Ik moet even mijn verhaal kwijt. Dit had ik allemaal nooit zo verwacht... Ik had het me allemaal wel even anders voorgesteld. Ik ben zo gekwetst en teleurgesteld.. Kan ik dit allemaal wel? Mijn vriend en ik hadden pas een half jaartje wat toen ik zwanger bleek te zijn. We woonden al samen en in principe zou het geen problemen opleveren. We waren bezig met de toekomst en uitgaan enzo deden we amper. Het ging nog een tijd goed, we waren beide trots om zwanger te zijn en een kindje te mogen verwachten. Tot ik ongeveer 5-6 maanden zwanger was... Opeens wilde mijn vriend meer uitgaan en ging ook zonder mij, wat hij daarvoor nooit deed. Ik had moeite met dat te accepteren, maar toch gedaan.. Alleen het werd steeds vaker, met de belofte dat het na de bevalling dan toch helemaal over zou zijn en hij nooit meer uit zou hoeven de eerste periode.. Dat heeft hij met moeite 3 weken volgehouden. Zelfs het weekend voor de bevalling was hij uitgeweest en het derde weekend na de bevalling is hij al weer flink aan het zuipen geweest. Dit leverde nog meer irritaties op en we hebben afgelopen weken behoorlijk wat ruzies gehad. Mijn vriend heeft veel problemen met zijn verleden, hij heeft veel meegemaakt en zit erg in de knoop met zichzelf. Ik heb daar altijd veel begrip voor op kunnen brengen, maar dit putte me eigenlijk al helemaal uit. Vannacht was het weer raak, hij is de stad in geweest en hij wordt dan vaak erg agressief, vannacht dus ook een flinke vechtpartij. Om 4:00 was hij thuis en hij was nog behoorlijk dronken en z'n hele kaak lag open. Ik kon het bloeden niet goed stoppen en heb lichtelijk in paniek mn ouders gebeld en mn vader heeft hem naar de EHBO gebracht. Er was inderdaad een behoorlijke ader open en hij heeft 4-5 hechtingen in zn kin. Ik ondertussen dus thuis gebleven met ons zoontje terwijl vrienden van hem hem belden, heb de telefoon beantwoord en de boel een beetje geprobeerd te sussen. Ik zag staan dat er berichten waren dus dacht dat dat er misschien mee te maken had, maar ik kreeg toen een flinke klap... Het waren berichten van een meisje.. en niet bepaald vriendschappelijk.. Ik ben weggegaan met de baby naar mijn ouders, om mn vriend pas te confronteren als hij weer nuchter was.. DIt is vanmiddag gebeurd. Ondertussen alles uitgezocht. Ik heb zelfs dat meisje gesproken. Die geeft aan dat er nog niets gebeurd was, maar die smsjes inderdaad ver gingen en vooral mijn vriend ook af wilde gaan spreken enzo. Ik heb heel veel geaccepteerd van mijn vriend, hem steeds kansen gegeven en zelf ook voor onze relatie geknokt.. Maar dit.. was echt de druppel... Het is nu 'uit'... En het is verschrikkelijk moeilijk, maar dit is geen goede vader zoals hij nu bezig is... Hij moet eerst aan zichzelf gaan werken. Hij geeft ook toe dat dit heel erg van hem is en hij niet goed om andere mensen kan geven. En daar ben ik anderhalf jaar voor bezig Ik heb hem alles gegeven wat ik kon, hij kwam niets te kort en ik heb zelfs financieel hem bijna al die tijd onderhouden. Ik ben voor mn gevoel toch echt belazerd, ook al is hij misschien officeel niet vreemdgegaan. Hij begrijpt dit gelukkig ook wel. Hij slaapt komende tijd bij een vriend en we proberen wel gewoon een goede vriendschappelijke relatie te houden. Ik denk dat dit wel lukt, maar dit neemt niet weg hoe hard hij me gekwetst heeft. Ik ben door elke jongen tot nu toe belazerd en ik geloofde écht dat dit anders was. Ik had me tot een paar weken geleden nooit als alleenstaande moeder voorgesteld.. Maar ja wie wel.. Ik hoop echt dat ik me snel beter ga voelen en dat hij een woning vindt en werk zodat hij zich hier uit kan schrijven en ik me echt kan gaan richten op de toekomst met ons 2-en ipv 3-en Meteen een praktische vraag.. Over 3 weken stopt mijn zwangerschapsverlof.. maar ik heb geen echte baan meer aangezien ik bij uitzendbureau werkte... Wat moet ik nu??? Ik kan amper gaan werken want ik heb geen oppas of niets geregeld.. Ook ben ik er nog ECHT niet aan toe om te werken, naast dat ik weer last van mn onderrug heb ben ik emotioneel een wrak..
