Al 2 jaren wikken en wegen we of we nog voor een 3e kindje wilde gaan. Ik stond hier altijd voor open. Mijn man twijfelde heel erg. Uiteindelijk vorige maand de knoop doorgehakt. Mijn man heeft afspraak gemaakt bij de uroloog en heeft vorige week een sterilisatie ondergaan. Ik heb hiermee ingestemd uiteraard en voor mij was het boek ook gesloten . Afgelopen donderdag nog steeds niet ongesteld...2 dagen over tijd. Zere borsten en buikkrampen. Ik dacht het zal toch niet.... Had nog een test liggen. En ja hoor knallend positief. Met trillende handen van spanning aan mijn man laten zien. Mijn hemel wat er allemaal door me heen ging. Mijn man schrok zich ook een ongeluk, hij er totaal niet blij mee. We gebruiken altijd voorbehoedsmiddelen...Dus bijna raadsel hoe het toch heeft kunnen gebeuren. Hoop tranen en gesprekken verder. Hij ziet ontzettend veel beren op de weg. Ons jongste kindje is 5. Hij vind dat we dan weer opnieuw moeten beginnen in de luiers, nog meer aandacht te verdelen tussen de kids, stukje vrijheid die we inmiddels weer hervonden hadden weer inleveren. Onzekerheid met tijdelijk contract etc.. Het is zo vreselijk emotioneel allemaal. Ik kan er verder met niemand over praten. Maar fijn om toch luisterend oor hier te hebben. Ik vind dat het zo is, een kostbaar geschenk dat groeit in mijn buik. We moeten er gewoon voor gaan zegt mijn gevoel. Kennelijk heeft het lot beslist. Er is nog ruimte in mijn hart...maar of dat bij mijn man ook zo is. Bang dat het tussen ons in komt te staan, worden verwijderd van elkaar. Ik wil dit kindje wel een liefdevolle situatie bieden.
Geef het de tijd.. Ik snap best dat het een hele schok is.. Maar er zijn ergere dingen toch? Heel veel sterkte.. Jou'n lichaam en jij bepaald.. Doe geen dingen wasr je later spijt van krijgt.
Wat een schrik. Denk dat het even tijd heeft voor jullie. Aangezien je man ook getwijfeld heeft. Dit kindje had gewoon moeten komen.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Vandaag was het weer een tranendal en heftige gesprekken. Hij staat er 100% negatief in. Ziet het echt niet zitte . En ik...ik voel me in een spagaat staan. Kiezen voor ons ongeboren kindje of hem. Die keus kan ik toch niet maken..🙁
Heftig hoor. Zijn er mensen met wie jullie dit dilemma kunnen delen? Wellicht doet het je man goed om ook eens met iemand anders daar over te praten. Misschien kan hij dan een goede keuze maken. Als dit tussen jullie in komt te staan, zou ik beide opties toch ook echt goed in overweging nemen.
Heftig!!! Heb je al een afspraak staan bij vk? Mss dat je man dan toch positiever wordt als hij echo ziet.
Welke keuze je ook maakt, voor nú staat het tussen jullie in. Stel dat je het kindje weg laat halen voor hem, denk je dan niet dat dit jullie relatie ook kapot maakt? Hoe dan ook, als hij niet inbindt (het is immers jouw lijf) dan zijn jullie elkaar sowieso kwijt. Ik zou de keuze dus bij hem leggen en niet bij jou. En wanneer het kindje er is zal hij daar ook net zoveel van houden als vd anderen.
wat heftig en wat een dubbel gevoel zou je hebben ik zie het dat het zo had moeten gaan je zegt het zelf al dat je verbaasd bent dat je zwanger bent geraakt en toch ben je opeens zwanger het heeft zo moeten zijn en ik denk dat je man het even moeten laten bezinken jullie hadden de knoop doorgehakt en hij een sterilisatie gedaan en dan komt dit natuurlijk als een klap binnen zou er toch heel goed over nadenken voordat je spijt krijgt aangezien je man nu gesteriliseerd is