Hoe hebben jullie de eerste maanden ervaren?

hey!

ik vond de eerste zes weken het "moeilijkst".ik moest hem echt nog leren kennen.hij had last van verborgen reflux en eens we dat ontdekt hadden en hij medicatie kreeg is alles zeeeeeeer vlot verlopen.
ik geniet zo als hij lacht,zich draait,licht te kraaien.....
ik smelt gewoon als ik hem zie.het eerste dat je ziet wanneer hij wakker word is een glimlach.wat moet een mens meer?
het valt ons zo mee dat we al voor een tweede gaan(nu nog niet echt bezig,nog wat voorzichtig)maar vanaf januari zeker!

 

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik moet heel eerlijk zijn dat het voor mij pas echt genieten was na zes maanden. Voor die tijd heeft de borstvoeding mij echt uitgeput (zie ik echt aan foto's achteraf) en de nachten met voeden.
Echt precies met zes maanden was hier zo'n omslag, meer lachen en ik had echt het gevoel dat ik hem kende, wist wat hij nodig had. Vanaf dat moment zijn we maatjes. Daarvoor was het nog maatjes in wording. Maar de eerste paar maanden waren wel heel erg mooi en vooral intiem. Zo'n klein wonder helemaal van ons alleen, vertrouwd een groot geluk.

 

Ja, ik vond de eerste 3-4 maanden ook heel zwaar. Ik vond mijn meisje geweldig hoor, maar had moeite om de controle een beetje los te laten; ik kon mijn dag niet vooraf plannen en ook op de dag zelf kon er vanalles veranderen (wilde ik net even naar de winkel, had mevrouw ineens na 3 uur ipv 4 uur honger). Bovendien sliep mijn meisje overdag heel weinig, waardoor ik continu met haar bezig was. Ook maakte ik mezelf vrij snel druk (vind ik achteraf), dan was ik de hele tijd aan het tobben of ik nu ritme en regelmaat wilde aanhouden, of juist goed naar haar eigen signalen wilde luisteren.
Sinds 3/4 maanden is het echt heel anders. Ze ging nooit slapen zonder mijn hulp, maar omdat ze naar het kdv zou gaan, heb ik haar één dag lang het in slaap wiegen/zuigen op mijn pink onthouden; het was een verschrikkelijke dag, maar daarna wilde ze gaan slapen met een speentje en sliep ze overdag veel beter. Dat gaf me al een hoop rust. Door het kdv (4 maanden) kreeg ze ook iets meer ritme, dat maakte mijn dag wat beter planbaar en doordat ik zelf ook 3 dagen aan het werk ben, ervaar ik het denk ik ook anders.
Sinds 6 maanden vind ik het echt helemaal geweldig, ze doet zo veel meer zelf en is heel vrolijk. Nu ze nog maar 1 slaapje doet (sinds een maand) heb ik helemaal de controle over mijn dag terug.

 

Wat een leuk topic, wil ook wel even mijn verhaal kwijt.

Mijn eerste 6 weken waren een HEL! Tjonge, we hadden ons op alles voorbereid, maar op al die emoties kun je je niet voorbereiden.
Ik ben niet het type dat zat te wachten op een roze wolk, maar zo'n zwarte donderwolk had nou ook niet gehoeven.
Tess huilde de eerste 6 weken constant 8 uur per dag en wat we ook deden, we kregen haar niet getroost. Hoe vaak ik wel moedeloos huilend tegen de keukenmuur heb gezeten....pfffff. Ik voelde me verward, onzekerm verdrietig, noem maar op. Genieten? Dat kon ik ab-so-luut niet!
Na die 6 weken ging het steeds beter met Tess en dus ook met mij. Ik heb alle "zo-hoort-het-regels" overboord gegooid en ben "maar wat gaan doen". Het hielp allemaal toch niets; wiegen, wandelen, autorijden, draagzak, speen, etc etc). Vanaf dat moment werd het leuker en leuker en tegen week 9 begon ik (voorzichtig) te genieten. Nog wel met een lichte onzekerheid van "als het maar niet weer van voren af aan begint", in mijn achterhoofd. Ook die onzekerheid verdween doordat Tess liet zien dat ze er "overheen" was en vanaf week 12 (ja ja ja, toen ik weer moest werken) was het een en al genot. Vond het zelfs jammer om haar naar het kdv te brengen.....dat had ik 2 maanden ervoor echt niet kunnen bedenken.

