maar zodra wij al bij hem blijven vind hij het gezellig en wil hij alleen maar staan en alles. Hij doet dan geen oog dicht
En ook ik voel mij wel eens een (^&*(* moeder (denk bijna iedereen wel) maar wat wil je als je kind niet wil eten, slapen, luisteren etc etc Tot eergisteren zei ik alleen maar 'ik mag bidden dat t snel 18.30 is, dan gaat t span weer naar bed' nou dat vind ik best erg om te zeggen.. Maar t is niet altijd leuk (vind ik) en gewoon mega zwaar. En om een goede balans te vinden wat werkt voor jullie én je zoontje is ook ontzettend rottig!
In dat geval ligt het toch aan jullie. Dat klinkt hard en naar maar het is wel zo. Het is trouwens dus niet zo dat je dat een slechte ouder maakt maar je kindje heeft heel goed door dat jij gaat lopen als hij gilt. Er is echt maar één manier om hier vanaf te komen (of eigenlijk twee...) 1) laat je niet meer manipuleren en hou vol 2) laat het gaan, word langzaam gek en hoop dat het over gaat. Kijk nog eens naar mijn tips en koop een boekje waarin je routines kunt vinden. Jouw kindje heeft daar duidelijk behoefte aan. Enne...duidelijkheid is het belangrijkste goed wat je je kindje kunt geven! Door duidelijk te zijn leert je kindje dat hij / zij jou kan vertrouwen! En wat is er mooier dan vertrouwen? Veel sterkte!
ik weet dat ik dit zelf zeg, maar denk het ook echt. Zo voel ik me wel namelijk. Ik heb al vaak op een punt gezeten dat ik het niet meer weet. En de meeste mensen om ons heen nemen ons ook niet serieus, dus dat maakt het minder makkelijk
dat valt nog mee hoor. Ik kijk er elke dag weer naar uit dat hij eindelijk slaapt en zou hem met momenten gewoon in bed willen leggen en weggaan. Ik doe het niet hoor ( dat niemand dat denkt ) maar het zit vaak in mijn hoofd te spoken
Dat snap ik heel goed hoor maar het maakt je nog geen slechte moeder dat je even niet meer weet wat je moet doen. Ik ben alleen bang dat het heel lang gaat duren voor jullie zoontje zoiets heeft van 'oh het maakt niet meer uit of ik gil of niet, ik krijg toch mijn zin niet' want dat denkt hij nu wel 'als ik gil, dan krijg ik bijna gelijk mijn zin' Hoe klein hij ook is, ze zijn zo verrekte slim! Je zult toch moeten proberen niet meer te reageren als hij zo begint te gillen als hij bijv klaar is met eten en jullie zitten nog te eten. Oke het is niet gezellig en gillend kind aan tafel, maar hij blijft aan tafel tot jullie ook klaar zijn met eten. Als je dat er nu niet meer in krijgt dan wordt het steeds lastiger straks.
Frummel is duidelijk een 'handful' zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen maar hoewel je misschien een aantal dingen niet handig doet, ben je zeker vast geen 'ruk ouder'.. Frummel heeft er wel behoefte aan dat jij (en je partner) je als ouders opstellen en dat begint met de hele eigenwijze houding: ik ben jouw mama en ik weet het beter! En als je dat uitstraalt dan kom je al een heel eind. Lees nog eens wat tips terug en maak een schema / routine en hou daar aan vast. Je kindje troosten is helemaal geen schande (maar pak 'm niet op en stel hem alleen gerust en ga weer weg). Geef 'm de kans om te leren (te vertrouwen, zichzelf te amuseren, in slaap te vallen etc etc) Nogmaals sterkte (tips op pagina 17... het gaat zo snel dit topic )
ik heb op dit moment de kracht niet meer op sterk te zijn. Ik wil alleen maar slapen en voorlopig niet meer wakker worden. Ik wil zijn gehuil niet steeds horen. Ter info, hij huilt ook bij: - verschonen - mond en handjes schoonmaken - uitkleden en aankleden - nee zeggen of iets wat erop lijkt En zo kan ik nog wel even verder gaan.
Oja, nogmaals... tackle de verschillende issues één voor één... - eten - slapen - spelen Probeer niet alles in één keer op te lossen.. dat lukt toch niet en dan raak je het overzicht kwijt. En ik zou de wens voor het tweede kind even in de koelkast zetten.. (daar kan het ook niet vergaan ) Heb je alle medische oorzaken laten uitsluiten? (vast zittende nek, last van darmen/ buik, oorpijn etc etc)
Carmen slaapt ontzettend weinig dat terzijde. Maar ik heb mn slaap nodig (omstandigheden) en ik word gruwelijk ongezellig dan. Máár ik heb mij er bij neergelegd en weet je.. ze slaapt nu al 2 middagen ruim anderhalf uur.. ^^ of t toeval is of niet haha, maar wat is dát lekker zeg.. Enneh ik heb ook wel eens tegen mijn man gezegd 'wie wilde er ook al weer kinderen?' als ik er helemaal door heen zat. En ja ik weet t dat is vreselijk maar als je aan t eind van je latijn zit, kun je niet meer positief denken.
