Wie herkent dit? Uiteraard is hij wel elk half jaar met ons mee geweest sinds hij 2 jaar oud is maar op een of andere manier heeft hij te veel angst. Morgen hebben we weer een afspraak. Ik, dochter van 8 en ons zoontje. Ik heb hem al voorbereid maar wil ook niet TE veel zeggen. Ik heb ook het gevoel dat mijn beloning van een cadeautje uit de speelgoedwinkel hem niet zal overtuigen. Ook grote zus in de stoel is voor hem niet interessant. Toen hij net 3 was is hij wel erg hard gevallen op zijn voortanden met veel bloed en zwelling en toen heb ik hem wel laten nakijken of de boel niet gebroken was. Toen zat hij bij mij op schoot en heeft moord en brand gegild. Dat zal ook niet geholpen hebben... Hoe hebben jullie dit aangepakt? Steeds 3 maanden uitstellen (was mijn plan...vaker terug gaan..) of morgen gewoon forceren omdat ik toch echt wil weten of zijn gebit gezond is? Mijn gevoel zegt alleen dat je dan verder van huis bent als hij steeds krijsend daar zit.... Hij is dus nu ruim 4, zie banner maar loopt wel wat achter in zijn doen en laten, denk zeker wel half jaartje dus wie weet is dat ook het euvel...maar goed. Alle tips zijn welkom. Het idee van een echte angsttandarts speelt ook bij mij, een speciale praktijk in de buurt maar of het uitmaakt. Hij heeft zo sterk dat als hij iets niet wil of durft dat hij het gewoon niet doet....
Ik zou het even voorleggen aan je tandarts, want met het oog op het vaste gebit lijkt het me wel wenselijk dat hij naar de tandarts gaat. Er zijn vast meer kinderen met dit probleem
Wat voor tandarts hebben jullie? Doet ie zijn best met jullie zoon? Onze tandarts heeft het met 2 jaar al heel leuk aangepakt, een hele show opgevoerd. En met 3 jaar mijn dochter uitgedaagd dat zij echt niet al haar tanden kon tellen in de spiegel, en dan wedstrijdje wie het sneller kan, zij of de arts. Ze mag ook instrumenten aangeven als ik in de stoel zit. Zo is tandartsbezoek een heel feestje.
Felice bedankt voor je reactie. ik ga het ook overleggen met hem, ook al is dat ook niet altijd handig als de kinderen er naast staan....het lijkt mij ook wenselijk dat hij gezien wordt. Ik had hem 2 jaar geleden al in de stoel willen hebben. Maar zo simpel is het niet bij ieder kind. Amdaa, wij hebben een praktijk met meerdere tandartsen. Onze tandarts waar we normaal zijn heeft een hele harde stem en doet dan popie jopie met mijn man, ze kennen elkaar een beetje vandaar. En ik merk dat zoonlief daar van schrikt (denken dat hij beetje hooggevoelig is) dus nu gaan wij naar zijn collega. Is heel rustig en aardig en neemt ook veel tijd. We zijn al eerder bij hem geweest allemaal dus nu weer bij hem. Je hoopt inderdaad dat zo'n man het tactisch aanpakt. Nou is zoonlief gewoon erg verlegen en bang. Durft ook nog niet zonder zijwielen te fietsen etc terwijl hij het wel kan....moeilijk dus... Nu wie weet gaat het gewoon goed morgen. Ik zal kijken of ik via zijn assistente morgen voordat we naar binnen gaan, eea nog even uit kan leggen
Je zou een kindertandarts kunnen overwegen. Die zijn ervaren met kinderen en vooral met angstige kinderen. Ik zou het sowieso niet gaan forceren. Misschien staat hij er over een half jaar weer heel anders is en gaat het dan wel makkelijker.
Ja ik kan altijd naar een angsttandarts. Bij hem moet dat : 'ik ben stoer en durf het ook' moment echt nog komen. Je weet alleen natuurlijk niet wanneer dat gaat komen ha ha...