Hoi, Hier heeft vrij recent (Nu 4 maanden geleden) exact hetzelfde verhaal gespeeld. Alleen ging mijn ex-vriend ook daadwerkelijk vreemd. En had ik al een eigen koopwoning (die ik gewoon kan behouden) en al een vaste baan... Het enige verschil is dat ik noodgedwongen 4 dagen, soms 6 dagen in de week moet werken (welliswaar 2 dagen thuis) om financieel mijn hoofd boven water te houden. Wellicht kun je gastouderopvang zoeken, zij hebben vaak relatief snel plek. En misschien dat je tijdelijk in aanmerking komt voor een bijstandsuitkering? (kijk even op de site van de belastingdienst/sociale zekerheid). Vraag direct huurtoeslag, zorgtoeslag, alleenstaande ouder/combinatiekorting aan, kinderbijslag- en kindertoeslag. Sterkte! Jullie redden het ook echt wel met zijn 2tjes!
Wat vreselijk voor je. Zo'n vent daar en je niks mee. Natuurlijk is het beste voor je zoontje als papa en mama samen blijven maar als het nu al op deze manier gaat beland je uiteindelijk toch alleen en zal je zoontje er mss "meer" last van hebben eenmaal hij zijn mama en papa ooit samen gezien heeft en dan van een ouder gescheiden word. Ik zou moest ik jou zijn zo snel mogelijk opvang regelen en een job zoeken, intussentijd zou ik je verhaal bij je huisarts doen mss dat hij je arbeidsongeschikt kan verklaren, mss met de noemer postnatale depressie? Ik wens je veel sterkte, ik sta er ook alleen voor en het is best wel haalbaar meid!!
Vreselijk verhaal en ik wens je veel sterkte. Misschien een tip. Mochten de wachtlijsten erg lang zijn voor kinderopvang en wil je eigenlijk bij je kindje blijven, dan zou je jezelf ook kunnen inschrijven als gastouder. Je kan dan naast een paar andere kindjes ook je eigen kindje opvangen en je verdient wat geld. Mocht je hier niet aan toe zijn dan kan je een uitkering aanvragen, misschien helpt een medische verklaring van je huisarts. Belangrijk is dat je vriend zich laat uitschrijven (dit kan jij trouwens ook doen) en zich desnoods weer bij zijn ouders laat inschrijven. Op die manier kan jij namelijk verschillende zaken gaan aanvragen als kinderkorting enz. Ik wens je heel veel sterkte!
het zou mijn verhaal kunnen zijn. alleen wij hadden net een week iets met elkaar en toen werd ik zwanger, en we zijn "nog niet" uit elkaar. maar heb allemaal verhalen gehoord en daar ga ik hem morgen mee confronteren. hopelijk word ik geen alleenstaande moeder maar ik ben bang dat ik het wel word
Heel herkenbaar dit verhaal, bij mij is het net zo gegaan. mijn zoontje was toen nog geen 3 maanden. Mijn ex was steeds op stap, en was hij niet op stap zat hij de hele nacht achter zijn PC... en lag vervolgens tot 's middags op bed. ook ik kwam achter smsjes van andere vrouwen, en toen heb ik ook de knoop doorgehakt en ben met mijn zoontje naar mijn ouders gegaan. Inmiddels heb ik weer een eigen huis, werk gevonden en ben nu alles op een rijtje aan het krijgen. Maar ik ben blij dat ik de stap heb genomen om bij mijn ex weg te gaan. Financieel moet ik er behoorlijk aan trekken, maar mijn ouders helpen mij ontzettend met alles. Bij de belasting kan je alleenstaande ouderkorting aanvragen als je alnger dan 6 maanden alleenstaand bent en ook alleen met je kindje woont. Als je er bij gaat werken, kan je ook de aanvullende alleenstaandeouderkorting krijgen en de combinatiekorting.
