Heb even jullie tips/adviezen/ideeën nodig, want ik weet het niet meer met onze middelste. Ze is een vrolijke bijna 3-jarige die thuis de oren van ons hoofd kletst (sinds een ruim jaar), grapjes maakt, maar ook heel geconcentreerd kan spelen: kortom volgens mij een doodnormale peuter met af en toe een dwarse bui, maar over het algemeen dus heel vrolijk en ondernemend. Echter, zodra er iemand hier thuis komt (bijvoorbeeld een opa, oma, tante): dan slaat ze compleet dicht. Zegt niets meer, reageert nauwelijks (hoogstens met schouders ophalen en ja of nee knikken), maar praten ho maar. Ook op de psz, waar ze al een halfjaar heen gaat, zegt ze geen enkel woord. Nu komt het mij deels bekend voor. Ik ben ook niet zo'n prater en op latere leeftijd was het meer dat ik ging praten omdat ik mij besefte dat niet praten meer opviel dan wel praten (hoe eng ik dat ook kon vinden in grotere groepen). Maar hoe kan je dit al zo jong hebben, want ze vindt het vanaf een maand of 7 al verschrikkelijk als mensen haar aandacht geven of het zich bevinden in grotere groepen. En eigenlijk het enige belangrijke: hoe zorgen wij dat er iets verbetering in komt? Opa's en oma's ziet ze wekelijks of meermaals per week, psz gaat ze 2x in de week heen (na de meivakantie 3/4x) en ze gaat ook gewoon mee met alle andere voorkomende dingen: sporten van de oudste, boodschappen doen etc. Bij dit alles gaat het dus prima zolang ze niet het idee heeft dat men haar echt ziet of gericht aandacht geeft. In de supermarkt is ze dus bijvoorbeeld de vrolijke spring in het veld die door de winkel crosst met een eigen karretje of met haar zus en kletst wat af, maar o wee als iemand haar aanspreekt: dan is het per direct klaar. Ook bij opa en oma zegt ze niets, maar zodra ik met haar naar de wc gaat kletst ze weer honderd uit om bij terugkomst weer te vervallen in stilzwijgen. Als ik met haar praat zegt ze uiteenlopende dingen van:'ik wil niet praten'/'ik vind het niet leuk praten'/'ik vind het eng'. Wat nu? Heb het idee dat het een vast patroon begint te worden en zo stil zijn overal waar je komt behalve alleen met haar eigen gezinnetje dat kan, maar op een gegeven moment zal er toch iets van progressie moeten komen en dat zien wij totaal niet meer.
Ik herken het deels. Mijn oudste heeft ook het hoogste woord bij ons, maar niet bij vreemden. Dan gaat ze ook 1-woords antwoorden geven en fluisteren. Of helemaal niet reageren. Maar op de psz is ze intussen redelijk ontdooid, en ook bij opa's en oma's en vrienden die op bezoek zijn komt ze wel helemaal los na een uurtje of 2. Ik zou er niet teveel over praten. Niet op het moment zelf, en ook niet later. Zo min mogelik druk op leggen want dat maakt de spanning alleen maar groter. Alleen prijzen als ze wel een keer een beetje gespeeld en gepraat heeft met een vreemde.
Klinkt een beetje als selectief mutisme. Geen idee of het dat ook is, ben daarin niet gespecialiseerd. Maar misschien heb je er iets aan.
@ fafa: fijn die herkenning te lezen. Hier gaat het dus naar verloop van een aantal uren ook wel beter (dag of weekend weg met familie is ze dan ook na 'ontdooien' gewoon zichzelf). Proberen aan het niet praten verder inderdaad al niet heel veel aandacht te schenken. Familie vraagt dus wel wat aan haar, maar als ze niet reageert is dat ok. Hebben we het er verder ook niet over. Maar soms vind ik het wel lastig en vraag ik mij af of we iets juist wel/anders/niet moeten doen.. Bedankt voor je reactie in ieder geval. De herkenning doet goed
Ga even Google raadplegen.. Goh.. Klinkt wel heel herkenbaar. Echter is het dus niet zo dat ze heel erg aan mij hangt, maar dus vooral aan ons als gezin. Zodra haar zus ergens bij is gaat ze met haar dus ook praten, maar 'de rest' wordt niet op gereageerd/tegen gepraat. Ze voelt zich duidelijk bij ons heel erg op haar gemak. Bij oma waar ze 1x in de week een dagje is sinds een jaar gaat het ook al wel iets beter, maar ook daar blijft de 'ontdooi-tijd' toch een ruim uur. En er hoeft maar iemand langs te komen of het is meteen weer complete stilte totdat ze uit het zicht is van diegene (kamer uit bijv). Heeft dus inderdaad wel echt met die sociale situatie te maken.. Ga nog even verder lezen over selectief mutisme. Kende het niet. Dankjewel!
