Ik vind het niet raar dat ze haar zoon eens alleen wilt zien alleen dan kan ze toch prima eens een andere keer samen met hem afdpreken. Ik vind deze manier erg vreemd en dat zou ik mijn ouders nooit horen zeggen zo. Wat Blaine ook zegt: je geeft iemand een onwelkom gevoel op deze manier.
Lastig. Als de relatie echter zo goed is, zou je vriendin dit wel kunnen bespreken met haar sm? Persoonlijk zou ik 't iets anders aangepakt hebben (het is de toon die de muziek maakt) maar op zich heb ik er wel begrip voor. Ben al 18 jaar de deur uit, maar mag graag een momentje met bijv. alleen mijn vader (of moeder) hebben. Ik zie mijn ouders (en onszelf) als individuen. De dynamiek is anders wanneer ik beide ouders tegelijk spreek. Spreek één van beiden, is het soms rustiger, intiemer en derhalve meer "echt" contact. Dan zijn we even geen "grootouder" en "ouder" maar gewoon twee volwassenen die heel veel delen. Ik breng bewust tijd door met mijn ouders samen, maar ook met ieder van hen apart. Daar hebben zij behoefte aan, ik ook. Vind het niet gek als ML alleen naar mijn ouders gaat, of als ik dat doe, net zo min als ik 't gek vind dat we als gezin gaan
Hoe heeft SM het eigenlijk precies gezegd? Dat hij alleen moet komen eten? Ik lees dat ze gezegd heeft dat ze hem een keer een avond alleen heeft. Dat hoeft dan toch niet gekoppeld te zijn aan die eetafspraak of aan andere vaste momenten. En is hoe je vriendin het verteld ook echt hoe het is gezegd of hoe zij het heeft opgevat vanuit haar extragevoeligheid voor dit soort zaken?
Hier gaan de schoonouders elk weekend naar haar moeder (oma). Als ze graag een moeder/dochter moment wil, spreken ze doordeweeks of op een ander moment in het weekend af. Vind het wel raar om de vaste afspraak op die manier te wijzigen. Maar snap dat ze moeder/zoon moment wil. Die vriendij kan ook eerder naar huis dat de man daarna een momentje alleen heeft. Edit: ze heeft het al moeilijk met haar eigen familie en dan van sm zoiets horen. Zwaar klote. Hoop dat ze het kan accepteren of iets dergelijks.
Ik vind het niet raar dat haar sm eens tijd met alleen haar zoon wilt maar ik vind het wel raar dat ze dan tegen haar sd zegt dat ze niet wil dat ze meekomt. Dan moet ze gewoon met haar zoon wat afspreken. Gelukkig spelen dit soort dingen bij onze families niet, iedereen is altijd welkom met of zonder partner.
Zijn moeder belde en haar man wou weten of ze nog wat mee moesten nemen aan eten.. En toen zei zijn moeder dat ze liever heeft dat hij een keer alleen komt en dan de avond daat blijft omdat zei ook eenzaam is en ze het er soms moeikijk mee heeft dat hij het huis uit is. ( ze zijn al 11 jaar getrouwd en wonen 13 jaar samen.
Sorry nee dit vind ik niet kunnen, Zoiets komt spontaan vind ik. Als ik alleen naar mijn moeder zou gaan , dan gaan we iets samen doen. Zelfs vl komt wel eens alleen bij mijn moeder, vanuit zijn werk of nou ja de pauze dan geen problemen mee, maar op deze manier zou ik zelfs woest worden..
Ik begrijp je vriendin wel ik zou me ook lullig voelen. Wil ze hem een extra avond of mag het ipv het eten wat ze iedere week doen. Ik zou gelijk een extra claim gevoel hebben. Ik denk dat vriendin en schoonmoeder iets aan hun 'eenzaamheid' moeten doen.
Ik vind het echt niet raar. Misschien wil zijn moeder wel iets bespreken zonder zijn vrouw er bij. Dat kan toch? Over financiele zaken of andere dingen. Ik zou het ook wel eens fijn vinden als mijn man zonder ons naar zijn moeder gaat. Mijn ouders spreek ik ook wel eens apart, dus ook mijn moeder zonder mijn vader en andersom. Dan heb je toch echt andere geprekken en vraag je bepaalde dingen wat eerder. Het zou geen eisen moeten worden voor een wekelijks bezoek, maar ik geloof niet dat dat aan de orde is. En daarbij vind ik dat zijn vrouw zich erg snel afgewezen voelt. Wellicht is ze heel onzeker of bang dat er over haar gepraat wordt?
Ja ik vind het gek als zoiets gezegd wordt. Ik kom wel eens alleen bij mijn ouders, mijn man bij zijn ouders of zelfs bij elkaars ouders. Dat is toeval...het komt dan zo uit. Maar specifiek iemand alleen vragen ja dat vind ik raar. Als je iemand uitnodigt doe je dat als gezin vind ik. Natuurlijk doen wij dingen apart van elkaar (mijn man laatst naar een voorstelling met zijn vader) of ik plantjes kopen met mn moeder. Maar het specifiek benoemen vind ik raar.
