Hallo allemaal, Ik heb een misschien niet alledaags probleem , waar ik me best voor schaam en wat mij pijn doet tot in het diepst van mijn hart. (Ik durf niet goed op dit moment via het CB of de huisarts hulp te vragen, omdat we hier al zo vaak zijn geweest ivm gezondheidsproblemen van hem en omdat deze ons niet echt serieus nemen) Mijn zoontje van bijna 2 (enige kind) zet zich de hele dag tegen mij af. Ik mag niet zijn luier verschonen, niet in bad doen, geen eten geven, niet uit bed halen en (wat ik het ergste vind) nooit troosten als hij pijn heeft oid. Als ik dit wel doe dan gaat hij gillen, heel ahrd "nee"krijsen, huilen (met echte tranen) en mij slaan en heel erg hard aan mijn haar trekken. Hij doet dit nu ook als we op drukke plekken of bij vrienden zijn. Zijn vader, oma etc. kunnen echt alle kanten met hem op en uren met hem knuffelen en spelen. Zoals je kunt begrijpen doet me dit pijn tot het diepst van mijn ziel. Ik weet echt niet meer wat ik hier mee aan moet en wat ik kan doen dat hij mij wel accepteerd. HIj heeft echt wel momenten dat hij mij knuffeld en lief is, maar op dit moment is het al een paar maanden zo dat hij mij wegduwt. We dachten eerst dat het kwam omdat ik werkte, maar nu ik al een paar weken helemaal thuis ben wordt het alleen maar erger. We hebben echt alles al geprobeerd; straffen, lief blijven, negeren, noem maar op. Is er misschien iemand die dit herkent en een oplossing heeft? Ik ben echt radeloos. Ik zet alles voor hem opzij, maar het lijkt niet te helpen. Ik hoop zo dat dit een fase is waar we doorheen moeten, maar ik heb nog niemand hier over gehoord en de mensen in mijn omgeving geven aan dit niet te hebben meegemaakt. Ik ben echt dingen aan het analyseren bijv. hij is besneden (medische reden) en ik heb hem naar de operatiekamer gebracht, of ik breng hem 's ochtends naar het KDV, zal hij me dat kwalijk nemen? Ik weet het echt niet meer.... Groetjes Anneke
Mijn zoontje heeft het ook wel eens een weekje of zo. Ik denk niet dat het persoonlijk is maar het hoort bij zijn ontwikkeling van grenzen zoeken e.d. Wat ik altijd heb begrepen en gelezen is dat kinderen 'vervelend' zijn of zich afzetten tegen diegene die het dichtste bij staat en dat is meestal de moeder, omdat diegene toch onvoorwaardelijk van hen houdt en ze niet zal afwijzen. Juist omdat hij zich veilig voelt bij je, durft hij dit te doen. Ik troost me dan maar met deze gedachte en probeer het als compliment te zien. Maar het blijft moeilijk dat het bijvoorbeeld bij opa's en oma's heel anders is... sterkte
Hoi Anneke, Wat moet dit moeilijk voor je zijn Ik denk niet dat er een echte reden voor is, ik denk wel dat je kleine man je onwijs aan het uitproberen is, en echt wel voelt dat hij je hiermee te pakken heeft. Ben je veel alleen met hem? Ik zou hem (misschien heel hard) gewoon eens negeren, en alleen met hem spelen als hij zelf komt. En gewoon wachten met zijn luier tot hij zelf komt. (als hij dat doet, maar mijn dochter va 20 maanden wel) Verder niet te overdreven lief en aardig doen tegen hem, maar gewoon zo van, pff, mij een biet. Hopelijk gaat het dan de andere kant op werken, dat hij zijn best weer doet om aardig gevonden te worden door jou, ipv dat jij steeds je best doet om aardig gevonden te worden door hem. Veel sterkte, en je hoeft ze er echt niet voor te schamen! En het cb bellen zou ik gewoon doen. Desnoods zoek je een nr van een ander cb uit een andere regio, die helpen je ook denk ik, en die weten geen voorgeschiedenis.
