Mijn dochtertje is nu ruim 8 maanden en best wel éénkennig. Maar dat is ze eigenlijk al vanaf het moment dat ze zich een beetje bewust werd van haar omgeving. Als er visite is zit ze het liefst eerst een tijd bij mij op schoot iedereen een beetje te bekijken. Als ik haar dan te vroeg bij iemand anders zet is het brullen. Als ze zelf aan het spelen is en er komt een vreemde te dichtbij, ook brullen. Momenteel is de zwemjuf zooooo eng. Ze begint tegen haar te praten (met een hele vrolijke, lieve, zachte stem) en het lipje begint al te trillen en dan gaat ze echt heel zielig huilen, met van die hikken en snikken. En heel soms is er iemand en dan heeft ze kennelijk besloten dat die wel heel lief is want dan begint ze meteen te lachen Nou weet ik dat de eenkennigheidsfase rond deze tijd begint, maar ik heb het idee dat het ook wel wat haar karaktertje is. Haar beide ouders waren vroeger als kind (en nu nog wel een beetje) ook erg verlegen dus ze zou het niet van vreemd hebben. Hoe herken je of dit echt haar karakter is of dat het een fase is? Of is dat gewoon een kwestie van afwachten? Iemand nog tips hoe hier mee om te gaan? Omdat ik zelf vroeger ook zo was begrijp ik het helemaal, maar ik wil ook niet dat ze zo'n piepertje wordt
Het neefje van mijn zoontje heeft dat nu nog en die is 1,5 jaar. Mijn zoontje daarentegen heeft wel een momentje van "ff de kat uit de boom kijken", maar daarna is het dikke dolle pret hoor Ik denk dat het deels een karaktertrek is/kan zijn en een deel fase. Maar tips heb ik niet voor je. Ja, gewoon aankijken, niet teveel aandacht besteden (als in enorm troosten, aanwakkeren zeg maar) Gewoon de tijd geven die ze nodig heeft om te wennen aan een nieuwe situatie/mensen en dan dr gang laten gaan. Zo doen wij het ook en dat werkt tot nu toe prima
Hier was het met fases heel erg. rond 8 maanden, en rond 11 maanden, en met 15 maanden. Voor de rest is het meestal even 5-10 min rond kijken en dan gaat hij spelen/boeven streken uit halen.
Mijn dochter is 13 maanden en heb nog nooit iets van eenkennigheid gemerkt (*klopt gauw af*). Ik ben wel benieuwd of het nog komt. Hoop het niet, vind het wel fijn dat ze zo dapper is. Was zelf een heel verlegen kind dus van mij mag ze wel wat pittiger zijn dan ik
Mijn dochter moet ook al tijden niks van "vreemde" hebben. Als we ergens op visite zijn heeft ze ook altijd even tijd nodig om te ontdooien. Daarna gaat ze wel leuk spelen maar bij iemand op schoot zitten doet ze niet. Alleen bij papa, mama, de oma's en een opa. Ze laat zich ook niet optillen door iemand anders. Hier is het dus niet meer en fase maar echt karakter. Ze laat niet snel iemand toe. Op zich niet echt verlegen, want doei roept ze altijd heel hard en dan kan ze ook ineens zwaaien dus tja echt karakter hier. Gewoon geen allemansvriend
Idem hier. Dochter heeft het heel erg gehad rond 9 maanden, wou echt bij niemand anders en meteen paniek als ik maar een beweging weg van haar maakte. Het gaat nu stukken beter, maar ze zal nu (16 maanden) nog steeds voorzichtig zijn met minder bekende (volwassen) gezichten of nieuwe situaties. Eenmaal ze zich goed voelt, speelt en rent ze wel de kamer rond als een gek, waar ze ook is, maar een vreemde moet haar niet proberen op te tillen ofzo... Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg Ik ben wel blij dat ze niet meer zo aanhankelijk is als toen. Dus volgens mij betert het wel, maar ik denk ook dat het toch een beetje in het karakter zit... Ik moet wel zeggen dat ik, toen ze het zo erg had, niet altijd 'toegaf' aan dat continu op je schootje willen zitten ('je kan best spelen op de mat, ik hoef niet altijd vlakbij je te staan') en dat ze daar soms echt voor kon jengelen. Maar ik liet ze wel niet snel alleen bij 'vreemde' mensen, omdat ik voelde dat ze dat écht niet leuk vond. Natuurlijk heeft het feit dat ze 4x per week naar het kdv gaat, hier ook wel aan meegeholpen (daar moest ze wel alleen of met andere kindjes leren spelen). Veel sterkte, best pittig!
