Ach jeetje! Gelukkig gaat vla en yoghurt nog wel. Heel slim inderdaad om morgen verdere actie te ondernemen! Hopelijk gaat het snel beter met je zoontje!
Ik had mijn hoop gevestigd op de huisarts, maar die verwijst door naar de logopedist. Oké, ik ga wel met hem. Al sprak de logopedist uit dat ze zelf niet verwacht dat dat de juiste manier is. In eerste instantie moest ik nog een week afwachten en dan weer bellen. Ik sprong bijna uit mijn vel, zei sarcastisch: dus dan moet ik nog een week met hem door bikkelen en dan mag ik komen? Echt.. ik voel me zo afgescheept hiermee. Maar nu mag ik vrijdagmiddag komen. Alsnog 4 dagen te gaan. Gelukkig pakt die lieve fysiotherpeute wel iets op. Ze heeft mijn mail doorgestuurd naar een collega die werkt bij een instelling die breed georiënteerd is op ggz. Geen idee of dat wat is. Maar het klonk hoopvol. Intussen een ministapje vooruit vanochtend. Hij begon weer een beetje te praten. Met opgekrulde tong, maar goed! Ik voelde een andere energie. Zoals ik hem ken. Hij probeerde een ministukje leverworst en kreeg hem weg. Later nog iets anders geprobeerd maar dat lukte niet. En later heeft hij nog 3 bakjes yoghurt opgegeten. En daarom was hij in bad wat actiever. Ik zag hem spelen en het lukte om samen een soort van quasi te tandenpoetsen. En zelfs een flauw glimlachje gezien. Fijn. Nu ben ik aan het werk. Dat vind ik echt super lastig. Want nu ben ik er nietbij. Het lijkt wel of ik weer een pasgeboren baby heb om voor te zorgen, zo voel ik me. Hij heeft vanmiddag nog niks gegeten, maar wel gedronken zegt mijn schoonmoeder. Morgen gelukkig weer vrij. Pakken we het samen weer op. We gaan nog een rondje supermarkt doen. Al is het lastig, want hij wil alles zo graag eten, maar het lukt niet. Aardappelpuree lukte ook niet bijvoorbeeld. Mini stapjes… Lief dat jullie nog meelezen. Ik moet af en toe echt even mijn ei kwijt.
Ons zoontje kan de l en r niet zeggen. Op het consultatiebureau stelden ze voor om hem wat 'tongoefeningen' te laten doen. Zou dat nog iets zijn voor jouw zoon? Was heel simpel; met zijn tong de onderlip aanraken, de bovenlip, naar linkerhoek en rechterhoek, hagelslagjes van de tafel/bord oplikken, het alfabet schrijven met je tong -uit je mond uiteraard- (of naam, zoontje kent het alfabet nog niet), maar was hier ook een leuke, gekke oefening. Gewoon spelenderwijs weer controle over je mond krijgen (de baas worden over je mond, wat gebeurt er in je mond). En wat je zei over het opzien tegen de volgende tandartsafspraken; het kan helpen om gewoon een keer langs te fietsen, keer erna even naar binnen, keer erop in de wachtkamer zitten (allemaal zonder dat er een afspraak is). Misschien een afspraak waarbij hij alleen maar in de stoel gaat liggen en er verder nog neits gebeurd. Hoe "serieus" is hij? Ik kan met mijn oudste prima overleggen hoe zij een noodzakelijke/medische behandeling wil (bijv. hand vasthouden, prik één voor één of tegelijkertijd, zien wat er gebeurd of juist niet) als ik het aan mijn tweede zou vragen, komt de grootste onzin naar boven, dus met haar ga ik niet in overleg. Eigenlijk de vraag: Wat zou hem helpen bij volgende tandartsbezoeken. Heel veel succes en wijsheid!
Dan bel je toch morgen weer de huisarts dat je contact hebt gehad met de logopedist maar dat dit in overleg niet de juiste weg is? Ik zou een spoed verwijzing ggz vragen voor hulp. En anders via het consultatiebureau of Jeugd en Gezin? Is hij vaker zo angstig of alleen nu door dat tandartstrauma?