Kan me voorstellen dat dit heel pijnlijk en moeilijk is,maar denk dat het toch een fase is. Levi heeft ook regelmatig periodes dat ik niets mag maar papa alles moet doen en andersom. Denk ook dat je er weinig aan kan doen. iig niet gaan opdringen ect. Als hij met je wil knuffelen, of door je getroost wil worden komt hij vanzelf naar je toe. Misschien een idee om een dagje met hem alleen weg te gaan. Even uit de dagelijkse sleur en alleen jou waar hij op aan kan.
ook ik zou gewoon even het cb bellen om het voor te leggen, daar zijn ze immers voor. Hebben zelfs speciale peutercursussen waar je je voor kunt aanmelden (tenminste hier wel) Het kan er misschien ook aan liggen dat je geen duidelijke lijn opstelt tot hoe ver hij kan gaan bij jou. Lijkt me wel heel moeilijk!!
Hier zit idd wat in ja. Mijn zoon kan ook een week zo zijn... Dan mag en kan ik niks met hem doen en daagt hij mij uit aan alle kanten e.d. Alleen ben ik alleenstaande moeder en ben ik degene die hem toch echt op bed moet doen ed. Maar hij kan ook zo weer een week hebben dat mama alles moet doen, dan mogen opa en oma niks doen. Of hij hangt erg aan oma, als hij dan valt gaat hij naar oma toe voor troost (voor mij ook wel eens pijnlijk) ik denk echt dat het een fase is maar als je er echt mee zit zou ik het toch gaan overleggen met het CB of HA, hoef je je niet voor te schamen misch. kunnen ze jou hulp bieden nl.
Hoi, Ik herken je probleem!! Mijn dochtertje van 3 jaar en 3 maanden doet dit bij haar vader! En helaas doet ze dit al vanaf dat ze 2 jaar en 10 maanden is! Mijn man mag helemaal niets. Niet douchen, niet eten geven, niet op bed leggen, niets!!! En ik moet zeggen dat het voor hem ook niet leuk is, maar mij ook opbreekt omdat ik alles moet doen. Als ze 's-nachts huilt en hij gaat er naartoe, wordt ze hysterisch! Als hij haar naar het toilet brengt plast ze neit totdat ik kom. Als hij met haar gaat douchen git ze het hele huis bij elkaar. En dit dus al meer dan een jaar! Het wordt nu langzaam iets beter. Hij mag haar nu wel eten geven. Maar voor al het andere is het mama voor en mama na! En ik weet ook niet wat ik ermee aan moet!!
Ik herken het ook. Ik merk als je duidelijk laat zien wie de baas is het wel beter gaat. Het is echt uitproberen van grenzen. Als hij niet door jou uit bed gehaald wil worden, dan blijft hij er toch lekker in? Als hij niet wil eten, helaas wachten tot de volgende maaltijd, enz Ik heb me destijds ook suf gepiekerd wat er kon zijn. En nog steeds gebeurt het wel eens. Je zegt dat je alles opzij zet, mijn advies: doe dit vooral niet! Doe iets leuks voor jezelf ook zonder je kind. Ik merk echt als ik lekker in je vel zit, mijn kind dat ook zit. Heel cliche...maar waar. En geloof me, jouw kind wijst je niet af, ook al voelt dat wel zo.
