Ik ben al niet zwanger te slaan door mijn man haha dus nee. Eiceldonatie voor een heel erg dierbare zou ik wel overwegen. Gekke is dat ik t wel raar zou vinden als mijn man zijn zwemmers doneert. Maar denk dat t komt omdat man daarvoor moet klaarkomen, terwijl eicellen oogsten alles behalve seksuele start is.
Ik denk dat ik wel draagmoeder zou kunnen zijn, maar ik wil na deze zwangerschap niet meer zwanger zijn. Mocht ik toch mijn baarmoeder uitlenen, ben ik bang dat ik niet de rust zal vinden om te bevallen. Als eicel donatie niet zo heftig was had ik dat zeker overwogen. Toen we in de mmm zaten en richting ivf leken te gaan, was mijn serieuze overweging mijn overgebleven eitjes dan te schenken aan een vriendin. Mocht zij dan klaar zijn, had een ieder ander ze mogen krijgen.
Gezien mijn leeftijd zou ik het niet meer kunnen maar ik zou het emotioneel ook niet kunnen. Een eicel doneren zou ik ook niet doen.
Draagmoeder niet denk ik, mits voor hele belangrijke mensen in mijn leven. Eiceldonatie heb ik overwogen, ik heb zelfs alles uitgezocht. Maar ik ben drager van een genetische afwijking dus het is niet mogelijk.
Draagmoeder zou ik alleen voor mijn zusje doen. Maar dan niet met mijn erfelijk materiaal. Eiceldonatie heb ik uitgezocht, helaas kom ik hiervoor niet in aanmerking.
Nope, mijn lijf is er KLAAR mee. Heb zowat de hele zwangerschapsbingo kwalenkaart af kunnen strepen deze ronde. Ben "pas" 36 maar kennelijk "te oud" ofzo. Deze kleine man kwam onverwachts nog net op de valreep.
Ja dit. En al zou ik wel willen dat ik het kon want ik vind het prachtig, in mijn hoofd kan ik dat echt niet en ik zou er zelf echt last van krijgen. Want dan wil ik het kindje gewoon zelf houden ook al zijn we klaar/compleet. Fysiek zou het geen probleem zijn. Ik ben best “goed in” zwanger zijn en bevallen
Nog een keer zwanger liever niet, zwanger zijn is niet mijn hobbie. De bevalling daar in tegen vind ik wel jammer dat dat niet meer kan. Dus liever geen draagmoeder, maar als mijn zusje hulp nodig heeft zou ik wel na gaan vragen of het kan. Dan heb ik de zwangerschap er zeker voor over, maar volgens mij mag ik niet vanwege mijn overgewicht en zwangerschapdiabetis. Eicel donatie zou ik voor mijn zusje ook over hebben. Als ik haar hiermee kan helpen dan graag. Mij lijkt het dan mooi dat ik kan helpen omdat we dezelfde gene hebben, zelf zou ik denk ik om die reden als eerste aan kloppen bij mijn zusje, gelukkig hebben dat niet nodig gehad en voor zo ver ik weet mijn zusje ook niet
Ik moet het niet willen om nog een keer zwanger te raken omdat ik bij Luc 9 maanden bang ben geweest volledig blind te raken. En toch, als mijn zusje het aan me zou vragen, dan zou ik het misschien toch doen. Tenminste: ik zou het wel aanbieden. Mijn zusje heeft het andersom ook gedaan. Toen ik 8 jaar probeerde kinderen te krijgen met m’n ex waarvan 6 in de MMM, begon ze er een keer over. Haar man stond daar ook 100% achter. Mooi was dat ❤️
Ik zou geen eicel doneren, maar draagmoederschap lijkt me nog best ok. Je stelt je daar natuurlijk op in, dus ja misschien raak je wel gehecht aan het kind maar dat kun je eigenlijk niet vergelijken met je eigen kind en zwangerschap. Want dan weet je dat het je eigen kindje is die je draagt, en als je hebt gekozen om het af te staan bouw je er natuurlijk ook een band mee op, maar wel anders DENK IK. Ik weet het natuurlijk niet, want ik heb het nooit meegemaakt.
