Hallo meiden, Mijn man en ik willen graag voor een derde kindje gaan. En nu, iets vroeger dan gepland, lijkt het zover te zijn. Het is nog erg pril en we hebben het nog niet verteld, maar ik zie nu al op tegen de negatieve reactie van mijn ouders. Wij hebben altijd gedroomd van een groot gezin, maar toen ik dat een keer liet vallen reageerde mijn moeder heel afkeurend. 'Je hebt al twee gezonde meisjes, houd het daarbij', in die trant. Ik vind het heel raar dat ze zich er zo over uit moet spreken want wij wonen in het buitenland. Het is dus niet zo dat ze belast is met oppastaken of iets dergelijks. Misschien is ze gewoon bezorgd maar dat is totaal niet nodig. Wij zorgen zelf voor onze kindjes en het is toch onze keuze? Op dit moment is ons huis iets te klein, maar we zijn al aan het uitkijken naar iets anders. En dat zijn praktische dingen. Het belangrijkste is toch je gezin en familie? Hebben jullie ervaring met dergelijke reacties? Ik zit er echt mee, ik zie er zo tegenop het te vertellen
Iedereen lijkt in deze tijd zijn mening maar te moeten spuien. Maar het is jullie leven en jullie wens, doe wat voor jullie goed voelt. Ik kom uit een gezin met 3 meiden, gaat prima hoor. Al wil je er 6, doe wat je wil, er zijn altijd mensen die iets ergens van vinden. So what? Blijf wel zorgen voor de basis, zodat jij en je man het sámen doen!
Dank je voor je reactie, Klavrtje4! Ik begrijp ook niet goed waarom ze er een mening over moet hebben, omdat wij in alles onafhankelijk zijn. Inderdaad is de basis het belangrijkst, en daar valt nog wel aan te werken. Maar is dat niet in alle relaties? Mijn man en ik zijn er ons van bewust, en we moeten ons hier heel goed op voorbereiden. Maar ik verwacht wel dat dit ons lukt
Ik was ook heel bang voor negatieve reactie van mijn moeder. Ze is van zichzelf erg negatief, bot en ziet altijd eerst de problemen. Eigenlijk is ze een heel onaardig persoon met soms een lieve kant Ze heeft een half jaar geleden een keer gevraagd of ik misschien zwanger was. Toen was het niet zo en toen zei ze: beter ook nog even wachten tot je een andere baan hebt en een huis kan kopen enz. Nu is het raak en nog wel van een tweeling! Het huis is inderdaad te klein en we moeten echt nog wat extra eigen geld hebben om te kunnen kopen en ik heb nog steeds dezelfde baan. Zag er dus tegenop om het te vertellen maar ze was meteen dolenthousiast. Toen ik haar later eerlijk vertelde dat ik een hele andere reactie had verwacht zei ze: Nee joh! Jullie hebben jezelf allang bewezen met de eerste en ik heb alle vertrouwen in jullie en het vangnet om jullie heen. Was stom verbaasd, maar zo kan het dus ook gaan!
Kan me voorstellen dat het dan niet zo leuk is om het te vertellen.. Maar het is jullie keuze, jullie gezin. Als jullie daarvoor kiezen dan is dat toch prima.. Hier ook in verwachting van een derde, kreeg ook wel reacties van waar begin je aan? Ja dat het niet jullie keuze zou zijn wil toch niet zeggen dat wij dit niet willen.. Lekker voor jezelf kiezen en idd zorgen dat de basis goed is, dan komt het vanzelf allemaal wel op zijn pootjes terecht
Bedankt voor de reacties. Mijn moeder kan gewoon moeilijk omgaan met emoties, dan blokkeert ze, en ze ziet ook altijd eerst de problemen. Ik hoop gewoon dat ze blij kan zijn, want nu denk ik dat dat niet zo is en daar loop ik toch wel mee rond. Het zou mij niet bezig moeten houden, eigenlijk.
