Hoi Wil het gewoon even van me afschrijven hier... Al sinds het dichterbij komt, de laatste 10 weken zo, zie ik echt enorm op tegen de bevalling. Heb het al zo vaak aangegeven bij de verloskundigen, en blijf het maar aangeven, aangezien ik vanwege een verhuizing inmiddels al 10 verloskundigen aan mn buik heb gehad en ik niet zeker weet of de boodschap wel goed aankomt. Moet het steeds weer zeggen. En dan vragen ze elke keer, waar ik dan zo tegenop zie. Nou, tegen de pijn. Ik heb niet het idee dat die enorme skippiebal in mijn buikje er zomaar in één keer makkelijk uit kan floepen. Past nooit En dat er iets mis kan gaan met de kleine, of met mezelf.. Zuurstoftekort, of een bloeding. Brrrrrrr. Al die enge verhalen die ik heb gehoord bij de zwangerschapsyoga (lekker rustgevend), en hier, over helse bevallingen van 72 uur, totaalrupturen...brrrrr. Heb al aangegeven dat ik hoe dan ook in het ziekenhuis wil bevallen. Maar je hoort zo vaak dat de verloskundige pas laat komt kijken. Twee vriendinnetjes van me hebben allebei bij hun eerste kindje het ziekenhuis niet eens gehaald. Toen de verloskundige eindelijk kwam kijken, mochten ze al bijna persen, en konden ze niet meer naar het ziekenhuis. Plus dat ik pijnbestrijding wil, een ruggeprik, of infuus ofzo. "als het nodig is krijg je dat wel" zei er eentje. Nou zal je zien dat ik pas bij 6 centimeter ontsluiting naar het ziekenhuis mag gaan, terwijl je bij 8 al geen ruggeprik meer krijgt. Want "we rekenen op 1cm ontsluiting per uur". Nou, ik ben er zelf bij mijn moeder binnen 3 uur uitgekomen, dus dat kan best sneller gaan. En als je dan op het laatste moment in het ziekenhuis aankomt en er is geen anesthesist, kan ik die ruggeprik dus wel op mijn buik schrijven. "Ja dan helpen we je wel door die laatste twee centimeter heen" zei een van de verloskundigen. Praat ik chinees ofzo? Vorige week toen die verloskundige dat zei, dacht ik echt dat het niet goed zou komen. Het was een best wel jonge verloskundige, die er wel makkelijk over deed en me daarom niet echt gerust kon stellen. Gelukkig zit het echt hoog, en als ze dan enig medeleven tonen, komen bij mij de tranen wel. Dus ik zat daar te brullen.. Gisteren had ik weer een andere verloskundige. Die las natuurlijk dat ik vorige week zo had zitten brullen dus vroeg hoe het nu ging. En daar kwamen de tranen weer. Gelukkig voelde ik me door haar wel wat serieuzer genomen. Heb nu maar gezegd dat ik hoe dan ook een ruggeprik wil, dan wordt het in ieder geval een medische indicatie. En niet ter plekke maar zien hoe het loopt en afhankelijk zijn van het oordeel van de verloskundige. Kan altijd ter plekke nog van de ruggeprik afzien mocht het toch mee blijken te vallen. Heb nu wel iets meer vertrouwen dat we in ieder geval op tijd naar het ziekenhuis mogen. Ik kan niet wachten tot de kleine er is. En rationeel gezien weet ik ook wel, dat iedereen het kan, bevallen. Dat je aan het eind van de rit dolgelukkig bent met je kleintje. Maar dat hoofdstuk van de bevalling sla ik toch het liefste even over.. XX Ma2Be
Een mens lijdt het meest, door het lijden wat hij vreest. Ik zit er nou ook niet om te springen. Denk niemand. Denk ook echt; dat gaat echt niet passen! Probeer er gewoon niet al te veel over na te denken, en we zien wel toch.
Heb je al gedacht aan de geboorte tens? Zou helpen bij pijn. Tevens zou ik proberen om wat minder te stressen. Er is namelijk een grote kans dat de bevalling hierdoor langer duurt. Aangezien je lichaam dan adrenaline aanmaakt. In iedergeval veel sterkte toegewenst. Enne nog 1 ding. Tuurlijk gaat het passen. Vrouwelijk lichaam is wonderbaarlijk.
