Met een naaste die door de mmm gaat kwam het gesprek op eiceldonatie, en dat daar zo'n tekort aan is. De wachtlijsten in NL zijn erg lang of zelfs gesloten. Lees: https://nos.nl/artikel/2224767-wachtlijst-voor-eiceldonatie-ellenlang-er-zijn-te-weinig-donoren.html Ik ben benieuwd hoe jullie er over denken. Of dat er misschien vrouwen zijn die dat gedaan hebben. Zou jij je eicellen doneren? Waarom zou je het wel of niet doen? (Zie poll)
Nee. Het kind zal dan 50% van mij zijn, ik zal mij daarom denk ik altijd verantwoordelijk voelen en niet los kunnen laten. Draagmoederschap (met een eitje van een ander) zou ik misschien wel overwegen als mijn eigen gezinnetje compleet is.
Ik heb je poll niet ingevuld omdat het bij mij een combi van optie 2 en 3 is. Alleen aan familie en hele naaste vrienden én pas nadat mijn eigen gezin compleet is. Ik zou onder diezelfde omstandigheden ook draagmoederschap overwegen mocht dat nodig zijn.
Nee. Ik zou het erg moeilijk vinden dat er een ‘stukje’ van mij ergens zou zijn, maar waar ik geen invloed op zou hebben. Stel dat kindje wordt mishandelt oid (om maar even van het ergste uit te gaan). Alleen het idee vind ik persoonlijk al vreselijk. En aan een broer/zus/neef/nicht zou mooi zijn, maar ik weet niet of ik het met afstand zou kunnen bekijken.
Eigenlijk dit. Ik zou dat ook niet los kunnen laten ben ik bang. Hoe graag ik het iemand anders ook zou gunnen. Draagmoederschap zou ik wel willen doen maar ik mag dat niet ivm keizersnedes. Zit een Max aan natuurlijk
Ik alleen als mijn eigen gezin compleet is. En ook definitief compleet. Dat mijn man en ik daar allebei zo over denken, verstandelijk en gevoelsmatig. We zitten zelf al jarenlang in de mmm en zou het niet trekken en mijn eicel levert bij iemand anders een zwangerschap op en bij mijzelf niet. Dat zou me kapot maken. Draagmoeder zou ik nooit doen, ik zou kapot gaan om het kindje wat 9 maanden in mijn buik heeft gewoond te moeten afstaan. Maar misschien denk ik er anders over als onze wens vervult is.
Het is dat de manier waarop het gebeurd mij heel onprettig lijkt, maar anders zou ik het zo doen. Ik zou het niet zien alsof ik mijn kind weggeef. Dat zou ik eerder bij draagmoederschap hebben met het eitje van een ander.
Ja, eiceldonatie zou ik wel serieus overwegen. Ik denk juist dat ik bij een eiceldonatie niet het idee zal hebben dat het kindje een beetje van mij is, maar bij draagmoederschap wel. Bij dat laatste heb je 9 maanden het kindje gedragen, voelen schoppen, ter wereld gebracht, lijkt me heel moeilijk om daar dan toch niet een dieper emotionele band mee te ontwikkelen.
Ja! Ik werk in de zorg en zie een hoop ellende voorbij komen. Ik heb amper goede eicellen meer, maar als ik er nog had, zou ik er een paar doneren. Nu sterven ze iedere maand af en waarom zou het niet een geliefd kindje kunnen zijn in een ander gezin. Maar ik spreek nu voor ik, ik zou dit uiteraard wel eerst met mijn partner moeten bespreken en met mijn oudste kind. Maar ik weet eig bijna zeker dat hun het ook een prachtig idee hadden gevonden.
Ja als ons gezin compleet zou zijn en het liefste (denk ik nu) aan onbekende. Draagmoeder zou ik dan weer nooit doen! Maar als je nog geen kind(eren) hebt, zoals ik, is het wellicht lastig praten omdat je het gevoel niet kent... dus of ik het uiteindelijk zou doen??? Geen idee!
Ik heb misschien ingevuld. Omdat ik weet hoe zwaar het lichamelijk is (hormonen spuiten en punctie). Maar voor mijn zusje zou ik dat wel over hebben als het nodig is. Wij gaan zelfs onze embryo's doneren die nu in de vriezer liggen als we straks compleet zijn, dit hebben we al vast laten leggen ook. Dus we gaan nog een stapje verder dan "alleen" eiceldonatie.
Ik overweeg het serieus om te doen (ook voor onbekenden), maar ik wil wel eerst mijn eigen gezin compleet maken. Wat voor mij wel echt nog een belangrijke 'hobbel' is, is wat zou het eventuele kind dat er uit geboren kan worden er van vinden? Krijgt hij/zij er later psychische problemen als hij te weten komt dat hij van een gedoneerde eicel komt? En wat als het kind nou opgroeit in een rotgezin? Wat als ze later behoefte hebben aan intensiever contact dan ik prettig vind?
Dat is nog een stapje verder inderdaad. Dat zou ik 100% nooit kunnen doen omdat dat dan echt een volle broer/zus is van onze zoon. Voelt voor mij hetzelfde als afstaan voor adoptie. Zo van: 'ons huis is vol, jij mag ergens anders wonen'. Voor mijn gevoel is dat een vorm van afwijzing en ik zou mij daar heel schuldig om voelen. Zeker als hij/zij een moeilijke jeugd krijgt wat je van te voren niet kan weten natuurlijk. Maar dat is echt mijn persoonlijke opvatting en gevoel hoor!