Ik heb nog geen ervaring met jouw situatie. Maar natuurlijk wel met mensen die nu al allerlei domme dingen zeiden. (Je bent nog jong, ga eerst nog reizen, koop eerst een woning en spaar heel veel geld, ga nog feesten, neem een puppy, niet aan denken bla bla) iedereen zal altijd een mening hebben. In jouw geval zou ik reuze blij zijn met dat kleine mini wrummeltje in je buik en de eerste weken niks zeggen rn lekker genieten van dat wonder. Als je er dan aan toe bent zou ik het pas zeggen. En, als ze dan iets lulligs zegt zou ik dat ook gewoon aangeven dat je dat niet leuk vind om te horen. Je bent geen kind meer van 12, je bent een volwassen vrouw. Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap meis!
Ik herken het maar al te goed. Mijn moeder stond ook zeer negatief tegenover een derde kind. Wie doet zoiets nog in deze tijd, wie gaat daar op Letten, de ander 2 zijn al zo druk.... Al jaren vraagt ze me om de babyspullen op te ruimen die binnen haar staan. En ze staan dan nog op een kamer waar nooit iemand komt,dus niemand heeft er last van. Ik zag er dus enorm tegenop om het te vertellen. Ben het dan ook constant blijven uitstellen. Tot de dag dat mijn jongste zoontje eruit gooide dat hij een zusje kreeg. Was toen al bijna 21w geloof ik. Ze was eigenlijk gewoon in shock en kon niet geloven dat ik zo lang gewacht had om het te vertellen Had ik het geweten, had nooit zo lang gewacht. Momenteel is ze bezig met dekentjes en mutsen te maken. Ze gaat de suikerbonen voor de scholen maken. Totaal niet.de reactie die ik verwacht had.
Ik was ook bang voor de reacties toen ik ging vertellen dat we zwanger waren van de derde want iedereen had wel een keer gezegd dat we het maar fijn bij ons jongetje en meisje moesten houden. Maar toen we het gingen vertellen viel het 100% mee niemand uit de familie zei iets raars iedereen vond het leuk. Wel iemand van buiten af die ik amper kende die zei, was het niet bewust? Ga je het wel houden😱 Maar dat soort reacties krijgen geen eens antwoord van mij.
Uiteindelijk is het jullie leven en jullie keuze. Maar ik snap onze moeders ook wel (hé we zijn zelf ook moeders 😅 ). Moeder blijf je gewoon altijd en dan maakt het niet uit of je kind 3 of 30 is. Zorgen maak je je altijd ... Wij hadden uiteindelijk zelf besloten het bij de twee gezonde meisjes te houden die we nu hebben, om meerdere redenen waaronder mijn gezondheid. De wens was er wel ... Nu ben ik toch onverwacht zwanger van de derde (en ja onverwachts want we hebben anticonceptie gebruikt en een spiraal stond in de planning). We waren zelf eerst ook in shock, maar al snel zeiden we 'dit heeft zo moeten zijn'. Ik wist dat mijn ouders niet in juichstemming zouden zijn, niet omdat ze absoluut tegen zijn of uitermate negatief. Nee, het zijn realistische mensen die met beide benen op de grond staan. Ze zijn dol op hun kleindochters maar ook op mij (hun dochter) en daarom ook bezorgd. Ik begrijp dat best wel, langzaamaan zijn we er nu allemaal in gegroeid en hopen we dat ook dit mooie mensje gezond op de wereld mag komen. Kijk echt uit naar ons derde kindje. Edit: en misschien juist omdat je moeder ver weg woont zijn die zorgen groter. Want ze is niet in de positie om vlug te helpen terwijl ze dat wellicht wel graag wil. Bij ons is de afstand niet eens heel groot, maar toch een klein uur rijden voor mijn ouders en mijn moeder zegt dan wel eens 'ik zou willen dat ik gewoon makkelijk eens een uurtje kon bijspringen' en dat gaat gewoon niet makkelijk.
