pijn/lijden/paniek. Lage verwachtingen, lage eisen, veel hulp aanbieden, rustig blijven en niet meer straffen, alleen natuurlijke consequenties. En blijf in gesprek op momenten dat je kind rustig is. "Je vond het vanochtend heel erg moeilijk om naar school te gaan. Je vindt het niet fijn op school, he?" Door heel sturend te vragen (waar je kind in begin alleen ja of nee op hoeft te zeggen) kun je soms best wat te weten komen. Zo kun je kind helpen (en trainen) om onder woorden te brengen wat er knelt. Waarom vragen zijn nog heel moeilijk voor kinderen, de helft van volwassenen weet soms nog niets eens waarom ze iets doen...
Soms duurt het even voor je echt wijzer wordt, maar na een paar weken van verslechterend gedrag en korte gesprekjes met weinig opbrengst kon mijn dochter op eens wel vertellen dat ze rekenen zo moeilijk vindt, dat kinderen haar uitlachen, dat ze verdrietig is omdat in pauze niemand met haar speelt etc.

Veel sterkte! Het is moeilijk als het niet goed gaat met je kind...

 

Morgen direct de huisarts bellen voor een afspraak, dit gaan m.i. wel heel ver qua gedrag.

Mijn eerste reactie bij je eerste post was ook geweest "kind hoort toch te luisteren" of iets in die strekking, maar als ik verder Kees denk ik dat jullie echt professionele hulp nodig zijn.
De medische/hulpverlenings-molens draaien langzaam, maar mijn ervaring is dat het via school allemaal nog veel langer duurt (überhaupt al om een afspraak met de juiste personen te maken gaan al weken overheen).
Hopelijk kan de huisarts jullie hierbij helpen, die weet ook ongetwijfeld welke wegen er te bewandelen zijn.

Edit: zie dat je al bij de huisarts bent geweest

 

Knuffel en laat de uitspraak jij bent baas even voor wat het is.
Er moet nu eerst actie komen dat is wel duidelijk.
Kan hij naar zijn kamer? Hier hielp dat voor c in deze bui.
Ga daar maar even afkoelen en we zien je zo hielp wel.
Het is niet leuk, zeker het zelf bepalen.

Als hij blijft weg lopen is misschien een gps ding een idee, in een horloge of anders ergens in zijn jas vast naaien in de voering noem maar iets.
Dit kan helpen om jou even die rust te geven en anders met hem mee lopen in het geniep.

C kon ook slaan schoppen en bijten dit deed zij na veel snoep en/of te veel prikkels.
Ik ben haar veilige haven en ik was en ben dan even haar paal.
Leuk zeker niet maar nu ik weet waar het vandaan kwam heb ik hier wel wat meer begrip voor.
Ook werd ze veel niet begrepen door school.

Wel vroeg ik mij af hij was op school?
En liep naar huis of?

Sterkte

 

Stuur je even een pb.
Ken er nog 2.

 

Echt gesproken door iemand die totaal geen ervaring en dus ook totaal geen verstand heeft van kinderen die door wat voor reden dan ook vastgelopen zijn en dat uiten met externaliserende gedragsproblematiek.

En dat geeft niet hè, dat je er geen verstand van hebt. Gelukkig voor jou, want dat heb jij kennelijk niet te maken met kinderen waar het (even) zó slecht mee gaat. Het snijdt door je ziel als je kind in die situatie zit. Dus prijs jezelf gelukkig dat dit in ieder geval geen probleem hebt waar jij ervaring mee hebt.
Maar dan zou het ook wel fijn zijn als je ook geen reactie zou geven. Want je geeft geen advies, alleen een trap na. Tegen een moeder die ziet dat het ècht niet goed gaat met haar kind en met haar handen in het haar zit. Gewoon niet doen.

 

Zo, dit is wel heel kort door de bocht. Gelukkig zit ik niet in ts haar situatie maar zelfs mij raakt deze opmerking. Dit is wel van een ander niveau’tje als; “ nee je mag geen snoepje vlak voor het eten “

Ts. Geen tips, wel heel veel sterkte.

