Na een heftig jaar waarin wij gescheiden zijn mocht ook onze zoon van 4 naar school. Afgelopen september begonnen met school en nu al ontelbare keren op de nadenk stoel gezeten, hij heeft erg veel moeite met gezag en dat uit zich in een grote mond en lastig gedrag. Leeftijdgenootjes ligt hij steeds mee in conflict en hij lijkt maar geen aansluiting te vinden bij de andere kinderen in zijn klas (alleen zijn zus en de grote kinderen zijn interessant) ook dat gaat niet altijd soepel, die stoken hem op ( stoeien enzo) en daar wordt hij weer opstandig van. Thuis gaat het best goed maar ook hier heeft hij moeite met gezag en trekt vooral zijn eigen plan, ondertussen ben ik nu enige tijd bezig met de tripple P cursus bij maatschappelijk werk en dat werkt best goed, door 2 keer te waarschuwen en een consequentie te geven. Ik probeer hem zoveel mogelijk positief te benaderen en het gevoel te geven dat hij mag zijn wie hij is. Vandaag heb ik hem weer in de klas bij de juf mogen ophalen, omdat hij vandaag 2 keer in zijn broek heeft geplast en wederom alles wat ik hierboven heb beschreven kwam vandaag aan bod. We proberen dan een gesprek aan te gaan maar hij heeft daar natuurlijk helemaal geen zin in en is erg boos dat ik hem moet komen halen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en nog goed contact, we mogen dus volgende week ook samen op gesprek komen. Hij heeft dit gedrag altijd wel gehad maar op school kan en mag dit natuurlijk niet. Het is zo'n lief mannetje en ik zou zo graag willen dat hij lekker in zijn vel zit en met hem willen praten maar dat lijkt hij gewoonweg niet te begrijpen, doet net alsof hij het niet begrijpt of heeft er geen zin in. Heeft er iemand tips hoe we hem kunnen helpen of herkent iemand dit gedrag?
Ik denk dat je met de juf om tafel moet. Ophalen omdat hij in zn broek plast? Hoe is de aanpak van de juf? Als het zo moeizaam gaat moet ze toch een plan hebben hoe ze daar mee om wil gaan. Op laten halen is te makkelijk. Hij is dan nog niet leerplichtig maar ze heeft wel degelijk een plicht. Overigens zijn halve dagen misschien eerst wel een optie, het is best veel in het begin, vooral voor jouw zoontje omdat die recent eea heeft meegemaakt.
Zo te horen is er de laatste tijd veel in zijn leventje verandert en dat is hem mogelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Is het een idee om eens met hem te praten om momenten dat het rustig is? En dan niet in eerste instantie over zijn gedrag, maar meer over wat hij van bepaalde dingen vindt. Hoe vindt hij het dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn? En hoe vindt hij het op school? Wat vindt hij leuk? Wat juist niet? Waar speelt hij het liefst mee? Etc etc. Gewoon om te proberen een beetje zicht te krijgen op zijn belevingswereld op dit moment. Het gedrag komt ergens vandaan, ik zou proberen te achterhalen wat er in zijn hoofdje omgaat en dan samen kijken hoe je het misschien kunt oplossen.. Succes!
Aansluitend wat Sleepless zegt, inderdaad uitvinden wat er speelt bij hem. Erkenning en begrip tonen voor zijn gevoelens na jullie scheiding. Je moet er met hem over praten en samen veel leuke dingen gaan doen. Je kind heeft je nu juist heel hard nodig. Misschien heeft hij baat bij een vorm van kindertherapie/speltherapie. Vaak kan dat ook via school lopen en het hoeft niet langdurig te zijn. Maar zo iemand kan op een bepaalde manier uitvinden door gebruik van spelletjes en tekenen etc. wat er bij hem speelt van binnen en geeft dan aan de ouders en de leerkrachten tips en advies over hoe je er mee om kan/moet gaan.