Ik kan je 1 tip geven: laat het over je heen komen en heb vertrouwen in je verloskundigen, en in jezelf! Je kan van alles bedenken, maar zo gaat het toch nooit. Ik ben er heel erg open in gegaan en heb een vlotte en makkelijke bevalling gehad (5:45 uur vliezen gebroken, vanaf 12 uur echt heftige weeen, 18:38 uur was Eva er). Zeg ik nu hoor, op het moment zelf is het echt niet makkelijk. Ik heb nooit pijnbestrijding gewild, omdat dat ook bij je kindje terecht komt, maar de laatste 2 cm (in 1 uur) heb ik er wel aan gedacht en zelfs aan een keizersnee. Maar was dus thuis en wilde graag thuis bevallen, dus ik had zoiets van, dit laatste stukje lukt me dan ook wel, want het houdt ook een keer op en toen ik het echt haast niet meer trok en vroeg wanneer ik mocht persen, gingen ze voelen en mocht ik meepersen, wat een opluchting! Ik moest op de baarkruk, omdat Eva gedraaid lag. Heb toen wel even gedacht aan de vacuumpomp, mocht het niet lukken haar te draaien, maar snel weer van me af gezet en mijn best gedaan. Toen ze gedraaid was, moest ik er helaas weer af, want haar harttonen daalden. Toen haar hoofd eruit was, bleven haar schouders steken, met enig getrek en gepers lukte het dan toch ze eruit te krijgen. Toen bleek dat Eva een lam armpje had, lag maar te liggen langs haar lichaam en reageerde niet op reflexen. Maar er leek wel kracht in haar vingers te zitten. Kon me op dat moment weinig schelen, was allang blij dat ze verder gezond was. Maar dit is na 2 dagen helemaal bijgetrokken, heeft waarschijnlijk een groot deel van de zwangerschap klem gezeten. Eva is dus best groot, maar dat was dus geen probleem, het persen zelf was volkomen pijnloos en ik ben niet ingeknipt of ingescheurd! Moest wel een paar persweeen wegzuchten, geen pretje, maar daardoor kon alles goed oprekken. Al met al waren er best wat dingetjes tijdens mijn bevalling, maar daar heb ik nooit zo bij stilgestaan. Daar maak je je op dat moment echt niet druk om, ik vertrouwde in de kundigheid van de verloskundigen en volgde hun raad goed op (je mag niet persen bv. als de hartslag van de baby daalt, dus de gezondheid van je baby heb je dan zelf in de hand en dat geeft je een oerkracht, hoe zwaar het ook is). Die het dus heel goed hebben gedaan! En ik ook volgens hen, ik heb goed geluisterd en dat is ook heeeel belangrijk. Ik denk dat je je beter kan richten om ontspannen de bevalling in te gaan, dan je richten op allerlei fratsen in het ziekenhuis en je daar erg druk over gaan maken. Tuurlijk kan je aangeven wat je wil, maar probeer vooral je niet zo druk te maken. Probeer je straks ook over te geven aan de pijn, denk daarbij aan je kindje en alles wat je tijdens de bevalling doet, doe je voor je kindje. Dat heeft mij heel erg geholpen, heb zelfs in gedachten gepuft met 'kindje lief' (3x puffen). Als het om je kindje gaat, komen er echt oerkrachten in je los. Liefs, Snoopy
Ik kan alleen maar zeggen volg je gevoel. Het is jouw bevalling en jij moet het doen. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn eerste bevalling heel goed te doen was vond de weeen erger dan de persweeen. Ik zou zeggen dat je moet doen wat jij wilt als jij graag in het ziekenhuis wilt bevallen moet je dat doen. (ik wou dat wij dat hadden gedaan). Deze keer wel ziekenhuis en de gyn gaf ook duidelijk aan het is jouw bevalling en geef aan wat je wel en niet wilt dus!
Heb er nog weinig zinnigs over mede te delen, maar ik zou toch graag tegen je willen zeggen... Het komt allemaal goed! Probeer je niet te veel te laten opfokken door al die verhalen, je weet dat mensen slecht nieuws of nare verhalen doorgaans liever vertellen dan leuke verhalen. Als je mensen in de supermarkt met elkaar hoort praten gaat het ook altijd over dood en ziekte, terwijl er veeeeeel meer mensen zijn met wie het wel hartstikke goed gaat. En dat is op een forum net zo denk ik. Er zijn trouwens hier ook genoeg positieve verhalen te lezen, ook van eerste bevallingen! Hoop voor je dat je nog een beetje relaxed kan worden... Die geboortetens is idd wel een goeie tip, of perineum-olie van Weleda gaan gebruiken of frambozenbladthee of wat... Al is het maar dat het idee hebt dat je het niet alleen hoeft niet te doen.... Nou in elk geval heel veel sterkte! Misschien zit je over een weekje wel jouw bevallingsverhaal te typen en lach je heel hard dat je je zo druk hebt gemaakt
