Hallo allemaal, Ondanks dat ik denk dat geen van jullie voor mij 'de' oplossing heeft, wil ik toch even mijn verhaal doen. Mogelijkerwijs is er iemand van jullie die dit probleem herkent... In september 2011 is ons jongste zoontje geboren, inmiddels is hij dus 16 maanden oud. De eerste maanden was het echt een heerlijk kind, ontzettend makkelijk (zeker in vergelijking tot zijn oudere broer op die leeftijd), we hadden echt niks te klagen. Vanaf ongeveer een maand of 8 is zijn gedrag als een blad aan een boom omgeslagen. Hij huilt echt zó veel, en niks werkt om dit te veranderen. Het is dan volgens ons echt te doen om aandacht, want zodra we hem oppakken is het goed. Maar als fulltime werkende moeder en een vriend die chronisch ziek is, is zoals bij zovelen ook bij ons tijd erg schaars (los van het feit dat we überhaupt ons zoontje ook niet het signaal willen geven dat hij aandacht krijgt als hij gaat huilen) en hebben we nou eenmaal niet continue de gelegenheid om met hem rond te lopen. Dus... hoe gaat het in praktijk: In het weekend en op momenten dat ik thuis ben, wandelen en fietsen we erg veel met de kids (dat vinden ze allebei erg leuk), en op het moment dat we thuis komen en de jongste op de grond zetten (met speelgoed vanzelfsprekend) begint het gehuil en dat houdt dan niet meer op. We hebben echt allerlei aanpakken geprobeerd (en ook langer dan 1 dag volgehouden!): negeren (waardoor hij dus vlot een half uur of een uur hysterisch op de grond ligt te huilen), aandacht geven (maar dan merk je dat hij maar 1 minuut op schoot wil, en dan 1 minuut met zijn blokken wil spelen, en dan 1 minuut etc. etc. etc., wat iedere keer eindigt in jengelen), lief spelen belonen (lastig want dat komt bijna nooit voor), enzovoort enzovoort. Wat erg relevant is, is dat ik als kind blijkbaar exact hetzelfde gedrag heb vertoond. En de problemen waren van de ene op de andere dag weg toen ik ging lopen. Ons zoontje is erg laat voor wat betreft zijn motorische ontwikkeling (ging pas tijgeren op de dag van zijn eerste verjaardag, gaat pas sinds 2 maanden zelf zitten), maar tussen de oortjes zit het wel snor. Kortom: Wij vermoeden (en hópen!) dat het puur frustratie is, en dat dat verholpen is zodra hij loopt. Daar houden we ons ook maar aan vast, want we zitten dus nu al 8 maanden met een zéér ontevreden kind. Wat ook gek (of juist logisch?!) is, is dat zijn juffen op het kinderdagverblijf (waar hij 2 dagen per week naar toe gaat) zeggen dat het zó'n ontzettend leuk kind is dat nooit moppert. We vermoeden (en ook weer: hopen!) dat dat komt omdat hij daar continue afleiding krijgt van andere kindjes. En mogelijkerwijs ook omdat hij zich goed realiseert dat er daar geen tijd is voor 100% aandacht van de leidsters. Kortom, het lijkt een logisch verhaal, maar dat neemt niet weg dat ik er echt helemaal doorheen zit... En dan heb ik het nog maar niet over het feit dat hij iedere dag (ja, íedere dag!) wakker is tussen 5.00 en 5.30 uur. Dan laten we hem natuurlijk gewoon in zijn bed liggen (en gaat hij niet meteen heel hard huilen!) maar goed, ik ben wel wakker en slaap niet meer vanaf dat moment. Ook hierin hebben we alles geprobeerd, maar bij allebei onze kids is blijkbaar de biologische klok zo geprogrammeerd. Pfff........... doorgaans zit ik met een schuldgevoel op mijn werk omdat ik nou eenmaal genoodzaakt ben om fulltime te werken, maar de laatste maanden betrap ik me er op dat ik blij ben dat ik even geen gehuil hoef te horen...
Hmm, herkenbaar, maar hier gebeurt het als zoontje moe is.. Hoe vaak en hoeveel slaapt je zoontje overdag?
Bedankt voor je reactie! Hij sliep tot een week geleden 2 keer per dag (en dan meestal van 9.00 tot 11.00 en 's middags van 14.00 tot 15.30 uur ofzo). Maar we merkten een week geleden dat dat ochtend slaapje steeds minder goed ging, of dat hij dan 's middags niet meer sliep (en stel je voor: dan was het dus van 11.00 tot 's avonds 19.00 uur niet bijster gezellig in huis...). Het slapen gaat eigenlijk al vanaf zijn geboorte heel erg goed. Sinds hij doorslaapt (dat was bij 4,5 maand) ben ik er welgeteld 1 keer 's nachts naar toe geweest, en het in bed leggen is ook nooit een probleem. Alsof hij zelf blij is dat hij die rust krijgt, en dat hij gewoon even een dutje kan doen.
Heel herkenbaar, mijn zoontje heeft ongeveer dezelfde leeftijd en vertoont dit gedrag ook erg sterk. Nu heeft hij het voordeel dat hij nog geen broertjes of zusjes heeft en dus ook wel veel aandacht krijgt maar ik weet precies wat je bedoeld. Hij heeft dit altijd al gehad, en ik kon duidelijk merken dat als hij iets nieuws geleerd had (omrollen, zitten, tijgeren, kruipen) dat het een tijdje goed was. Dus bij hem komt het ook echt voort als frustratie. Zijn hoofdje is verder dan zijn lichaam zeg maar. hij loopt nog niet maar heeft nu geleerd om op zijn knietjes te lopen erg snel gaat het niet, en het kost ook erg veel broekjes.. maar meneer lijkt weer even tevreden te zijn. Ik heb inderdaad ook van een pedagoog op zijn KDV gehoord dat die frustratie straks als hij leert lopen echt een heel stuk voorbij is... laten we dat maar hopen dan! Want het is echt pittig!!
