hoi, Ik wil gewoon even alleen mijn verhaal kwijt, en misschien zijn wat adviezen wel fijn. Voordat ik zwanger raakte hadden mijn man en ik al niet zo heel denderend veel sex. Dit kwam mede door de IUI behandelingen die we ondergingen. Ik werd zwanger en in de hele zwangerschap hadden we ook geen sex gehad (om verschillende redenen) . Mijn dochter is nu 3 maanden en het is nu ong. een jaar geleden dat we voor het laatst met elkaar naar bed zijn geweest. Mijn man ''zeurt'' er wel eens over of maakt een opmerking, en ik snap heel goed dat het lang duurt voor hem hoor. Laatst hadden we het erover, en ik gaf aan dat ik die opmerkingen vervelend vind, en dat ik tijd nodig heb. Ik vind het eng/ spannend/ ben bang dat het pijn doet, voel me onzeker over mijn lichaam, vind het spannend als hij me aanraakt, en dit brengt een hoop spanning met zich mee. Mijn man gaf aan dat hij het begreep, en dat ik tijd krijg, daarachter aan gaf hij aan dat t niet TE lang mocht duren.... hij zei dat hij sex in een relatie heel erg belangrijk vind, en hij kon niet zeggen of hij wel bij me kon blijven als het echt te lang zou duren. Ik kon alleen maar denken aan de druk die er nu achter stond, en de drempel waar ik overheen moet. En bang dat hij op een dag thuis komt, met de woorden ''we moeten praten'' Vanmorgen dacht ik dat hij hints aan t geven was, dat hij ''zin'' had, hij was aan me aan t friemelen, en meteen was ik in mijn hoofd in gevecht met mezelf... moest die drempel over....nou uiteindelijk in mijn hoofd de beslissing gemaakt, t gevecht gewonnen, en ik deed mijn ''zet'' ik kreeg toen een nee ik wil niet. Ik dacht echt wtf? ik mezelf helemaal voorbereid, mijn drempel EINDELIJK over, en dan krijgen we dit. Hij kon merken aan mij dat ik er moeite mee had dat hij dat zei, hij legde uit, dat hij het ook spannend vind, en t lijkt alsof het weer de 1e keer is. En natuurlijk snap ik dat! heel erg goed zelfs! maar ik struikelde meer over t feit dat hij die dingen tegen me gezegd had in ons gesprek. Ik heb een hele tijd met een soort schuldgevoel rondgelopen, t idee gehad dat ik t probleem was. en dan die druk die erachter zat. Dat t mijn schuld zou zijn als de relatie op de klippen zou lopen (verder gaat t goed tussen ons, alleen op dit gebied dus echt NIET) Heb t gevoel dat de drempel nu nog hoger ligt, en ik weet niet zo goed wat ik ermee moet doen. Moet ik me er maar gewoon overheen zetten? pfff vind zo lastig... tips en adviezen zijn van harte welkom!
Wat balen dat je je zo voelt! ik vind het trouwens niet echt handig van je man dat hij je onder druk zet met de woorden 'het mag niet te lang duren want anders weet ik niet of ik dan wel bij je kan blijven'. Daar wordt de druk alleen maar groter van natuurlijk. Ik denk wel dat he toch echt gewoon even die drempel over moet...hoe langer je wacht hoe meer je er tegenop gaat zien en hoe meer je je onder druk voelt staan... ik kan me best voorstellen dat het na zo'n lange tijd een beetje een 'ding' geworden is... is het niet een idee om gewoon even lekker met zijn 2tjes een hotelletje te pakken... even samen iets leuk doen...lekker eten en... ps misschien is glijmiddel wel iets voor de 1e x? Weet je zeker dat het wat soepeler verloopt succes in elk geval!
Glijmiddel heb ik al voor gezorgd, dus die ligt zeg maar klaar. Het is ook zo zoals jij zegt, hoe langer t duurt hoe moeilijker het word. zo voelt het ook. Hotelletje zou kunnen, maar ik ga echt niet weg zonder mijn dochtertje, ik kan haar nog niet bij iemand anders achterlaten.