En dan NU! Jemig, wat ben ik van mijn dochter gaan houden. Wat een heerlijk popje! Constant vrolijk! En huilen? Wa's da? Als ze een keer verdrietig is (doordat ze rolt van rug naar buik en niet terug kan), dan is ze na een dikke knuffel van mama weer tevreden.
Och jee, zou haar voor de hele wereld niet meer willen missen. Ben nu de mega trotse en verliefde ouder die ik voor ogen had.
Love my life! Maar wat een strijd is er aan vooraf gegaan....pffff......

 

Ik heb het van de eerste minuut tot nu toe zeeeeeeeer positief ervaren! Alleen de eerste elf dagen waren heel spannend, waardoor ik mijn kraamdagen grotendeels gemist heb. Allereerst werd Jesse met de keizersnede gehaald, maar dat vond ik een heel positieve ervaring (had ik nooit gedacht) maar daarna kwam de stress... Dat komt omdat Jesse de eerste week steeds 'vergat' adem te halen. Gelukkig ging dat na 5 dagen over en mocht hij met 9 dagen al naar huis. De borstvoeding wou voor geen meter en daarmee ben ik de elfde dag gestopt. Tranen met tuiten gehuild, maar wat is het daarna goed gegaan!
Echt, ik zweef al maanden op een grote blauwe wolk, we genieten zo volop van ons manneke. Hij is dan ook wel supermakkelijk. Sliep gelijk door (momenteel al maanden tot negen uur) en hij is zo lief, tevreden en schattig. We zijn heel erg blij en iedereen is blij met ons.
Ja, wij kunnen echt spreken van een geweldige babytijd.

 

Wij hebben een hele makkelijke meid. Altijd vrolijk, slaapt goed, eet goed. Een engeltje.

Ik heb me er wel op verkeken hoe veel tijd je doorbrengt met je kind. Ook hoe weinig er voor jezelf over blijft Je huishouden is - vooral nu ze kruipt - enorm belangrijk. Je wast (bv) meer, want twee setjes kleding per dag is niets.....
Op maandag is mijn vrije dag (werk 4 dagen) en ik merk dat ik niet de hele week alleen met onze kleine meid zou willen zijn. Nog niet in ieder geval.

Op mijn werk lekker mijn ding doen en in het weekend de taken verdelen, da's leuk! Het wordt gewoon steeds leuker !

 

Ik ben thuismama en geef nog steeds volledig BV.
Mike is ons eerste kindje.
Voor hij er was hebben we ons wel een voorstelling gemaakt van hoe het zou zijn en hoe het zou gaan verlopen, maar nu hij er is is het toch ZO anders

De eerste weekjes was het BV geven vrij lastig, maar dat is geen enkel probleem meer.
Ik moet zeggen dat het me reuze mee valt.
Ik ben van tevoren van het ergste uit gegaan, maar Mike is zo makkelijk.. Daar hebben we echt geluk mee.
Hij werd vanaf de geboorte maar om de 3 uur wakker en nu slaapt hij al meer als een maand door.

Ik voel me echt goed in mijn rol als huismama.
Het geeft me zoveel voldoening onze kleine man te zien groeien.
Hij doet het zo ontzettend goed en ik ben zo trots..
Hij leert elke dag meer en kan elke dag meer.
Sinds eergisteren snapt hij het "kiekeboe" spelletje
Ik kan zo met hem lachen en als ik hem knuffel voel ik een liefde voor hem die ik niet kan omschrijven.

Deze eerste 3 maanden waren de beste 3 maanden uit m'n leven tot nu toe.

 

Ik zal over enkele maanden nog eens posten maar tot nu toe kan ik de eerste twee maanden samenvatten als: erg vermoeiend!
Uiteraard is het allemaal heel erg mooi enzo maar ik vind dat een mama een paar maanden langer moederschapsrust verdient, ik kan me niet inbeelden dat ik al over een maand moet gaan werken!

 

Heel kort
de eerste 3 maanden ---> errrrug zwaar!
de rest van het eerste jaar --> redelijk zwaar
na het eerste jaar ---> het wordt steeds leuker!

sorry ik heb geen roze wolk gehad, afgezien van de momenten tussendoor.

Ik heb heel erg moeite gehad met de omslag die het in ons leven heeft veroorzaakt. Nu zijn we hier goed op ingespeeld, en is het lang niet meer zo zwaar als toen.

Maar wat ze zeggen is waar, met kinderen beleef je tropenjaren.

