Ik zou het niet kunnen. Fysiek wel, ik word makkelijk zwanger, heb goede zwangerschappen en snelle bevallingen. Mentaal niet. Al die behandelingen en het technische gedoe staan me tegen en het idee van een kind op bestelling produceren ook. Ik realiseer me dat ik makkelijk praten heb, want nooit echt hiermee te maken gekregen, maar wij waren er voordat we zelf kinderen kregen van overtuigd dat we het alleen op de natuurlijke manier wilden of anders niet. Eiceldonatie is om diezelfde reden geen optie voor mij. Dit is overigens mijn eigen mening voor onszelf hoor, voordat iemand zich aangevallen voelt . En stel je voor dat je een kind met een handicap krijgt of zo, straks willen ze het dan toch maar niet hebben? Of ik zou me mijn leven lang soort van schuldig voelen dat ik niet het gewenste eindresultaat heb bereikt. Of ze voeden het kind op op een manier waar ik het niet mee eens ben. Of ik zou het zelf niet kunnen afstaan…. Nee, ik zie echt teveel beren op de weg.
Draagmoeder : nooit. Eicellen doneren aan mensen die ik ken : nooit Eicellen als alles anoniem blijft en ik dus niet weet wanneer en waar ze gebruikt worden zou ik geen probleem vinden.
Ik vind het wel mooi om voor iemand te doen maar de hele fysieke nasleep van zwanger zijn en bevallen vind ik echt te heftig. En het emotionele aspect datje het kindje daarna af moet staan kan ik me bijna niet voorstellen dat ik dat zou kunnen. Maar echt geweldig dat er vrouwen zijn die het wel doen, dan geef je iemand wel het ultieme cadeau!
Heb er wel eens over nagedacht en ik denk dat ik het ook best zou kunnen. Mijn kinderwens is vervuld maar ik zou best nog wel eens zwanger willen zijn. Maar het zou dan volledig van hun moeten zijn, dus niet met mijn eicellen. En ik moet de wensouder goed kennen en denken dat het kind daar ook daadwerklijk goed terecht komt. Maar ik heb begrepen dat het alleen mag als je eigen zwangerschappen zonder complicaties zijn verlopen. Gezien ik bij de jongste een zwangerschapvergifting had en zoveel bloedverlies dat ik een bloedtransfusie heb gehad, denk ik niet dat ik het uberhaupt mag doen.
Het grote risico is natuurlijk dat je met een andere partij te maken hebt. Als wensouder heb je heel erg lang geen zeggenschap over je kind. Er gaat na de geboorte een heftige juridische procedure aan vooraf voor het echt jouw kind is. Wat als de zwangere zich bedenkt? Of bepaalde beslissingen maakt in de zwangerschap of bevalling waar jij anders over denkt? Daar kan je dan niets mee. Er zijn helaas hele nare voorbeelden van. En wat doe je als er afwijkingen of problemen zijn met het ongeboren kind? De wensouders willen dan misschien wat anders dan de zwangere. En bedenk dat het niet zelf kunnen dragen van je kind heel heftig is. En wat iemand net zegt over een kind op bestelling (hoe vervelend het ook klinkt) is heel heftig. Wat doet zo'n constructie op latere (volwassen leeftijd met het kind)? In Nederland is dit nog een grijs gebied zonder regelgeving. Het idee dat jij en je gezin onderwerp worden van een onderzoek door de kinderbescherming lijkt mij ook wel een ding.
Ik zou best draagmoeder willen zijn. Ik vind zwanger zijn heerlijk, en wij zijn compleet. Heb het er weleens over gehad met een bevriend stel. Als zij het willen sta ik er zeker open voor.
Geen draagmoeder, ben veel te blij met hoe mijn lijf er uit ziet. Na mijn eigen kinderen zal dat al een hels karwei worden weer in shape te krijgen. Dus liever niet nog eens voor een ander. Daarbij weet ik nu hoe vreselijk ziek ik word van een zwangerschap. Dat heb ik over voor mijn eigen kinderen maar niet voor een ander. Cryos zou ik daarentegen wél doneren! Eicellen ook appeltje eitje voor mij.
Mijn zus heeft haar eicellen gedoneerd aan ons. Aangezien zij vruchtbaarder is dan dat ik zelf ben zal de vraag nooit komen maar stel.....dan zou ik volmondig ja tegen haar zeggen! Vond zwanger zijn super leuk. Van bevallen ben ik geen grote fan maar ja, zij was natuurlijk ook geen fan van al die eicelpuncties.
Wat mooi dat je het overweegt! Ikzelf zou het niet kunnen, maar waarschijnlijk ook niet eens mogen. Deze 3e zwangerschap zal mn laatste ooit zijn. Ik zou direct een band voelen met het kindje in mn buik, dat heb ik alle keren direct gehad.
Ik heb het mijn schoonzus aangeboden. Ze is fantastisch, een geboren moeder en geweldig mens. Voor haar had ik het gedaan. Maar voor een vreemde, nee.
Ik heb hier ook wel eens over nagedacht en denk dat ik het wel zou willen voor iemand in mijn nabije omgeving. Had nog wel eens zwanger willen zijn, het is zo bijzonder, maar wil zelf geen kinderen meer. Wij voelen ons compleet met 2 dochters. Heb het ook wel eens gezegd tegen mijn man maar hij staat hier niet open voor ivm hormonen (ik ben echt een heks tijdens en een tijd na de zwangerschap) en veel bloedverlies na de laatste bevalling.
Ik ben draagmoeder geweest . Met gebruik van mijn eigen eicel, in nabije kring dus we zijn in elkaars leven betrokken. Niet omdat ik leuk zwanger ben, verre van juist (HG), ook niet omdat t al zolang een wens van me was (had t me een paar jaar eerder gevraagd en ik had gezegd dat nooit te kunnen). Het kwam op mijn pad ♡ en situaties kunnen daardoor blijkbaar veranderen.
Nee ik zou het niet kunnen. Geen zin in misselijkheid, bevallingen, hechten aan een baby die je meteen mag afstaan en veel moeite moeten doen om weer terug op je eigen gewicht te komen. Eicellen afstaan lijkt me ook niks, moet er niet aan denken dat ik een mini-me in het winkelcentrum tegenkom! Maar petje af en alle respect voor de dames die dat wel doen!!!!