De situatie is nog wat lastiger nu... Mijn vriend is komen smeken om nog een laatste kans. Eigenlijk had ik dat niet verwacht, hij is normaal heel zwart-wit. Wil je hem niet? Dat gaat hij gewoon weg. Maar hij wilde niet zomaar opgeven. Hij heeft me van alles beloofd en beloftes gemaakt die hij nog nooit eerder heeft gemaakt. Hij wil voor ons knokken en gaat dit ook echt laten zien. Het blijft de vader van mn kindje dus dat is ook de belangrijkste reden dat ik het nog een laatste keer wil proberen. Maar..daarnaast is het voor hem echt een probleem een andere woning te vinden en hij heeft ook totaal geen inkomen. Hij is helaas begin dit jaar ontslagen en sinds die tijd heeft hij nog geen werk kunnen vinden, ja af en toe een paar dagen wat invalwerk. WW krijgt hij niet omdat hij net niet aan de eisen voldoet. Heel vervelend allemaal. Hij kan dan wel een bijstandsuitkering aanvragen, maar voor een woning heb je inkomen nodig en een uitkering krijgt hij nu niet omdat mijn inkomen te hoog is. Als we uit elkaar gaan staat hij dus letterlijk op straat, hij heeft verder ook geen ouders of familie waar hij terecht kan. Onze relatie is op dit moment wel erg lastig. Ik wil heel graag, maar ik verwacht nu ook soms wel het onmogelijke van hem. Afgelopen week heeft hij wel ontzettend z'n best gedaan. Maar ergens denk ik steeds dat dat alleen maar is omdat hij nergens anders heen kan. Ook vind ik het moeilijk om hem te vertrouwen. Hij is nu wel véél meer thuis en 's avonds gaat hij helemaal niet meer weg. Ook heeft hij beloofd nooit meer te drinken en hij heeft al het contact met dat meisje verbroken. Hij zegt dat het puur uitdagen was en pas een paar dagen speelde omdat het met ons zo klote ging. Hij ziet in dat hij te ver is gegaan en hij snapt ook dat ik hem voorlopig veel wantrouw. Pff er zijn echt momenten dat ik wou dat hij maar weg 'kon' ergens naartoe waar hij het ook goed heeft. Ik heb er soms weinig vertrouwen in dat onze relatie ooit weer goedkomt. Maar ik wil ons zoontje zijn vader niet afpakken en ik hou ook echt nog wel van hem. Hij wil ook echt veranderen en dat is voor het eerst dat hij dat toegeeft. Ben ik nou zo stom en naïef dat ik hem nog één laatste kans geef? Ik hoop zo dat het weer wordt zoals vroeger.. zou dat ooit nog kunnen? We hadden het zo leuk samen. Ik ben ook bang dat het me allemaal nog te veel dwars zit en hem daarom geen eerlijke kans geef, daarom wilde ik eigenlijk ook sowieso wat langer uit elkaar zijn, maar dat is dus in de praktijk voor ons niet echt mogelijk. Nu hebben we bijna elke dag wel wat ruzie/woordenwisselingen. Iets wat ons wel zal 'redden' is als hij een baan vindt, zolang hij werkt gaat het vaak veel beter tussen ons. Hij is minder afhankelijk en ik hoef minder te 'zeuren'.
Hoe rot het ook voor hem is, maar als jij echt weg wilt, moet je gaan. Ondanks dat hij niets heeft. Het is ook JOUW leven en dat van je kindje, bedenk dat. En stel jezelf 3 vragen 1. Denk je , of HOOP je dat het goedkomt? Als je het diep in je hart alleen nog maar hoopt en niet meer echt geloofd moet je weggaan. 2. Hoeveel energie steek je erin en hoeveel krijg je ervoor terug? 3. Is hij DE man met wie je over 40 jaar nog wilt zijn? Baseer daar je keuze op, en niet op medelij voor hem. Jij bent supergoed voor hem en hij klungelt met een of ander grietje, sorrie is echt respectloos. En er is geen 1 goede verklaring voor, ook niet dat het klote gaat. Suc6
Janneke moeilijk hoor... Een paar dingen, l 1 Laat hem niet bij je blijven uit medelijden.. daar heb je niets aan! 2 Kun je bij je ouders gaan wonen met je zoontje? 3. Dat hij geen plek heeft om te wonen en niet werkt dat is niet jou probleem, een baantje als schoonmaker of weet ik veel wat is echt zo gevonden. Misschien niet het nivo wat hij wil maar hij kan zo werken als hij echt wil! 4. ruzies bij een opgroeiend kindje dat is echt niet goed hoor voor de kleine knul. 5. het is niet gek om hem nog een kans te geven, maar maak die beslissing dan wel na er goed over negedacht te hebben. Kies voor jezelf en je zoontje. Zijn verleden is iets waar HIJ mee moet leren omgaan, en hij heeft er ook niets aan als iedereen hem altijd maar ontziet.