Hier is het toch ook wel karakter. Dochter heeft het ook vanaf een maand of 3 gehad, en is nu 1,5 en moet nog van sommige mensen niks hebben. Maar dan ook echt krijsen! Terwijl er niks aan de hand is...
Zijn er kinderen van zeg 1, 5 tot 2 jaar die zich wel door vreemden laten oppakken dan??? Iedereen heeft het over karakters, maar is dat niet gewoon menseigen ipv karakteristiek? Ik denk niet dat iemand die mijn zoontje kent zou durven beweren dat hij eenkennig is (geweest), maar als hij bijv. na zn slaapje beneden komt en de woonkamer zit opeens vol mensen, komt hij toch echt wel eerst even op schoot zitten om te kijken wat dat in hemelsnaam te betekenen heeft... Overigens heeft hij wel dat hij vreemden die geen aandacht aan hem besteden en dus niets forceren binnen 10 min. kan gaan knuffelen, terwijl de mensen die meteen (overdreven) vriendelijk gaan praten tegen hem, een uur lang gemeden worden.
Heel herkenbaar, bij de oudste. De jongste heeft het ook, behalve dan het knuffelen. Maar als mensen in eerste instantie geen aandacht aan besteden, dan zoekt ze er op een gegeven moment wel met haar ogen contact mee, terwijl ze anders soms gaat brullen zodra iemand naar haar kijkt. Maar het wordt minder, in het begin (vanaf een maand of 2 tot een maand of 9/10) was het veel erger. Hoe er mee om te gaan? Ik zou er rekening mee houden. Gun haar de tijd om de kat uit de boom te kijken, maar ga situaties niet uit de weg, dus niet niet naar verjaardagen gaan ivm alle vreemde mensen, wel haar zolang op schoot houden als ze wil/als kan, eventueel met haar op je arm de boel verkennen, zorgen dat je in de buurt/in haar gezichstveld blijft, enz.
Jawel hoor, mijn nichtje (ongeveer even oud als eigen dochter) vindt het absoluut geen probleem om door andere mensen opgepakt te worden. Als ze maar met haar spelen en haar vermaken. En ik heb het niet louter over 'vreemde' mensen. Zelfs door mensen die mijn dochter wekelijks ziet, zal ze zich niet zomaar laten oppakken. En andere mensen gaan knuffelen zal ze sowieso absoluut niet doen, ook al besteden ze geen aandacht aan haar Dus ik denk wel dat het in het karakter kan liggen hoe eenkennig een baby / peutertje is...
Ik denk het ook wel dat het karakter is. Mijn dochter is nu 9,5 maand en ik merk overdag helemaal niets van eenkennigheid. Ze lacht naar iedereen, maakt contact, zwaait zelfs... ook opgetild worden is geen enkel probleem. Als ze iemand minder leuk vindt (ze heeft heus haar voorkeuren), kijkt ze gewoon heel stoïcijns voor zich uit en gaat ze echt niet lachen of meespelen. Maar huilen om vreemden/bij vreemden heb ik haar nog niet zien doen. Volgens mijn moeder brulde ik op die leeftijd de kamer bij elkaar als iemand alleen maar binnenkwam.
ik had het geschreven kunnen hebben ts.. hier precies hetzelfde verhaal. mijn zoontje zit bij niemand langer op schoot dan twee minuten, dan zet hij het op een krijsen. dit heeft hij idd echt ook al vanaf z'n geboorte ongeveer... tja, niet veel aan te doen... volgens m'n familie had ik het vroeger tot m'n kleuterschooltijd, dus als hij dat ook heeft, dan hebben we nog even te gaan... succes ermee!