Na al dat gepieker wil ik het toch maar eens uitspreken, want dat lucht op. Ik durf het eigenlijk haast niet uit te spreken, uit angst voor negatieve reacties, want volgens mij word er toch van je verwacht dat je op een roze wolk zit zo na de bevalling?? Ik ben 3 september bevallen van een prachtige zoon, ik was op slag verliefd op hem. Net als bij mijn eerste kind, ook een zoon, ben ik de eerste 3 a 4 dagen na de bevalling echt op een roze wolk. Dag 4 begint dan toch opeens met kraamtranen. Het heeft echt zoveel met hormonen te maken merk ik zelf. Zodra die eenmaal gaan dalen verdwijnt dat euforische gevoelen en dan kom je terug in de realiteit, heel vreemd gevoel. Zo gaat dat bij mij dan. Eenmaal terug in de realiteit en ik ben dan nu bijna 3 weken verder vind ik het echt tegen vallen. Man is weer aan het werk (hij is arts, dus ik zie hem meer niet dan wel). Vrienden zijn ook gewoon aan het werk. En dan zit je daar een beetje alleen. Ik voel me zoals nu echt onwijs eenzaam en mis mijn man echt heel erg. Ook als ik er goed over nadenk heb ik toch wel schrik. Ik heb een zoon van bijna 3 en een van bijna 3 weken, wat een verantwoordelijkheid!Kan ik het allemaal wel?En doe ik het wel goed? En natuurlijk hoe meer je een beetje thuis zit hoe meer je gaat malen. Ik ben iemand die wat om handen moet hebben. Ik studeer nog en tijdens mijn zwangerschap was ik vanaf week 28 thuis, daarnaast had ik onwijze bekkenpijn, dus kon bijna niks. Dit was echt geen pretje en ik werd gek van het niets kunnen doen. Nu ben ik 5 maanden thuis, mijn studie pak ik pas weer op in februari 2010, maar ik ga me nu al afvragen of ik dat wel trek. 5 maanden thuis zitten. bij mijn eerste zoon zat ik 10 maanden thuis, werd er stapelgek van en was zo blij weer aan de slag te kunnen gaan. dit heeft niets te maken met de liefde die ik voel voor mijn kinderen hoor. maar goed, om eerlijk te zijn vind ik de tijd na de bevalling geen roze wolk. dan is mijn vraag: ben ik de enige hierin?of ben ik gewoon een raar persoon? jenna
Ik was na mijn 4 maanden zwangerschapsverlof ook wel weer toe aan wat vastigheid. Ik werd gek van het niks doen. Tuurlijk vermaakte ik me wel, maar ik verlangde ook wel weer naar die 2 dagen (werk maar 2 dagen) zonder gezeul met een kind. Ik was wel weer toe aan iets voor mezelf. Eventjes thuis de boel de boel laten en even niet aan thuis denken en gewoon lekker werken.
Nou die roze wolk herken ik ook niet. Ben ontzettend blij met mijn mannetje, maar heb lichamelijk flink moeten inleveren. Heb mijn hele verlof in de ziektewet gelopen en ben nog steeds niet volledig hersteld. Ik heb complicaties gehad, kon al mijn kraamvisite afbellen. En mocht helemaal niks, was afhankelijk van anderen. De muren kwamen ontzettend op me af. Ik vond het lange dagen, was blij dat mijn man uit zijn werk thuis kwam. Voelde me ook erg eenzaam.Wat was ik blij dat ik na 9 weken eindelijk een stukje mocht lopen. Ik ben nu inmiddels weer aan het werk en heb weer een beetje het gevoel mezelf te zijn. Maar roze wolk, nee. Ik ben weleens jaloers als mensen dat hebben...
Zo dat is ook wat als je pas na 9 weken weer mocht en kon lopen. dat is wel heel heftig. dat eenzame gevoel ken ik wel hoor. je bent zo op jezelf aangewezen en dan met zo kleintje erbij vind ik soms best wel een beetje eng ofzo. ondanks dat ik al een van 3 heb rondlopen. zal wel deels hormonen zijn ofzo. maarre...dan ben ik dus niet de enige die dat roze wolk gevoel niet kent...