Ah dat is fijn! Misschien ook muziek opzetten, als hij de liedjes kent en normaal meezingt gaat hij dat nu misschien ook wel doen? Is het vakantie bij jullie of houd je hem thuis van school?
Ja, ik heb ook zelf al een lijntje uitstaan die kant op. Ik heb een fysiotherapeute van mijn zoon gevraagd of zij een idee heeft. Ze heeft veel contacten en kent onze zoon erg goed. Dat is fijn. We wachten op reactie, omdat die persoon vandaag niet aanwezig was. Ik ben bang dat de huisarts weinig meedenkt gezien dit advies. Ik moet gewoon zelf het wiel uitvinden. Maar goed.. ik heb wel vaker wielen uitgevonden sinds het moederschap. Zoontje is niet vaak angstig. Wel emotioneel.. huilen, boosheid, alles is vaak intens. Als hij wat spannends mee heeft gemaakt, kan hij daar nog lang over nadenken. Toen hij in groep 2 was had hij een soort angst ontwikkeld voor een filmpje wat ze daar keken. Dat heeft wel een paar maanden geduurd en hij had het daar erg lastig mee. Dat is het enige eigenlijk. Ook hadden we samen een lastige start. Ik denk wel eens dat hij mijn emoties op z’n schouders meedraagt. Ik had een onbehandelde postnatale depressie. En heb de eerste 2 jaar erg veel gehuild. Ik ga dit zeker meenemen in de toekomst om hem te helpen. Maar wat? Ik hou hem nog thuis. Maar ik heb wel het plan om hem zsm naar school te brengen. Misschien eetmomenten vermijdend. Want hij is erg gespannen en de yoghurt loopt af en toe zijn mond uit. Ik zie niet voor me hoe dat oo school moet gaan. Maar ik bel school morgen om dit te bespreken.
Hey , ik ben zelf werkzaam als tandartsassistente. Helaas is een extractie voor kinderen echt wel ingrijpend , maar zal in dit geval uiterst noodzakelijk zijn geweest , als de gaatjes bij de zenuwen zaten zou de pijn die dit kan veroorzaken meerdere malen traumatischer zijn. Maar wellicht kun je proberen hier een positieve draai aan te geven ....... kiezen onder het kussen voor de tandenfee ..... uitleggen dat ze er nu uit zijn maar dat er op den duur echte ' grote mensen kiezen ' voor in de plaats komen etc . Vaak zien wij in de praktijk ook dat kindjes van die leeftijd heel gevoelig zijn voor het placebo effect ...... ' beetje slaapwater voor de tandjes , dat soort dingetjes . Dus stel dat hij bang is voor pijn met eten oid ..... beetje detinox ( wat je voor baby's gebruikt) op de plekjes van extractie doen dat verdoofd heel lichtjes . Hopelijk kun je zo het vertrouwen bij hem herstellen dat hij zonder zorgen kan eten en drinken. Sterkte
Dank je wel voor je bericht. Tandenfee hebben we al gedaan. Dat vond hij wel leuk. Verder is hij niet bang voor de pijn, maar voor bang voor het gevoel van de wond in zijn mond. Hij is bang dat hij er met zijn tong langs gaat. Het voelt dan zacht en dat vindt ie doodeng. Hij heeft geen pijn. Heb je wel eerder meegemaakt dat kinderen zo extreem reageerden?
Ja ik zou hem denk ik gewoon brengen. Maar wel lastig als hij nog steeds voortdurend z'n speeksel uitspuugt, of gaat dat nu wel beter? Op zich is dit niet anders dan gewoon een tand eruit toch? Alleen wat groter en meer een wond. Maar je kunt het wel als voorbeeld gebruiken met dat het vanzelf goedkomt en gaat wennen misschien... Mits hij al wisselt maar met 6 hebben ze er meestal al wel wat uit toch? Het gaat echt om het wennen, en je went vooral als je er zo min mogelijk aan denkt. Vandaar dat ik denk dat naar school gaan zou kunnen helpen, dan gebeurt er zoveel om je heen. Je zou ook een dagdeel kunnen doen, dan hoeft hij er niet te eten. Maar het is echt lastig soms, om die knop om te zetten
Misschien dat naar school gaan juist kan helpen. Weer de gewone dingen doen. Niet meer de hele dag de focus op die tanden en op het eten. Juist door de focus er zonop te leggen komt er misschien juist meer spanning. GGZ inschakelen lijkt me inderdaad wel passend gezien de heftigheid van zijn reactie.
