hey, Ik heb een dochter van 26 maanden. Ze zit nu in de fase wat veel mensen de 'peuterpubertijd' noemen. Veel kindjes hebben hier last van dus normaal zou je zeggen. Nu is het bij mn meisje echt extreem. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ze word gek als ze iets niet mag of zelfs zomaar en met gek bedoel ik letterlijk gek, als een bezetene. Ze schreeuwd ongekend hard. Vaak met kokhalzen en soms ook echt kotsen als gevolg. In lichte gevallen gaat ze alleen liggen zwaaien met haar armen en benen, schreeuwend en huilend. Maar in de ergste gevallen (wat het vaakst voorkomt) Word ze zo wild dat ik haar in de houdgreep moet houden. Ontzettend sterk is ze dan. Ik moet haar beschermen voor haarzelf. Ze knijpt en krabt in haar eigen gezicht en trekt haar haren uit haar hoofd. Als ik op dat moment dichtbij kom doet ze het ook bij mij. Een aantal dagen geleden beet ze me heel hard in mijn borst. Het deed zon pijn en bloedde. Ik riep dat ze los moest laten en dat het pijn deed maar ze liet niet los. Uit angst en een soort reflex gaf ik haar een tik op haar hoofd. toen liet ze pas los ik moest iets doen anders had ze gegarandeerd doorgebeten. Ik huilde voelde me zo schuldig en slecht. Ik heb er gewoon niet van geslapen. Ze kan zo lief zijn maar er gaat geen dag voorbij zonder zon extreme driftbui. Het is slopend ik ben echt kapot. Soms ben ik zo moe en boos en verdrietig dat ik van haar weg moet lopen omdat ik bang ben dat ik anders de controle over mezelf verlies. Mensen denken dat ik overdrijf en zeggen dat het erbij hoort maar ik zweer het, dit kan gewoon niet normaal zijn. Ik heb alles al geprobeerd... Het enige wat ik nog kan doen is naar de huisarts gaan maar ben bang dat die ook niks kan doen. Begin haast te denken dat ze wat mankeerd. Wat denken jullie? wat moet ik doen? Liefs een wanhopige mama.
Ben je hier al mee bij het cb geweest? Film een paar keer zo'n bui, dan zien ze wat je bedoelt en kunnen ze het beter beoordelen. Ik denk dat het cb hier in eerste instantie, meer voor je kan betekenen dan de ha. Hier moet je niet mee rond blijven lopen.
Echt hoor....het is gewoon de leeftijd. Mijn dochter bijt niet, maar als ze zo vreselijk driftig is dan moet ook iedereen die in de buurt is eraan geloven en kun je een flinke trap, krab op klap verwachten. Ik kan ook echt geen contact met haar krijgen als ze in zo'n bui zit en zet haar dan even apart op een stoel en besteed er geen aandacht aan. Die driftbuien zijn pure frustratie. Ze wil iets, wat niet kan, mag of lukt en om haar gevoelens van boosheid en frustratie kwijt te kunnen gaat ze zo tekeer. Mijn broertje was vroeger ook zo'n bijter en heeft wel eens bijna een stuk uit mijn vaders arm gebeten . Hij bonkt ook vreselijk met zijn hoofd tegen de muur. Het is vreselijk om te zien als ze zo buiten zinnen van woede en frustratie zijn, maar ik weer zeker dat er echt niks mis is met je dochter.
cb zegt dat ze wel wat extremer is als de meeste kindjes maar dat het er toch bijhoort. Uiteraard hebben zij haar nooit op haar ergst gezien. Ik voel me machteloos en het is idd vreselijk haar zo te zien. Als ik haar savonds op bed leg en op de bank ga zitten begin ik te huilen van vermoeidheid en wanhoop. Ik voel me zo stom dat ik haar niet aankan en dit niet kan verhelpen.