Tja ik weet nog niet hoe het bij mij zal verlopen, maar volgens mij ben je zeker niet de enige die niet op een roze wolk zit. Ikzelf had altijd gedacht dat zwanger zijn super magisch en geweldig is, nou niets van dat alles voor mij, heb heel die roze wolk nog niet gezien. Hoop ergens dat ie alsnog komt straks na de bevalling maar in werkelijkheid denk ik niet dat ie dan komt, ik zie zelfs enorm tegen de kraamperiode op, niet vanwege het kindje, maar vanwege al dat bezoek enzo waar ik niet op zit te wachten. Ik vlucht het liefst naar een onbewoond eiland straks met mijn kind ver weg van deze wereld. Maar jij hebt dus het tegenovergestelde, je voelt je heel alleen, terwijl ik juist alleen (met kindje) wil zijn... Ik denk dat je er over moet bljven praten met mensen die het wel accepteren (heb je zo iemand in je omgeving?) en anders evt. met een hulpverlener, want soms helpt het gewoon dat je je begrepen voelt doordat je je verhaal kan doen...en dat niemand je beoordeeld, maar je gewoon accepteerd met je gevoelens...dat kan al een hele boel rust in je hoofd creëren. Sterkte
Om me heen hoor ik alleen maar dit soort verhalen, ik heb zelf het gevoel dat die hele roze wolk niet eens bestaat! Ik vond die eerste 4 weken helemaal niet zo leuk, je bent alleen maar bezig met zorgen, kijken waarom ze huilt, schone luiers, etcetera. Nu ze wat ouder is vind ik haar veel leuker, ze lacht en brabbelt en valt rustig in slaap! Maar ik heb me ook wel eens schuldig gevoeld dat ik geen roze wolk had
Als ik mensen er specifiek naar vraag in mijn omgeving, zegt bijna iedereen geen roze wolk gezien te hebben! Het is toch allemaal druk, veel, vermoeiend etc. Het hoort er allemaal bij. Bijna niemand is helemaal in de wolken, gelukkig en blij. Tenzij je een heel makkelijke bevalling had, een heel makkelijk kindje, weinig gebroken nachten hebt en direct je eigen ding weer kunt doen volgens mij. Dus... vervelend maar schaam je niet!
mijn kraamhulp had een mooie opmerking wat betreft de roze wolk: 'Een roze wolk kan soms een heel donkergrijs randje hebben'...
Een roze wolk, wat is dat, haha? Hier ging het allemaal wat anders dan ik had gehoopt. Tijdens mijn zwangerschap werd mijn schoonvader ernstig ziek ( gelukkig weer beter). Geen leuke tijd dus. Mijn man is werkeloos geworden. Onze zoon is 6 weken te vroeg geboren en moest daardoor 2 weken in het ziekenhuis liggen. Allemaal niet leuk. Ik ben hele stukken van de bevalling kwijt. Dit vindt ik erg jammer en hier baal ik van. De eerste weken ging alles prima, maar nu af en toe heb ik echt een rot dag, veel huilen, me niet happy voelen. Bang dat er iets is met mijn zoon. Ik denk dat alles er van het afgelopen jaar uitkomt. Gelukkig helpt het om er veel over te praten. Ik kan je als tip geven, uit je gevoelens, praat erover. Dit lucht vaak heel erg op.