o meid... zo herkenbaar mijn ex is met 6 maanden zwangerschap bij me weg gegaan.. andere redenen dan vreemdgaan maar toch ook een enorme klap en zo anders dan je je had voorgesteld in 1e instantie dacht ik dat we wel vrienden konden blijven en goed contact konden houden omwille van de kleine die komen zou... en dat leek ook een poosje zo. echter dat was allemaal omdat ik hoopte dat als ik mijn best deed hij zou veranderen en bij me terug zou komen en ik wilde het nog zo graag, hield zo van hem nu inmiddels 9 maanden later bijna ben ik eigenlijk met name boos op hem... waarom is hij weg gegaan, waarom deed hij zo stom, waarom is hij zo onverantwoordelijk. we communiceren slecht met elkaar en er zijn nog heel wat meer dingen gebeurd. alhoewel hij de kleine van nu bijna 7 maanden wel wil zien heb ik er nu even een stop op gezet. de stress en spanningen die dat met zich meebrengt zijn voor niemand goed wat ik je dus wil zeggen is eigenlijk wat anderen ook al zeiden.. doe niets overhaast ga nog niet over tot erkenning of gezag.. wacht ermee. en of je hem nog een kans moet geven... tja wat jij wilt, maar weet zeker dat je het wilt en idd niet omdat je het hoopt en geloof mij.. het zijn nu nog de houden van gevoelens, emoties en verdriet maar die booseid komt nog dubbel zo hard straks en dan... dat het zo wordt als vroeger zoals je hoopt... na alles wat er is gebeurd denk ik niet dat je daarvan uit moet gaan doe wat je denkt dat goed is maar doe het niet overhaast enne weet dat je als moeder sterker bent dan je denkt en het ook met zijn 2 tjes wel red hoe moeilijk soms ook, maar ook o zo mooi. succes
Even een update.. wilde geen nieuwe topic openen... Maar ik had hem achteraf geen kans meer moeten geven denk ik.. We zijn nu alsnog ruim 2 maanden later uit elkaar... Ja of hij moet me toch weer om praten... maar dat denk ik deze keer echt niet. Hij heeft weer contact gezocht op msn met datzelfde meisje, ze zeggen beide nog steeds niets te hebben gedaan en hij ziet nu ook niet in waarom ik zo boos ben. Maar hij heeft tegen me gelogen erover, hij zei dat hij haar geblokkeerd had en gewist en dat had ik toen ook gezien. Nu stond ze opeens weer in zn lijst en hij had haar aangesproken. Ben ik overdreven als ik daardoor dat laatste hele kleine beetje vertrouwen wat ik nog had helemaal kwijt ben? Ik heb de knoop doorgehakt en hij is vertrokken. Wel met de afspraak contact te houden voor Jayro. Waar hij heen is weet ik niet. Eigenlijk moest hij ook nog werken vandaag, geen idee of hij daar heen is. Hij vindt nu echt dat HIJ zielig is, ik heb het uitgemaakt om niets en HIJ doet altijd alles toch al verkeerd en ik heb zogenaamd nooit van hem gehouden. Afgelopen maanden ging het eigenlijk wel goed, alleen laatste week niet meer, hij is weer een nacht weggebleven en daarna ging het weer bergafwaarts... Het doet me echt ontzettende pijn en ik voel me ook heel erg schuldig, tegenover ons zoontje, maar zelfs tegenover hem. Ik denk al snel dat iets mijn schuld is. In mijn omgeving zie ik veel meiden die alles maar pikken en zelfs als hun vriend echt is vreemdgegaan ze hem nog keer op keer een kans geven.. Zo ben ik niet meer.. maar draaf ik nu door de andere kant op, of is het logisch dat ik dit niet accepteer? Pff wat voel ik me leeg nu.
Nee,kies voor jezelf en je zoontje en laat hem zwelgen in zn slachtoffer rol.Probeer daar boven te staan. En die meiden die alles pikken? Dat is echt niet gezond hoor,tenzij je doodongelukkig wilt worden.
hij wist waar het om ging dus voel je je niet schuldig. hij heeft je vertrouwen weer geschaadt.. hij wist echt wel waar hij mee bezig is geweest.. hij is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.. dat hij het wel moeilijk met JOUW beslissing zou hebben.. is ZIJN probleem. snap dat er ook veel ander gevoelens er bij spelen omdat je toch wel van hem houdt.. en alleenstaand is ook moeilijk.. maar meid..met hem blijven voor je kind is niet de oplossing.. jij moet ook gelukkig zijn.. en ergens is er toch echt een man die je zal ontmoeten en waar je gelukkig mee zal zijn en die een GOEDE vader voor je kindje zal zijn.. en jouw trouw zijn..
