Het lijkt wel alsof ik steeds meer een emo muts aan het worden ben. Vroeger was ik de nuchterheid zelve, was wel eens emotioneel maar dat had dan vaak een aanwijsbare reden. Sinds ik moeder ben is dat wat meer geworden, maar dat is misschien logisch. Alleen de laatste weken loopt het de spuigaten uit lijkt wel - mijn jongste gaat voor het eerst naar de peuterspeelzaal en ik zit te huilen (oke dat gaat nog) - een aflevering van masterchef holland waarin de kandidaten hun familie zien en ik zit te snikken (en bij de finale ook weer) - net de afscheids wedstrijd van Sander Boschker van FC Twente en ik zit bij zijn speech weer met een brok in mijn keel (oke 2 tranen over mijn wangen) Wat is dat toch? Deel alsjeblieft jouw meest rare/opvallende/niet verwachtte emo moment
Haha heel herkenbaar! Gisteren Project P gezien en ik vond het zo zielig voor die jongen dat ik moest huilen. Zucht..
Iedereen heeft dat weleens Ik had gisteren zowaar medelijden met Roario in Da vinci's demons.. (Aflevering van vanavond)
Spijt ! de vorige reclame van t wnf, Bambi als ie mama roept! haichi Na 3 wkn psz loop ik nog te huilen op straat, zeker omdat t afscheid nemen hartverscheurend is
Het afscheid is hier gelukkig nu beter na een week of 6 maar hemel wat is dat moeilijk in het begin. (en dat voor de tweede) Gelukkig herkenning Mijn man zit nog steeds wat gek naar me te kjjken omdat hij het niet van me kent. "Is het weer zo ver?" Kreeg ik net te horen Uhm ja
Ik heb ooit een hele avond zitten huilen na een scène in I am legend waarin de herdershond van Will Smith bij hem op schoot doodging... Ik weet nog steeds niet wat voor rare reactie dat nou van mezelf was, ik kon het gewoon niet tegen houden. Het deed me zo denken aan mijn eigen hond die niet lang daarvoor was overleden. Beetje zwakzinnig wel, mijn man pest me er nog steeds mee