Ja dit zie ik vaak bij kinderen. Dat de emotie van (1 van) de ouder(s) door het kind is overgenomen en dan in het lichaam en in het hart is gaan zitten. Dat is pure loyaliteit, ik help je wel mam, wat echt heel lief is maar niet nodig. En later ontstaan dan andere triggers die het oorspronkelijke gevoel weer aanwakkeren. Dat is prima op te lossen als ze zien wat ze doen en hun lijfje het los kan laten.
Als hij school fysiek aan kan zou ik hem denk ik juist wel brengen. Ritme en regelmaat ed helpt soms ook. Hoe meer afwijkingen van het normaal, hoe gekker alles wordt vaak.
Fijn dat het eten steeds beter gaat. Jij als mama kent je eigen kind het beste. Wij moeten hier een beeld vormen vanuit jouw verhaal. En dan speelt bij ons onze eigen ervaringen mee. Hier is ook bij een paar kinderen een kies getrokken. Ik hield ze die dag dan thuis van school, omdat ik ze niet met een verdoofde mond naar school wilde brengen. Maar de dag erna was er niks meer aan de hand. Gewoon eten en weer huppelend naar school. Met hun kies in een bakje om te laten zien. Ik kijk dus idd vanuit mijn perspectief. Jij hebt goed gekeken naar de behoeftes van jouw kind. Echt top! Jouw zoon had die ruimte nodig en die kreeg hij. Lijkt me overigens best pittig, deze nuchtere mama zou denk ik dan te snel geneigd zijn om door te gaan. Ik denk wel dat het goed is om met hem te gaan kijken hoe je hem kunt helpen met zulke dingen om te gaan. Want nu is hij nog maar 6 en hij zal vaker met spannende en onbekende dingen te maken gaan krijgen. Heel eerlijk: bijna een week thuis zijn omdat er twee kiezen getrokken zijn en er zo lang over doen om weer te gaan eten is best extreem vind ik. En dat bedoel ik niet negatief, maar ik weet het niet goed uit te leggen.
Hoera! Ik denk dat het niet eens alleen dat is, eigenlijk. Die eerste dag was de wond nog helemaal niet genezen en inmiddels gaat dat hopelijk de goede kant op
Spijker op z’n kop. Lieve reactie van je. Dank je wel. Ja dat hij anders is, weet ik al sinds ik hem ken. Hij staat voor wie hij is en daar kom je niet omheen. Postief gezien. Want dat heb je wel nodig in deze wereld. Tegelijkertijd is hij kwetsbaar inderdaad. Ik ga hem helpen weer op z’n pad te komen. Ja, hij heeft daar handvatten voor nodig. Ik oriënteer me nu op reguliere ggz. Of heb je nog anders tips? @Zxcvb dank voor je fijne berichtje. Het is ook zo dat ik eerst net als jij op die manier in het ouderschap stond. Onze beide jongens hebben ons door hun behoeftes de andere kant laten zien. Er gingen deurtjes open. Maar dat gaat niet makkelijk als je nuchter bent en een soort “kom en door” mentaliteit hebt als ouder. Toch leert het me ook veel over hoe ik in het leven sta. Nog maar weinig volwassenen weten wat hun intuïtie eigenlijk zegt. Laat staan dat ze die volgen. @Vulpen ja goed hè?!? Het genezen helpt ook. Hij zei net toen we filosofeerden over waarom jij de L wel zegt, maar de S bijvoorbeeld eng is.. “Ach mam, dit blijft niet zo hoor. En ik blijf niet mijn spuug in een bakje spugen, want hoe moet dat als we in de Efteling zijn. Dan zit ik in Joris en de draak en dan stroomt het spuug onderweg uit mijn mond, iemands gezicht in.” En daar hebben we hard om gelachen. Even rust nu. En verdere lijntjes uitzetten
Ik heb geen idee hoe het met jouw zoontje gaat en wat hetgeen is dat hem dwars zit. Ik wilde wel even toevoegen dat mijn verstandskies pas getrokken is. Toen heb ik een week lang vergelijkbare fysieke klachten gehad. Hopelijk zie je vandaag een goede sprong vooruit.