Hier begon het plots bij ons dochtertje ook rond 9 maanden. Zowel thuis als in het kdv huilen van het moment dat we maar een stap van haar weg gingen. En niet zomaar jengelen, maar heel dramatisch huilen, hartverscheurend! In het kdv zeiden ze ook dat ze vaak huilde (daarvoor trouwens supergemakkelijke baby, ook op het kdv), en dat ze er niet te veel op in gingen, maar telkens rustig zeiden: 'Wij zijn nog hier, je hoeft niet droevig te zijn, we zijn in je buurt'. Dus dat heb ik thuis ook gedaan. En het heeft wel een tijdje geduurd, en het was zeker niet altijd even gemakkelijk, maar plots begon ze door te krijgen dat ze wel rustig kon spelen zonder dat we haar continu moesten vastpakken. Ze had het wel nog steeds moeilijk op momenten dat we uit haar zicht verdwenen (echt verlatingsangst als het ware). Maar ook dat beterde op het moment dat ze, inderdaad, kon lopen. Dat is voor haar een ware revelatie geweest. Ze liep wel al vanaf 13 maanden, dus dat was dan wel mooi meegenomen. Dus ik duim voor je mee dat je zoontje snel het lopen onder de knie heeft!
Erg herkenbaar, de oudste had het ook heel erg. Toen hij goed kon lopen (aan de hand, aan de tafel, etc) werd het heeel veel minder. Toen hij echt liep was het bijna gelijk over. Hij stond en stapte met bijna 9 maand en liep los met net 15 maanden
Het doet me echt goed, jullie reacties. Ben blij dat we niet de enigen zijn met dit probleem. Er zijn best veel mensen die dan zeggen 'het is een fase'. Maar ik vraag me dan vaak af: Hoe lang duurt zo'n fase dan, een sprongetje is toch met een paar weken over? Maar gelukkig, we zijn dus niet de enigen. Nu maar hopen dat 'ie snel gaat lopen. Hij loopt nu aan 1 hand maar ik moet wel zeggen dat hij die ook wel echt hard nodig heeft hoor. Zijn broertje liep met 16,5 maand dus we gaan gewoon hééééél veel oefenen de komende weken
Het klinkt mij best normaal in de oren eigenlijk. Je kindje houdt er gewoon niet van om alleen te zijn en wil zoveel mogelijk bij je zijn. Mijn dochter (bijna even oud) heeft hier ook veel last van. Ze kan af en toe wel even op de grond spelen, maar dan moet ik er wel naast zitten en soms zelfs "meespelen". Maar een groot deel van de dag wil ze ook gewoon op me zitten. Ik neem aan (hoop) dat dit veranderd naarmate ze ouder en zelfstandiger worden. Vermoeiend is het helaas soms wel, maar ik ga er maar vanuit dat het voor de puberteit over is . Overigens zou ik mn kind NOOIT belonen voor lief alleen spelen. Er is namelijk vrij veel wetenschappelijk onderzoek wat laat zien dat je dmv belonen de intrinsieke motivatie (plezier in het spel) kunt verminderen. Mocht je kindje even lekker 2 minuten zelf spelen, laat hem dan maar z'n gangetje gaan.
@nana: Maar daar houd ik ook zéker veel rekening mee. Want vanzelfsprekend ben ik zelf maar al te blij als hij een keer een paar minuten stil is, zonder dat hij binnen een straal van 50 centimeter van mij verwijderd is . Dus het belonen gebeurt dan vaak ook pas na een poosje alleen spelen, en ook op afstand (dus dat ik tegen hem zeg 'je bent lief aan het spelen hoor, goedzo!', waarna ik meteen weer verder ga met wat ik aan het doen ben). Overigens denk ik wel dat er meer mensen zijn met dit probleem, maar 'normaal' vind ik het persoonlijk niet. Het lijkt me toch niet alledaags dat je kind 8 maanden aan een stuk alleen maar huilt als hij niet geëntertained wordt. Maar goed, verschil van mening denk ik. Bedankt voor je reactie!
Lijkt mij gewoon verlatingsangst? Heeft dan niet veel met entertainen te maken, maar gewoon dat hij niet alleen wil zijn/zich alleen wil voelen. Het alleen kunnen spelen komt pas later. Mijn dochter heeft er vooral 's nachts last van, maar zo af en toe merk ik ook dat ze het na een tijdje op de speelmat wel welletjes vindt. Ze wil dan gewoon lekker op schoot zitten. Ik lees nu ook veel voor enzo. En sprongetjes kunnen lang duren.
Ook voor mij heel herkenbaar! Ze ging dag in dag uit door, tot ze op een gegeven moment kon lopen. Mn meisje was enorm gefrustreerd omdat ze iedereen zag lopen, maar nu gaat het gelukkig goed, want ze kan het! Het zal denk ik een fase zijn waar we ff doorheen moeten..heb helaas geen tips voor je want ook ik heb alles geprobeerd. Kan me alleen wel heel goed indenken hoe het jezelf soms enorm kan frustreren, en dat je soms blij bent dat je naar je werk kan.
Mijn jongste zoontje heeft dit nog steeds.. Als baby was ie zoet en sliep mega veel! Maar sinds hij een half jaar is, was t alleen maar jengelen en mopperen. Tot op de dag van vandaag heeft ie dit nog heel erg! T is een echte driftkop en mopperkont, maja.. Het is een stuk beter als voorheen!