Ik heb als puber ook veel uitgevreten, ook wel omdat ik me graag liet meeslepen door vriendinnetjes die dat allemaal durfden, en omdat ik thuis in een rotsituatie zat. Veel mensen in mijn omgeving hebben me gewoon met rust gelaten, misschien ook gedacht dat het vanzelf wel over zou gaan. Nu was dat ook zo, maar achteraf had ik het wel heel fijn gevonden als er iemand was geweest (zeker mijn zus had dat goed gekund en tot me door kunnen dringen!) die zijn best had gedaan om zich te verplaatsen in mij en op die manier met mij te praten over dat wat ik deed niet goed was. Ik heb veel spijt van de rottigheid die ik heb uitgehaald en denk door mijn persoonlijke situatie dat het juist goed is als die iemand er is om je te helpen. Anderen zijn er om je broertje te straffen, misschien kun jij diegene zijn die op een rustige manier met hem praat, probeert te begrijpen waarom hij doet wat hij doet en wat de alternatieven zijn. Wellicht zit er echt iets onder en is het niet gewoon stoer gedrag of zo, dan is het mooi dat je jullie goede band kunt gebruiken om hem te helpen!
1. Ik ging er vanuit dat hij al op zn kop had gehad, maar kennelijk hebben mn ouders niks gedaan, en vanuit school moet hij zelf gaan bedenken hoe hij het goed kan maken. 2. Hij weet dus niet dat ik dit weet, en als ik hem vertel dat ik dit weet raak ik juist zijn vertrouwen kwijt door de manier hoe ik erachter ben gekomen. 3. Hij heeft een bijnaantje, maar kennelijk is dat niet genoeg ofzo. 4. Met hem praten is geen optie, zie punt 2. 5. Hij komt al geregeld bij ons langs, maar dat kan alleen in de weekenden of vakantie, aangezien wij niet in de buurt van zijn school wonen. Gisteren heb ik mn broertje weer gezien en mn vriend heeft toen met hem gepraat en gevraagd of alles goed ging op school enzo, en daar loog hij dus gewoon over, en zei dat alles goed ging en dat er niks aan de hand was.
Ik denk echt dat jou broertje echt aan het puberen is, wat gaat zijn grote zus het aan wat hij uitvreet, sorry maar zo zou ik denken op die leeftijd.