Hallo, ik zit met het volgende: sinds mijn bevalling in augustus 2012 ben ik zoooo vreselijk onzeker over alles! In de kraamweek viel het nog wel mee, toen had ik een lieve kraamhulp en liep alles op rolletjes. Maar vanaf de tweede tot ongeveer de zesde week heeft mijn dochtertje heel erg veel gehuild. In die periode heb ik er behoorlijk doorheen gezeten. Gelukkig ging het daarna steeds beter en is mijn kleine meid veel rustiger geworden. Toch ben ik nog een hele tijd erg bang geweest dat ze weer zo veel zou gaan huilen en ook nu nog kan ik er eigenlijk niet tegen als ze huilt. Ik weet dat elke baby huilt en dat ik het mijn dochter niet altijd naar haar zin kan maken, maar oh, wat voel ik me vaak onzeker over ALLES. Een voorbeeld: mijn dochter slaapt overdag erg slecht en huilt vaak als ik d'r in haar wiegje leg. Ik kan haar absoluut niet laten huilen en haal haar er dan weer uit om vervolgens met een oververmoeid en chagrijnig kind te zitten. Dan voel ik me zo schuldig, omdat het mij maar niet lukt haar te laten slapen! En zo gaat het met alles eigenlijk. Als er dan ook nog slaapgebrek bij komt kan ik me een waardeloze moeder voelen die alles verkeerd doet met haar kind! Objectief gezien denk ik dat het goed gaat, want mijn dochter groeit en ontwikkeld goed, maar zodra er 'iets' gebeurd (huildag, nacht slecht slapen) ben ik meteen weer uit mijn evenwicht. Ik zie dan al die blije mama's met blije en tevreden slapende baby's voor me, terwijl die van mij oververmoeid loopt te krijsen en niets wil. Ik vraag me af of deze gevoelens en twijfels nog te maken hebben met ontzwangeren? Is het normaal dat ik me zo voel (hormonen) en hoort dat er gewoon bij? Of ben ik echt overdreven bezig en moet ik misschien zelfs hulp inroepen? Groetjes, Nati
Hoi hoi, Ik zie dat je het behoorlijk voor je kiezen hebt gehad, om zwanger te raken. Dat kan allemaal nog meespelen. Plus de normale onzekerheid die hoort bij het moeder worden. Probeer eens iets te lezen van Ria Blom, die heeft een methode ontwikkeld voor huilbaby's. Je kunt het beste een kindje wakker op bed leggen, dus bij het eerste geeuwtje of huiltje, of in ogen wrijven op bed leggen. Als ze dan huilen, dan is het het beste om tien minuten te laten liggen. Als ze zich in slaap aan het huilen is, dan huilt ze eerst niet, dan zachtjes en dan harder, dan stil en dan begint het weer opnieuw. De stille periodes worden steeds langer. Tot ze slaapt. Ga na tien minuten even kijken.... en praat met lage stem, en geen oogcontact, en geen vragen stellen. De gordijnen dicht als ze op bed liggen, ook overdag... Soms zijn ze overprikkeld, en willen ze echt even huilen. Alles even eruit huilen..... soms willen ze dan vast gehouden worden, soms gewoon in bed. Het is echt niet erg als ze dan huilen. Ik snap wel dat je naar al die blije moeders kijkt, maar ook hun zullen wel eens twijfels hebben, of een zware nacht. Je kunt hulp zoeken, ga dan eerst de huisarts. Misschien is het ook goed om er eens uit te gaan, dagje weg met vriendinnen. Ook is het goed om dit met vriendinnen te bespreken, of met iemand anders die je vertrouwt. Groetjes Adrienne
Hoi Adrienne, heel erg bedankt voor je antwoord! Ik heb het 'inslaaphuiltje' vanavond uitgeprobeerd en het werkte! In plaats van een paar keer naar boven en speentje geven viel ze na 5 minuten jengelen en licht huilen in slaap. Ik moet er wel bij zeggen dat ze erg moe was van het kinderdagverblijf vandaag. Maar ik ga dit morgen zeker ook overdag uitproberen. Ik vind het moeilijk mijn gevoelens met anderen te bespreken, maar als ik me zo blijf voelen zal ik eens naar de huisarts gaan. Ik denk dat het misschien wel met mijn hormoonhuishouding (ontzwangeren) te maken kan hebben. Groetjes, Nati