Huilt hij dan omdat hij zelf iets anders wil doen/pakken? Jayden begint te miepen als hij bijv iets gaat pakken terwijl ik bezig ben hem te verschonen, en dus echt neit meer stil wil liggen. Tot ik hem een billendoekje in zijn handen geef en zeg 'kom we gaan mama helpen' dan is hij meteen vergeten wat hij wilde doen. Of een leeg doosje van de zetpillen wil ook nog wel helpen. Probeer hem af te leiden van hetgene wat hij wilde doen, jij bent zijn mama. Geef de moed niet op!
Een verjaardag is een extremere versie van een andere dag. En inderdaad kan het echt een paar dagen duren voordat je kindje weer rustiger is. Het zou kunnen dat jij en je man het inmiddels zo hebben gehad (niet zo gek, jullie zijn ook dood- en doodop) dat je kindje het aanvoelt. Probeer elke keer als je je kindje benadert, even zelf tot rust te komen, tot 10 te tellen en positieve gevoelens te voelen. Kindjes zijn daar heel gevoelig voor. Als mijn man het op een avond heeft gehad en boos naar onze dochter toegaat met een instelling van "en nu is het genoeg!" (zelfs zonder stemverheffing o.i.d.) begint te prompt keihard te huilen. Ze snapt nog niet waarom hij boos is, wat zij fout heeft gedaan als ze niet kan slapen. Misschien kun je eens met je ouders praten over wat zij dan doen op zo'n dag en hoe dat verschilt met jullie dag? Niet dat jullie het fout doen, maar om erachter te komen waarom het gebeurt. En misschien kan het geen kwaad om professionele hulp in te schakelen. Niemand die het beste voor heeft met zijn kindje, kan een slechte ouder zijn. Jullie doen alles wat je kunt. Misschien heb je gewoon een beetje sturing nodig?
nou ik ben idd ook niet te genieten. Is echt niet gezellig meer in huis. Ik heb het wel eens gewoon laten gaan, met het gevolg dat hij pas naar bed gaat als hij op instorten staat en dan alsnog niet slaapt. Ik laat het soms met dingen spelen wat normaal niet mag, maar dan heb ik gewoon geen fut meer. Consequent zijn is leuk, maar ik sta er het grootste gedeelte alleen voor ( respect voor de alleenstaande ouders ) en stort echt in. Sta gewoon met het mee te janken. Zelf nu hij wel slaapt hou ik mijn hart vast. Wij lopen op onze tenen in huis als hij op bed ligt.
we geven hem idd vaak wat in zijn handen, omdat hij naar iets grijpt. Maar hij stopt pas als hij datgene heeft wat hij wou hebben ( en dat mag vaak niet ) waardoor hij pas stopt met huilen als we hem oppakken.
maar ook als we al in geen tijden een verjaardag hebben gehad is dit zoals het nu ook gaat. En soms met een verjaardag is er weer geen probleem, er is geen touw aan vast te knopen. En tot 10 tellen moet ik wel eens leren, ik ben ook snel boos. Maar kan gewoon niks meer hebben. Mijn ouders doen hetzelfde als wij, daar hebben we het wel eens over gehad. Maar een andere omgeving doet ook al veel natuurlijk. En die kunnen wij hem niet bieden
Echt een eigenwilletje.. ik ken het. Alleen geef ik niet toe aan het gene wat hij wilde hebben, ik geef hem dan iets totaal anders. Vaak wil hij de stekker van de babyfoon grijpen die een stuk van de commode af is. Wordt vaak een worsteling maar afleiding doet wonderen. Kan je niet even iemand te hulp vragen dat je eventjes wat anders hebt? Dat doet jouw goed maar je kindje ook omdat je weer wat energie hebt gekregen dan. Hij voelt dat en dat is ook 1 van de redenen dat hij zo reageert. Sterkte
Hey meid, ben je weleens naar de dokter geweest ivm een postpartum depressie..? Het breekt mijn hart om je zo te horen/lezen worstelen. Ook als je zelf niet denkt aan een depressie o.i.d. is het denk ik sowieso goed voor je als je met iemand gaat praten die je wél serieus neemt en naar je luistert.