Ik vind dit een hele lastige. Ik weet dat ik dit emotioneel nooit zou kunnen doen en dat heeft ook te maken met ons eigen verlies. Misschien als mijn gezin compleet zou zijn dat ik er anders in zou staan, want ik vond zwanger zijn echt heel fijn ondanks alle complicaties. Helaas zelf al jaren op zoek naar een draagmoeder maar zonder resultaat het is zo ingrijpend om dit voor iemand te doen, hoe mooi het ook is om iemand te helpen met zo’n grote wens.
Ik denk wel dat ik het zou doen, maar alleen voor mensen die heel dicht bij me staan. Mijn zus heeft het aan mij ook al aangeboden om voor mij te doen. Heel waardevol ❤️
Ik heb heel sterk de wens voor een derde kindje, maar we hebben (rationeel) besloten dat het bij twee blijft. Als ik zwanger zou zijn en zou bevallen, zou ik het denk ik emotioneel niet aan kunnen het kindje na de bevalling weg te moeten geven. Dat is ook de reden waarom ik geen eicel zou kunnen doneren. Ik krijg al een soort oermoeder-drang als ik er aan denk, míjn kind… Erg he? Maar ik weet zeker dat als ik nu bv ongepland zwanger zou worden, ik alles bij dlkaar zou huilen van geluk… rationeel besloten dat twee genoeg is, maar emotioneel is het een heel ander verhaal. Bij onze rationele overweging speelt ook mee dat ik twee keer een zware zwangerschap had met ook twee keer heftige gevolgen na de bevalling, dit was vrij traumatisch voor ons beiden. En ik weet ook niet hoe een derde zwangerschap dat trauma bv zal triggeren, plus natuurlijk hoe het fysiek zal gaan.
Ik zou het wel willen maar niet kunnen… voor mijn gevoel is het dan teveel van mij, zelfde met eiceldonatie
Nee, ik zou het niet kunnen en willen. Mijn zwangerschappen waren zwaar door extreme misselijkheid waardoor ik hele dagen liggend heb doorgebracht. Ik wil mezelf en gezin dat niet nogmaals aandoen. Ook zou ik geen afstand van het kind kunnen doen. Eiceldonatie zou ik ook niet willen, het idee dat er een kind rondloopt dat eigenlijk van mij is zou ik niet kunnen verkroppen.
Nee. Medisch gezien wordt zwanger zijn me afgeraden. Los daarvan, de medicatie die ik moet gebruiken, de risico’s voor mezelf, op nog een miskraam met daarbijbehorende complicaties, emotioneel en voor mijn gezin ben ik niet de leukste als ik zwanger ben. Daarbovenop het feit dat je het kindje dat je 9 maanden lang gedragen hebt af moet geven. Ik geloof niet dat het daarbij uitmaakt of het mijn eigen vlees en bloed is.
Draagmoeder zou ik lastig vinden, maar dan met name omdat ik me dan waarschijnlijk zou gaan ergeren aan hoe de opvoeding gedaan wordt ofzo. Dat ik die anders zou doen, en me er toch verantwoordelijk voor zou gaan voelen. Eiceldonatie heb ik gedaan, ik heb 10 eitjes gedoneerd aan een onbekend stel. Geen idee of er een kindje uit is gekomen, dat wil ik niet weten. Maar mocht dat kind ooit naar mij op zoek gaan, dan is dat prima.
Ik zou dit niet kunnen en niet willen. Toen ik jonger was dacht ik er anders over. Maar een vriendin van me toendertijd is draagmoeder. Stond er helemaal achter. Maar als ik zag wat het emotioneel met dr deed... na de geboorte vooral, dat was echt niet goed. Ze heeft zelf ook nog 2 kinderen, ja, die hebben daar ook wel wat van meegekregen denk ik.
Als ik alleen al naar programma’s kijk die hierover gaan, ben ik er kapot van. Zwanger zijn en bevallen zou ik heel graag nog eens meemaken. Maar opnieuw een baby in mijn armen niet. Dan zou draagmoeder zijn perfect zijn, zou je zeggen. Maar die hormonen die vrijkomen, die intense instinctieve hechting met het kindje, het zou me verscheuren denk ik. Jammer want wat kan het voor mensen waarbij de kinderwens niet wordt vervuld, een groot geschenk zijn...