@Vulpen hij heeft nog niets gewisseld. Dat zou denk ik ook wel een dingetje zijn. Maar dan gaat het gelijkelijk. Plus 2 kiezen naast elkaar in zo’n kleine mond is wel een groot stuk. en zoals jij en @blij83 zeggen: dat denk ik ook! Hij mist zijn vriendjes en wil zelf dolgraag dat het weer ‘normaal’ is. Vriendje is gisteren even op bezoek geweest. Dat is fijn. Daarom vanochtend met juf overlegd om weer te starten. Misschien een paar uurtjes, dat ik hem dan voor de broodmaaltijd ophaal. Van de komende 3 dagen zijn er ook 2 een korte dag. En ik heb nog een nieuwtje. Bovenstaande typte ik alvast en toen moest ik gaan koken. Ik had een apenbordje gemaakt met 2 verschillende soepjes, de smoothie, beetje geraspte kaas (voor het idee, want dat vind hij erg lekker). En ik was voor de rest spinazie gaan koken. Nog fijner geprakt en dotje op z’n bord. Ik zei:” jij mag bepalen wat je wilt proberen. En als het niet lukt, is het ook oké. Proberen is al goed.” En het is gewoon gelukt! De spinazie lukte met af en Contacten weer uitspugen en hij vroeg of hij ook vis mocht. Tuurlijk! En hij at de witvis met kleine hapjes helemaal op. En hij telde de hapjes hardop. Elf!, zei hij, wat betekend dat hij de tong weer voorin in de mond gebruikte. Goh! Jongens wat zijn we opgelucht. En hij ook. Ik ben blij dat we nu rustig hulp kunnen zoeken in plaats van ‘met stoom en kokend water’. Want er leunt wat op z’n schouders wat zich uit op emotioneel gebied. Dit was de grootste bevestiging. Het kan te maken hebben met de lastige start die we hadden. Die ik eigenlijk vooral had, na zijn geboorte. Contacten zijn al gelegd. Maar ik ben ook benieuwd of ik nog wat op alternatief gebied kan gaan doen. Reflexintegratie ken ik. Maar misschien is dat net niet toereikend voor deze situatie. Ik ga maar eens even googelen.
Ja is ook. Fijn dat het eten en praten weer wat beter gaat! De wond zal ook wel aan het genezen zijn, dat scheelt.
Is een bedje voor de grote tand, zo blijft die nog netjes bedekt totdat het tijd is om te groeien. Normaliter zit daar een melkkies, maar die was ziek en moest weg om de grote tand niet ook ziek te maken. Die melktandjes blijven maar even, maar die grote tanden moeten nog heeeeeeel lang mee. Het voelt misschien wat vreemd, maar het beschermd keurig en doet precies zijn taak! Ik had een spoedextractie tijdens mn zwangerschap van R van een van de kiezen wat meer vooraan. Het is ook wel een raar gevoel. Niet te vergelijken met verstandskiezen weghalen (die zitten in de uithoek, dat valt veel minder op). Mocht het echt een binnenvetter zijn op dit punt en je oke bent met de alternatievere plantenhoek. Bij holland en barret hebben een heel arsenaal van bach bloesem tincturen staan. Allicht is iets van Rescue wat voor m (er zijn meerdere varianten, je moet die voor spanning en stress hebben). Paar druppels in een glas water is alles. Voor nu zou ik hem zo veel mogelijk gekoelde dingen blijven geven, maakt mond minder gevoelig en dan rustig aan normalere temperaturen opzoeken. Worst case kijken voor die voedingsdrankjes bij de apotheek en die goed koud drinken. Echt lekker zijn ze niet, maar ze bevatten wel veel voedingsstoffen. Idealiter gewoon weer eten, maar niet alles is (even snel) plooibaar
Dat is een mooie stap vooruit. Ik zou hem zeker weer naar school doen. Terug naar het normale en vertrouwde is denk ik heel goed voor hem. Als eten op school nog een probleem is kun je idd afspreken dat je hem voor het eten ophaalt. Of je geeft wel zachte dingen, die hij al gegeten heeft, mee en je kijkt aan wat hij ermee doet. Wie weet gaat het zo goed op school dat hij het zo opeet. En gaat het niet? Dan kun je hem altijd nog ophalen. Ik snap heel goed dat je hem thuis gehouden hebt hoor, zou ik denk ik ook gedaan hebben. Maar aan de ene kant denk ik dat hij daardoor onbewust het signaal heeft gekregen dat het ook een mega-erg iets was wat gedaan is. Begrijp me niet verkeerd, hij heeft het als mega-erg ervaren, en dat moet je niet licht opvatten en zeker hem daarbij helpen. Maar door hem daarna dagenlang thuis te houden van school, hoe begrijpelijk ook, is het ook echt een groot ding geworden.
