Ik zit ergens mee en ik vroeg me af hoe andere ouders daar tegenover staan. Ik zou dus heel graag jullie kijk hierop horen. Mijn zoontje is nu 2 jaar en heeft helaas al regelmatig een arts gezien, vooral vanwege oorontstekingen en in augustus voor buisjes. Nu is hij best een bikkel als het gaat om pijn e.d., maar door de ervaring dat hij alleen artsen ziet als hij pijn heeft of gaat krijgen, is hij helemaal panisch als hij ook maar denkt dat hij een witte jas ziet. Nu heeft hij sinds een poosje een plekje onder zijn oog dat al een aantal keer heel erg heeft gebloed (lees: Saw is er niks bij). Bij de dokter geweest en doorgestuurd naar de dermatoloog. Daar zijn we gisteren geweest en, naast het gillende kind, viel het mee. Niets ernstigs, het schijnt een haemangioom te zijn. Dat kunnen ze wegsnijden (niet de voorkeur ivm litteken) of dichtbranden. Dat laatste houdt in dat ze er een naaldje insteken en dan dmv een stroomstootje de bloedvaatjes dichtbranden. Met verdovende creme is het inbrengen van de naald pijnloos, maar de stroomstoot niet. Waar ik nu mee zit is het volgende: We hebben de afspraak staan voor 18 januari en hopen natuurlijk dat het voor die tijd vanzelf wegtrekt, want dat kan ook nog. Wat zouden jullie doen als het plekje er dan toch nog zit? Langer afwachten? Of gewoon gaan, met het risico dat zoonlief daarna helemaal nooit meer in de buurt van een arts wil komen? En als je het zou laten doen, zou je hem dan zelf vasthouden of zou je dat door bijv. een verpleegkundige laten doen? Ik wil namelijk niet dat hij mij/ons als schuldige gaat zien voor zoiets negatiefs, als je begrijpt wat ik bedoel... Grote kans dat ik me weer eens teveel zorgen maak, hoor, dat weet ik, maar ik vind het al zo zielig allemaal. Ik zou zo graag willen dat hij nu eens een poosje gewoon pijnvrij bij de dokter vandaan zou komen...
Lastige, ik heb 2 kindjes en die zijn allebei uitgebreid bekend bij de KNO arts etc en hebben ook veelvuldig oorontstking, keelontsteking buisjes neusamandelen en straks in januari keelamandelen ahcter de rug... Mijn dochter heeft laatst bloed moeten prikken en is daarna ook panisch geworden. Nu ik haar uitleg dat we alleen op controle gaan bijv en dus niet geprikt word etc dan is het goed. Misschien kun je jou zoontje bij een gewone controle van te voren kunnen zeggen. We gaan naar de dokter, de dokter gaat jou geen pijn doen, die moet alleen eventjes kijken naar jou pijn en dan gaat de dokter het beter maken ( met drankje, zalfje wat dan ook) Wat de heamangioom betreft, lastig.. ik zou toch eerlijk zeggen dat het pijn doet, maar dat dit maar heel kort duurt. En wat vasthouden betreft. Als jij toekijkt hoe een zuster je kind in de houtgreep neemt, zal hij dat denk ik toch erger vinden dan als je het zelf doet. Jij kunt hem uitleggen dat je hem vast moet houden omdat hij anders wegloopt. etc Sterkte met de kleine!