Wauw jouw zoon is een denkertje, mooi, maar zorgt bij hem ook wel voor 'kopzorgen' Maar tegelijk vind ik het wel heel knap dat hij al zo mooi het kan verwoorden.
Vaak valt de appel niet ver van de boom, zo zullen jouw kinderen wat nuchterder zijn, waardoor die aanpak voor hun prima werkt. Hier ook een hooggevoelige moeder en ik herken veel in mijn kinderen, waardoor ik ook snap dat sommige dingen even tijd kosten.
Nee, haha, ik ben eigenlijk allebei. Nu wordt het nog complexer haha. Ja, ik hoor altijd van anderen dat hij een “oude ziel”’ of zoiets heeft. Maar het komt ook wel omdat als iets mij enorm overweldigd (ook positief zoals muziek), hij dat aan mij ziet/voelt. Ook als ik het verstop overigens. Dus ik leg dan wel even kort uit waarom ik even moet huilen en dat dat mijn hoofd zo fijn leeg maakt. Dat is weer een mooie kant van mijn hooggevoelig zijn vind ik.. dan begrijp ik het beter. Maar tegelijkertijd wordt het soms ook een hooggevoelig soepzooitje met al die emoties op een berg
Oh wat jammer dat jij je ook zo hebt gevoeld. Maar toch geruststellend om te horen dat het dus vaker voorkomt. De tandarts kende deze reactie niet. Niet eerder meegemaakt. Ben je er nu helemaal overheen? Het gaat onwijs goed nu. Vanavond at hij een bord boerenkool, worst, erna nog 3 boterhammen èn een appel. Kind moet gewoon letterlijk alles inhalen lijkt het. Het praten is nog een dingetje. En spuug niet doorslikken ook. Maar ik geef het de tijd. Vandaag bij de tandarts geweest voor alleen een gesprekje. Om de lucht de klaren. Lieve, meevoelende mensen. Zoontje voelde zich op zijn gemak. Wilde niet in de stoel. Maar wilde wel zijn mond even open doen. Vond ik al heel wat.
Wat goed dat jullie er nog even heen konden en dat hij z'n mond open heeft gedaan Dat had je een paar dagen terug toch niet gedacht hè.
Ja na een week werd ik weer de oude. Misschien helpt wat water om het spuug weer door te gaan slikken. Bidon oid bij de hand.
Nee joh! Maar inmiddels is alles weer bespreekbaar. Ook het behandelen van de andere gaatjes. Ik ben er voorzichtig over begonnen. Maar nu kunnen we er gewoon over praten. Alleen het anti-gaatjes beleid (Max 5 voedingsmomenten per dag) werkt nog niet, kind heeft na elk half uur weer honger. Hoe het in een week 365 graden om kan draaien hè?
Hallo allemaal, Ik dacht; “ik schrijf nog even een update.” Zelf kom ik vaak topics tegen waarvan ik me dan afvraag hoe iets is gegaan of hoe het nu gaat. Bij deze: Het gaat erg goed! De eerste week kon hij niet stoppen met eten en ook zocht hij zelf uitdagingen. “Zou het ook lukken om een beschuitje te eten?” En zo werd hij steeds zelfverzekerder. Leek bijna te over-eten. Maar dat is inmiddels weer rustiger geworden. Het praten ging nog bijna een week best slecht. Hij krulde zijn tong op en leek te zijn vergeten hoe hij bepaalde letters uitsprak. Maar na een dagje zwemmen met opa en opa (en dus hard moeten praten) was het ineens helemaal weer normaal! Kon ik de logopedie weer afbellen. Oeps. Heel blij natuurlijk. Hij staat nu op een wachtlijst voor hulp. Om te kijken of we hem beter kunnen helpen met handelen van zijn emoties. Ook ga ik met hem t.z.t. nog reflexintegratie uitproberen. Oh en we zijn alweer 2 keer bij de tandarts geweest. Ze namen alle tijd en dit waren wenafspraken waarin niks moet, maar waar hij besloot om toch in de stoel te klimmen en de tandarts te laten kijken in zijn mond. Fijn dat jullie meelazen. Waardevol ❤️