spoed keizersnede met algehele narcose. Wie heeft dit nog meer mee moeten maken?

Ik heb ook een spoedkeizersnede onder algehele narcose gehad en heb het er ook nog moeilijk mee. Ik heb hierover een bericht geplaatst in het topic 'na de bevalling'. Ik probeer het te verwerken door er veel over te praten met mijn man en door mezelf toe te staan er verdrietig over te zijn. Ik merk wel dat de omgeving er snel aan voorbij gaat, mensen denken kindje geboren iedereen gezond en dat was het dan.
Maar ik vind het nog steeds wel heel moeilijk; zeker als ik verhalen hoor of lees van mensen die hun kindje gelijk na de geboorte hebben gezien.
Ik herken wat je zegt over het gat dat niet opgevuld kan worden; ik heb niet gezien dat het kindje uit mij is gekomen, ik had daarom in het begin ook moeite met hechten, dit gaat nu na bijna 2 maanden wel beter.
Ik kan je dus helaas niet vertellen hoe ik dit heb verwerkt, want ben er nog mee bezig, maar herken veel in je verhaal en wil je veel sterkte wensen! Je kunt me ook pb-en als je wilt.

 

ik kan niet helemaal mee praten maar wel een beetje!
ik heb wel een ruggen prik gehad, maar omdat ik zo ziek was (hellp syndroom) was ik alleen maar naar lucht aan het happen en werd ik steeds in mijn gezicht geslagen omdat ik steeds weg viel. ik heb dus ook niet gemerkt dat ze geboren werd, heb haar niet gezien of gehoord achteraf had ik liever algehele narcose gehad, omdat het gevoel van dood gaan zo diep zat dat ik maanden gedroomd heb dat ik doodging en ook overal de dood zag (pfff klinkt best heftig)
ik ben nu hoogzwanger van mijn 2e, en ik heb de bevalling van mijn dochter eigenlijk nog steeds niet verwerkt. ik heb een stukje gemist, ik kan soms nog steeds vreselijk jaloers worden op bevallingsverhalen.
ik hoop ook dat het bij de 2e beter zal gaan.
mensen begrijpen het idd niet, alles gezond dus wat is je probleem.....?
of, lekker zeg jij heb niets gevoeld, want weeen doen toch pijn :S en nog van die achterlijke opmerkingen.

 

Helaas ook een nare bevalling gehad met een spoedje.

Ik voelde de baby al een geruime tijd niet meer en werd na veel onderzoeken opgenomen. Het was het beste om mij in te leiden om zodoende de bevalling sneller op gang te krijgen.
Het vetertje werkte op zich vrij snel. Doordat ik rug weeen had en laag in de buik wat uit vloeide naar mijn benen konden de verpleegkundige niet meten met de ctg dat ik ook echt weeen had. Hierdoor lang aan liggen modderen met de mededeling dat het echt nog niet begonnen was (zucht). De volgende dag nog een veter gekregen want er was nog niet veel gebeurd blijkbaar, het ging erg langzaam. Door die 2de ging het vlugger, al snel kon ik niet veel meer en het kwam ook om de paar minuten en duurde ook een paar minuten. Nog steeds de zelfde reactie van de verloskundige, ze zagen immers niks. Hartslag van de kleine heeft het telkens goed gedaan. (hij lag in stuit trouwens)

Mijn man kwam bij het eten even maar ik kreeg geen hap door mijn keel, ik maakte mij zorgen omdat de verpleging mij wist te vertellen dat dit het echt nog niet was. Als dit nog niks is (verging al van de pijn) hoe moet het straks dan dacht ik.

Ik lag op een kamer met een andere vrouw die vreselijk snurkte, het laatste wat ik erbij kon hebben. Ik kan dan echt niet slapen en maakte mij zorgen om mijn nachtrust. Gelukkig was er een verloskamer vrij en mocht ik daar slapen. Ik kreeg een injectie om de pijn te verlichten. Nog altijd voelde ik mij niet begrepen daar. Net of ik een grote zeur was.