Ik wil alleen maar zeggen: blijf je verhaal doen! Je moet het blijkbaar kwijt, dus vertel het maar 1000 keer of meer! En de bevalling? Ik zat er ook écht niet op te wachten. De bevalling van mijn dochter was écht een makkie en die van mijn zoon ga ik je niet vertellen! Luister toch niet naar al die wilde verhalen! Je weet toch niet wat jou staat te wachten! Heel veel sterkte.. Ik hoop dat je een goede bevalling zal hebben en dat je achteraf zegt "Hmm, viel mee! "
ik zie ook heel erg tegen de bavalling op. ben er ook heel bang voor en idd voor de pijn. heb het ook tegen de verloskundige gezegt en die zei ook als ik vraag om een ruggeprik dat ik die altijd kan krijgen. ik baval wel thuis maar dan gaan we naar het ziekenhuis voor een ruggeprik dat stelde me wel gerust. ik zie ook dat we even ver zijn spannent hoor. aan de ene kant wou ik dat hij er al was maar aan de andere kant ben ik heel bang als het begint. elke keer als ik een krampje voel dan draait me maag helemaal om van de zenuwen. ik hoop voor ons dat het allemaal heel snel gaat en dat het uiteindelijk toch mee valt. ik hou je in de gaten liefs diane
Zoals Snoopy zeg, laat het over je heenkomen. Het is zeker niet verkeerd om van het ergste uit te gaan, kan het alleen maar meevallen! Met mijn eerste had ik precies dezelfde gedachten als jou, dat ik wilde slapen en gewoon wakker wilde worden als mama. Maar meid, zoals meer dames hier..mijn bevalling heeft uiteindelijk nog geen 5 uur geduurd Als het eenmaal begin ga je er zo in op! Ik zie dat je nog maar 1 dagje moet tot je uitgerekende datum, toi toi toi...ennuh zoals mijn moeder altijd zeg: tanden op elkaar, jezelf goed kwaadmaken, en je heb een wolk van een baby in je armen!
De andere dames hebben het meeste al gezegd, maar probeer er inderdaad zo open en flexibel mogelijk in te gaan! Als je nu denkt: ik wil het per se zus en zo, dan kan het alleen maar tegenvallen. Terwijl als je gewoon denkt: go with the flow en het komt uiteindelijk allemaal goed, dan sta je er veel positiever in! Haha, dat zeg ik nu, maar wacht maar tot ik zelf lig te bevallen! Nee hoor het is mijn tweede, dus ik heb al wat ervaring. De eerste was een spoedks met 34 weken, dus echt niet zoals ik het van tevoren had bedacht. Toen ik daar zomaar opeens op de OK lag heb ik ook echt een knop omgezet, zo van: laat maar komen allemaal! En erop geprobeerd te vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. En dat was denk ik de meest positieve instelling op dat moment. Sterkte en het komt allemaal goed!
Kan best begrijpen dat je er tegenop ziet, maar ik denk zelf zo; iets wat je nog nooit hebt meegemaakt, kan je ook niet bang voor zijn. Ik wil ook in het ziekenhuis bevallen en geloof me, ik kom echt niet thuis te bevallen hoor! Ze kunnen een aantal keren komen kijken hoever het vordert, maar als ik zoiets heb van; we gaan naar het zh, dan gaan we ook en ga ik echt niet wachten op het seintje van de vk. Het is jouw bevalling, en ondanks dat zij er wel al tientallen heeft gedaan, moet je het gewoon doen zoals jij dat wilt!
Je moet er eerst ook klaar voor zijn.. Als het moment daar is dan wil je echt wel.. Denk er niet te veel overna..
Thankx voor alle opbeurende woorden allemaal! Het is ook zo dubbel. Aan de ene kant weeeeeet ik ook wel dat k op de natuur moet vertrouwen en gewoon maar zien hoe het loopt. Uiteindelijk komt het ook vast goed! Maarja het is natuurlijk iets wat ik zelf niet helemaal (zeg maar gewoon: helemaal niet) in de hand heb, dat is ook al iets lastigs voor me. Afwachten dus maar en gewoon zien wat er gebeurt, als ik me er zo druk over maak, valt het in ieder geval vast wel mee. Vooralsnog maakt de kleine nog erg weinig aanstalten, die is er ook nog niet helemaal klaar voor denk ik...
Soms kan je bevalling ook zonder voortekenen beginnen... bij mij braken opeens mijn vliezen en 's avonds was Eva er al! Had ik niet kunnen bedenken toen ik de avond ervoor ging slapen.