Och wat heeft jullie ventje veel te verwerken! Onze dochter had ook moeite met de basis school, we hadden een verhuizing, weg bij haar vriendinnetjes, opa en oma minder zien, nieuw speelzaal, mama redelijk overspannen en na een paar maanden speelzaal werd ze 4. Ze heeft echt van zomervakantie tot zomervakantie een jaar in d'r broek geplast, zo erg dat ik d'r op den duur weer luiers aan heb gedaan naar school. Juf hielp wel met verschonen van natte broeken maar zag het vaak niet en dochter was steeds vies en nat. Maar ik heb haar nooit(!!!) op hoeven halen omdat ze nat was. Hoe vernederend was dat voor een kind geweest? En die nadenk stoel is die op school? Dat zou ik zelf heel erg vinden. Wij werken naar veiligheid vertrouwen en voorspelbaarheid. Absoluut geen straf plek, maar een fijne rustige omgeving. Dit heeft nu na een jaar z'n effect gelukkig, ze zit weer goed in d'r vel maar heeft ons allemaal veel zorgen gekost. Ik zou zeker met de juf om de tafel willen om jullie wensen en verwachtingen door te spreken. ( ik heb een kalender met foto's, alle dagen van de week en dan 5 vakjes per dag. Wie er die dag voor haar zorgt (elke dag ik nu) dan 1 of 2 keer school, een evt naschoolse activiteit. Dit geeft veel rust. Wellicht een tip?)
Mijn dochter vorig jaar eigenlijk hetzelfde verhaal. Wij waren net uit elkaar en zij begon met school. Ze was al nooit geen makkelijke dame. Maar ging op school over de grenzen heen. Andere kinderen slaan en krabben, niet luisteren etc. Thuis ook steeds meer ruzie met haar oudere broer. Wij hebben heel veel met de juffen gesproken. Die hadden gelukkig veel begrip en een positieve aanpak waarin wel duidelijk grenzen werden aangegeven. Maar ook beloond bij goed gedrag. Thuis ook begonnen met begeleiding van het opvoedsteunpunt. Daar heb ik wel veel aan gehad. Voornamelijk omdat die mevrouw ons verzekerde dat we het echt wel goed aanpakten. Je gaat aan jezelf als opvoeder twijfelen dus dat compliment deed goed. Ik zou inderdaad heel goed met de juffen in gesprek gaan en via het opvoedsteunpunt (zit bij CB) misschien iets van speltherapie? Maar zorg er vooral voor dat de juffenje kind zien als een kind wat worsteld ipv vervelend is. Ik heb bijv ook op school verteld dat dochter nachtmerries had, mij vertelde dat ze verdrietig was en vroeg wanneer papa weer thuis kwam wonen etc. Dat ik bij het opvoedsteunpunt aangeklopt had was voor hun ook een teken dat ik er echt werk van maakte. Mijn dochter gaat nu trouwens prima hoor! Het was echt een tijdelijk iets. En ze heeft nu gewoon het gezag van de juffen en haar ouders geaccepteerd. Zit ook beter in haar vel nu.
Wat fijn te lezen dat jullie zo meedenken, ik heb eergisteren geprobeerd uit te tekenen hoe het was toen we nog bij elkaar waren en daarna uitgetekend hoe het nu is, dat leek wel iets met hem te doen. Ook gaf hij aan dat hij boos is op papa omdat hij weg is gegaan, duidelijk uitgelegd dat dat niet meer nodig is aangezien nu alles juist heel fijn is tussen papa en mama. Mijn ex is toen we uit elkaar zijn gegaan meteen gaan samenwonen met zijn nieuwe vriendin en daar zijn ook twee kinderen, dat klikt erg goed allemaal maar toch denk ik dat al die nieuwe mensen erg verwarrend zijn voor zo'n klein mannetje. Ik ben benieuwd waar ze op school mee aankomen want ik vind het ook erg zielig ondanks dat ik snap dat zijn gedrag niet door de beugel kan. Gelukkig zijn mijn ex en ik beide van mening dat hij extra aandacht verdiend en proberen we ook juist de positieve kant van zijn karaktertje te benoemen. Bedankt voor jullie fijne reactie en ik zal donderdag een update geven over hoe het gesprek is verlopen! groetjes