Pff even van me af schrijven. Ben 7 weken zwanger en sinds een paar dagen de hele dag misselijk. Met een zoontje thuis valt dat niet mee.. Naar boven sjouwen en weer naar beneden.. Flesje geven.. Eten...Huilen.. Hij voelt dat er wat aan de hand is want hij is erg jengelig en begint te huilen als ik op de bank ga liggen.. Manlief doet alles.. Gaat morgens eerder z'n bed uit om de vaatwasser uit te pakken.. Zzo zielig... Wil niet ontevreden overkomen we zijn heel blij weer met deze zwangerschap.. Maar pff wat valt het zwaar...!
Als eerst een dikke knuffel, het is ook heel zwaar en soms denk je dat je niet mag klagen omdat je zwanger bent, dan hoor je op een roze wolk te zitten volgens velen. Ik weet precies hoe het is, ik was zwanger en dl was 3,5 maand toen we erachter kwamen, net 1 toen haar broertje geboren werd. En de zwangerschap was idd zwaar, ze kunnen nog niet lopen dus ben je continu aan het sjouwen. En dat ze het voelen geloof ik ook wel. Je moet je vooral niet schuldig voelen, gewoon je rust pakken wanneer het kan en uitbesteden idd, dat is niks om je voor te schamen hoewel ik je wel begrijp (ik vond dat ook moeilijk). Heel veel sterkte en natuurlijk ook gefeliciteerd!
Heel herkenbaar! Ik heb geen makkelijke zwangerschappen en zeker in het begin niet..... dat in combinatie met jonge kinderen maakt het alleen maar moeilijker. Ik heb me heeeel vaak schuldig gevoeld tegenover mijn kinderen, dat ik niet de moeder kan zijn die ik eigenlijk wil zijn. Ook heb ik me regelmatig af gevraagd wat ik mezelf weer aandoe.......Maar gelukkig is dit maar tijdelijk! En als je je beter gaat voelen en als je kindje er is weet je waar je het voor doet / hebt gedaan Ook heb ik veel steun van mijn man en waar nodig van mijn moeder. Mijn moeder neemt op de ergste dagen ook de kinderen wel eens mee zodat ik even bij kan tanken. Dat doet echt goed! Dus als je die optie hebt zou ik hem zeker gebruiken. Hoop dat je je snel beter gaat voelen en lekker kan gaan genieten!
Dankjewel meiden.. Dacht echt Even de enigste te zijn.. Me schoonmoeder heb ik gevraagd om voorlopig even te koken.. En me moeder komt regelmatig even strijken of iets anders extra... Heel blij met al die hulp.. Maar toch moeilijk.. Als me zoontje me dan met z'n lieve kopje aankijkt van' wat heb je nou mama' begin ik altijd te huilen.. Nu weer nu k het schrijf... Hormonen hormonen hormonen