Mijn dochtertje van 2 jr en 9 mnd heeft ook enorm veel dokters gezien vanwege schisis, operaties en buisjes etc. Ik moet op voorhand al zeggen dat mijn man en ik een beetje van de 'niet lullen maar poetsen' aanpak zijn als het gaat om ons kind en dokters. Hier bedoel ik mee te zeggen dat het me eigenlijk in de basis niet zoveel uitmaakt of ze het nu leuk vindt of niet, ze moet het toch gewoon doen. Een kind van deze leeftijd vergeet nog redelijk veel. We vertellen haar steeds dat doktoren leuk zijn, en ze mag altijd spelen in het ziekenhuis, en ze vindt mensen in witte jassen dus ook super interessant (want krijgt kadootjes van hun ) We bereiden haar eigenlijk nooit voor. Dit vanwege het feit dat ik serieus niet wil dat ze denkt dat ze een keuze heeft, die heeft ze namelijk niet. Ze moet gewoon naar de dokter en die moet gewoon doen wat nodig is. Ze mag wel kiezen of ze het leuk vindt of niet, natuurlijk...ze kiest meestal voor het eerste Wij houden haar nooit vast maar laten dat door een assistent of zo doen. We brengen haar wel naar de OK, de POK of welke behandelruimte dan ook, en als het een n iet pijnlijk onderzoek is houden we haar wel vast. Maar als het pijnlijk is laten we het door iemand anders doen en zitten we er alleen bij om te troosten. Zo worden pappa en mamma niet geassocieerd met de pijn. Een beetje een warrig verhaal volgens mij, sorry. Maar voor wat betreft je opmerking dat je het risico loopt dat je zoon nooit meer bij een arts in de buurt wil komen, geldt wat mij betreft wat ik hierboven gezegd heb: Geef je hem die keuze? Ik zou laten doen wat het beste is voor mijn kind (en dat klinkt alsof die ingreep het beste is) en als je later weer zoiets moet doen, doe dat dan ook. Bot gezegd, je kind is 2, die heeft (in ieder geval bij ons) nog geen doorslaggevende stem in het kapittel. Het is natuurlijk doodsneu als je zo'n huilend en wurmend kind ziet, en dat breekt mijn moederhart ook hoor, elke keer weer als ik haar in de uitslaapkamer aan allerlei apparatuur helemaal over haar toeren wakker zie worden, maar soms moet je gewoon doen wat er gedaan moet worden.
Bedankt voor jullie reacties alvast Ik ga de rest nog even laten bezinken, maar wilde wel vast kwijt dat Sil inderdaad hierin nog geen keuze heeft, hoor Als het moet, dan moet het gewoon. Ik zit meer in mijn maag met hoe we het het beste aan kunnen pakken om de schade (=angst later) zoveel mogelijk kunnen beperken.
Onze dochter heeft al wel veel het ziekenhuis gezien, maar pas één keer voor haarzelf (of 1 periode) toen ze haar beentje gebroken had. Toen kreeg ze overal kadootjes etc. Verder heeft ze het veel bij mij gezien (controles, bloedprikken) en opa heeft nu 2 x in het ziekenhuis gelegen, waar we haar ook regelmatig mee naar toe namen. Maar net als bij juul - vind zij het ziekenhuis niet erg. Zij ziet vooral het speelgoed overal en dus de kadootjes die ze krijgt. Ondanks dat het gips erafhalen (2x) heel heftig was (m'n man hield haar vast overigens) . Ik zou dus ziekenhuis bezoek proberen te linken aan wat leuks. Kadootje, uitstapje, ijsje... whatever... Als het maar bijzonder is en helemaal geweldig voor je kindje. Het weegt voor je kindje misschien nog niet op nu, maar het verzacht misschien wel een beetje en voor de toekomst helpt het misschien wel.
oei vervelend meid, mijn zoontje is ook als de dood voor artsen! hij is niet zoalng geleden van de trap gevallen en zijn tand moest er toen uitgetrokken worden dus iedereen die een lange witte jas aan heet is zijn vijand..daarbij ook nog iedereen die hem even wilt bekijken bijv. op het cb. hij heeft er echt een trauma aan overgehouden en praat er nog regelmatig over. in jouw situatie als het verder absoluut geen kwaad kan zou ik er nog even mee wachten.
Hier ook een zoontje die veel artsen gezien heeft. Als ik nu gewoon naar de huisarts ga voor mezelf, is het al drama. En het gekke is, deze periode was toen hij echt een baby was. Daarna wel gewoon onder controle gebleven maar geen pijnlijke handelingen ofzo. Ik dacht altijd dat je het op zo een jonge leeftijd, het je niet meer kan herinneren. Maar hier ligt het toch echt anders. Zelfs met bloeddruk opnemen moet ik hem toch echt even beethouden, hoe vaak ik ook zeg dat het echt geen pijn doet. Ik hoop dat het beter zal worden in de toekomst..