Op die leeftijd hebben we dat hier ook heel erg gehad. Tot het moment dat ik het wat meer los kon laten en nu mag ik weer wat 'meer' ... Maar dingen zoals in bed leggen dat mag alleen maar papa... Soms ben ik het even helemaal zat en dan doe ik het toch tegen zijn zin in (dus als hij bijv wil dat papa zijn tanden poetst maar papa bezig is) zodat hij wel merkt dat hij niet de baas is
Hier momenteel ook zo'n periode. Oudste dochter zet zich enorm af tegen mij. Het doet mij regelmatig pijn. Ik weet hoe jij je voelt. Ik begrijp dat kinderen voorkeuren kunnen hebben, maar zoals het bij jou en momenteel bij mij gaat lijkt het me niet goed gaan. We zijn net terug van vakantie en er waren verschillende momenten dat ik van de situatie kon huilen. Ik heb het hier met mijn man over gehad en we gaan het aanpakken. Ik heb aangegeven dat het mij ontzettend kwetst als zij zich zo gedraagd. (Hysterisch gekrijs, omdat ik haar niet mag eten geven/pamper verschonen/bed toe brengen/troosten/ect.) Ik zal je onze situatie vertellen, misschien herken je hierin aspecten en haal je tips uit onze aanpak. Mijn man is gemakkelijker en geduldiger met onze dochter. Hij is van het praten, praten en onderhandelen. Waarschuwen, maar straf geven of doorpakken laat hij graag aan mij over. Naar mijn mening valt er nog weinig te onderhandelen met een kindje van 2 a 3 jaar. Die zijn vooral hun grenzen aan het uitproberen om te zien wat wel en niet kan. Ook hebben we een tweede kindje gekregen waardoor de gezinssituatie veranderd is. Wat we nu doen is dat mijn man en ik weer op één lijn gaan staan. Dit zijn de regels en daar houden wij ons aan, die zijn bij papa en mama hetzelfde. Ook laat mijn man aan dochterlief weten dat het gedrag richting mama niet goed is. We luisteren dus niet meer naar haar voorkeur. (Oei, wat klinkt dat streng zeg ). Wil ze een schone pamper door papa laten verschonen en niet door mama? Dan blijft ze er maar in rondlopen. Die houding nemen wij nu aan sinds 3 dagen. En het werkt gelukkig. Uiteindelijk kiest ze toch eieren voor haar geld. Op deze manier hebben we het zelf weer in de hand en is het niet een 2 jarige peuter die ons huishouden en gezinsleven bepaald. Hopelijk kan je er wat mee. Als je vragen hebt mag je me altijd een pb sturen. Veel sterkte!!!
Herken het wel, wij hebben ook een heel dwarse peuter hier. Weet je wat ik zou doen? Lekker een weekendje weg met een zus (als je die hebt) of vriendin en je man helemaal alleen voor hem laten zorgen. Dan gaat je zoontje je vast missen en krijgt ie door dat Papa ook zijn "minder leuke dingen" heeft. In ieder geval doorbreek je dan het huidige gedrag, want dan ben je er niet een paar dagen. Succes!
Hallo allemaal! Ik wil jullie heel erg bedanken voor alle tips, trucs en knuffels! Ik heb hier heel veel aan! Eindelijk blijkt dat ik niet de enige ben met dit "probleem". Ik ga proberen om de tips en trucs in de praktijk te brengen en hopelijk wordt het beter! Groetjes Anneke
Hier ook een ventje dat wil dat mama alles doet. Het begint nu, na 8 maanden, een klein beetje beter te worden, maar tis nog niet wat het wezen moet. Het stomme en ook relaxte is, dat als ik er niet ben, papa wel alles mag doen zonder morren. Dus ik denk ook dat dit een fase is die tzt overgaat. Maar, je moet wel een lange adem hebben en ik kan me voorstellen dat het extra kwetsend is voor een moeder. groet, Aukie
Is wel herkenbaar hoor. Ben veel alleen met mijn zoontje en dan gaat het eigenlijk heel goed, maar van het moment dat de papa thuis is en hij moet in de douche oid, dan is het "nee mama niet, papa doen" of als hij valt als we bij oma zijn ofzo zal hij echt naar haar gaan en moeten wij zelfs niet proberen hem te troosten. Als ik hem bijv. ga afhalen bij de onthaalmoeder of bij grootouders wil hij ook nooit mee, wil nooit naar huis. Is heel genant... Toch hoor ik deze verhalen rondom mij mee hoor, denk dus wel dat het "normaal" is en bij de ontwikkeling hoort. Het is eigenlijk een soort machtstrijd met de mama he en als hij ziet dat het jou raakt... Beste tip denk ik dus is hem een beetje negeren, links laten liggen. Hier werkt altijd goed, na een tijdje komt mijn zoontje dan vanzelf af en vraagt ie of ik mee wil kleien of boekje lezen ofzo. Snap heel goed dat het pijnlijk is, maar probeer het niet te persoonlijk te nemen. Gelijk hier nog al gezegd is ze kunnen maar zichzelf zijn bij de mensen die zij het liefste zien en die het dichtst bij hen staan!!! Veel sterkte!