Dag lieve allemaal, Heb al heel lang niet geschreven of gereageerd. Maar ik moet even van me afschrijven. Alvast bedankt voor het lezen. Mijn zwangerschap staat in het teken van verdriet, verlies en onzekerheid. En ik wankel en wankel steeds meer. Ben nu 32 weken zwanger. Gelukkig gaat alles qua gezondheid met mij en de kleine goed. Echter in mijn hoofd... Drie dierbare mensen in de familie verloren in deze 32 weken. Een ligt nu op sterven... En dan ook nog eens onzekerheid, omdat mijn vriend zijn baan verliest. En ikzelf krijg totaal geen begrip, eerder tegenwerking (wil er niet teveel over uitwijden vanwege evt meelezers), op mijn werk... En in al die onzekerheid, moet ik straks ook nog een kleine op de wereld zetten. Ik wil blij zijn, blij met die kleine, blij straks met verlof te gaan, maar het lukt niet... Ik zeg tegen mezelf, we zijn allemaal gezond, alles komt goed, we hebben elkaar. Dat helpt soms om me beter te voelen, maar het valt niet mee. Ik hoop eigenlijk dat niemand het herkent, maar mocht dit wel zo zijn. Hoe hebben jullie jezelf weer op kunnen peppen? Ik hoor het graag! Bedankt!
Ik heb geen tips voor je maar wil je even heel veel sterkte wensen. Heb je het al tegen je verlos gezegd dat je je zo voelt? Misschien heeft zij tips voor je. Dikke knuffel
Helaas ik begrijp je wel... ik ben nu bijna 12 weken en toen ik net de test had gedaan was mn vader overleden. Hij was heel erg ziek en hij wist van onze ivf, iedereen leefde mee. Helaas heb ik het hem niet meer kunnen vertellen. 11 dagen later is mijn moeder overleden. Met haar heb ik het nog kunnen delen gelukkig, dat is een mooie herinnering. Maar bij elke echo, zoals vandaag, voel ik toch een grote leegte. Iedereen op mn werk komt me feliciteren en geloof me, ik ben blij en dankbaar dat dit mag na bijna 4 jaar mmm. Maar tegelijk voel ik me verloren en verdrietig. Ik denk dat de meeste buitenstaanders het overlijden snel vergeten, ze gaan over tot de orde van de dag....zien onze buiken en gaan door. Maar wij dragen herinneringen aan de dood en leven met ons mee, ieder moment.
Heftig, heel veel sterkte! Geef het aan bij je verloskundige dat dit speelt voor mogelijke pnd. Verder denk ik belangrijk dat je het kaar gebeuren dat je zo voelt, logisch en meer dan begrijpelijk en dat genieten komt zeker wel als de kleine er is.
Bedankt voor jullie reacties! Jeetje Morgaine, je beide ouders, dat is erg heftig! Dan voelt het alsof ik niet mag 'zeuren', het zijn gelukkig niet mijn ouders die overleden zijn. Sterkte! Vk weet ervan en ook zit ik in het POP traject, dus gelukkig kan men anticiperen als het nodig is. Moeilijkste is wel dat ik zelf echt sterk was, werkte gewoon door, ging gewoon door. En toch een steen in mijn rug van mijn werkgever.... Dan voel je je ineens niet meer zo sterk. Begrip is zo ver te zoeken... Maja... Belangrijkste is dat die kleine straks goed ter wereld komt. Maar het zou fijn als mama dan ook een beetje positief en stabiel in het leven staat... Nogmaals dank voor jullie reacties!
Lieve meid.. wat vreselijk wat je nu doormaakt met het verlies in je familie, dat is niet makkelijk. Juist even flink uithuilen doet goed om het verlies te verwerken en probeer erover te blijven praten met je naasten. Laat het verdriet geen bezit van jou nemen en richt je op het geluk dat straks in jullie leven gaat komen.. jullie kindje! Probeer het positieve van het leven te blijven zien hoe moeilijk dat nu misschien ook is... het leven is vallen en opstaan. Probeer bezig te blijven en sluit je vooral niet op in je eigen emoties... een middagje afleiding met vriendinnen of iets leuks doen met je vriend zal je goed doen. Ik wens je heel veel sterkte en toch ook geluk straks met je kleine wonder! Liefs, Amoura
Wat een heftige situatie. Hier kan ik (gelukkig) niet over mee praten, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Het lijkt me heel logisch dat het gevoel "blij zijn" nu even ver te zoeken is ook al realiseer je je hoe bijzonder het is om zwanger te zijn. Het is heel oneerlijk dat je dit moet meemaken en je kunt zelf niks aan de situatie veranderen. Heel lief voor jezelf zijn en ik wens je van harte toe dat de mensen om jou heen dat ook zijn, want je hebt dat echt nodig en verdiend op dit moment. Onbegrijpelijk en schokkend dat je werkgever zo reageert terwijl menigeen al veel eerder afgehaakt zou zijn. Ze mogen in hun handjes knijpen met zo'n werknemer en jou alle steun bieden die je maar nodig hebt. Enorm veel sterkte gewenst!