hoe willen ze dat gaan weghalen nu dan? als ze het weg snijden hoe doen ze dat? mijn dochter had precies hetzelfde ook een hemangioom onder haar oog, die steeds groter werd en op een dag begon te bloeden en niet meer stopte,op de eerste hulp hebben ze het uiteindelijk gestopt,maar na een aantal dagen moest het verband er natuurlijk weer af en toen begon het weer van voor af aan, dus eindelijk is het binnen 1.5 week weggehaald. omdat het maar door bleef bloeden. bij mijn dochter hebben ze het gewoon onder algehele narcose gedaan, ze werd onder narcose gebracht,en toen hebben ze het rondom weggesneden.. tja en ik zou zeggen als het er nog zit en het kan weggehaald worden,zou ik het zeker doen ( dan idd maar met een huilend kind). ik weet hoe rot en vervelend die dingen kunnen zijn,en je heb ook nog kans dat ze groter worden he! en dan kan je het beter maar nu gedaan hebben.. dan kan hij daarna misschien weer gaan wennen aan dokters!
Ja, zo doen wij het nu ook. De laatste keer met haar buisjes mocht ze heel snel weg van de verkoever omdat het maar een roesje was, en toen hebben we lekker met zijn allen een appeltaartje gegeten in het restaurant, en zij kreeg er heel veel slagroom op! Dat soort dingen ja, misschien wel een beetje omkoperij, maar het valt me op dat vaak de laatste herinnering blijft hangen, en dan maar zorgen dat die leuk is
Wegsnijden vond de arts zelf geen optie, omdat dat te veel littekenweefsel zou geven. Dat zou wel meevallen als hij al groter was, maar omdat hij nog zo klein is, gaat dat met groeien een heel lelijk litteken worden (vertelde hij heel stellig, dus geloof ik meteen). Nu wil hij het dus doen door het dicht te branden mbv een naald die in het bultje wordt gestoken en dan onderhuids een stroomstootje geeft. Maar goed, dat gaat dus zonder verdere verdoving, behalve dan een verdovende creme, waardoor het inbrengen van de naald geen pijn doet, maar het stroomstootje nog steeds wel. Aangezien Sil het ziekenhuis al op zijn kop zette toen de arts alleen maar wilde kijken naar het plekje/bultje, moet hij dus echt heeeeel stevig vastgehouden worden als ze dit gaan doen... Overigens is het bultje al kleiner geworden dan het was, dus volgens de arts is er ook nog wel kans dat het voor 18 januari (nagenoeg) helemaal weg is en dan zijn al mijn zorgen dus voor niks (hope so!), maar ik wil graag al mijn opties zo goed mogelijk afwegen en vind het dus zeker heel fijn te lezen hoe jullie het allemaal doen. @ omkoperij: goed idee! Dat gaan we zeker invoeren (eigenlijk best wel stom dat ik daar zelf nog niet aan gedacht had...)
Oh ja, dat is hier dus ook. De HA en ik dachten samen dat het misschien wel goed zou zijn als Sil af en toe met mij meeging als ik voor iets onschuldigs bij de HA moet zijn, zodat hij kan zien dat het helemaal niet erg is allemaal. Nou, ik heb het geweten De spreekkamer was te klein en hij bleeeef maar huilen, terwijl ik daar alleen maar was om met de arts te overleggen over anticonceptie Ook geen succes dus.
En misschien net zo slecht educatief gezien: na een opname, ziekenhuisbezoek of kleine ingreep hebben we het er nooit meer over. Zelfs bij het taartje eten zaten we al gezellig te kletsen over van alles en nog wat, dat ze dat weekend bij opa en oma zou gaan logeren en zo. Maar de ingreep negeren we volledig. We vragen ook niet of ze pijn heeft (want als we dat vragen heeft ze hoe dan ook pijn, onze mini drama koningin ) maar houden haar gewoon in de gaten. Onder het motto, als het echt zeer doet piept ze wel. Nu weet ik niet of ze hier later een groot verdringingstrauma door op gaat lopen, maar voor nu is het wel heel makkelijk. Net alsof ze het ofwel vergeet, ofwel niet meer zo belangrijk vindt omdat wij het ook volledig negeren.
Ondanks dat het niet handig is voor , zou ik dat soort dingen wel blijven doen, eventueel met iemand extra erbij, die je kindje wat kan kalmeren en op een klein afstandje kan vertellen wat er gebeurd. En bv het speelgoed laat zien bij de huisarts enzo
jou zoontje is dus 2? bij mijn dochter is het vorig jaar november gebeurd dus was ze ook 2. de arts (ik had trouwens een chirurg) zei dat ze er een klein littekentje an over zou houden,maar omdat ze nog zo klein is dat het ook nog wel wel zou kunnen trekken.. ( er was ook geen andere optie bij haar) na een half jaar zag je er helemaal niets meer van! je zou zeggen dat er nooit wat gezeten heeft. ik vind het wel pittig hoor om dat zo te laten doen! dus zonder roesje of narcose.. ik denk toch dat ik daar niet zo snel voor zou kiezen...
