Hallo meiden, Na mijn vorige topic (BKR-registratie door mijn moeder en stiefvader) zullen jullie na het lezen van deze vraag helemaal wel denken: uit wat voor gezin komt zij in vredesnaam, maar ik kan het ook niet helpen. Dit houdt me bezig en ik ben benieuwd of er hier iemand is die er meer van weet. Mijn vader is na de scheiding van mijn moeder weer hertrouwd. Met deze partner heeft hij twee kinderen gekregen. Mijn halfzusje M. (16) en mijn halfbroertje P. (13). Dit huwelijk liep op de klippen toen de kinderen nog erg jong waren. De kinderen zijn toen bij hun moeder gaan wonen en mijn vader zag ze (door hemel en aarde te bewegen en duizenden euro's kwijt te zijn aan een advocaat) één zondag in de twee weken. Toen mijn zusje 12 jaar was, is ze niet meer gekomen, mijn broertje weigerde al eerder. De ex-partner van mijn vader kwam in een nogal dubieus milieu terecht en dit merk je ook echt wel aan de kinderen. Het is hard om te zeggen, maar eigenlijk zijn het twee onopgevoede kinderen. Mijn halfbroertje is al een jaar niet naar school geweest, zijn moeder geeft bij verschillende instanties aan bang voor hem te zijn. Mijn halfzusje is een lieve meid, maar wel erg naïef, gaat doordoor met verkeerde mannen om en het is een wonder dat dit nog niet uit de hand gelopen is. Zij gaat braaf naar school en zet zich hier 100% in. Kinderbescherming houdt het gezin nu al enige tijd in de gaten, omdat het gezin is gemeld door een familielid van moeder. Kinderen zouden verwaarloosd worden, stiefvader zou zijn handen niet thuis kunnen houden etc etc. Nu is mijn halfzusje vorige week uit huis gezet door haar moeder. Mijn vader (die inmiddels al een tijdje sporadisch contact had met mijn halfzusje) heeft haar toen opgehaald en bij haar oma (moeder van mijn vaders ex) gebracht. Ze wilde hier zelf naartoe. Die oma heeft geen contact meer met mijn vaders ex. Oma heeft nu echter aangegeven dat mijn zusje hier niet kan blijven. De jeugdbescherming heeft inmiddels zoveel feiten verzameld dat het tot een rechtszaak komt 16 december. Het is volgens jeugdbescherming heel aannemelijk dat moeder uit de ouderlijke macht ontzet wordt. Maar dan? Mijn vader geeft aan dat mijn zusje inmiddels een vreemde voor hem is en dat hij haar niet permanent in huis wil nemen. Hij vertrouwt haar niet als zij alleen thuis is, maar hij vindt het wel erg moeilijk. Zijn nieuwe partner hoor ik hier vooral in praten: zij ergert zich behoorlijk aan het onopgevoede van mijn halfzusje en denkt dat het ervoor zou zorgen dat mijn vader en zij uit elkaar zouden gaan. Mijn vader heeft haar kinderen echter vanaf dag 1 in huis genomen en behandeld alsof het zijn eigen kinderen zijn. Mijn gevoel zegt dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader moet nemen, maar dat is echt een gevoel. Ik ben benieuwd naar zijn plichten? Hij heeft als vader toch plichten neem ik aan? Je kunt toch niet zomaar zeggen dat je liever hebt dat je kind in een pleeggezin/tehuis komt, omdat je bang bent dat je nieuwe relatie eraan onderdoor gaat? Sorry voor het warrige verhaal, ik probeerde het nog enigszins kort te verwoorden, niet helemaal gelukt. In ieder geval bedankt voor het meedenken.
Als ik mijn topic zo herlees, dan lijkt de situatie bij mijn halfzusje thuis minder erg dan het is. Dit komt omdat ik geen eindeloos verhaal wil schrijven. Ik herinner me nog goed dat mijn zusje, toen een jaar of 6, vertelde dat ze thuis onder de koude douche gezet werd als ze zei dat ze naar mijn vader wilde. En dit is slechts één van de voorbeelden. Echt geen gezonde omstandigheden in ieder geval. De nieuwe partner van mijn vader is een lieve vrouw hoor, maar ik voel wel regelmatig aan dat zij vrij jaloers is en het moeilijk heeft met mijn vaders verleden. Ze hebben nu het ideale gezinnetje en dat wil ze zo houden.
