Dit is eigenlijk precies wat Cygnet ook bedoelt met erkennen van zijn gevoel en de spook wegjagen. Je gaat mee in het verhaal van het kind en gaat op zoek naar de spook, en jaagt hem vervolgens weg. Ik bedoel ook niet dat ze midden in de nacht een heel gesprek moet aangaan over het bestaan van spoken. Maar erkennen dat de zoon bang is en helpen om de angst (of spook) weg te krijgen. Als de moeder op dat moment zegt dat de spook niet bestaat en dat ie niet bang hoeft te zijn, kan het kind zich onbegrepen voelen. Ik weet nog goed dat ik als kleuter heilig geloofde dat er s nachts slangen onder mijn dekbed kropen (ik was echt doodsbang, weet het nu nog), en het was nog ergens dat mijn moeder me niet geloofde. Ze vertelde constant dat er 'niks aan de hand is'.