Super dat het beter gaat. Ik zou hem naar school laten gaan en ook de eetmomenten. Er is dan meer afleiding en als jij hem al vertelt dat je hem dan op gaat halen dan bevestig je ook zijn angst. Waardoor de angst meer gerechtvaardigd wordt voor hem zelf. Inplaats van dat je laat zien je hoeft er niet angstig voor te zijn. Want ze spiegelen ook aan ons, niet negatief bedoelt hoor overigens. Maar je moet hem dus ook zo het vertrouwen weer geven dat hij het kan en zijn angst niet bevestigen. Eigenlijk vooral normaliseren.
Hier wel ervaring met kies trekken maar niet met een trauma. Wij kregen het advies er zo min mogelijk aandacht aan te geven. Hij had een roesje en kregen het advies alleen te vragen of hij nog weet wat er is gebeurd en hem niet wijzer te maken dan waar hij zelf om vroeg. Gewoon meteen weer het normale leven oppakken, niet benadrukken dat hij dapper is geweest of dat het zo zielig is. wat ik zo lees werkt afleiding en geen druk voelen het beste. Ik zou hem dus gewoon naar school laten gaan en je andere dagelijkse activiteiten weer oppakken. Je geeft aan dat hij geen energie heeft omdat hij zo weinig eet: is dat echt zo of is dat jouw gevoel? Jonge kinderen leven vaak van lucht en kunnen prima een tijd op weinig eten. Je zou van die speciale drankjes kunnen vragen bij de huisarts, die geven ze ook aan kinderen met ondergewicht voor wat extra kcal. daarnaast zou ik zeker ook in gesprek willen met een psych om dit te bespreken, want hoe gaat het straks met tanden wisselen, tandartsbezoekjes etc. Echt heel rot voor hem dat het zo is gegaan, hopelijk is het geen blijvend trauma. En voor jullie ook lastig. Voor mezelf sprekend had ik zo’n schuldgevoel hoe zijn kiezen in zo’n slechte staat waren en dat zoon daardoor met kronen en een gat in zijn mond moet rondlopen. het is hier inmiddels een half jaar geleden en hij is trots dat hij met zijn leeftijd al een kies er uit heeft én dat hij z’n tanden op elkaar kan houden en tegelijk door een rietje kan drinken.. Ik hoop dat jouw zoon er over een tijdje ook zo naar kan kijken! succes en sterkte
Fijn dat het al iets beter gaat! Mijn zoontje is nu 10 maar die maakt zich altijd zo druk dat hij op het moment zelf totaal panisch is. Ook al doet iets niet zeer ( bijv. de gehoortest bij kentalis, toen hij een dreumes was moest hij met 2 man vastgehouden om gewoon in zijn oor te kijken, in de houdgreep houden als de kapster bij ons thuis kwam enz..) Op het moment dat het voorbij is dan is het ook ineens over en heeft weer praatjes. Door corona werd een gaatje vullen uitgesteld met als resultaat dat er een ontsteking onder de kies was gekomen. Ook eruit helaas. Kind was helemaal niet bang geweest ( heb hem maar met zijn vader naar de tandarts gedaan ) Maar moest wel vreselijk huilen omdat hij nog geen snoepje mocht hebben ( die had ik hem beloofd maar wist niet dat zijn hele kies eruit moest)