 

Kon ik maar 30 keer op de like knop drukken, kan het niet beter verwoorden!

 

Zo een hebben wij er ook rondlopen, al is ze inmiddels wat ouder. Hier de ervaring dat duidelijkheid en structuur juist bij haar erg nodig zijn. Betekent niet dat ze altijd doet wat ‘wij willen’, maar ze weet wel dat we bepaalde dingen verwachten. Kwestie van een lange adem, maar ik hoop dat we haar zo toch wat meegeven, zeg maar. (We willen overigens helemaal geen vreemde dingen. )

Daarnaast inderdaad wat Kache schrijft (al gaat dat voor mij samen met het bovenstaande), liefde en begrip!

 

Ik zie dat je nog een jong kindje hebt. Bij ons is het in gang gezet via het consultatiebureau, die zagen dat we in de knoop zaten met onze toen bijna 8 jarige. Zij hebben contact gelegd met Team Jeugd en Gezin van de gemeente en zo zijn wij in contact gekomen meteen onafhankelijk bureau dat toetste op IQ en eventuele onderliggende problematiek.
Zelf bellen naar TJG of expertisecentrums had geen zin inderdaad, maar wellicht zou je het balletje via een instantie zoals het consultatiebureau kunnen laten rollen.
Uiteindelijk zitten wij al bijna 4 jaar in een traject voor de oudste vanwege hoogbegaafdheid en gedragsproblemen, maar met een lange adem, gespecialiseerde school en veel hulp wordt het beter.

Wat wij doen om toch onze oudste (en de andere twee) de ruimte te geven, is elke week 1 van de kinderen 1 op 1 tijd geven. Het kind mag dan zelf uitkiezen met welke ouder hij/zij iets naar keuze wil gaan doen (autonomie, eigen keuze).
Waarom zeg ik dit? Je jongste is nog heel klein dus ik kan me voorstellen dat er veel aandacht naar haar toe gaat. Misschien zijn de verhoudingen heel erg veranderd (dat was hier in ieder geval wel zo) en heeft je zoon daar veel moeite mee? Het helpt bij ons om elke week die onverdeelde aandacht aan 1 kind te kunnen geven. Ze voelen zich gehoord en hebben hun papa/mama tijd 1 op 1 wat ze erg waarderen en ook nodig hebben.
Wanneer je ze deels de sturing in eigen handen legt (geen vrije keuze maar een beperkte keuze, het een of het ander - geldt voor allerlei situaties) krijgen ze toch het idee dat ze meer verantwoordelijkheid hebben. Uiteraard hebben ze niet de keuze of ze wel of niet naar school gaan, dat moet gewoon, en ik begrijp dat je in een erg lastige situatie zit daarmee. Mijn ervaring is dat deze leeftijd enorm pittig is wat betreft de eigen wil, nog erger dan de peuterpubertijd...

Misschien zeg ik wel iets wat helemaal niet op jullie gezin slaat hoor. Dan gewoon dit vergeten.

 

Heb ik van jou onlangs ook een post over mogelijke hoogbegaafdheid van je kinderen gelezen, @bulakgirl? Misschien je verhaal ook eens doen bij deskundigen uit die hoek?

 

Zelf hulp zoeken lijkt me heel goed advies! Verder zou ik als hij weer een keer weigert of terugkomt hem eens een dag in z'n eigen sop laten gaarkoken. Geen speelgoed, geen tv, maar gewoon z'n schoolboeken en huiswerk alleen op z'n kamer (leuke dingen weghalen). Als er geen onderliggende problematiek is, maar hij de grenzen van zijn macht aan het opzoeken is, komt hij er gauw achter hoe weinig hij aan dit gedrag heeft. Uiteraard is dit alleen van toepassing als hij niet fysiek onhandelbaar wordt en dingen stuk gaat maken. etc.
Sterkte!!