Tegen een uur of 4 was de injectie uitgewerkt en begon het weer van voor af aan. Om 6 uur kreeg ik de eerste controle en om 7 uur ging ik douchen. De vloer was groen en eenmaal aan het douchen leek het of ik aan het plassen was, maar door die vloer kon ik geen verschil zien. Ik deed de douche uit en zag nog niks. Aan de bel getrokken omdat ik dacht dat dit mijn vliezen waren. Maar er werd makkelijk gereageerd. Uiteindelijk bleek er nog donkerdere stukjes vocht tussen te zitten. Baby had lekker zitten poepen in het vruchtwater haha. Dat bleek idd zo te zijn.

Vanaf dat moment ging het erg snel. Mijn man gebeld dat hij NU moest komen en mijn paard maar door iemand anders moest laten voeren. 8 uur was hij er en de pijn was moeilijk te verdragen. Ik vroeg om een pijnbestrijding en ze gingen kijken hoeveel ontsluiting ik had. 3cm. Ik moest nog even wachten op overleg. om 9 uur vroeg ik hoe het ervoor stond. Nog niks gehoord namelijk en ondertussen werd het er niet veel beter op. Ik kon de weeen niet opvangen nog steeds die rug en lage buikweeen die naar mijn billen en benen uitstraalde. Ze vroegen of ik evt een ruggenprik wilde. Graag was mijn antwoord, ondaks dat ik doodsbang was ervoor. De catheter en de prik zelf. Het maakte me niet meer uit, ik wilde nu direct van deze ondragelijke pijn af. Om 10 uur te horen gekregen dat dit mogelijk was. Ik kreeg een catheter, wat me erg meeviel en bleek 4 cm te hebben. Nog even over mijn nek gegaan wat erg gebruikelijk is volgens hun. Man lief mocht mijn kotsbakje vasthouden haha.

Om kwart over tien werd ik naar de ok gereden om mij voor te bereiden. Om half elf was het dan eindelijk zo ver. Ondertussen 2,5 uur later. Ik werd nog even in de gaten gehouden en om elf uur ging ik naar beneden weer terug naar de verloskamer. Het ging een stuk beter en had weer praatjes.

Ik kreeg weer controle en bleek 9 cm te hebben, wow dat is snel gegaan. Pomp was weer uitgezet van de ruggenprik omdat ik veel kracht moet hebben bij een stuitbevalling.

Vanaf dat moment was ik de tijd een beetje kwijt. Ik kreeg een spiegel voorgehouden omdat er een beentje uitstak (en ik nog niet mocht persen), was een apart geicht kan ik je vertellen en het enige wat hiervan tastbaar is voormijzelf.) Beentje was een beetje blauw maar scheen normaal te zijn. Ondertussen nog geen gevoel terug gekregen, tenminste niet genoeg. Voelde lichtjes de weeen en de pomp voor de weeen werd na herhaalde pogingen op de hoogste stand gezet. Helaas zonder resultaat. Ze hebben hier ook nooit mijn weeen kunnen registreren wat het voor hun ook moeilijk maakte. Ik moest het gaan proberen maar zonder resultaat, hij kwam een stukje, 2 beentje staken eruit maar op dat moment zakte zijn hartslag behoorlijk en moest er haast geboden worden.

Ik begreep dat ik een spoed KS kreeg en eenmaal aangekomen werd mij verteld dat er geen tijd meer was om de ruggenprik te veranderen waardoor het een algehele verdoving was. Ik was op dat moment nog nuchter en vroeg of mijn man er wel bij mocht zijn. Dat mocht gelukkig (blijkt namelijk niet altijd te zijn). De kinderarts heeft foto's genomen van mij en van de bevalling. Mijn man staat er ook op.

Jayden is gelukkig goed ter wereld gekomen en had meteen een goede abgar score.

Ik werd wakker gemaakt en voelde mij zo vreselijk moe dat ik weer verder wilde slapen. Ik werd gefeliciteerd met mijn zoon, ik besefte het niet. Ook eenmaal bij mijn kersverse gezinnetje aangekomen heb ik nog altijd door de narcose het gevoel van de eesrte binding gemist. Ik deed wat ik moest doen. Maar het voelde erg vreemd. Ik kreeg van practisch iedereen te horen na mijn verhaal, ach hij is gelukkig gezond. Tuurlijk is dat het belangrijkste maar had het gevoel bij niemand terecht te kunnen om mijn hard te luchten, het deed mij zo'n zeer namelijk dat ik dit gemist heb. Na een aantal weken begon het steeds meer tot mij door te dringen wat ik gemist had en dat ik dit nooit meer terug krijg. Ik ben uiteraard super blij met Jayden maar het gemis blijft. Nu hij bijna 1 jaar wordt komt dat gevoel ook steeds sterker weer boven drijven. Dat zal nog wel even zo blijven vrees ik. Een echt goed plekje heeft dit het nog niet helaas.