 

Ha Mano,
Dat had ik ook (zie hierboven), maar toen ik ging werken kwam juist de rust er een beetje in. Toen had ik ook wel zoiets van "laat me dan nu nog even een paar weken extra thuis zijn en genieten", maar ach... De tijd van meer rust komt echt!

 

Ik hoop het echt! Ik kan me nu moeilijk inbeelden dat ik na zulke gebroken nachten zal kunnen gaan werken. Maar misschien dat ze binnen een maandje al langer doorslaapt, ik hoop het.

 

Heel herkenbaar!

Voor ons de eerste 3 maanden met veel gehuil en zoeken naar oplossingen. Daarna steeds gemakkelijker en nu zeg ik altijd dat we het gemakkelijkste kind van de wereld hebben

Toen ik weer ging werken en florian naar het kdv ging ging het eigenlijk steeds beter.

Ben trouwens ook heel blij dat ik in het begin wel eens heb toegegeven dat ik het erg zwaar vond en ook wel eens een flink potje heb gehuild, want het bleek dat veel mensen uit mijn omgevind dit zo ervaren hebben.

Ik dacht altijd dat ik de enige was en durfde daardoor niet zo goed te zeggen hoe ik me voelde. Je geeft toch niet graag toe dat die blauwe wolk er niet zo is. Een tip voor iedereen; zeg dit gewoon, luch heel erg op en je krijgt direct herkenning. Gaf mij veel rust.

Zeg het alleen niet tegen je hoogzwangere vriendin.......

 

Ik besef nu pas wat een makkelijke meid we hebben. Vanaf dat een heeft ze lekker doorgeslapen (op BV!) Eerst van 00.00 tot 05.00, en dat vond ik al best zwaar. Na 4 weken sliep ze van 10.00 tot 05.00 en inmiddels slaapt ze van 7 tot 6.
Ze heeft eigenlijk nooit veel gehuild, op "darmkrampdaagjes" na.
Toch vond ik de eerste paar weken loodzwaar. Lichamelijk herstelde ik niet naar behoren en geestelijk zat ik behoorlijk in de knoop. Ik was verschrikkelijk onzeker en bang dat ik alles fout deed en had verschrikkelijke huilbuien
Wat mij heel erg door die tijd heen heeft geholpen is "genietmomentjes" inbouwen. Gewoon telefoon uit, deurbel uit en genieten maar. Dan doe ik haar in bad of geef ik haar de borst. Echt een moment voor ons tweeen.

Pas sinds een week of 3/4 gaat alles heerlijk relaxt. We zijn echt dikke maatjes, we hebben een hele hechte band. Ik schiet niet meer in de stress als ik niet weet wat ik moet doen.

Kortom, de eerste weken vond ik best zwaar, maar het grote genieten is begonnen!

 

Ik vond de eerste drie maanden ook echt pittig en zat zeker niet op een roze wolk. Verborgen reflux, moeilijk slapen, veel huilen, onzekerheid, voelen dat er iets aan de hand is maar niet weten wat (reflux), vermoeidheid, de hele dag 'probleemoplossend' bezig zijn etc. etc.

Gelukkig ging het na 3 maanden een stuk beter, ze werd ingebakerd, kreeg goede medicijnen voor de verborgen reflux en ik voelde haar beter aan. Toen begon voor mij het grote genieten en dat doe ik nog steeds. Vind het nu heerlijk met haar en ben een stuk relaxter. Merk ook dat ik echt ben gegroeid in mijn moederrol en meer op gevoel doe. Dat vinden we allebei fijn.

 

Hier kan ik me wel in vinden. Ik heb tussendoor heel veel genoten en ik geniet nu echt enorm, maar wat vond ik het zwaar! Vooral die combinatie met werken, die zich na 3 maanden aandiende.

Nu is Siem bijna een jaar en ik ga 6 weken vakantie tegemoet (onderwijs). Geen werkstress en veel tijd. Vandaag kon ik al echt genieten, ondanks dat Siem niet zo lekker was.

Ik denk dat ik na de vakantie veel meer energie kan vrijmaken in mijn vrije uurtjes. Tot op heden was ik daar echt naar op zoek, maar nu ervaar ik hoe leuk zo'n hele dag kan zijn.

Gek hè, dat je kindje daar 11 maanden voor moet worden. Of is het mama, die 11 maanden moest wennen? Juist, dat laatste.

In de vakantie zou Siem twee dagen nog gewoon naar het KDV gaan, en twee dagen voor een paar uurtjes, puur om in het ritme te blijven. Ik denk dat ik dat nog moeilijk ga vinden...