Je vader heeft niet de plicht om haar in hui te nemen, enkel de plicht om haar financieel te onderhouden. Ze zou ook op kamertraining kunnen komen als ze zelf niet in een pleeggezin wil. Wat wil je zusje eigenlijk zelf? Ik snap dat je vind dat je vader haar gewoon in huis moet nemen maar aan de andere kant snap ik (de vrouw van) je vader ook. Er zijn daar dus nog meer kinderen in huis en je zusje klinkt niet als een ideaal voorbeeld. Daarbij, als zijn ex uit de ouderlijke macht word ontzet is de kans groot dat je broertje daar ook weg zal moeten, waar moet hij dan naartoe?
Ik weet niet hoe het zit met plichten, maar wat als je vader toch verplicht wordt om je halfzusje in huis te nemen... Denk je dat dit een wenselijke situatie is?
Zo dat is sneu voor dat meisje als niemand je wil. Ik vind het wel je vaders morele plicht eigenlijk. Hij voed de kinderen van een ander wel op maar zij is niet welkom. Hoe leg je dat uit aan een kind wat al zo beschadigd is..... Vgens mij is kamertraining nog echt te vroeg pas vanaf 18.
Het lijkt inderdaad wel of ik er makkelijk over denk, dat is echt niet zo. Ik realiseer me wat voor een impact het op hun gezin zal hebben. Mijn zusje zelf zegt alleen maar dat ze weg wil uit die hel en dat ze gelukkig wil worden. Je hoort in alles dat ze naar een thuis verlangt. Ze geniet er zo van dat oma thee voor haar zet en samen tv kijkt met haar, terwijl ze bij haar thuis alles zelf en alleen op moet lossen. Er wordt niet naar haar omgekeken. Ik hoor mijn vader dan zeggen "ik ga er echt mijn reis naar Canada niet voor annuleren" en dat schiet dan even verkeerd. Dit meisje heeft gewoon niemand. Ik denk dat zij zo zou veranderen als zij in een warm gezin mag wonen. Mijn broertje vind ik een lastig verhaal, uiteraard gelden voor mijn vader dezelfde plichten voor hem. Maar met hem in huis nemen brengt hij de veiligheid van zijn gezin wel in gevaar: hij is erg agressief, hij steelt, liegt, gebruikt drugs. Lastig verhaal. Ik heb gewoon zo met mijn zusje te doen. Ze heeft al zo'n laag zelfbeeld.. en nu willen je beide ouders je niet in huis hebben. Lijkt me niet echt goed voor je zelfbeeld. Ik trek me zulke dingen ook altijd veel te erg aan.
ik hoop niet dat ik jou of iemand hiermee kwets, maar als ik dit verhaal zo lees, is je halfzusje ook meer gebaat bij een liefdevol gezin dat echt voor haar gaat. dat is in dit geval dus niet jullie vader, maar een pleeggezin, of een gezin wat haar wil opvangen in de familiekring, het lijkt me dat als ze strijd krijgt met vader, die haar eigenlijk ook niet wil, wat ze natuurlijk ook aanvoelt, ze alleen maar meer beschadigd raakt..
Misschien wat hard gezegd, maar ik weet het even niet anders uit te leggen. Ik kan mij ergens wel voorstellen dat een vader die slechts een zondag per 2 weken zijn kinderen mocht zien en waarvan dochter sinds haar 12e helemaal niet meer kwam, niet staat te springen om haar in huis te nemen. Zoals hij al zegt, dochter is van hem vervreemd. Dat voelt hij vermoedelijk niet alleen, maar je half zusje zal dit denk ik ook zo voelen. Zij komt dan eigenlijk bij een voor haar vreemde man in huis. Kan mij niet echt indenken dat dit voor haar goed voelt. Mocht jij een betere band met haar hebben, zou het dan geen optie zijn om haar zelf in huis te nemen? Dat zou ik zelf denk ik doen. Vanuit daar kan zij dan misschien ook werken aan het opbouwen van een band met jullie vader. En dan is het over een tijdje wellicht wel mogelijk dat zij bij hem in huis komt.