Wat lijkt dat me ontzettend moeilijk allemaal voor je. Vooral met dat kleine kereltje. Ik weet niet goed wat ik in jouw situatie zou doen, aan de ene kant gaat hij over een grens. Maar aan de andere kant heeft hij niet iets ontzettend verkeerds gedaan door haar aan te spreken op msn. Niet dat ik hem gelijk geef hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik denk dat je vast diep in je hart wel weet wat het beste is voor jou en je kleine man. Denk er goed over na en wil je sterkte wensen
Bedankt voor de reacties... Het voelt allemaal heel dubbel. Hij ziet gewoon niet in wat hij fout heeft gedaan en wilt me absoluut niet kwijt. Ik wil hem ook niet kwijt maar wil niet op deze manier verder, ik twijfel nu aan alles wat hij zegt en daar kan ik echt niet tegen. Alle kleine dingetjes komen opeens naar boven en ik realiseer me steeds beter dat ik mezelf voor de gek houd en eigenlijk echt niet gelukkig ben... Maar ja.. Ik heb ook nog eens een postnatale depressie.. Tenminste.. ik dacht dat het aardig 'over' was... Speelt dit toch nu weer mee? We zijn nu tijdelijk uit elkaar. Het is niet definitief, dat idee zou ik nu echt niet tegen kunnen. We nemen gewoon even rust van elkaar en dan zien we wel weer hoe het verder moet. Al is het een week even niet zoveel contact met elkaar enzo. We zijn vanaf het begin, 2 jaar geleden, 24/7 bij elkaar geweest. Bah niet dat ik me nu beter voel, maar hier moet ik even doorheen, ik denk wel dat dit de meest verstandigste beslissing is. Hij heeft dat idee niet, maar accepteert dit wel op deze manier. Hij heeft niet veel gedaan, maar hij is niet eerlijk tegen me geweest en dat is iets waar ik echt niet tegen kan. Ik pik heel veel van mn vriend, maar als ik mn vertrouwen eenmaal kwijt ben komt dit niet snel meer goed. Vorige keer was het eigenlijk al te erg beschadigd, maar een 'kleinigheidje' als dit was de druppel. Ik zie dan ook eigenlijk niet in hoe hij het ooit nog echt goed kan maken... maar misschien moet ik dat nog allemaal even relativeren.. Hij deed en doet wel namelijk ontzettend z'n best.. Misschien verwacht ik te veel van hem.. Hij is al zoveel veranderd laatste jaren.. voor mij en voor ons zoontje.. Ik heb gewoon echt de tijd nodig om alles goed op een rijtje te zetten.. Beter weet ik het nu zeker dan dat ik er achter kom over een aantal jaar als ons zoontje het een stuk bewuster meemaakt. Pfff.. ik vind het allemaal maar moeilijk.. Ik hoop gewoon dat ik het beste kies voor ons allemaal.
Die gedachte maakt me alleen maar bang... Je bedoelt het goed hoor, dat snap ik.. Maar hij IS een goede vader en niemand anders zal ooit een vader voor ons zoontje kunnen worden. Hoe boos ik ook op mn vriend ben, daar zal ik nooit iets negatiefs over denken en zeggen. Nee, niemand anders zal ooit de plek als vader voor mijn zoontje innemen hoor. Dat hebben we ook al vaak genoeg met elkaar besproken. En een andere man ontmoeten? Haha daar moet ik nu sowieso niet aan denken. En dan nog heeft Jayro maar 1 echte vader.