Ik vind het ook vaak lastig om het te negeren hoor. Je voelt je vaak toch verplicht om je voor haar te "verexcuseren". Als een onbekende in de supermarkt iets aan haar vraagt en ze duikt achter mn been zeg ik toch vaak iets van "sorry, ze is wat verlegen", terwijl ik dat vroeger als kind (ook mijn appeltje is niet ver van de boom gevallen ) zo erg vond als mn moeder dat zei... en toch doe je het.
En zelf het goede voorbeeld geven. Maar ook dat vind ik lastig. 9 van de 10 keer als een vreemde bij de bushalte een praatje aanknoopt denk ik ook "ik heb helemaal geen zin om met jou te praten " en probeer ik me er zo snel mogelijk vanaf te maken... slecht he?
Oh ja: ook héél herkenbaar! Zowel het toen-stukje als het nu-stukje En toch doe je dat dan soms. Goed om mij daar ook weer even bewust van te zijn. 'Aparte' hier is dat de oudste en jongste totaal tegenovergesteld zijn: overal en altijd contact met iedereen zoeken, praatjes voor 100 tegen alles en iedereen: echt gek op dat sociale contact.
Hey ben jij mij? Nee, is inderdaad ook een hele goede leerschool voor jezelf zo'n soort 'spiegel'. En kinderen zijn er natuurlijk een kei in om aan te voelen hoe en wat dus is het belangrijk je daar extra van bewust te zijn. In de situatie van vreemden of vage bekenden vind ik het dan ook totaal niet gek dat ze zo reageert, maar naar echte naasten die je zeker eens per week ziet blijft het wel een apart 'dingetje'.
Hier hetzelfde probleem gehad. rond de 3 jaar ben ik gaan omkopen met lekkere dingen en dat hielp heel snel haha. Klinkt te simpel eigenlijk, maar dan vertelde ik (voordat we er daadwerkelijk waren) dat als ze bij de bakker netjes "dankjewel" zei iets lekkers kreeg. En ik heb het toen ook gewoon benoemd. dat ze het spannend vind om te praten tegen mensen, maar dat we het gewoon gingen oefenen. Van proberen kun je het leren en ik vertelde ook dat ik zeker wist dat ze het kon. Ze "moest" van mij ook netjes dankjewel zeggen als ze een plakje worst kreeg bij de slager bijvoorbeeld en ook "daag" zeggen als er familie op bezoek was geweest. Daar maakte ik dan van tevoren duidelijke afspraken met haar over. Ik geloof dat het binnen een maand helemaal over was. Ze heeft er ook veel meer zelfvertrouwen van gekregen.
@ jippie: wat fijn dat het voor jullie zo goed gewerkt heeft! @ koon: nogmaals bedankt voor je tip richting selectief mutisme! Heb er meer over gelezen en jemig wat een overeenkomsten.. Ben zeker nog niet uitgelezen hierover.
Hier nog een 'zwijger' Ook hier het vermoeden gehad van selectief mutisme door de kinderarts maar die stempel werd er veel te snel opgedrukt. Ze had veel overeenkomsten ja dat wel maar ze had gewoon wat meer tijd en aandacht nodig. Ze is nu nog heel stil op psz maar als ze 1 op 1 met haar vaste juf is begint ze voorzichtig wat te praten. Ook merk ik, nu ik er een stuk minder druk opleg dat ze wat meer gaat praten als er andere bij zijn en komt ze sneller wat losser. als er in de winkel iemand naar haar toekomt en iets aan haar vraagt, wacht ik haar reactie af en als ik dan merk dat ze het 'eng' vind geef ik meestal antwoord en geef haar een aaitje over haar bol. Mijn dochter is zo ie zo iemand die heel veel observeert met alles en zodra we thuis komen verteld ze in geuren en kleuren wat we gedaan hebben. Ga er anders een keertje mee naar de ha of kinderarts, misschien kunnen hun je verder helpen