Eerlijk? Ik snap niet waarom de drempel nu nog hoger is door wat je man gezegd heeft.. Het is toch ook niet vreemd dat hij ook niet dan ineens zin heeft of moet maken, omdat jij na 1 jaar (!!), wil?
Ik snap hem juist heel goed, maar hij is aan t zeuren gegaan dat hij sex wou... en door dat wat hij tegen me gezegd heeft.. IK voelde me schuldig tegenover hem, hij gaf me een tijdsdruk, terwijl hij er dus eigenlijk zelf ook moeite mee heeft. dat is waar ik over val. De drempel ligt nu nog hoger, omdat ik dus ook een nee kan verwachten en daar had ik niet op gerekend.
kan je niet eens opnieuw starten als echte pubers. Afspreken dat jullie eerst weer leren zoenen, en dan na een tijdje gaan friemelen en dan uiteindelijk all the way gaan. Dan is de druk er wat af en zou wordt het ook spannend (mss wil je dan wel, maar mag je nog niet omdat je nog meer moet zoenen eerst).
Na zelf in totaal al meer dan 10 iui behandelingen met hormonen te hebben gehad, snap ik jouw gevoelens wel een beetje, maar ik snap je man ook wel. Een jaar is natuurlijk wel heel lang en veel mannen (en vrouwen) hebben gewoon behoefte aan af en toe sex. Ik denk dat hoe langer je geen sex hebt, hoe meer het echt een 'ding' gaat worden, zowel voor jou als voor hem. Tegelijkertijd als jij er mentaal nu eçht niet aan toe bent, moet je ook niks forceren, want dan worden je negatieve gevoelens alleen maar sterker en krijg je misschien alleen maar meer antipathie tegen seks. Misschien kun jij bij jezelf proberen na te gaan, waarom je zo onzeker bent over seks. Als het de pijn is kun je bijvoorbeeld ook glijmiddel gebruiken en alles stap voor stap en heel langzaam doen. Als het je lijf is, kun je dit misschien ook uitspreken. Je vriend vindt je ongetwijfeld nog steeds heel mooi. Hij wil immers graag seks met je. Misschien helpt het om hierover te praten. Verder kunnen jullie praten over op welke termijn jij denkt dat jij aan dit alles kunt gaan werken? Je zou ook kunnen afspreken om vanaf een bepaalde termijn jullie seksuele relatie samen weer langzaam op te bouwen, dus niet per sé gelijk echt seks, maar steeds een stapje verder, zoals verliefde tieners (soms) doen. En bij twijfel kan het natuurlijk sowieso nooit kwaad om eens een keer met een psycholoog ofzo te gaan praten over je onzekerheid. Dit kan helpen om wat meer inzicht te krijgen in jezelf en je eigen angsten en dat helpt je weer om er mee om te gaan. Sterkte!
Die kleine stapjes is misschien wel een goed idee, dan meteen maar weer all the way te gaan... ik zal dat eens voorleggen aan mijn man..
Ooh wow.... wat een super vervelende situatie zeg... snap het van beide kanten wel. Zoals hierboven gezegd is al zou ik het idd met kleine stapjes doen... Zodat het weer makkelijker wordt voor beide. Spanning lekker opbouwen... biosje, uit eten... lekker daten met elkaar. Komt vast wel goed...
Ik denk zeker dat het een "ding" wordt... En snap dat het voor jou moeilijk is, maar ik begrijp je man wel heel goed. Ik zou ook geen heel jaar zonder seks kunnen/willen. Knuffelen jullie wel, kruip je tegen hem aan op de bank, geef je je man een 'french'kiss, is er sowieso wel extra man/vrouw genegenheid of is dat er helemaal niet meer? Als je nog niet weg kunt/wilt bij je kindje kun je hier natuurlijk mee beginnen... Ik denk zeker dat jullie hier iets mee moeten, want ik denk ook dat seks in een goede relatie hoort. Succes!