M'n eerste bevalling ging zo mooi en natuurlijk, dat ik bij de tweede absoluut geen zenuwen had. Het was dan ook wederom een prachtige ervaring! Pijnstilling heb ik niet nodig gehad, het viel me beide keren heel erg mee zelfs! Het begon beide keren uit zichzelf (1e keer 15 dagen overtijd en tweede keer 6 dagen te vroeg) Ik denk wel dat het, als het uit zichzelf begint, je lichaam en geest er gewoon klaar voor zijn! Je krijgt dan een soort oerkracht over je, en je beseft dat je niet doodgaat, maar gewoon de kracht krijgt! Echt, die persdrang is ook zo iets moois, zoiets bijzonders, zo'n oerkracht die je echt niet tegen kunt houden. Laat het maar gewoon 'komen', dan zul je zien hoe goed het gaat! Zelf ben ik over een weekje of zes ook weer 'aan de beurt'. Helaas heb ik inmiddels diabetes, en zal naar het ziekenhuis en aan alle toeters en bellen moeten, waar ik nu ontzettend van baal, omdat ik zo graag 'uit mezelf' zou willen beginnen. Maar ik zal hoogstwaarschijnlijk ingeleid worden omdat dat veiliger is met diabetes... Bleeeeeeeeh! Daar gaat m'n zicht op weer zo'n mooie natuurlijke thuisbevalling... Maarja, nu moet ik ook proberen om m'n eigen theorie toe te passen, en het maar gewoon over me heen laten komen. En daar moet ik nog aan werken de komende weken. Maar in het ziekenhuis, ondanks al die draden en glucose/insulineinfusen, kan het natuurlijk ook best nog een prachtige bevalling worden. Veel sterkte, voor iedereen die binnenkort of nog iets later gaat bevallen! Het feit is wel dat een vrouw geschapen is voor deze mooie taak! Dus je kan het!
hoi hoi. allereerst heel veel succes/ ik heb er 10.5 uur overgedaan en het begon om 7.00 en om 17.39 is mika geboren. ik heb in totaal denk ik 2 uur echt wat zwaarder gehad maar de tijd gaat op zo moment zo hard. ik heb 1 uur gepers . toen ze dat van te voren vertelde dat het ongeveer een uur kon gaan duren bij de eerste had ik zoiets van dat overleef ik toch niet... maar dat uur ging zo snel als je bezig bent. ik ben wel ingeknipt en ingescheurd en tja dat inknippen voel je echt niet maar dat hechten is echt wel vervelend, maar je bent dan ook zo opgelucht dat het allemaal voor bij is . en als je dan lekker gedoucht bent en in je lekker fris opgemaakte bedje gaat liggen en je krijgt je kindje weer in je armen oooooooooooooo das zo heerlijk moment. toen ik net bevallen was zei ik: ik weet dat ik nu zeg nooit meer maar dat zeggen alle vrouwen bijna dus........ en twee dagen later wist ik zeker dat als alles mag lukken wij zeker voor een tweede kleintje willen gaan in de toekomst. geniet ervan en vooral van die kraamweek. xxxxxx
He Ma2Be Hier nog iemand die ook behoorlijk angstig is voor de bevalling. Als ik eraan denk, krijg ik het soms ook best benauwd, ook al weet ik dat heel veel vrouwen het gedaan hebben. Ik vind het ook eng omdat ik niet weet wat me te wachten staat, m.b.t. de weeen en de pijn. En ik vraag me ook vaak af of ik het wel kan. Toch moeten we er doorheen. Ik hoop voor jou dat je er al wat minder tegenop ziet. Het zal allemaal best goedkomen, toch? Heel veel sterkte en maak je niet te druk he? (dan doe ik dat ook niet!) Groetjes Marie
Je hebt geen tijdsbesef en bent bezig met een wee en je gaat er zo in mee, je hoeft je echt van te voren geen zorgen te maken. Alle bevallingen zijn anders, en als je moeder het snel kon, kan jij dat misschien ook wel. Geloof me, als het begint neem je actief deel, dat kan niet anders. Veel succes, je kan het hoor!
Ik was ook ZO bang voor de bevalling en dan met name de pijn, echt hoor. En als ik nu kijk; mijn bevalling duurde 3,5 uur (19.45 uur vliezen gebroken en om 23.13 uur is onze dochter geboren), het was niet een ervaring die ik graag doe, maar achteraf is het mij reuze meegevallen, ik ben ok in het ziekenhuis bevallen en in een uur tijd van 2 naar 10 cm ontsluiting ggaan (dat was echt niet grappig), maar je kunt het echt! En als jij je er fijn bij voelt dat de ruggenprik mogelijk is dmv aanwezigheid van een 'prikken-man' gewoon regelen, anders lig je nog niet met een 'fijn' gevoel te bevallen. Succes he!
hey Meis, Laat het over je heen komen en doe waar jij je goed bij voelt. Je kunt idd zoals sommige meiden hier al zeggen beter niet naar de drama verhalen luisteren. Iedere bevalling is anders en elke vrouw ervaart het ook anders. Mijn ervaring.... Ben nuchter (van gedachte) de bevalling in gegaan...binnen 1 uur van 2 cm naar 10 cm ontsluiting en 52 min persen. En heel eerlijk: ik stond ervan te kijken dat het al voorbij was, ik heb niet gegild, gejammerd of om pijnstilling gevraagd. Maar nogmaals elke bevalling is anders en iedereen ervaart het anders.. Doe waar jij je goed bij voelt.. suc6!