 

Eerste weken.. Poeh, ik heb er nog een beetje een trauma van..
Lune is 6 weken te vroeg geboren wat al de nodige zorgen met zich mee bracht. Verder huilde ze VEEL en heb ik regelmatig huilend met haar op bed gelegen. Achteraf bleek koemelkallergie en verborgen reflux, plus een kindje dat moeite heeft met prikkels. Inmiddels gaat het steeds beter met nog steeds behoorlijke pittige periodes tussendoor. Ze heeft veel last van sprongen, wil meer dan dat ze kan.
Ik weet wel dat ik bij een eventuele volgende eerder aan de bel zou trekken als ik bepaalde dingen niet vertrouw en ga ook uit van wat ik denk wat goed is ipv 'wat hoort'.

 

Ik vond de eerste paar weken/maanden ook erg zwaar, ik was heel onzeker of ik het wel 'goed' deed en voelde me daardoor erg gestresst. Bovendien begon hij veel te huilen, waardoor ik echt ongerust over hem werd. Maar nu.....! Geweldig! Rust en regelmaat ingevoerd, ik ben niet meer onzeker, ik ken mijn kindje door en door en kan nu heerlijk genieten. Ik heb ook drie maanden ouderschapsverlof opgenomen, dus hoef pas weer in september te beginnen met werken. Ik geef nog steeds volledige borstvoeding en die voedingen zijn echt de hoogtepunten van ons samenzijn, zo fijn met zijn tweetjes. De blauwe wolk is gerarriveerd!

 

Ik vond de eerste 6 weken vooral zwaar vanwege mijn bevalling. Ik heb daar veel moeite mee gehad.
Heb daardoor het idee dat de eerste weken niet goed in me heb opgenomen. Sommige foto's kan ik mij niet eens meer voor de geest halen.
Ik geef de schuld maar aan de hormonen.

Ik ben nog steeds superblij dat de bv liep/loopt als een trein vanaf dag 1, daar heb ik veel steun aan gehad. Het scheelt ook dat ik een makkelijk kind heb, snel tevreden,veel slapen.

Het grote genieten begon wel zo rond de 10 weken vond ik, je hebt jezelf weer een beetje op de rails, je snapt je kind wat beter, weer meer oog voor je partner, kortom leuk!

 

Veel herkenbare verhalen hierboven. Ik kan pas écht genieten sinds Dax een maand of 5 is. Heb heel erg last gehad van de beruchte kraamtranen. Voelde me leeg en depressief en heb echt serieus gedacht dat ik een PND te pakken had. Gelukkig was dat niet het geval. De gebroken nachten hakten er behoorlijk in doordat Dax overdag slecht sliep. Het onzeker zijn over hoe hiermee om te gaan, wel of niet laten huilen, rust en regelmaat of maar gewoon gaan en staan, hoe een oververmoeid huilerig kind amuseren, niet aan mezelf toekomen, niet aan mijn minimale slaap toekomen. Hierdoor had ik de eerste drie maanden gewoon ook lichamelijke klachten, duizelig, maagpijn, gewoon stress. Verborgen reflux, hematoom, kinderarts hier en daar, voorkeurshouding, osteopaat hier en daar, kinderfysiotherapie, plastisch chirurg, uiteindelijk een helmpje gekregen. Verder nog wat problemen met de gezondheid van mijn paard ertussendoor, wat privéproblemen met mijn moeder die weer de kop opstaken sinds de geboorte van Dax. Al met al zeker geen blauwe wolk... Veel te controlfreak-achtig bezig zijn.
Ik kan zo nog wel even doorgaan.

Maarrrrr: sinds dat je echt contact met je kindje krijgt doordat je reacties terugkrijgt en zo en alles wat voorspelbaarder wordt is het erg leuk geworden. Ik zou hem voor geen goud willen missen! We genieten nu elke dag van hem en het wordt inderdaad alsmaar leuker. Het is nu alleen nog even balen dat hij onrustig slaapt sinds hij zijn helm heeft maar ja dan gaan we zelf overdag ook maar wat bijslapen en dan trekken we dat ook wel weer.

Wat een lang verhaal zeg. Kortom: eerst heeeeeel erg zwaar en nu genieten geblazen!

Ow en over het niet aan je hoogzwangere vriendin vertellen: mijn goeie vriendin is binnenkort uitgeteld van een tweeling en weet dus wel wat haar te wachten zou kunnen staan hihi.