Ik zit even ergens mee geloof ik. Tot voor kort was onze dochter vrij terughoudend naar anderen toe en dat is dus veranderd. Iedereen die het wil weten, mag en moet weten dat ze er is. Soms is het bijna genant. Met name richting onze buren. Zodra ze ook maar iets ziet bewegen of iets hoort, begint ze al te roepen en te doen. Niet één keer, maar doorlopend. Mij stoort het en ik zeg er wat van. Maar alles wat ze doet, moet dan ook in hun zicht gebeuren. Een soort van uitsloverig gedrag. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik daar dus mee om moet gaan. Als ik heel eerlijk ben; ik kreeg er vroeger, voor het tijdperk "zelf een kind gebaard" de griebels van als één van de buurkinderen continu over mijn schutting heen hing. Af en toe is natuurlijk heel gezellig en ik zou het nu ook niet kunnen waarderen als het een hele godganse dag gebeurde. Maar ok. Niet iedereen vindt het even erg natuurlijk. Dus eh.. hoe ga ik hier nou fatsoenlijk mee om? Het is fijn te weten dat ze niet bang is om contact te zoeken, maar het is erg lastig om uit te leggen dat niet elke supermarktklant haar wuppie hoeft te zien, die in mijn handtas zit.
Bij mijn dochter precies het zelfde alleen ik vind het erg leuk. En voor zover ik weet de meeste buren ook. Zodra de overbuurman naar buiten loopt staat me dochter voor het raam te zwaaien en zwaait hij even terug. Bij onze buren klopt ze minimaal 4 keer per week op de deur om een koekje te halen en de buren vinden haar een schatje. Als ze me dochter in de tuin horen roepen ze haar ook. In de winkels zegt ze ook iedereen gedag. Sommige zeggen wat terug andere niet. Ik denk dat het er een beetje bij hoort. Zo leert ze hoe ze contact moet maken, en dat niet iedereen op dezelfde manier reageert
Ik vind het zeker ook leuk dat ze contacten legt en hier mee om leert gaan. Maar zo af en toe gaat ze maar door en stopt ze dus niet. Dan zegt ze hallo, draait zich om, gaat weer terug en weer hallo. Soms wel tien keer in één minuut. Natuurlijk mag en kan die ander daar dan wat van zeggen natuurlijk. Maar ergens vind ik zelf ook wel dat het wat veel is en dat geef ik dan toch maar aan.
Hier hetzelfde hoor! dochter van 4 jaar en het begon ook rond haar 3e ergens. Als we in het zwembad zijn vraagt ze wild vreemden om te stoppen en even te kijken naar wat ze wel niet kan. Ik geneer me er soms ook wel om maar ik vind ook dat als iemand het niet kan waarderen, dit zelf maar moet zeggen. Dat kan ik niet van andere bepalen natuurlijk en dit geld ook voor je buren. Je kunt ze natuurlijk best aanspreken dat als ze er last van hebben dat ze dat rustig tegen je dochter kunnen zeggen. Soms als het uit de hand loopt stop ik het gedrag wel hoor maarja ze is nu eenmaal zo. Ze is al 4 en gaat al naar school en dat vind ze helemaal het einde! Iedereen moet weten wat ze kan en niemand kan zomaar voorbij haar lopen of ze moeten even stoppen en kijken welk truucje ze nu al kan en ja ook ik geneer me soms hoor maarja het hoort er bij denk ik dan. Andere kinderen doen het ook bij mij als ik in de speeltuin op een bankje zit. Ze vertellen dat ze al zoooo oud zijn en wat ze allemaal al kunnen dus ach... ik laat het zn beloop maar meestal haha
Mijn zoon kletst iedereen de oren van het hoofd. En zo lang het blijft bij aanspreken van mensen 'op straat' (of in de bus/tram/trein of winkel) vind ik er niks mis mee. Je merkt snel genoeg of mensen er leuk op reageren of dat ze het eigenlijk nogal irritant vinden. Bijna altijd het eerste overigens. Ik vind het wel geestig dat hij zo op zijn gemak is en zo vol zelfvertrouwen zit. Als ik zie dat iemand het niet leuk vindt dan grijp ik natuurlijk wel in. Hij is overigens altijd al zo geweest. Maar als we buiten zitten hoeft hij niet de godganse tijd over de schutting heen te hangen - de buren zitten daar niet om door hem geëntertaind te worden. Dan geven wij dus aan hem de grens aan, wanneer het genoeg is geweest. Ook als we uit eten zijn. In restaurants roept hij het liefst naar andere mensen wat hij aan het eten is of wat hij die dag gedaan heeft, of wat hem verder ook maar in z'n gedachten komt. Ook dan zeggen wij nee tegen hem, en leggen uit dat hij daar niet mag roepen en zich niet zo met anderen moet bemoeien. Mijn idee is dus: geef sowieso aan wat jij als opvoeder de grens vindt, en hou in de gaten of je kind anderen tot last is.