 

Ik ben bij mijn zoontje ook bevallen met een spoed KS onder algehele narcose. Beetje hetzelfde verhaal: ik liep thuis al 30 uur met weeen maar die hadden geen enkel effect. VK was al een paar keer geweest maar die dacht dat het voorwerk was. Na de 2e nacht zonder slaap hebben we de VK weer gebeld, ze kwam uiteindelijk en toen bleek ik eindelijk 3 cm ontsluiting te hebben. Ze brak de vliezen en mijn zoontje had in het vruchtwater gepoept dus hop, naar het ziekenhuis. Daar aangekomen naar de verloskamers, aan de CTG. Ze wilden een draadje op zijn hoofdje maken om hem beter in de gaten te houden maar dit lukte niet. Ook wilden ze wat bloed van zijn hoofdje schrapen om te kijken naar het zuurstofgehalte in zijn bloed, maar ook dit lukte niet. Er kwamen steeds meer mensen de verloskamer binnen en ook bij mijn zoontje daalde zijn hartslag ineens heel hard bij iedere wee. Op gegeven moment zelfs onder de 50... Niet goed dus..

Na een half uurtje of zo werd er tegen me gezegd dat ik me moest voorbereiden op dat ik misschien een keizersnede zou krijgen, en nog geen minuut later werd ik met bed en al naar de ok geraced. Daar werd meteen besloten dat er geen tijd meer was om een ruggeprik te zetten maar dat ik onder narcose moest en ik was meteen onder zeil... Het enige wat ik nog heb meegekregen is de dikke paniek die op dat moment heerste.

Na 1,5 uur kwam ik bij uit de narcose. Er stond een verpleger naast me en die zei gefeliciteerd je hebt een zoon. Zo'n vreemd moment was dat. Vlak daarna kwam mijn man samen met mijn zoontje en kon ik hem eindelijk zien en vasthouden (voor zover als dat ging).

Gelukkig ging het met mijn zoontje vrijwel meteen goed toen hij eruit was, heeft wel zuurstof toegediend gekregen maar hij mocht na een kwartiertje al bij mijn man liggen.

Ik heb het heel lang heel erg moeilijk gehad met hoe deze bevalling is gegaan, en vooral inderdaad dat je er zelf niet bij bent geweest. Heb regelmatig naar mijn zoontje gekeken en gedacht van ze zeggen dat jij van mij bent, het zal wel... Ik heb het pas een plekje kunnen geven na zijn 1e verjaardag, op de een of andere manier was dat voor mij een goede afsluiting. Inmiddels is mijn zoontje 2 en kan ik zonder verdriet op zijn bevalling terugkijken.

Inmiddels ben ik bevallen van een dochtertje, van tevoren was ik ontzettend bang dat het weer zo'n bevalling from hell zou worden. Had totaal geen vertrouwen in mijn eigen lichaam. Ook was ik bang dat als dit wel een normale bevalling zou worden, ik weer een terugval zou krijgen t.o.v. de bevalling van mijn zoontje. Nou, de bevalling van mijn dochtertje was er een volgens het boekje, in totaal 6 uurtjes, 3 persweeen en mevrouw was geboren! Ondanks dat ik haar wel zelf eruit gekregen heb en haar op de buik heb gehad en alles dus heb meegemaakt wat ik bij mijn zoontje niet heb meegemaakt, heeft dit er niet voor gezorgd dat ik weer een terugval heb gekregen gelukkig!