Bedankt voor jullie lieve reacties! Dat doet me goed! Ik vond juist dat ik me zo goed staande hield, vooral op mijn werk. Bijna niet ziek geweest (2 weken totaal, na miskraam en met hoge bloeddruk). En mijn werkgever maakt me nu zo onzeker. Over het krijgen van die kleine en hoe ik het zo doen, verzorgen en opvoeden enzo, had ik weinig twijfels. Nu door de aantijgingen op mijn werk, ben ik ineens in alles onzeker... Voelt zo rot... Ik heb toch nog maar een gesprek gepland bij de POP poli. Ben best angstig dat na de bevalling mijn hormonen me helemaal onzeker en labiel maken. Maar beter even aangeven wat er allemaal is gebeurd de laatste maanden. Ik wil zo graag genieten zonder al deze stress...
Gelukkig niet zo heel erg in die mate.. Wel was tijdens mijn zwangerschap mijn opa al heel slecht zeg maar.. Bracht een hoop onzekerheid mee of hij de kleine nog zou zien enz. Helaas heeft mijn meisje de eerste 1.5 week wat gewichtsprobleempjes gehad waardoor we niet echt verder weg durfden.. Een kleine twee weken na haar geboorte is mijn opa overleden.. Hij heeft haar dus niet meer bewust mee gemaakt, ze is mee geweest toen ik hem voor t laatst heb gezien.. Maar ik snap dus ergens wel dat je je wankel voelt..
Helaas, ik herken het! En het is zo verschrikkelijk zwaar! Het enige wat mij hielp was dankbaar zijn dat het bij ons wel redelijk goed ging en heel veel praten, praten en nog eens praten! Heel veel sterkte toegewenst!
heel veel sterkte toegewenst! geef jezelf de tijd om alles te verwerken (voor zover je het echt kan "verwerken") en verdriet en blijdschap zullen nog wel eens door elkaar lopen. mijn ervaring is dat "willen genieten" alleen maar meer stress met zich meebrengt. geef jezelf de tijd voor je gevoel, het genieten komt wanneer het komt. ook vind ik het heel logisch dat je je nu ineens over alles onzeker en labiel voelt, ook over dingen waar je je eerst niet druk over maakte. misschien kun je wat steun krijgen door wat gesprekken met een professional? mijn ervaring daarmee is dat je het jezelf mag gunnen, iemand die er eevn voor jou is, met je meedenkt en waar het even helemaal om jouw behoeftes gaat. ik denk dat je vertrouwen en plezier dan vanzelf beetje bij beetje terug zal komen. sterkte!!
Helaas kan ik er ook over meepraten.. zo enorm verheugd op deze laatste werkweek voor mijn verlof en keek zo uit naar de komende periode. En nu gehoord dat mijn vader ongeneeslijk ziek is.. bam.. weg roze wolk!! Ik heb al last gehad van voorweeen en moest dus verplicht in de ziektewet deze week.. en dan zijn die zwangerschapshormonen ook niet fijn.. Denk aan jezelf en zorg dat je genoeg praat met mensen om je emoties te uiten. Bij mij helpt huilen, bidden, praten en slapen wel wat. Heel veel sterkte in deze moeilijke periode en ik hoop dat je ook de lichtpuntjes kunt zien, hoe dubbel die gevoelens ook zijn.
Bedankt, nogmaals voor jullie lieve reacties! Missmara, heel erg veel sterkte ook voor jou!!! Ik ga inderdaad wel met een professional praten over 1,5 week. Helemaal alleen gaat moeilijk worden... Vooral nu mijn lieve vriend me vandaag vertelde dat hij het gevoel heeft wederom tegen een burn put aan te zitten (2 jaar geleden ook al). Hopelijk is hij er nu op tijd bij... Hij is op dit moment mijn steun en toeverlaat... Ik hoop dat het snel ophoudt met al deze nare dingen en dat straks in januari als die kleine komt een goede periode aanbreekt.