D'r worden een aantal 'romantische' suggesties gedaan, die zijn goed om jou meer in de stemming te krijgen. Maar bij mannen zit dat toch vaak iets anders. Er zijn een hoop manieren waarop je je man kunt 'helpen' zonder penetratie. Zo haal je de spanning voor jou eraf wat 'de daad' betreft en ben je toch met sex handelingen bezig. Op die manier kun je ook weer herontdekken wat jou opwindt. En begin je er zelf misschien ook meer zin in te krijgen. Als het voor je man echt een issue begint te worden kun je natuurlijk ook altijd samen naar een seksuologe gaan. Die kan helpen het stap voor stap weer op te bouwen.
ja we knuffelen regelmatig, pakken elkaar een paar x per dag stevig vast. kijken lekker samen op de bank liggend tegen elkaar aan een filmpje. Mijn man is pas laat thuis vanavond, maar ik ga jullie ideeen zeker voorleggen.
Praten, praten, praten! Knap dat je je over je drempel heen hebt weten te zeggen en eigenlijk alleen maar fijn dat manlief er ook onzeker in is. Seks is niet alleen maar leuk geweest voor jullie en nu moeten jullie er weer plezier in gaan beleven. Maar dat heeft tijd nodig. Jouw hele onderkant is niet echt een pleasure zone geweest in de periode van het zwanger worden, zwanger zijn, bevallen... Dus ik kan me voorstellen dat het niet direct weer geweldig is. Daarnaast heeft manlief je plastisch moeten bekijken, dat plaatje moet hij wellicht ook even kwijtraken? Geef het de tijd, het komt vanzelf goed. Als je maar vooral niets MOET... Weet het uit eigen ervaring, zwanger, miskaam, zwanger, complete afkeer tegen seks, bevalling, pijn bij de seks, verkeerde uitslag uitstrijkje, colposcopie, verkeerde uitslag, lisconisatie en daarna herstel. Ook geen pleasure zone, veel tranen en frustratie maar wij hebben de tijd genomen en het bespreekbaar gehouden. En nu.... gaat het weer helemaal goed!
ja precies! Er is ook zo veel aan mijn onderkantje gefrutseld de afgelopen 5 jaar... ons leven bestond uit ziekenhuis bezoeken, naar de gyn...inseminatie's en nu is dat ook ineens afgelopen. Ik hoef geen gefrunnik meer daaronder, geen bouwlamp meer erop zodat iedereen in de kamer eens even goed naar binnen kan kijken. besef me nu eigenlijk pas dat dat ook erg meespeelt.
Ik begrijp je man wel, een jaar is lang! Waarschijnlijk wil hij er ook wat speciaals van maken. Het is wel weer een eerste keer... Persoonlijk zou ik niet (weer) gaan praten, zo maak je het alleen maar beladener. (is dat eigenlijk een woord?) Mijn advies.... zorg voor een leuk setje, kaarsjes en een romantisch muziekje en neem de tijd voor elkaar! Jullie moeten beide over de drempel heen. Zorg dat seks weer leuk is!
mmm denk dat we toch juist wel moeten praten, hij moet toch weten hoe ik me voel, en over bepaalde dingen denk, en andersom vind ik dat ook fijn. denk als we juist niet gaan praten, we ook niet tot een ''oplossing'' komen.
Sluit ik me helemaal bij aan, en doe het in etappes, go with the flow.. En maak er geen gedwongen vanavond gaat t gebeuren nu MOET HET van...
En klinkt misschien raar maar blijf jezelf ook "onderzoeken en betasten" dat het beladen gevoel, minder wordt, dat heeft hier iets geholpen met de "1e keer"
Ik denk dat het juist wel even belangrijk is om van elkaar te weten wat momenteel wel en niet kan, en hoe ver we bij elkaar kunnen gaan, en dat kan alleen maar door het erover te hebben. Een geplande avond is idd niet echt romantisch, maar we hebben nu ook een dochter, zo heel veel momentjes hebben we niet. En het is ook zo, dat als ik mijn dochter de laatste avondfles geef, mijn man in die tijd al in een dikke coma is geraakt hij werkt 6 dagen in de week... dus wellicht zullen we het toch een klein beetje moeten plannen.