Bij mij heeft de tijd alle "wonden" geheeld, en heeft erover praten en schrijven erg veel geholpen! Ik hoop dat je over een tijdje het toch een plekje kan gaan geven! Sterkte in ieder geval want het is niet leuk

 

Ik heb ook een spoedkeizersnee onder algehele narcose gehad. Ik zou op 15 augustus ingeleid worden omdat ik al sinds 33 weken zwangerschap last had van HELLP en verminderd leven voelen. Die ochtend heb ik een CTG gekregen. Was prima, dus gel aangebracht en wij dachten nu word het wachten, wachten en nog eens wachten. Zo gaat het bij de meeste vrouwen. Behalve bij mij! Ik kreeg persdrang (denk ik althans) en de hartslag van onze dochter daalde gruwelijk. Ook met spoed een gynaecoloog aan mijn bed en die zei al dat ze nog even wachtten en anders een KS. De OK was al klaar. Onze dochter stabiliseerde niet waarop binnen een paar minuten besloten werd dat ze gehaald werd. Wij waren op dat moment hooguit 45 minuten in het ziekenhuis! Dus ik had nog geen pijnstilling o.i.d. gehad. Ik had wel al een infuus in mijn hand en toen heb ik zelf om narcose gevraagd. Ik heb op de OK gewerkt en wist dat ze dan super snel konden handelen. Dat is zo gebeurd en volgens diverse artsen is dat de redding geweest! Onze dochter is er gelukkig heel goed uitgekomen, maar ik besef me ook dat het heel anders had kunnen lopen!!
Mijn man en ik hebben er samen heel veel over gepraat. Ook met mijn moeder, kraamzorg en verloskundige hebben we heel veel gepraat. Ook voor hem is het wachten tijdens de KS heel moeilijk geweest. Hij was bang om en mij en zijn kindje te verliezen. We genieten intens van onze kleine meid!

@Debby: wat een heftig verhaal van jou! Dat is nog tien keer erger als dat van ons. Maar wat er ook gebeurd, je houdt zoveel van je kindje!!!

 

Hoi,

Hier ook een spoedkeizersnee gehad;
Na 18uren in de weeen hebben gezeten en een ruggeprik rijker mocht ik dan eindelijk persen. De hartslag van de kleine viel steeds weg, nog de vacuum geprobeerd maar ook dit hielp niet.
Werd na de ok gereden en kreeg dus weer een ruggeprik.
Maar toen ze begonnen te snijden riep ik heel hard au!! De ruggeprik was niet goed gezet. Zonder pardon werd ik onder narcose gebracht. Op dat moment kon me het allemaal niks schelen, tijd om na te denken had ik niet.
Ik mis ook een stukje van de geboorte. Wat ik niet leuk vond is dat we bij onze dochter kwamen op de couveuse afdeling dat ik haar niet vast mocht houden. Ze waren haar een flesje aan het geven en ik wilde bv geven. Omdat ik nog in een waas van de narcose was is het niet tot me door gedrongen. Maar achteraf is dat iets wat ik niet leuk heb gevonden.
Gelukkig zijn er genoeg foto's gemaakt en heb ik er met mijn man over kunnen praten. Onze meid is alweer 1jaar, maar we hebben t er toch nog wel over. Het is een hele verwerking. En 1 ding wat daarbij goed helpt is praten met je partner, die hopelijk wel de geboorte heeft meegemaakt.
Het is moeilijk en vervelend. Ik heb er ook wel moeite mee gehad. Maar als ik dan verder ging na denken denk ik maar goed dat ze t hebben gedaan,want anders was ze er waarschijnlijk niet geweest en dat pept me dan wel weer op.
Onze dochter heeft nog 10dagen in het ziekenhuis gelegen. Ze is trouwens ook te vroeg geboren.
De reden waarom zij er niet weg wilde tijdens de bevalling is voor de gynaecoloog een raadsel. Ons is aangeraden mocht er ooit een 2e komen om voor een geplande keizersnee te gaan. Dit kwam op dat moment wel erg hard aan. Maar om dit verhaal een 2e keer te voorkomen hebben ze dit advies mee gegeven. Hopelijk kan ik er dan wel bij zijn.

 

Ik heb geen keizersnede gehad maar ook ik hem mijn ventje niet gezien nadat hij geboren werd!
Ik probeerde nog overeind te komen maar werd zonder pardon weer terug geduwd door de verpleegster!
Ik hoorde ook niks meteen werd hij meegenomen door een kinderarts naar een andere kamer!
Na anderhalf uur kreeg ik een foto van hem een dun en grauw mannetje vol met slangetjes en dingetjes vreselijke foto
Pas 4 uur na zijn geboorte hebben mijn ouders me met een rolstoel naar de neonatalogie gebracht waar hij lag en toen zag ik hem voor het eerst!