Ik dacht dat haemangiomen vanzelf wegtrokken? Waarom bloedt hij steeds, is dat omdat hij eraan krabt? De behandeling en de plek waar het zit lijkt me erg heftig en helemaal voor een kind dat al panisch is voor een dokter!
nee hoor die trekken zeker niet allemaal vanzelf weg, ze kunnen zelfs alleen maar blijven groeien. ze staan er om bekend dat als ze bloeden dat ze blijven bloeden, wij haalden smorgens onze dochter uit bed en toen bloede het al,en toen heeft het 5 uur achter elkaar gebloed en dus binnen 1.5 week geopereerd! en idd deze behandeling lijkt mij erg pittig!!
Mijn dochter is al vaak geopereerd en opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ze komt iedere maand in het ziekenhuis en dat gaat vaak zonder al te veel problemen. Ik vertel van te voren precies wat de dokter gaat doen en vertel het ook eerlijk als ze bloed moet laten afnemen, ik zeg ook eerlijk dat dat wel even pijn doet. Als ik gezegd heb dat ze geen bloed hoeft te prikken en bij de dokter blijkt dat hij dat wel wil dan kom ik de volgende dag terug om dat te laten doen. Afspraak is afspraak en het geeft mijn dochter een heel fijn gevoel om niet voor verrassingen te komen staan bij de arts. Als ze een gewone controle heeft gehad doen we niets bijzonders na die tijd. Als ze bloed heeft laten prikken, een thorax foto heeft laten maken, infuus heeft gehad etc. gaan we in het restaurant een taartje eten en mag ze een ballon uitzoeken...
Komt inderdaad door het krabben dat het steeds bloedt. We hebben het dus ook een paar dagen afgeplakt gehad met een pleister, maar die pulkt meneer er inmiddels ook doodleuk weer vanaf. Gelukkig blijft hij van het plekje nu wel af (sinds het kleiner geworden is), dus bloeden doet het nu sinds zaterdag niet meer. Over de heftigheid, tja, daar ben ik dus ook zo bang voor... @ all: bedankt voor jullie reacties. Ik ben in ieder geval al erg blij te lezen dat jullie niet vinden dat ik overdrijf of me aanstel Gelukkig hebben we nog een poosje om erover na te denken en om het aan te kijken. Als hij er de komende tijd ook nog netjes vanaf blijft, hebben we misschien geluk en gaat het echt nog vanzelf weg.
Heb niet alle reacties gelezen alleen de openingspost. Ik heb dus ook zo'n kind. Zodra alleen zijn broek uit moet of schoenen bijvoorbeeld begint hij al te gillen. Inderdaad ook na een vervelende behandeling in het ziekenhuis. Probleem is nu dat hij dus zodra we een consultatiebureau, huisartsenpraktijk of de behandelkamer van het ziekenhuis binnen gaan hij het op een gillen zet. Ik leg hem vaak voor we gaan al uit dat we naar de dokter gaan maar dat de dokter geen pijn zal doen en alleen zal kijken (gewone controle afspraken) maar het helpt niet. Beloven met iets te belonen (ja ook geprobeerd) levert op het moment zelf wel een fanatieke ja knikken op maar eenmaal aangekomen begint ie weer keihard te huilen. En au au au te roepen (al doet nog niemand iets). Je voelt je wel bezwaard maar ze weten ook heel goed dat het jonge kindjes zijn maar het maakt het communiceren moeilijk (probeer maar boven hem uit te komen) en het laten liggen op de behandeltafel verget heel veel moeite. Het is zo zielig hem zo te zien terwijl er niets gebeurd dan alleen wat kijken. Hij denkt natuurlijk iets heel anders maar ja. dit is eigenlijk alleen mijn ervaring en dus geen tips. Maar ik zal hierom geen behandelingen vooruitschuiven of afspraken afzeggen. We gaan wel gewoon elke keer al blijft het een strijd.