Janneke, wat een verdrietige situatie zeg. Als ik je verhaal lees, en ook je update dan is het 1e wat ik denk : "Hij neemt je gewoon niet serieus"& "ik hoop maar dat je voor jezelf en je kindje kiest" Want hij heeft gewoon laten merken aan jou dat hij niet betrouwbaar is, en dat hij over jou gevoelens heen walst. Je hebt heme en kans gegeven en die heeft hij niet aangepakt helaas. Hij probeerd de schuld nu bij jou te leggen, maar trap daar maar niet in. Hoe erg het ook is, jij bent zijn mama en moet keuzes maken. Een relatie die knippert, en waarin de papa duidelijk niet echt van mama houdt, dat zijn geen gezonde situaties voor een kindje hoe klein ook. Ik denk dat je dit zelf ook wel weet. En wat ikw ilde zeggen, een kindje heeft maar 1 vader door het zaadje maar dat maakt hem nog geen papa! Heel veel succes, en hou je ons op de hoogte af en toe hoe het gaat? xx
Janneke, Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat en of jullie nog contact hebben gehad? Ik kan je heel goed begrijpen dat het vertrouwen weg is! Hij is over je grenzen gegaan. Als je weer met hem gaat dan zijn die grenzen verlegd en hij zal toch wel weer over die verlegde grenzen gaan! (ok of misschien niet, maar dat kan alleen de tijd je leren) Een nacht niet thuis? Waar is hij dan? Dat lijkt me vreselijk, als je man niet thuis komt! En al helemaal als je met zo'n kleintje zit! Sjonge jonge... Contact weer zoeken met die ander, waar is zijn respect voor jou? Ik heb ooit gekozen (tijdens de zwangerschap van mijn dochter) voor een leven zonder haar vader! Dit was de beste keuze ooit! (mijn situatie was wel net even wat anders...) Nu blijkt wat een asshole hij eigenlijk is geweest al die jaren! Een kleintje heeft vastigheid nodig een stabiele relatie! Je kleintje voelt ook aan als jij je onzeker voelt in je relatie, dat jij met die wantrouwende gedachtes zit! Dat is niet goed! Ook alleen red je het wel, misschien denk je nu: ik red dit niet! Je kan niet zonder hem, maar over een poosje voelt dat al weer minder heftig aan! Heel veel sterkte!
Nou zoals ik al eerder aangaf was het voor mij wel tijdelijk, ik draaide al snel bij, want vond toch dat het deze keer niet alleen aan hem lag. Zo verschrikkelijk veel had hij niet gedaan. We hebben heeeel veel gepraat en het aardig bijgelegd. Dat was eergister en gister is hij naar een verjaardag gegaan en vanochtend om 9:00 weer stomdronken aan komen zetten Nu heeft hij het dus een stuk makkelijker voor me gemaakt. Dit was ECHT de druppel. Hij hoeft nu echt niet meer terug te komen. Ik ben nu een en ander aan het uitzoeken, hij moet zich nog uit laten schrijven enzo. Hij begrijpt mijn keuze en ook dat ik deze keer bij mijn standpunt blijf. Het doet pijn, maar ik weet dat ik even moet doorzetten. Ik merkte vandaag aan ons zoontje dat hij er echt wat van meekreeg, hij was heel verdrietig de hele dag, en dat was voor mij ook iets waardoor mijn keuze nu een stuk makkelijker werd. Ik durf het nu met zekerheid te zeggen, we zijn definitief uit elkaar. Het ene moment denk ik wel dat het goedkomt, andere moment slaat de paniek toe hoe ik het in godsnaam allemaal moet redden. Gelukkig hoef ik pas over een maand weer aan het werk, ik zit nog in de ziektewet, maar goed, dat is maar 800 euro per maand momenteel, ik weet niet eens of ik het daarvan red. Zou ik een aanvulling of iets dergelijks kunnen aanvragen? Mijn vriend (ex.. bah dat moet nog wennen) zijn loon komt komende tijd nog wel gewoon op mijn rekening.
Janneke wat een gedoe zeg, je kunt volgens mij nog aanvullend bevallingsverlof krijgen als je het niet red geestelijk... Verder zou ik zo snel mogelijk informatie gaan aanvragen bij de gemeente, belastingdienst en misschien het consultatiebureau. Hier hebben ze bijvoorbeeld stevig ouderschap, dat is een geweldig initiatief van het consultatiebureau waarbij er iemand thuis komt en die ook tips geeft over cursussen, dingen waar je tegen aan loopt etc. Er zijn verder een aantal sites waar je gratis spulletjes kunt krijgen voor de kleine! Kan jou of zijn familie oppassen op de kleine als jij weer gaat werken? Als het goed is kun je via maatschappelijk werk wel heel veel voor elkaar krijgen wat betreft vergoedingen enz zij weten vaak veel van allerlei rechten die je hebt ! Ga daar achteraan, want het duurt vaak lang eer iets rond is. Heel veel sterkte, het komt echt wel goed met jou en de kleine! Vertrouw op jezelf!