Mijn zoontje is twee weken geleden voor de eerste keer geweest. Hij is drie jaar. Eerder lukte het niet omdat hij bij alles wat maar dokter, ziekenhuis, oid, hij hysterisch werd. Dit door zijn extreme vroeggeboorte en dus een flinke medische geschiedenis. Nu vond ik mijn tandarts niet echt geschikt om mijn zoontje gerust te stellen, enz. Die praktijk deed weinig speciaals met kinderen waardoor ik dacht dag dit niet goed zou gaan. Ik heb een andere tandarts gevonden die meer gespecialiseerd zijn in kinderen. Paar dagen van tevoren begonnen met zoontje te vertellen dat we naar de tandendokter gaan en dat hij mama's tanden mag tellen met de tanden dokter en dat we daarna zijn tanden gaan tellen. Vaak herhaald voor de dag dat we gingen. Eenmaal daar het ook precies zo gedaan. Hij mocht met spiegeltje samen met tandarts in mijn mond kijken en tanden tellen. Zonder probleem. Daarna in zijn mond tanden tellen, hij lag op mij dus hij vond het niet eng. Tandarts (vrouwelijk) deed het heel goed en speels. Ze maakte het interessant voor hem waardoor hij zonder problemen mee deed en in zijn mond liet kijken. Dus mijn advies zou zijn toch een andere tandarts zoeken die hier meer gespecialiseerd in is. Kijken wat past bij jou zoontje.
Felice oh zo bedoel je. Ja daar dacht ik ook al aan. Maar straks doet hij het gewoon en dan was ik de overbezorgde moeder . Vaak gebeurt dat dus zo....heb je van die zorgen en zo en dan is er niets aan de hand!! ha ha....hadden we maar een glazen bol....
Mijn zoon durfde ook steeds niet. De tandarts deed er ook weinig aan. Ik ben overgestapt naar een andere tandarts en die was heel leuk. Mij. Zoon zat met een spiegeltje in mijn mond te kijken, hij was de hulp van de tandarts. Daarna zelf een spiegel vasthouden en naar zijn eigen tanden kijken. Vervolgens vroeg de tandarts of die zijn tanden mocht tellen en dat mocht. Helemaal fijn als het zo gaat, nu is het geen enkele probleem en gaat hijzelf gewoon zitten.
Wij hebben het zo gedaan dat ze van baby af aan gewoon mee zijn geweest met ons. En al vanaf 6 maanden of zo ook elke keer op schoot en even in de mond kijken. Gewoon dat ze leren dat het normaal is. Als je daar zo vroeg mee start is dat kans dat ze angst ontwikkelen op latere leeftijd wat kleiner. Maar goed, daar heb jij nu niks aan. Het is jammer dat er alleen bij je kind in de mond is gekeken toen er ook echt iets was. Hij link nu natuurlijk pijn en dwang met de tandarts. Misschien kan hij gewoon op een kruk blijven zitten en zelf met een spiegeltje in zijn mond kijken. En misschien ook bij jou en bij zijn zus. Dat hij naast de tandarts gaat staan om mee te onderzoeken. En als hij niet in de stoel wil, dan kan de tandarts toch ook gewoon zo in de mond kijken. Gewoon met kleine stapjes beginnen.
Onze zoon had dit bij de kapper. Echt moord en brand gillen, in de houdgreep alsof hij vermoord werd. Toen hem zelf steeds beetjes geknipt (dus jij dan zelf steeds samen voor de spiegel tandjes tellen) en op een gegeven moment een uur voordat we bij de kapper moesten zijn pas verteld dat we gingen. Uitgelegd dat het geen pijn doet en alleen maar kriebelt net als we samen gedaan hadden. Cadeautje gekocht en die kreeg hij als hij klaar was (ongeacht hoe het gegaan was). Dit heeft heeeeeel goed geholpen en hij kon rustig bij mij op schoot geknipt worden. Keer daarna mocht de kape om en zat hij zonder mij in de stoel (geen cadeautje de 2e keer en alleen maar samen gepraat over de vorige keer toen het zo goed ging). En thuis ook af en toe samen geknipt. Wij doen ook om voor de tandarts voor te bereiden steeds samen in zijn mond kijken en tandjes tellen. Dit vind hij leuk en een half jaar geleden ging hij zonder problemen in de stoel zitten en liet ze tellen. Maandag mogen we weer maar dat ga ik hem pas een uur van te voren vertellen.
Hier ging ze al ruim voor de 2e verjaardag in de stoel. Eerst werden bij haar knuffel de tandjes geteld en daarna deed de tandarts haar tanden tellen. Laatste keer kreeg ze zelfs een spiegel in haar handen zodat ze mee kon tellen. Onze tandarts is zelf vader van 2 kinderen rond haar leeftijd en je merkt dat hij weet hoe hij er mee om moet gaan en neemt zich ook echt de tijd!
Bedankt voor de reacties. Het ging heel goed vanmiddag. Ik heb de juiste tandarts uitgezocht en hij pakte het heel leuk op met de kinderen. Toen mijn dochter klaar was (ze moest ook foto's voor de eerste keer) ging zoon met mij in de stoel en dat ging goed. Ze hebben ook een tvtje in het plafond dus dat was al wat afleiding. Mooiste van alles, beide kids geen gaatjes. Pfff....wat een opluchting. Straks met een wijntje op de bank ...