Ooh, ik herken het zo!!! Hier is de wolk ook zoals iemand al eerder zei...met een grijs soms erg donker grijs randje. Het moeilijke is dat iedereen maar roept, wel genieten hoor!!!! Ja, tuurlijk geniet ik van mijn kinderen...maar echt niet van die gebroken nachten, de onzekerheid of je het als moeder allemaal wel goed doet(waarom hebben mannen dit nooit?)het schuldgevoel als je als mama eindelijk wat voor jezelf doet(10 minuten in de week naar de zonnebank en dan snel weer terug want ooh ooh het schuldgevoel). En ga zo maar door, wat nou roze wolk. Ik word af en toe knetter gek thuis, ik heb een zoontje van 8 weken en 1 van 3 jaar(net als jij dus) en mijn hele ritme, dagindeling is weg. Tijd voor mezelf????ik heb soms niet eens tijd om te poepen!serieus. Ik heb mijn psychologe zelfs weer eens opgezocht want ik dacht ook"wat is er mis met mij?" Nou, niks dus haha Ik moet van haar tijd voor mezelf gaan nemen en meer gaan slapen en minder denken en in het huishouden ook de boel de boel laten. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan....maar ik probeer het. Ik belde vandaag een collega om wat bij te babbelen en nou blijkt het op mijn werk ook nog eens een gekkenhuis te zijn en ze zijn blij als ik weer terug ben. Nou, word je ook lekker gestresst van. Ga ik weer zitten denken, ooh als ik het maar wel aan kan, als ik mar niet oververmoeid raak en het allemaal niet lukt. Pfffff, al dat gedenk he?zo slecht voor een mens! En je wereldje word ook gewoon heel klein als thuismama, althans zo ervaar ik het. Dus misschien is het voor mij ook weer goed om weer aan het werk te gaan! ...denk ik....zucht Dus ja, je bent niet de enige en ik vind het heel fijn om te lezen dat er meerdere zijn die het zo ervaren.
Hier ook geen roze wolk gezien hoor! Ik zit al sinds eind november vorig jaar thuis. Eerst de aanloop naar pre-eclampsie en toen zette het opeens door en werd tegelijkertijd Mischa spontaan 7 wk te vroeg geboren. Ik heb zelf een week in het ziekenhuis gelegen en Mischa 3, maar mijn vriend moest aan het werk. Dus toen ik thuis kwam moest ik met mijn zieke lijf heen en weer gaan ritten, en toen Mischa thuis kwam zat ik daar in mijn eentje... Ziek en opeens een heel klein baby'tje om voor te zorgen. En bovenal vond ik het dood eenzaam, je bent de enige die thuis zit, iedereen om je heen werkt! Als dan ook mijn ouders nog eens een weekje weg gingen kon ik niet eens meer naar mijn moeder, waar ik een paar keer per week heen ging. Nu zit ik inmiddels een maand of 10 thuis en de muren komen op me af! Liefst ging ik weer (part-time) werken maar dat wordt lastig komende tijd aangezien ik zwanger ben... Ach klinkt heel "zielig" allemaal maar achteraf kan ik er wel om lachen. Alleen bleek ik onverwacht weer zwanger te zijn toen Mischa 5 mnd was en hoewel ik dat helemaal geweldig vind zie ik nu ZO op tegen die kraamtijd! Ik heb me voorgenomen om dit keer te gaan genieten en "wel een roze wolk te hebben", maar maak mezelf dat meer wijs dan dat ik er echt in geloof.
zo, ik ha niet verwacht zulke openhartige reacties te krijgen. ik durfde eerst niet zo onderwerp te openen, want ja, ik krijg vaak te horen dat ik wel moet genieten en sommige vrouwen kunnen geen eens kinderen krijgen dus je mag niet klagen. maar ik ben dus niet de enige die zich zo voelt. ik kan me vooral herkennen in het verhaal van mamalyn: bedankt voor je openhartigheid. ik moet zeggen dat ik de eerste tijd na de bevalling echt zwaar vind. dat weinige slapen, heb gewoon een jetleg gevoel, altijd hoofdpijn en ik word er stront chagrijnig en soms depressief van als ik me zo moe voel. voel me vaak gestresst hierdoor en zal zo blij zijn als hij gaat doorslapen. op zijn minst de nacht wat meer voor mezelf zou ik al een moord voor doen! en slapen overdag lukt mij gewoon niet. dus gaan slapen wanneer de baby slaapt. als ik dat doe dan kan ik savonds niet meer slapen, hoe moe ik ook ben.