Mijn ouders en schoonouders waren ook altijd heel negatief. Toen ik zwanger was van de tweede werd er steeds geroepen dat we nu wel klaar moesten zijn en dat 3 echt niet meer van deze tijd is enz.. Ook wij wonen in het buitenland en nog nooit heeft iemand van onze familie zorg moeten dragen voor onze kinderen. Toen ik dus zwanger bleek te zijn van de derde hebben we dit niet snel laten weten. Uiteindelijk wel verteld omdat ik het niet meer kon verbergen en er juist een verjaardag zat aan te komen. Niemand heeft negatief gereageerd en ik denk dat onze houding daar ook mee te maken had. We hebben direct heel duidelijk laten weten dat dit kindje heel gepland en heel welkom is en dat we eigenlijk geen commentaar zouden aanvaarden. Geniet van je zwangerschap en wat de mensen rondom jullie er ook van vinden, zolang jullie gelukkig zijn en het kunnen rondkrijgen, heeft niemand anders daar iets over te zeggen.
Mijn mening ... jij moet later terug kunnen kijken op een leven waar je zelf voor hebt gekozen. Als jij er blij mee bent dan is het toch goed. Dat je moeder de keuze heeft gemaakt om zo te reageren is haar probleem niet het jouwe. En als je het mij vraagt is het nogal lomp om dat te zeggen ... ze moet beter weten en dat voor zich houden!
Ik ken de moeder van TS niet en wellicht is ze lomp ... maar ik denk dat de meeste mensen in de gelukkige positie zijn dat ze moeders hebben de om ze geven, zich zorgen maken en het beste voor hun kinderen willen. Om van een moeder te verwachten dat ze zich altijd maar stilhoud of geen zorgen maakt ... Dat doen wij als moeders ook niet, nu niet en believe me ook niet als onze kinderen 30 zijn. Natuurlijk heeft bemoeizucht grenzen, maar een opmerking als 'je hebt nu twee gezonde meiden' vind ik niet heel shocking. Ik maak me ook zorgen om mijn kindjes die nog jong zijn. Mijn moeder heeft zorgen om mij en ook een mening die ze mag hebben, wil niet zeggen dat ik dan altijd maar moet doen wat zij zegt. Maar ik ga ook niet van het slechte uit ... ik ga ervan uit dat het voortkomt uit zorgen. En misschien wil ze juist wel graag helpen en oppassen maar dat kan niet vanwege de afstand. Nogmaals ik ken je moeder niet, maar zou er met haar over in gesprek gaan. En als ze bezorgd is dan is begrip voor hetfeit dat dat zo is al heel wat denk ik.
Nadat de tweede geboren was, kreeg ik de opmerking "je stopt er nu toch wel mee? Je hebt tenslotte een jongetje en een meisje" Ik stond met m'n mond vol tanden. Mijn moeder moest bij de vierde gelukkig ook weer een traantje wegpinken, zo leuk vond ze het.
Hier na de tweede: o jullie hebben een jongen en een meisje, dan zijn jullie gelijk klaar. Uh nee.. We willen graag nog een 3de Nu zwanger van de 3de en vrij kort achter elkaar zoals je in mijn onderschrift kan zien. Nou ik heb toch een hoop rare reacties gekregen! Bij sommige kon er nog geen felicitatie van af.. Of alleen: o wat druk. En ook: en hierna? Zijn jullie klaar toch? Ga je een spiraal nemen? En mijn schoonvader: de jongste is nog geen eens 2, dat is te druk. Nou echt mijn mond viel ervan open, en dan hebben wij het nog geeneens "openbaar" verteld nog want het is nog pril.
Bedankt voor de reacties! Jeetje Lovely123, hoe durven mensen toch he? Gefeliciteerd in ieder geval, ,geniet ervan. Laat je niet in de put praten door zulke rare reacties! Gisteren bij de dokter geweest en heb het verteld. En raad eens: ze waren superenthousiast! Daar had de toon van mijn stem wellicht ook mee te maken (rustig, niet defensief).