Voor mij is ze net zo'n vreemde als voor mijn vader. Ze kwam het afgelopen jaar heel soms daar thuis. Hij heeft haar sweet 16 georganiseerd, maar vervolgens hoorde hij weken niks meer van haar. Zij gaf bij mijn andere zus aan het er moeilijk mee te hebben dat mijn vader alleen maar trots vertelt over zijn stiefdochters en dat zij echt wel voelt dat hij zou willen dat zij net zo was. Dat is sneu natuurlijk. Mijn vader heeft wel aangeboden om haar alle weekenden een thuis te bieden en dat ze dan doordeweeks bij haar oma is, maar haar oma voelt er niets voor. Bij ons is echt geen optie met twee jonge kinderen en een derde op komst. Voor een vakantie zou het kunnen.
Jammer dat er binnen de familie niks (tijdelijk) te vinden is voor door de weeks. Wie weet gaan de weekenden wel zo goed dat ze kan groeien naar meer dagen bij haar vader. Zou het een idee zijn om voor te stellen om het toch te proberen met oma en vader met het idee om als het echt goed gaat steeds verder naar haar vader te groeien? Evt met een deeltje gezinstherapie
Oma wil niet met mijn vader praten, dus de kinderbescherming gaat bemiddelen om te kijken wat er mogelijk is.
Je zusje heeft enkel negatieve dingen over je vader gehoord. Je vader zal het vast zeer moeilijk hebben gehad dat hij zijn kinderen heel weinig en daarna helemaal niet meer zag. Om dat ineens weer fulltime papa te zijn gaat vanuit beide kanten echt niet werken! Ik begrijp jouw kant heel goed hoor. Maar ik weet ook de andere kant. Mijn man en zijn zusje zijn op een of andere dag bij hun vader gezet. ( overlijden moeder) en kan je zeggen dat dit in alle gevallen niet goed is gedaan. Daarna zijn ze naar jeugdzorg gegaan. Van hun heb ik ook gehoord dat het enkel met 5% van de gevallen wel werkt. Ik vind wel dat je vader zich over zijn dochter moet bekommeren. Er voor haar zijn, een luisterend oor bieden. Maar zo in huis nemen nee. Dat zou ik zelf ook niet doen. Vraag eens aan je vader hoe het met hem gaat hoe hij er in staat. Misschien wilt hij het van binnen wel maar weet hij ook dat het beter is als ze niet daar komt wonen.
Mijn vader zelf geeft inderdaad aan het er vreselijk moeilijk mee te hebben en dat zijn hart er goed genoeg voor is om haar in huis te nemen, maar dat het hem zijn huwelijk gaat kosten. Hij neemt in ieder geval zijn financiële verantwoordelijkheid, oma woont een stuk verder van haar school af, dus mijn vader heeft direct een abonnement voor het OV voor haar gekocht.
Wat heftig voor alle partijen! Idd eerst alleen de weekenden bij jou vader zodat ze aan elkaar (en de rest van het gezin) kan wennen. Eventueel met begeleiding op de achtergrond. Fijn dat ze nu eerst bij oma terecht kan!
Klinkt als mijn stiefmoeder. Haar kinderen staan voorop, de rest kan stikken wat haar betreft... Hier een andere situatie, mijn zusje zat in een pleeggezin alleen die stopte er mee en ze wilde absoluut niet naar een ander pleeggezin. Ik heb toen met mijn vader gepraat en fijntjes er op gewezen dat hij alles doet voor haar kinderen en dat het nu tijd is dat zij wat terug gaat doen voor zijn kind. (komt er een beetje in het kort op neer, zijn meerdere gesprekken geweest) Toen heeft mijn vader gezegd dat ze bij hem kan wonen op de voorwaarde dat er begeleiding bij is vanuit jeugdzorg. Dit om eventuele spanningen gelijk weg te werken. En ik moet zeggen dat gaat goed! Begeleiding is in het begin vaker aanwezig en er wordt veel gepraat en strubbelingen gelijk aangepakt. Totaal andere situatie, maar misschien is dit een optie? Dat ze niet is opgevoed kan jou zusje niks aan doen. Met goede begeleiding zou dat wel moeten lukken denk ik. Maar je moet wel geduld hebben Sterkte met de situatie!
