Hoi mama's, Wat gek zeg, hier na zoveek jaren terug komen Kobe is een heel erg actief, koppig, slim, en "heftig" ventje van 5 jaar. (16 juni 2018). Hij had als baby al een sterk karakter . En dat is nu nog. Nu, hij hangt enooorm aan zijn papa. Papa is cool, leuk, sterk.m,.. en mama tja... Bij alles is het "papa papa papa". Kusjes en knuffels bij mama? No way! Iets lief zeggen tegen mama? Naahh. Mama missen als ze niet thuis is? Waarom dan? Op de meeste momenten kan ik er wel mee om, maar soms doet het me gewoon hartzeer. Als ik hem aanhaal is het " stoohhoooppp " .. tja. Ik betrap mezelf erop dat ik zo onzeker ben geworden dat ik soms pols. " Mis je mama dan niet? " Hij antwoordt dan ook vlakaf "nee" ♀️ maarja, die emotionele last bij hem leggen is niet oke en dat besef ik. Ik probeer ook vaak te benoemen dat ik het niet erg vind dat hij papa leuker vindt, maar dat mama ook graag bij hem is. Het doet me gewoon pijn. Ik vraag me af of er zo nog kindjes zijn, want ik vind eigenlijk enkel maar over baby en peuters zulke verhalen terug. Dus wat erkenning zou fijn zijn ❤️. Ik trek me op aan de momenten dat hij in ons bed slaapt en papa is al vertrokken dat hij dan smorgens ook wel tegen mij kruipt maar dan als "baby dino" of "baby poes", nooit als Kobe ♀️ dan mag ik hem wel knuffelen.. oh ja, zei ik al dat hij een speciaal karaktertje heeft ? . Dankjewel alvast mama's ! Xx
Ik zou in ieder geval stoppen met er aandacht aan schenken. Niet benoemen dat je weet dat hij zijn vader leuker vindt. Focus je niet op wie ‘leuker’ is maar besteed je energie in jouw band met hem. Wat verbind jullie? En hoe kun je dat uitdiepen. Ik herken het dat kind bepaalde behoeftes heel duidelijk bij 1 ouder haalt en anders met ons omgaat. Met mij knuffelen, lezen, spelletjes en wat serieuzere gesprekken en met papa stoeien, op pad en het avondritueel. Hij is daarin erg bezig met benoemen wie wat beter kan en wie hij op dat moment liever vindt. We schenken daar geen aandacht aan en als het onaardig wordt leggen we hem wel uit dat het niet aardig is bepaalde dingen te zeggen.
Ik snap dat je het niet fijn vindt, maar het is belangrijk om dat niet aan je kind te laten merken. Onze ene zoon hing extreem aan mij. Hij moest juist van papa niks weten. Als papa heb naar bed bracht was het altijd drama. Was ik dan niet thuis? Dan ging het wel goed. Dat heeft denk ik geduurd tot hij een jaar of 6 was. Inmiddels is hij 12 en is er van die sterke voorkeur niks meer te merken. Ga met je zoon gewoon leuke dingen doen. Quality time samen, het komt vanzelf goed.