Het heeft niets te maken met of je haar aan kunt of niet. Het is voor peuters gewoon nog niet mogelijk om zich verbaal goed genoeg te kunnen uiten. Stel je voor dat je vreselijk boos bent om iets, maar je kunt het niet uiten door er bijv. even lekker ruzie om te maken. Dan raak je alleen maar meer gefrustreerd en dan barst de bom. De enige persoon is wat heftiger dan de andere. Ik ben zelf (ook al ben ik al 31) ook niet mals en er zijn hier al een aantal ruiten en zelfs een waterkoker gesneuveld. En dat terwijl ik mezelf natuurlijk ook prima met woorden uit kan drukken . Maar soms is de frustratie ZO groot dan weet je van ellende gewoon niet wat je met jezelf aan moet... (Is gelukkig al een aantal jaar geleden hoor dat ik de ruiten hier in huis heb laten sneuvelen. Niet dat jullie denken dat ik 1 of andere mafkees ben )
Ik ben het hier niet helemaal mee eens... Je hebt boos en boos.. En heel eerlijk gezegd valt dergelijk gedrag naar mijn mening niet binnen de categorie 'het hoort bij de leeftijd'.. TS, al is het maar voor jouw gevoel, jouw frustratie, jouw machteloosheid..ik zou inderdaad eens langs de HA gaan. Vooral vanwege het feit dat jij je zo machteloos voelt.. Waarschijnlijk is er inderdaad niets geks aan de hand met je kleine meid, maar dergelijke situaties lijken mij inderdaad onhoudbaar en niet alleen frustrerend voor jou, maar ook voor je dochter. Succes!
Als je zelf aangeeft dat je hulp nodig hebt, dan moet je zorgen dat je die krijgt. Het heeft voor jou helemaal geen zin of wij hier nu zeggen dat het normaal is. Jij maakt je zorgen en weet even niet hoe je ermee om moet gaan. Een andere ouder zoudat misschien niet vinden, maar het is jouw kind en jouw emotie. Hoe langer je ermee rondloopt, hoe erger het wordt. Juist omdat jij er erg onzeker van wordt. Ik zou een stap naar het centrum voor jeugd en gezin overwegen. Zij hebben vaak een goed overzicht van de mogelijke cursussen en ouderbegeleiding in jouw regio. Ze zijn er in ieder geval voor opgericht om die informatie te verzamelen. Laat je niet van de wijs brengen en zoek gewoon hulp. Je hoeft niet aan te tonen dat het erger is dan normaal, jij wilt gewoon tips hoe hiermee om te gaan. Dan hulp zoeken is een teken van kracht, nooit van zwakte.
Is dat alles wat het cb erop te zeggen had? Had eigenlijk op zijn minst dan wel wat adviezen willen hebben, toch? Of zo'n felle reactie nu wel of niet bij de peuterpubertijd hoort, vind ik eigenlijk niet het aller belangrijkste. Het gaat er meer om dat je adviezen moet krijgen hoe met dit gedrag om te gaan. En inderdaad zou ik dan aan cb of huisarts denken. Meid ik zal echt even naar een van de twee of alle twee gaan om adviezen in te winnen, al is het maar even dat je je verhaal kwijt kan en adviezen kan krijgen. En ik hoop dat dit bij jullie ook zo is, wanneer wij denken dat een bepaalde fase niet meer vol te houden is of dat we enorm aan ons zelf gaan twijfelen is vaak het eind in zicht. Sterkte met jullie meisje.
Wow.. het klinkt wel behoorlijk extreem. Nu heeft mijn dochter niet echt veel driftbuien gehad, laat staan heftige, dus ik ben ws geen vergelijk. Maar ik vind t wel wat abnormaal klinken.. Ik vind het sowieso een goed idee om het te filmen. En wat geeft het CB verder voor tips? Als je echt t idee hebt het niet aan te kunnen, dan kunnen zij toch ook verdere hulp bieden?? Plan van aanpak, filmen etc. Ik heb met mijn dochter iig wel extra hulp gekregen met slaaptraining. Was alleen maar telefonisch, maar toch fijn om wat extra steun te krijgen zo.
Wauw wat heftig! Als je dan nee zegt tegen haar, leg je dan ook uit waarom je nee zegt? Of zeg je gewoon nee en krijgt ze dan een woede aanval. Het helpt bij kinderen (hoe klein dan ook) dat je uitlegt WAAROM je nee zegt en wellicht een alternatief aanbieden. "nee schat, je mag nu geen snoepje want we gaan bijna avond eten, je mag van mij wel een rijstewafel/soepstengel wil je die hebben?" Vaak is de woede een onmacht/onbegrip van het kind zelf maar ik weet de situatie natuurlijk niet helemaal. Lijkt me echt heel rot voor je Wellicht toch hulp gaan zoeken als het niet oplost. Dat je weg moet lopen omdat je jezelf geen raad meer weet is niet vreemd. Denk dat veel moeders je de hand kunnen schudden. Het gaat erom dat je sterk genoeg bent om weg te lopen. Dat maakt je een goede moeder.