Helemaal mee eens.. Bij sommige mensen vind ik het niet eens heel raar dat ze zo'n kleine netwerk hebben, als je jezelf zo gekwetst voelt bij alles wat een ander zegt of doet geven de meesten je vanzelf op. En man en vrouw zijn 1? Hemel zeg, ben toch echt blij dat ik niet zo in het leven sta. Zou wat zijn voor mensen om me heen.. Ik zie mijn ouders vaak genoeg zonder mijn man. Vraag me bij sommigen af of ze de schoonzoon ook verplicht meeslepen als ze men hun moeder gaan winkelen? Want mijn moeder vraagt mij dan ook bewust om met zn tweetjes te gaan. Het is immers MIJN moeder, en ik vind het heel belangrijk om 1 op 1 tijd met haar te hebben. Mijn vader komt ook vaak op de koffie als ik alleen thuis ben, om een uurtje als vader en dochter bij te praten zonder moeder, schoonzoon en kinderen. Is gewoon een stuk rustiger en intiemer. Mijn man heeft overigens hetzelfde, hij gaat vaak na zn werk even bij zijn ouders langs, om even in alle rust bij te praten. Ik zou me zelf echt heel triest voelen als ik daarom gekwetst of jaloers zou worden. Dan mis je toch echt iets in je leven vind ik..
Maar wie weet nu eigenlijk waarom deze vrouw haar zoon echt allen wil spreken? Dat je vriendin meteen aan zichzelf denkt vind ik eerder opmerkelijk. Als mijn schoonmoeder vanuit die emotie zou bellen zou ik me juist zorgen maken over HAAR eenzaamheid of over eventuele geldproblemen of ziekte die ze aan haar zoon wil vertellen. En niet meteen mijzelf zielig lopen vinden.. Nu gaat je vriendin moeilijk doen bij weinige mensen die ze nog over heeft, en haar man misschien zelfs thuis houden, terwijl er misschien iets aan de hand is wat zijn moeder liever eerst rustig aan haar eigen kind wil vertellen..
Het is toch de context vind ik. Als jouw man uit zijn werk daarheen gaat lijkt mij dat volstrekt normaal. De situatie die ts schetst is: jullie waren van plan om met zn 5 en te gaan en schoonmoeder belt op of jij en de kids thuis kunnen blijven. Is dat omdat er toevallig iets belangrijks (minder leuks) te vertellen is zou ik daar nog wel in kunnen komen, maar om een afspraak af te zeggen gewoon zomaar dat zou ik toch wel gek vinden.
Maar zou jouw eerste gevoel zijn: kijk, ze doet dat om mij af te wijzen! (Wat ik uit verhaal proef bij die schoondochter) Of: wat zou er aan de hand zijn dat schoonma dit ineens doet? Ik vind het echt een wereld van verschil. Sommige mensen hebben de neiging om alles wat een ander doet op zichzelf te betrekken. Ik kan me niet voorstellen dat iemand dit 'zomaar' vraagt. En bedenk wel, als de schoondochter komt, komt ook een kind mee. Ik zou me echt zorgen maken over wat er zo plotseling aan de hand is wat in alle rust besproken moet worden. Zou echt geen seconde denken dat het om mij gaat. En verder is het niet de schuld van de schoonmoeder dat die vrouw verder 'niemand' geeft.
Eens. Velen hier praten vanuit hun situatie waarin het wel voorkomt dat je je ouders of hij zijn ouders apart zien, al dan niet afgesproken of spontaan. Zoals ik het begrijp zijn man, vrouw en zoon altijd samen bij SM. Dat is toch echt anders. Zij spreekt haar zoon, maar dus ook haar schoondochter nooit alleen. Dat vind ik dan weer apart.
Hmm, gezien de situatie van je vriendin snap ik haar reactie. En eerlijk gezegd zou ik niet weten waarom moeder haar kind alleen zou willen spreken, misschien als er hele goede reden voor is. Maar verder, kinderen worden volwassen en krijgen hun leven met partner en kinderen, die horen er dan gewoon bij. Als je nu altijd al af en toe tijd alleen met hen besteedde vind ik het anders. Maar als het al jaren zo is, waarom dan nu opeens je kind alleen spreken.
Maar die reden weet hier niemand.. en de vriendin van ts maakt zich alleen druk om zichzelf. En dat volwassen worden snap ik niet, als volwassene kun je geen 1op1 contacten hebben met je ouders of andere mensen? Klinkt niet echt volwassen en zelfstandig, vind je niet? Al ben ik 70, mijn moeder blijft mijn moeder, die wordt echt niet vervangen door een man.
Je gaat een beetje van het ergste uit... De schoonmoeder van mn vriendin vertelde haar man dat ze hem een avond voor zichzelf wil omdat ze zich eenzaam voelt ( ze is helemaal alleen.. Altijd al geweest ) niet om iets ergs, dan zou mn vriendin zich heus niet zo verdrietig voelen als nu.