Toch werkte het andersom. Aangezien hij vanzelf de knop vond, nog voordat ik hulp had gevonden. Op deze manier had hij de rust om die knop te vinden. Plus een kind dat overdag omvalt van zwakte. De yoghurt stroomt over z’n kin op z’n kleren terwijl hij zijn best deed om te moeten slikken. Speeksel niet door durven slikken. Spuugbakje erbij en huilend uitspugen.. Zo stuur je ze niet naar school. Na de succesjes gisteravond is hij uit zichzelf meer gaan proberen en eten. En hij is vanochtend voor het eerst naar school gegaan. Daar at hij alleen de yoghurt nog op. Eenmaal thuis om 12:15 wilde hij een boterham proberen en aan het eind van de middag had hij er 5 op. Juist thuis. Vertrouwd en veilig. Ik begrijp dat je vanuit jou perspectief denkt. Maar mijn zoon zit echt anders in elkaar. Het ding was al groot voordat ik überhaupt had gereageerd op de situatie. Dat gebeurde niet omdat ik hem thuishield. Vind ik ook een beetje een gekke conclusie. Maar jullie hebben het natuurlijk ook niet zelf gezien. Dat begrijp ik. @Sophie2019 Wat fijn dat het zo soepel ging met je zoontje! Dat is ook de manier waarop ik het meteen benaderde. Maar als iemand in totale paniekstaat verkeerd, kun je niet het gewone leven oppakken. Het was echt onoverkomelijk. Hij is altijd zo geweest. Zijn emoties zijn zo sterk en onvermijdelijk. Als je probeert er weinig aandacht aan te geven of de sfeer te veranderen, zet hij zijn hakken in het zand. En elke keer weer kom ik erachter dat als ik juist ruimte er aan geef, zijn gevoelens erken, hij het vanuit zijn eigen motivatie prima verwerkt of over de streep stapt. Zoals 2 weken terug met een wondje aan z’n vinger. Mega drama. Bloeeeeed!!! En toen na 5 minuten huilen zei.. “nou, is het wel een keer genoeg”, zei hij: “maar mama, ik moet er gewoon heel hard om huilen. Dat mag toch wel? Dan is mijn hoofd weer leeg.” En dan denk ik: kind je hebt gelijk. Zo doen volwassen dat ook. Of ze stoppen het weg, met alle gevolgen van dien. Nu het weer heel goed gaat (lees mijn edit maar eens) bedenk ik me dat hij achteraf de tijd en rust dus juist nodig had. Je eerst weer veilig voelen, inderdaad wel afleiding zoeken en de ruimte geven om het zelf op te lossen. En hij had inderdaad erg weinig energie. Zat nauwelijks rechtop. Hij is normaal gesproken ook een enorm goede eter.
Ik kan mij voorstellen dat je zoontje ook hooggevoelig is, en dat daarom ook het andere gevoel in zijn mond zoveel met hem doet. Je mond en tong zijn supergevoelig, dus ik snap wel dat hij daar last van had/ heeft. Ik heb dat zelf ook, al zit er maar iets anders dan normaal, ik voel het. Fijn dat je hem de ruimte hebt gegeven hieraan te wennen, zodat hij weer vertrouwd kan raken aan deze situatie. Hopelijk blijft de verbetering doorzetten en is hij snel weer de oude❤️
Ja iedereen reageert natuurlijk vanuit een eigen referentiekader. Wat je beschrijft over je zoon qua reactie op andere dingen herken ik niet. Als een van mijn kinderen valt (niet al te hard) en ik kijk/reageer meteen dan is de kans dat ze huilen erg groot. Als ik doe alsof ik het niet heb gezien dan staan ze op en gaan door. Dat klinkt zo opgeschreven heel hard maar dat ben ik echt niet hoor haha. Maar ik denk dat dit bij veel kinderen zo werkt en zo’n kindertandarts daarom ook met zo’n advies komt. Fijn te lezen dat het nu beter gaat en dat je hem de ondersteuning hebt kunnen geven die hij nodig had. Ik hoop dat jullie handvatten/hulp krijgen om hem op de lange termijn te ondersteunen.