Sinds een aantal weken raakt ons zoontje steeds vaker gefrustreerd door van alles en nog wat. Lukt iets niet met zijn speelgoed, dan roept hij hard "neehee!!", slaat zijn speelgoed (gelukkig slaat hij alleen zijn speelgoed en niet ons of de meubels of zo ) en is meteen chagrijnig. Hulp accepteert hij op dat moment niet, dan wordt hij nog bozer. Als hij na het plassen op het potje zelf de knoop van zijn broek wil dichtmaken, en het lukt niet, weer hetzelfde verhaal. Boos worden, hard nee roepen en vooral geen hulp accepteren. En zo zijn er nog vele andere situaties waarin hij gefrustreerd raakt. Hij wil alles zelf doen en hij wil in eerste instantie echt geen hulp. Hulp aanbieden heeft geen zin, daar wordt hij nog meer door geïrriteerd. Het enige wat werkt, is hem zelf zijn gang laten gaan, hem laten ontdekken dat hij iets niet kan, wachten tot zijn frustratie over is en tot hij zelf om hulp vraagt, en hem dan helpen. Gezelliger is het er niet op geworden... Meneertje loopt steeds vaker te chagrijnen Is dit een fase die vaker voorkomt bij peuters? Wie herkent dit? En wat kan ik doen om zijn frustraties te verminderen? En tell me, dit gaat zo weer over, toch??!?!?!?!
Wel herkenbaar en het is zeker de leeftijd. wil je geen hulp dan hoeft dat niet dan probeer je zelf je broek dicht te maken ook zeggen. Zeg je dat ze het zelf mogen doen willen ze weer dat jij het doet haha het is dan ook nooit goed. Het is echt de leeftijd. wat hij zelf kan doen lekker laten doen. Met haast dan tja dan moetje wel mee helpen. Voor de rest redelijk laten gaan en zeggen snap dat het moeilijk is een peuter zijn.
Haha, ja het is ook nooit goed... Gelukkig is het herkenbaar. Toen zoontje 2,5 was, heeft hij behoorlijk gepeuterpuberd, maar richting zijn derde verjaardag werd hij echt stabieler. Minder driftbuien, gezeglijker, vrolijker. Dus ik had op zo'n terugval eigenlijk niet gerekend, dacht dat we het ergste nu wel gehad zouden hebben Mmmh, vooruit maar weer, komen we vast ook wel weer door!
Ik vind het juist hartstikke goed dat hij alles zelf wil kunnen, en probeert! Je leest vaak over luie peuters, ik heb er liever eentje die zelfstandig wil zijn. Ik zou hem zijn gang laten gaan en steeds rustig zeggen dat je er bent als hij hulp wilt.
Ja hoor dat gaat over. Ik zou hem uitleggen dat hij allerlei dingen zelf mag proberen en dat hij teleurgesteld mag zijn als het niet lukt, maar dat we dat niet uiten door boos te doen en door speelgoed te slaan. Dat je hem wil helpen en dat hij ook echt niet alles in 1 keer zelf kan, maar dat je dat boze gedrag niet meer wil zien.
Dit, maar ik benoem ook dat ik graag heb dat dochter (ook van feb 2012) niet zo gilt erbij. Ik schrik me namelijk helemaal te pletter telkens. Ik vind het ook wel fijn eigenlijk, dochter kan zich al bijna een jaar zelf aankleden, is ook al die tijd al zindelijk enzo. Frustratie is wat dat betreft een goed iets