Ik vind het behoorlijk extreem en niet als een 'normale' driftbui klinken voor deze leeftijd. Komt nog bij, ook al is het normaal; als jij je er zo machteloos onder voelt en hulp nodig hebt, dan moet je die hulp gewoon zoeken. Op het CB zouden ze je zeker verder moeten kunnen helpen. Denk dat het belangrijk is dat je, met hulp eventueel, 1 'strategie' bepaalt bij zo'n driftbui en je daar ook aan houdt. Dan krijg je ook sneller weer controle over de situatie en weet je dochter ook waar ze aan toe is. Sterkte meid!
Hier ook zo'n gezellig kind, vandaag was mijn gezicht de pineut, allemaal krassen, ik lijk wel mishandeld! Wat hier (soms) werkt is uitleggen waarom iets niet mag, altijd moet ik haar vertellen wat we gaan doen en waar we heen gaan, waarom we iets doen enz enz enz. Ik weet soms ook niet meer wat ik moet, als ze dr eigen haren uit dr hoofd trekt en ik zeg, niet doen dat doet pijn dan word ze nog bozer. Jezelf schuldig voelen om je reactie heeft echt geen zin ben ik inmiddels achter, je probeerd alles om het te voorkomen of wat dan ook. Het is een actie reactie. Ik probeer haar ook vaak af te leiden door haar dr speen met tut te geven, geen idee of ik er goed aan doe maar het voorkomt wel vaak een drift bui, werkt niet altijd. Als ik haar negeer word het alleen maar erger en verwond ze zich zelf! Vorige week had ze ook een drift bui die ik genegeerd had, het heeft een half uur geduurd en ze was kapot daarna! Maar nadat ik haar getroost had en ze eindelijk weer ging spelen zag ik dat er bloed op mijn kleding zat, of het uit haar mond kwam of van het wondje op dr vinger, geen idee maar negeren doe ik dus niet meer zo snel of het moet nep zijn, daar is ze ook heel goed in! Succes!
Ik ken het zelf niet, klinkt inderdaad behoorlijk heftig, maar ik lees in je verhaal niet hoe jij ermee omgaat. Wanneer krijgt ze deze buien, hoe proberen jullie om dit gedragen te voorkomen, hoe ga je om met dingen die ze niet mag? Hoe consequent ben je? Wordt wel alles uitgelegd en krijgt ze keuze mogelijkheid? Als ze iets anders moet gaan doen (bijv niet meer spelen en jullie gaan eten), kan het helpen om het ruim van te voren aan te kondigen, en dan iets later erbij te gaan zitten en bijv zeggen dat jullie samen tot 10 tellen en dan aan tafel gaan.
Mijn meisje kreeg welles een bloedneus zo erg ging ze door t lint ! alles wat ik zei of deed maakte t erger ! Ik ben op een gegeven moment time outs gaan geven. Maar dan een voor mezelf. Ik ging zitten of in de keuken op een stoel of in de kamer op de bank. En hield mijn mond, en liet haar ff haar gang gaan.... Achteraf weet ik nog steeds niet waarom ze t deed want ze was compleet bekaf als t over was. Soms was er eigenlijk niets nodig om haar te laten exploderen. Weet nog of mijn reactie de beste was maar ik was machteloos. En had eigenlijk al alles geprobeerd. Ik zat en liet t over mij en haar heen komen. Vaak moest ik ook huilen. Een Belofte t gaat echt over.... Maar daar heb je nu weinig aan... Succes en blijf rusting en probeer te kijken waar je dochter wat aan heeft. Ik mocht niet troosten of praten of wat dan ook.
mijn dochter heeft ook zulke buien, hier is het maanden heel extreem geweest, nu gaat het alweer 3 week goed, tot eergisteren, toen was het weer extreem, en dat alleen maar omdat ze haar haarband niet mocht ophalen, maar gewoon aan tafel moest gaan zitten, en ik dit op een normale toon zei. ze had voorheen echt elke dag zon bui, ze brak het huis af, was erg agresief, ik heb het zelfs staan filmen, en als ze rustig was het filmpje met haar gekeken (ze viel me echt aan en beet gerust door) en ze vond dat geen lief meisje. ik denk dat dat hier ook wel geholpen heeft. en elke dag minimaal 1 uurtje lekker samen op bed of de bank liggen tv kijken(hoeft niet achter elkaar) even echt tijd voor ons 2, samen vast houden. ik moet wel zeggen als baby kon ze ook al zo zijn, mijn kraamhulp waarschuwde me al, dat ze erg pittig kon worden, en dat is ze ook. mijn verhaal staat hier ook ergens tussen