Herkenbaar. Bij ons ging het vroeger ook niet goed thuis. Mijn zus vertrok om bij onze vader te gaan wonen. Toen het met mij niet goed ging thuis kreeg ik van mijn vader de boodschap dat hij mij niet wilde. Er werd met spoed een plek in een tehuis van jeugdzorg voor me geregeld. En hoe klote het ook was op dat moment en later ook. Het was wel het beste wat me had kunnen overkomen. Mijn ouders waren tot onze volwassen leeftijd verwikkeld in een zeer nare vechtscheiding waarin zij beiden niet schuwden om ons kinderen in die strijd te gebruiken en misbruiken om elkaar het leven zuur te maken. Doordat mijn zus bij onze vader ging wonen bleef ze in het conflict zitten. Terwijl ik er letterlijk tussenuit gehaald werd. En de situatie, het contact met beide ouders werd in de gaten gehouden door jeugdzorg. Dat was voor mij een verademing. Ik zat er niet meer tussen, en in plaats van dat ik opgeslokt werd door een loyaliteitsconflict kwam ik los en kon me eindelijk bezig houden met mezelf en school. Mijn cijfers schoten letterlijk omhoog. En nu, 20 jaar later, merk ik enorme verschillen tussen mij en mijn zus. Ik heb het destijds uitgepraat en goed gemaakt met mijn moeder, en we hebben nog een geweldig mooie band gehad samen, voordat ze 8 jaar geleden overleed. Met mijn vader heb ik geen contact meer op het moment, zijn keuze. Mijn zus had juist veel moeite met mama, en kan het beter vinden met papa, echter is het overduidelijk dat ze nooit los is gekomen van alles wat er allemaal gebeurd is, en ervaart ze het nog steeds als traumatisch. Terwijl ik bewust bepaalde dingen verwerkt en achter me gelaten heb. Zij is overduidelijk meer beschadigd dan ik. Ookal zou het je zusje zeer doen, ik denk dat het beter voor haar is om niet bij jullie vader te gaan wonen. Er is binnen de familie bij je moeder thuis zoveel aan de hand, dat dit ook weer perikelen op kan leveren tussen je ouders, en oude wonden die weer open gaan doordat je zusje daar gaat wonen. Niet dat dat haar schuld is, verre van, maar het gebeurt wel. En dan heb je echt de poppen aan het dansen. Klinkt misschien niet gangbaar, maar jeugdzorg is wel mijn redding geweest. En ik denk zomaar dat jouw zusje, die van zichzelf goed stabiel lijkt te zijn (ze is rustig, zet zich goed in voor school) om dit aan te kunnen voor zichzelf. Kamertraining is trouwens vanaf 17 jaar, maar ik denk wel dat het verstandig is om daar vanuit een zogeheten "leefgroep" heen te gaan. Jeugdzorg zal alle opties voor haar bekijken en dan aan de hand van de mogelijkheden beslissen wat het beste is voor haar. En om je vraag te beantwoorden: Nee, je vader is niet verplicht om haar in huis te nemen en het is al heel mooi dat hij financieel ondersteund en haar een fijne plek in het weekend aanbiedt. (Dat is al meer dan ik had) Overigens is het wel zo dat als zij uit huis geplaatst wordt er van haar moeder, omdat ze daar woonde, een financiële bijdrage gevraagd wordt. Ze zal bijvoorbeeld niet de kinderbijslag mogen houden als haar kind niet thuis woont. Het is niet zo dat dat financiële gedeelte nu helemaal op de nek van je vader terecht komt. Ik hoop dat ze voor je zusje een fijne plek vinden, waar dat ook moge zijn.
De kamertrainingleeftijd verschilt per groep. Er waren groepen waar het met 15 jaar al een mogelijkheid was. Er is zeker kans dat deze te vinden is voor haar. Maar daar zal bjz meer inzicht in hebben. En er zijn soms lange wachtlijsten. Maar ik denk dat dit aan de verschillende partijen is om in te schatten en over te beslissen. Dat het voor jou een verademing was betekend niet dat het voor iedereen zo zal zijn. Er is nu gewoon heel veel overleg nodig tussen de verschillende partijen. Hoe beter de verschillende partijen het eens kunnen worden, hoe minder de onrust/weerstand zal zijn.
Dan zij dat zo toch? Dan is het huwelijk blijkbaar toch niet zo sterk... Ik vind het echt een excuus van niks, hij is haar vader! Je kiest toch hoe dan ook voor je kinderen? Ik kan er echt niet bij. Ik krijg er kippenvel van als ik me in denk hoe zij zich moet voelen, niemand die haar wilt.